گلیم‌گوش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در افسانه‌های ایرانی گلیم‌گوش مردمی بوده‌اند مانند آدم لیکن گوش‌های آن‌ها به مرتبه‌ای بزرگ بوده که یکی را بستر و دیگری را لحاف می‌کرده‌اند و آن‌ها را گوش‌بستر هم می‌گویند. در کتاب پیامبران از قوم یاجوج و ماجوج به عنوان کسانی یاد شده که یک گوش خود را لحاف و دیگری را بستر می‌کرده اند و بسیار زاد و ولد میکرده اند و شمار آنان به حدی زیاد بوده که به هر سرزمینی که میرفته اند آن را از آذوقه تهی می‌کردند و صدای آنان بسیار آزاردهنده بود چنان که چون راه به سوی سرزمینی می بردند، مردم آن پیش از رسیدن آن‌ها به کوه‌ها می گریختند. ذوالقرنین به یاری مردم آمد و قوم یاجوج و ماجوج را در میانه ی دو کوه به وسیله ی مس و فولاد ذوب شده زندانی ساخت.

منابع[ویرایش]

  • برهان قاطع.
  • حاشیه برهان قاطع، چاپ معین