ارکستر فیلارمونیک وین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ارکستر فیلارمونیک وین
ارکستر
The Golden Hall of the Musikverein
نام محلیفیلارمونیک وینر
بنیان‌گذاری شده۱۸۴۲
موقعیتوین، اتریش
سالن کنسرتMusikverein
وبگاهwww.WienerPhilharmoniker.at

ارکستر فیلارمونیک وین (آلمانی: Wiener Philharmoniker) در سال ۱۸۴۲ تأسیس شد. این ارکستر یکی از بهترین ارکسترهای جهان به‌شمار می‌آید که در پایتخت اتریش بنا شده‌است. اعضای آن از بین نوازندگان اپرای دولتی وین انتخاب می‌شوند. برای انتخاب شدن راه طولانی باید طی شود و هرکس که به این نقطه برسد حداقل سه سال باید در این ارکستر بنوازد. بعد از این پروسه نوازنده باید از مرکزیت فیلارمونیک وین درخواست عضویت بکند.

تاریخچه[ویرایش]

تا سالهای ۱۸۳۰ اجرای ارکستر در وین توسط ارکسترهای مناسب انجام می‌شد. این ارکستر شامل نوازندگان حرفه‌ای و آماتور می‌باشد که برای اجرای برنامه‌های خاص باهم تلفیق می‌شوند. در سال ۱۸۳۳ فرانز لاچنر پیشگام شرکت در فیلارمونیک وین به اسم کونستلرورین شد. این ارکستر دارای نوازندگان حرفه‌ای از مجلس اپرای وین یا همان اپرای دولتی وین بود. آن‌ها چهار کنسرت اجرا کردند و در هر کدام سمفونی بتهوون نواخته شد[۱] فیلارمونیک وین اما نه سال بعد در ۱۸۴۲ توسط گروهی که منظم همدیگر را در یک مسافرخانه ملاقات می‌کردند ایجاد شد. این گروه شامل شاعر نیکولاوس لنا، ویرایشگر روزنامه اوگست شمیت، منتقد آلفرد بکر، ویولنیست کارل هولتس، کانت لورسین و آهنگساز اتو نیکولای که رهبر ارشد ارکستر سالن تئاتری در وین بود.[۲] نیکولای و ارکستر او تنها ۱۱ کنسرت طی ۵ سال متوالی اجرا کرد. کارل اکرت نخستین رهبری دائم مجلس اپرای وین بود و در تعدادی از کنسرت‌های فیلارمونیک وین نقش داشت.[۳]

دوره‌های رهبری[ویرایش]

سال ۱۸۶۰ اتو دسف برای رهبری دائم انتخاب شد. به نوشته مکس کلبک که منتقد موسیقی و ویرایشگر روزنامه در وین بود، شهرت و تعالی فیلارمونیک وین نتیجه زحمات دسف بود.[۴] در طول سالهای رهبری توسط دسف مجموعه قطعه‌های موسیقی فیلارمونیک وین مدام در حال رشد بود. در سال ۱۸۷۰ این ارکستر به محل جدید خود برای بار سوم منتقل شد. از آن زمان تا به الان ارکستر در سالن طلائی خانه موسیقی Musikverein می‌نوازد.

این سالن جایگاه مدنظر ارکستر است و با ویژگی‌های صوتی اش سبک و صدای نوازندگان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بعد از ۱۵ سال دسف از منصبش کنار زده شد و برای او فتنه ایجاد شد. او وین را ترک و به آلمان رفت تا رهبر ارکستر شود. در سال ۱۸۷۵ هانس ریختر برای جایگزین کردن دسف انتخاب شد. ریختر تا ۱۸۹۸ باقی ماند.[۵] سال ۱۹۰۸ ارکستر فیلکس وینگارتنر را برای اجرای نقش رهبری ارکستر انتخاب کرد. او تا ۱۹۲۷ در این موضع باقی ماند.

