آنتونیو ویتورینو
آنتونیو ویتورینو نشان صلیب نظامی | |
|---|---|
 | |
| فهرست کمیسران اروپا برای عدالت و برابری | |
| دوره مسئولیت ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۹ – ۳۱ اکتبر ۲۰۰۴ | |
| رئیس‌جمهور | رومانو پرودی |
| پس از | آنتیا جرادین |
| پیش از | فرانکو فراتینی |
| وزیر ریاست‌جمهوری | |
| دوره مسئولیت ۲۸ اکتبر ۱۹۹۵ – ۲۵ نوامبر ۱۹۹۷ | |
| نخست‌وزیر | آنتونیو گوترش |
| پس از | فرناندو نوگرا |
| پیش از | جورجه کولیو |
| وزارت دفاع ملی پرتغال | |
| دوره مسئولیت ۲۸ اکتبر ۱۹۹۵ – ۲۵ نوامبر ۱۹۹۷ | |
| نخست‌وزیر | آنتونیو گوترش |
| پس از | آنتونیو فیگرادو لوپس |
| پیش از | خوزه ویگا سیمائو |
| قاضی دادگاه قانون اساسی پرتغال | |
| دوره مسئولیت ۲ اوت ۱۹۸۹ – ۱۰ مارس ۱۹۹۴ | |
| گمارنده | مجلس جمهوری |
| پس از | آرماندو مارکز گوئدس |
| پیش از | ماریا فرناندا پریرا |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | آنتونیو مانوئل د کاروالیو فریرا ویتورینو ۱۲ ژانویهٔ ۱۹۵۷ (۶۷ سال) لیسبون |
| ملیت | پرتغال |
| حزب سیاسی | حزب سوسیالیست |
| محل تحصیل | دانشگاه لیسبون |
| تخصص | وکیل |
آنتونیو ویتورینو (انگلیسی: António Vitorino؛ زادهٔ ۱۲ ژانویهٔ ۱۹۵۷) وکیل اهل پرتغال و سیاست‌مدار حزب سوسیالیست است.[۱]
حرفه
[ویرایش]نقش در سیاست ملی
[ویرایش]ویتورینو در رشته حقوق دانشگاه لیسبون فارغ‌التحصیل شد. او وکیل است و برای اولین بار در انتخابات ۱۹۸۰ برای عضویت مجلس جمهوری (پرتغال) در پارلمان ملی این کشور انتخاب شد. در سال ۱۹۸۳ به‌عنوان وزیر امور خارجی در امور پارلمانی، یک نقش وزیر کوچک را در دولت ائتلاف بزرگ به رهبری نخست‌وزیر ماریو سوارز برعهده داشت. پس از شکست دولت در انتخابات ۱۹۸۵، ویتورینو معاون فرماندار ماکائو شد.
