قرن چینی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرچم قرن چینی
پرچم
نشان ملی قرن چینی
نشان ملی

قرن چینی (انگلیسی: Chinese Century) یک نئولوژیسم است که نشان می‌دهد قرن بیست و یکم ممکن است از نظر ژئواکونومیک یا ژئوپلیتیک با کنار زدن جهان تک قطبی آمریکایی (ایالات متحده آمریکا)‌، تحت تسلط جمهوری خلق چین باشد،[۱] مشابه آنچه که در گذشته اتفاق افتاده مانند «قرن‌های بریتانیایی» که به قرن هجدهم اشاره دارد[۲] و قرن آمریکا. این عبارت به ویژه در ارتباط با این پیش‌بینی استفاده می‌شود که اقتصاد چین ممکن است از اقتصاد ایالات متحده پیشی بگیرد و بزرگ‌ترین اقتصاد جهان باشد.[۳] اصطلاح مشابه ظهور چین است[۴][۵] که ممکن است با اتفاقات و مشکلات درونی و بیرونی چین با مشکلات اساسی روبرو باشد.

طبق گفته پژوهشگران،با وجود مشکلات عمیق در چین ممکن است این کشور هیچ وقت نتواند به اهداف خود برسد.[۶]

چین ابتکار یک کمربند و یک راه را ایجاد کرد که به گفته برخی از تحلیلگران تلاشی ژئواستراتژیک برای ایفای نقشی بزرگتر در امور جهانی بوده و ممکن است هژمونی آمریکا پس از جنگ را تهدید کند.[۷][۸][۹] همچنین استدلال شده‌است که چین بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت آسیا و بانک توسعه جدید را برای رقابت با بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول در تامین مالی توسعه تأسیس کرده‌است.[۱۰] در سال ۲۰۱۵، چین برنامه استراتژیک ساخت چین ۲۰۲۵ را برای توسعه بیشتر بخش تولید خود راه اندازی کرد. بحث‌هایی در مورد میزان اثربخشی و عملی بودن این برنامه‌ها که آیا قابلیت عملیاتی شدن در سطح جهان را برای ارتقای جایگاه جهانی چین دارد یا خیر.

بر اساس گزارش اکونومیست، بر اساس برابری قدرت خرید (PPP)، اقتصاد چین در سال ۲۰۱۳ به بزرگ‌ترین اقتصاد جهان تبدیل شد.[۱۱] بر اساس نرخ ارز خارجی، برخی برآوردها در سال ۲۰۲۰ و اوایل سال ۲۰۲۱ می‌گویند که در صورت تقویت بیشتر پول چین، چین می‌تواند در سال ۲۰۲۸،[۱۲] یا ۲۰۲۶ از ایالات متحده پیشی بگیرد (بسیاری از پیش بینی‌های گفته شده هنوز بعد از گذشت تاریخ‌های مربوط به آنها اتفاق نیفتاده)[۱۳] از ژوئیه ۲۰۲۱، تحلیلگران بلومبرگ LP تخمین زدند که چین ممکن است در دهه ۲۰۳۰ از ایالات متحده پیشی بگیرد و به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شود یا هرگز نتواند به چنین هدفی برسد.[۱۴] برخی از محققان معتقدند که رشد چین به اوج خود رسیده‌است و ممکن است رکود یا افولی قریب الوقوع به دنبال داشته باشد.[۱۵][۱۶][۱۷]

بحث‌ها و عوامل مرتبط با افول چین[ویرایش]

تولید ناخالص داخلی (دلار فعلی آمریکا) - ایالات متحده، چین (بر حسب تریلیون دلار آمریکا، ۱۹۶۰–۲۰۱۹)
تولید ناخالص داخلی سرانه - ایالات متحده، چین (۱۹۶۰–۲۰۱۹)

اقتصاد چین در قرن شانزدهم، هفدهم و اوایل قرن نوزدهم تخمین زده می‌شد که بزرگ‌ترین اقتصاد باشد.[۱۸] جوزف استیگلیتز گفت که «قرن چینی» در سال ۲۰۱۴ آغاز است. اکونومیست با استناد به تولید ناخالص داخلی چین از سال ۲۰۱۳، در صورتی که بر مبنای برابری قدرت خرید محاسبه شود، استدلال کرده‌است که «قرن چین به خوبی در راه است».[۱۹]

در نوامبر سال ۲۰۲۰، چین شراکت اقتصادی جامع منطقه ای را به عنوان یک توافق تجارت آزاد[۲۰][۲۱][۲۲] بر خلاف شراکت ترانس پاسیفیک امضا کرد.[۲۳][۲۴][۲۵] این معامله توسط برخی از تحلیلگران و مفسران به عنوان یک «پیروزی بزرگ» برای چین در نظر گرفته شده‌است،[۲۶][۲۷] اگرچه نشان داده شده‌است که بدون مشارکت هند تنها ۰٫۰۸٪ به تولید ناخالص داخلی کشور چین تاسال ۲۰۳۰ اضافه می‌کند.[۲۸][۲۹]