سالهای ۱۹۳۳–۱۹۴۵[ویرایش]

۷ می ۲۰۰۰ این ارکستر سمفونی ۹ بتهوون را در محل اردوگاه کار اجباری داخل شهر ماتهاوزن در اتریش اجرا کرد. اجرای این قطعه بمناسبت یادبود ۵۰مین سال آزادسازی این شهر صورت گرفت. سیمون رتل رهبری این ارکستر را به عهده داشت و تکخوانان آن عبارت بودند از روث زیساک، آنجلیکا کرچسلاگر، وینسون کول و توماس کواستوف. همه هنرمندان و ارکستر این قطعه را افتخاری و بدون خرج اجرا کردند.[۶]

اصلی‌ترین شهرت و محبوبیت[ویرایش]

سال ۲۰۰۶، تعدادی از از برترین نشریات تجاری و دو ایستگاه‌های رادیویی و روزنامه طی نظر سنجی فیلارمونیک وین را بهترین ارکستر اروپا نام نهادند. در سال ۲۰۰۸ یک هیئت بین‌المللی متشکل از منتقدان موسیقی و در راس آن‌ها مجله گرامافون انگلیسی، فیلارمونیک وین را بعد از ارکستر کنسرت سلطنتی و فیلارمونیک برلین سوم در جهان رتبه‌بندی کردند. درخواست بلیط برای دیدن یک کنسرت فیلارمونیک وین در سالن خانگی خودشان شش سال انتظار دارد. این ارکستر نقطه انگیزش ساخت یکی از معروفترین سکه‌های طلائی است. اسم آن سکه فیلارمونیک وین است و با عیار ۲۴ پوشیده‌است. هر ساله این سکه صادر می‌شود و به چهار وضعیت مختلف در ابعاد و وزن می‌باشد.[۷]

پذیرش زنان و اعضای غیر اروپایی در ارکستر[ویرایش]

عضویت دائمی نوازندگان زن به فیلارمونیک وین تا سال ۱۹۹۷ مجاز نبود. این تاریخ بسیار دیرتر از ارکسترهای هم رده فیلارمونیک وین است. از سال ۲۰۱۳ فیلارمونیک وین شش عضو زن دارد و آلبنا دانایلووا که یک ویولنیست است در سال ۲۰۰۸ برای اولین بار به یکی از سازندگان رهبران ارکستر تبدیل شد. در ژانویه ۲۰۰۵ سیمون یونگ اتریشی اولین زنی بود که در فیلارمونیک وین ارکستر را رهبری کرد.[۸] به نوشتهٔ نیویورک تایمز، ارکستر فیلارمونیک وین در جریان تور اجرای کنسرت موسیقی در ایالات متحده، توسط سازمان ملی زنان و اتحادیه بین‌المللی زنان در موسیقی با اعتراضات گسترده‌ای مواجه شد. دامنهٔ این اعتراضات در ۲۸ فوریه ۱۹۹۷ که تا آستانهٔ ممنوعیت و عدم مجوز اجرای کنسرت نیز پیش رفت آنچنان بود که سرانجام اعضای امنای ارکستر، طی یک جلسه فوق‌العاده توافق کردند که زنی به نام آنا لیلکس را به عنوان نوازنده چنگ در گروه خود بپذیرند.[۹]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Mosco Carner, "Vienna," section 5, iv (c), in The New Grove Dictionary of Music and Musicians, 1980, volume 19, p. 730
  2. ↑ "Vienna Philharmonic | Orchestra, Concerts, New Years Concert". Wienerphilharmoniker.at. Archived from the original on 24 May 2013. Retrieved 29 April 2013.
  3. ↑ Mosco Carner, "Vienna," section 5, iv (c), in The New Grove Dictionary of Music and Musicians, 1980, volume 19, p. 724
  4. ↑ Max Kalbeck, Johannes Brahms, vol. 2 Berlin, 1908, p.21 URL=https://books.google.com/books?id=qOwPAAAAYAAJ&source=gbs_book_other_versions ; translation from Styra Avins and Josef Eisinger, Johannes Brahms: Life and Letters, Oxford University Press, 1997, p. 778, شابک ‎۰−۱۹−۸۱۶۲۳۴−۰
  5. ↑ Christopher Fifield, True Artist and True Friend: A Biography of Hans Richter, p. 268
  6. ↑ Raymond Holden, The Virtuoso Conductors: The Central European Tradition from Wagner to Karajan, Yale University Press, 2005, p. 216
  7. ↑ "The Wiener Philharmoniker-Airbus (High Resolution image)". Pressetext Austria. Archived from the original on 28 September 2007. Retrieved 18 June 2007.
  8. ↑ James R. Oestreich, "Berlin in Lights: The Woman Question", Arts Beat, The New York Times, 16 November 2007
  9. ↑ Jane Perlez, "Vienna Philharmonic Lets Women Join in Harmony”, The New York Times, 28 February 1997

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ارکستر_فیلارمونیک_وین&oldid=35615928»