در سال ۱۹۸۹، ویتورینو به لیسبون بازگشت تا قاضی دادگاه قانون اساسی شود و در سال ۱۹۹۴ دوره او به پایان رسید.[۲]
در سال ۱۹۹۵، ویتورینو وزیر دفاع ملی[۳] شد و سمت معاون نخست‌وزیر در اولین دولت آنتونیو گوترش را به‌دست‌آورد. او در سال ۱۹۹۷ به‌دلیل مظنون شدن به فرار مالیاتی استعفا داد.[۴]
عضو کمیسیون اروپا، ۲۰۰۴ – ۱۹۹۸
[ویرایش]پس از تبرئه شدن از اتهامات، ویتورینو به‌عنوان کمیسر اروپا در امور دادگستری و امور داخلی منصوب شد، در کمیسیونی که به رهبری رئیس‌جمهور رومانو پرودی اداره می‌شد،[۵] وی به@عنوان نماینده کمیسیون اروپا در گفتگوهایی که منشور حقوق اساسی اتحادیه اروپا و کنوانسیون آینده اروپا را تنظیم کرد، شرکت کرد. در این کنوانسیون، او ریاست یک گروه تعامل در دیوان دادگستری اروپا را بر عهده داشت.[۶]
زمانی که گوترش در ژوئن ۲۰۰۴ از رقابت برای ریاست کمیسیون اروپا کناره‌گیری کرد، در عوض از ویتورینو از آن حمایت نمود. این پست در نهایت به ژوزه مانوئل باروزو رسید. خوزه سوکراتس به جای ویتورینو رهبر جدید حزب شد و در انتخابات عمومی سال ۲۰۰۵ اکثریت را به دست آورد.[۷]
سازمان بین‌المللی مهاجرت، ۲۰۱۸ – تاکنون
[ویرایش]در دسامبر ۲۰۱۷، دولت پرتغال تحت رهبری نخست‌وزیر آنتونیو کوستا، ویتورینو را برای پست مدیرکل سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) به‌عنوان جانشین ویلیام لیسی سوینگ معرفی کرد.[۸][۹] در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۸ کشورهای عضو سازمان بین‌المللی مهاجرت، ویتورینو را به‌عنوان مدیرکل انتخاب کردند که از اکتبر ۲۰۱۸ اجرایی شد.[۱۰] او برتر از کن ایزاکس آمریکایی، که در دورهای اولیه رأی‌گیری حذف شد، و با تعامل با لورا تامپسون نفر دوم انتخابات از کاستاریکا انتخاب شد.[۱۱]
وی در پیامی روز ۱۸ دسامبر ۲۰۲۰ به مناسبت روز بین‌المللی مهاجران گفته است: «پاسخ جهانی به کووید۱۹ موقعیت منحصربه‌فردی را فراهم می‌نماید که پویایی انسانی را مجدداً از پایه تا اجرای تحقق دورنمای معاهده جهانی مهاجرت ایمن، نظام‌مند و متعارف به تصویر بکشیم و جوامعی موفق، سلامت و تاب آور ایجاد نماییم.»[۱۲]
فعالیت‌های دیگر
[ویرایش]هیئت مدیره شرکت‌ها
[ویرایش]- بانکو کاکسا گرال آنگولا (BCGA)، رئیس مجمع عمومی سهام‌داران[۱۳]
- آریاس پرتغال، رئیس هیئت مدیره
- زیمنس پرتغال، مدیر اجرایی
- بریسا، رئیس مجمع عمومی (از سال ۲۰۰۷)[۱۴]
- نوابیس، رئیس مجمع سهام‌داران[۱۵]
- تاباکیرا صنعتی، رئیس هیئت نظارت
- بانکو استاندارد توتا، رئیس مجمع سهام‌داران (۲۰۱۶–۲۰۰۵)، عضو هیئت مدیره[۱۶]
- (سی‌تی‌تی) شرکت پست پرتغالی است، عضو هیئت مدیره (تا سال ۲۰۱۶)[۱۷]
سازمان‌های غیرانتفاعی
[ویرایش]- قهرمانان بین‌المللی جنسیت (IGC)، عضو (از سال ۲۰۱۸)[۱۸]
- ابتکار بین‌المللی مهاجرت، رئیس هیئت مشورتی[۱۹]
- مجمع استراتژی اروپا، رئیس مشترک (به‌طور مشترک با پیتر لودلو و ولادیمیر دروبنجاک، از سال ۲۰۰۶)
- شورای اروپا در روابط خارجی (ECFR)، عضو گروه استراتژی کارت امتیازی سیاست خارجی
- پیمان جدید برای اروپا، عضو گروه مشورتی[۲۰]
- پروژه عدالت جهانی، رئیس مشترک افتخاری[۲۱]
- مؤسسه سیاست مهاجرت (MPI)، عضو شورای ام‌وی ترنس‌اتلانتیک مهاجرت (از سال ۲۰۰۷)[۲۲]
- اتحادیه وکلای پرتغال، عضو
- بنیاد جمهوری، عضو هیئت مدیره
- کمیسیون سه جانبه، عضو گروه اروپایی[۲۳]
- مرکز سیاست اروپا، رئیس هیئت حاکمه (۲۰۰۵–۲۰۰۹)، عضو شورای راهبردی
- بنیاد آرپاد سینس و ویرا داسیلوا، رئیس (۲۰۰۷–۲۰۱۰)[۲۴]
به رسمیت شناختن
[ویرایش]- ۲۰۰۲- نشان افتخار طلایی با ارسی برای خدمات به جمهوری اتریش
زندگی شخصی
[ویرایش]ویتورینو متأهل است و دو پسر دارد.[۲۵]
منابع
[ویرایش]- ↑ "Veteran public official from Portugal elected to lead UN migration agency". UN News (به انگلیسی). 2018-06-29. Retrieved 2022-09-16.
