آناتولی لیادوف
| آناتولی لیادوف | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات پس‌زمینه | |
| زاده | ۱۲ مهٔ ۱۸۵۵ سنت پترزبورگ، امپراتوری روسیه |
| خاستگاه |  روس |
| درگذشته | ۲۸ اوت ۱۹۱۴ (۵۹ سال) بوروویچی، امپراتوری روسیه |
| ژانر | موسیقی کلاسیک |
| پیشه(ها) | آهنگساز، رهبر ارکستر، و مدرس برجستهٔ استاد موسیقی |
| ساز(ها) | پیانو، ویولن |
آناتولی کنتسانتینوویچ لیادوف (روسی: Анато́лий Константи́нович Ля́дов؛ ۱۲ مه ۱۸۵۵–۲۸ اوت ۱۹۱۴) یک آهنگساز، رهبر ارکستر، و مدرس برجستهٔ موسیقی اهل امپراتوری روسیه بود.
وی دانش‌آموختهٔ کنسرواتوار سن پترزبورگ بود و بعدها خودش مدرسِ موسیقی در این مرکز آموزشی شد و شاگردان فراوانی را تربیت کرد که از آن جمله می‌توان به سرگئی پروکفیف و نیکولای میاسکوفسکی اشاره کرد.
معلم موسیقی
[ویرایش]او از سال ۱۸۷۸ در کنسرواتوار سن پترزبورگ تدریس می‌کرد و از جمله شاگردانش می‌توان به سرگئی پروکفیف، نیکولای میاسکوفسکی، میخائیل گنیسین، لازار سامینسکی، لیوبوف اشتریخر و بوریس آسافیف اشاره کرد. همان‌طور که با شخصیتش سازگار بود، معلمی نامنظم اما گاه درخشان بود. نیکلای مالکو، رهبر ارکستر که در کنسرواتوار نزد او هارمونی می‌آموخت، نوشته است:
- «نقدهای لیادوف همیشه دقیق، روشن، قابل‌فهم، سازنده و مختصر بود... و همه این‌ها با تنبلی، بی‌عجله، گاهی با نوعی بی‌اعتنایی انجام می‌شد. او ممکن بود ناگهان وسط جمله‌ای توقف کند، قیچی کوچکی از جیبش درآورد و مشغول کوتاه کردن یا مرتب کردن ناخن‌هایش شود، در حالی که همه‌ی ما منتظر می‌ماندیم.»[۱]
ایگور استراوینسکی گفته است که لیادوف همان‌قدر که با شاگردانش سخت‌گیر بود، با خودش هم همین‌طور بود؛ با دقت فراوان می‌نوشت و توجه وسواسی به جزئیات داشت. پروکفیف به یاد می‌آورد که حتی معصومانه‌ترین نوآوری‌های موسیقی، لیادوف محافظه‌کار را دیوانه می‌کرد.
- «دست‌هایش را در جیب‌هایش فرو می‌کرد و کفش‌های پشمی نرم و بدون پاشنه‌اش را به پا می‌کرد و می‌گفت: نمی‌فهمم چرا با من درس می‌خوانی. برو پیش ریشارد اشتراوس. برو پیش کلود دبوسی.'این را با لحنی می‌گفت که یعنی برو به جهنم!'»[۲]
با این حال، لیادوف درباره سرگئی پروکفیف به آشنایانش گفته بود: «من موظفم او را آموزش دهم. او باید تکنیک و سبک خود را شکل دهد — ابتدا در موسیقی پیانو.»[۳]
در سال ۱۹۰۵، او در اعتراض به اخراج نیکلای ریمسکی-کورساکف از سمتش استعفا داد، اما پس از بازگشت نیکلای ریمسکی-کورساکف دوباره به کار بازگشت.
منابع
[ویرایش]کتاب‌شناسی
[ویرایش]- Sadie, Stanley, ed. (1980). The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Macmillan Publishers Ltd., London. ISBN 1-56159-174-2.
- Brown, David, Tchaikovsky: The Final Years, 1885–1893, (New York: W.W. Norton & Company, 1991). شابک ۰−۳۹۳−۰۳۰۹۹−۷.
- Maes, Francis, tr. Arnold J. Pomerans and Erica Pomerans, A History of Russian Music: From Kamarinskaya to Babi Yar (Berkeley, Los Angeles and London: University of California Press, 2002). شابک ۰−۵۲۰−۲۱۸۱۵−۹.
- Rimsky-Korsakov, Nikolai, Letoppis Moyey Muzykalnoy Zhizni (St. Petersburg, 1909), published in English as My Musical Life (New York: Knopf, 1925, 3rd ed. 1942). ISBN n/a.
- Taruskin, Richard, Stravinsky and the Russian Traditions (Oxford: Oxford University Press, 1996). شابک ۰−۱۹−۸۱۶۲۵۰−۲.
- Volkov, Solomon, tr. Antonina W. Bouis, St. Petersburg: A Cultural History (New York: The Free Press, 1995). شابک ۰−۰۲−۸۷۴۰۵۲−۱.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
 | این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک آهنگساز است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
- آهنگسازان رمانتیک اهل روسیه
- آهنگسازان کلاسیک سده ۱۹ (میلادی)
- آهنگسازان کلاسیک مرد
- آهنگسازان کلاسیک مرد اهل روسیه
- آهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
- آهنگسازان رمانتیک
- آهنگسازان کلاسیک اهل روسیه
- اهالی سن پترزبورگ
- خاکسپاریها در گورستان تیخوین
- دانشآموختگان کنسرواتوار سنت پیترزبورگ
- درگذشتگان ۱۹۱۴ (میلادی)
- رهبران ارکستر اهل روسیه
- رهبران ارکستر سده ۱۹ (میلادی)
- رهبران ارکستر سده ۲۰ (میلادی)
- رهبران ارکستر مرد
- زادگان ۱۸۵۵ (میلادی)
- موسیقیدانان مرد سده ۱۹ (میلادی)
- موسیقیدانان مرد سده ۲۰ (میلادی)
- موسیقیدانان مرد سده ۲۰ (میلادی) اهل روسیه
- آهنگسازان پیانو
- موسیقیدانان اهل سنت پترزبورگ