- ↑ Experts, Disha (2018-11-19). Quarterly Current Affairs Vol 3 - July to September 2018 for Competitive Exams (به انگلیسی). Disha Publications. ISBN 978-93-88240-84-0.
- ↑ Experts, Disha (2018-11-19). Quarterly Current Affairs Vol 3 - July to September 2018 for Competitive Exams (به انگلیسی). Disha Publications. ISBN 978-93-88240-84-0.
- ↑ "Portuguese Prime Minister Accepts Aide's Resignation". Washington Post. 23 November 1997. Archived from the original on 31 January 2013. Retrieved 14 June 2010.
- ↑ "EC call for Euro green card". CNN. 12 July 2001. Retrieved 14 June 2010.
- ↑ Dana Spinant (12 February 2003), Convention split over powers for Court European Voice.
- ↑ Guterres excludes himself from president contest European Voice, 2 June 2004.
- ↑ Candidatura de António Vitorino a Diretor-Geral da Organização Internacional para as Migrações Government of Portugal, press release of 12 December 2017.
- ↑ João Pedro Henriques (30 December 2017), Vitorino na OIM. Um impulso de fora para dentro Diário de Notícias.
- ↑ "António Manuel de Carvalho Ferreira Vitorino Elected as New Director General of UN Migration Agency | International Organization for Migration". www.iom.int (به انگلیسی). Retrieved 2022-02-16.
- ↑ UN migration agency picks new, Portuguese leader Associated Press, 29 June 2018.
- ↑ اکو، موسسه فرهنگی. «پیام آنتونیو ویتورینو به مناسبت روز بین‌المللی مهاجران». موسسه فرهنگی اکو. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۷-۲۶.
- ↑ Bodies بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine Banco Caixa Geral Angola (BCGA).
- ↑ Organizational Chart Brisa.
- ↑ António Vitorino بایگانی‌شده در ۱۳ فوریه ۲۰۲۲ توسط Wayback Machine Novabase.
- ↑ António Vitorino deixa os CTT a caminho do Santander Totta Diário de Notícias, 30 May 2016.
- ↑ António Vitorino deixa os CTT a caminho do Santander Totta Diário de Notícias, 30 May 2016.
- ↑ Members International Gender Champions (IGC).
- ↑ Board of the International Migration Initiative بایگانی‌شده در ۲۲ آوریل ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine Open Society Foundations.
- ↑ Advisory Group بایگانی‌شده در ۳۰ دسامبر ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine New Pact for Europe.
- ↑ "Honorary Chairs – World Justice Project". Archived from the original on 2 October 2010. Retrieved 30 August 2010.
- ↑ Transatlantic Council on Migration بایگانی‌شده در ۲۰۲۲-۱۰-۲۵ توسط Wayback Machine Migration Policy Institute (MPI).
- ↑ Membership بایگانی‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine Trilateral Commission.
- ↑ Sérgio C. Andrade (23 June 2010), Manuel Pinho substitui António Vitorino na Fundação Arpad Szenes-Vieira da Silva Público.
- ↑ "Director General".
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «António Vitorino». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ فوریه ۲۰۲۲.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