رایان هاس، کارشناس ارشد سیاست خارجی در موسسه بروکینگز، گفت که بسیاری از روایت‌های چین که به صورت " در آستانه سبقت گرفتن از ایالات متحده متزلزل" توسط رسانه‌های وابسته به دولت چین تبلیغ می‌شود افزود: سیستم‌های "اقتدارگرایانه" در نشان دادن نقاط قوت و پنهان کردن نقاط ضعف خود عالی هستند."[۳۰] متیو کرونیگ، دانشمند علوم سیاسی، گفت: «طرح‌هایی که اغلب به عنوان شواهدی از چشم انداز دوراندیشی چین ذکر می‌شود، ابتکار کمربند و جاده و ساخت چین ۲۰۲۵، تنها در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵ توسط شی اعلام شد. هر دو بسیار جدیدتر از آن هستند که به عنوان نمونه‌های درخشانی از برنامه ریزی استراتژیک موفق و بلند مدت تجلیل شوند.»[۳۱]

بسته به مفروضات مختلف سناریوها، تخمین زده شده‌است که چین یا از ایالات متحده پیشی می‌گیرد و در دهه ۲۰۳۰ به بزرگ‌ترین اقتصاد جهان تبدیل می‌شود یا هرگز نمی‌تواند این کار را انجام دهد.[۱۴]

روابط بین‌المللی[ویرایش]

پنج کشور برتر از نظر هزینه‌های نظامی در سال ۲۰۲۰.



{{سخ}} به گفته موسسه تحقیقات صلح بین‌المللی استکهلم.[۳۲]

در سال ۲۰۱۱، مایکل بکلی، پژوهشگر مدرسه کندی هاروارد، مجله خود را به نام قرن چین؟ منتشر کرد چرا لبه آمریکا دوام خواهد آورد؟که رد می‌کند که ایالات متحده نسبت به چین در حال افول است. بکلی استدلال می‌کند که قدرت ایالات متحده بادوام است و " تک قطبی " و جهانی شدن دلایل اصلی آن هستند. او می‌گوید: «ایالات متحده از موقعیت برتر خود مزیت‌های رقابتی می‌گیرد و جهانی‌سازی به آن اجازه می‌دهد از این مزیت‌ها بهره‌برداری کند، فعالیت‌های اقتصادی را جذب کند و نظام بین‌المللی را به نفع خود دستکاری کند.»[۳۳]

بکلی معتقد است که اگر ایالات متحده در حال افول نهایی بود، سیاست‌های اقتصادی نومرکانتیلیستی را اتخاذ می‌کرد و از تعهدات نظامی در آسیا کنار می‌رفت. با این حال، اگر ایالات متحده در حال افول نیست و اگر جهانی شدن و هژمونی دلیل اصلی آن است، پس ایالات متحده باید برعکس عمل کند: باید با حفظ یک سیاست اقتصادی بین‌المللی لیبرال، رشد چین را مهار کند و چین را تحت سلطه خود درآورد همراه با سیاست‌های جاه طلبی با حفظ حضور سیاسی و نظامی قوی تر در آسیا."[۳۳] بکلی معتقد است که ایالات متحده از هژمونی موجود سود می‌برد - ایالات متحده نظم بین‌المللی را به نفع خود در سال ۱۹۹۰ واژگون نکرد، بلکه نظم موجود پیرامون آن فروپاشید.

آکادمیک رزماری فوت می‌نویسد که ظهور چین منجر به برخی مذاکرات مجدد دربارهٔ هژمونی ایالات متحده در منطقه آسیا-اقیانوسیه شده‌است، اما ناهماهنگی بین جاه طلبی‌های اعلام شده چین و اقدامات سیاستی، اشکال مختلف مقاومت را برانگیخته است که هژمونی ایالات متحده را تنها تا حدی به چالش می‌کشد.[۳۴] در همین حال، سی راجا موهان مشاهده می‌کند که «بسیاری از همسایگان چین به‌طور پیوسته به سمت بی‌طرفی بین پکن و واشینگتن یا به سادگی پذیرفتن تحت تسلط همسایه غول خود هستند.» با این حال، او همچنین خاطرنشان می‌کند که استرالیا، هند و ژاپن به راحتی پکن را به چالش کشیده‌اند.[۳۵] ریچارد حیدریان پیشنهاد می‌کند که «نقاط قوت آمریکا در برابر چین، شبکه گسترده و به‌طور شگفت‌انگیزی بادوام از شرکای منطقه‌ای آن است، به‌ویژه با قدرت‌های متوسط ژاپن، استرالیا و، به‌طور فزاینده‌ای هند، که نگرانی‌های مشترک، هر چند نه یکسان، نسبت به قاطعیت فزاینده چین دارند».[۳۶]

در بحبوحه نگرانی‌های جهانی مبنی بر اینکه نفوذ اقتصادی چین شامل اهرم‌های سیاسی نیز می‌شود، شی جین‌پینگ، رهبر چین اظهار داشت: «هرچقدر هم که چین توسعه یابد، هرگز به دنبال هژمونی نخواهد بود».[۳۷] شی جین پینگ، رهبر چین در چندین اجلاس بین‌المللی، یکی از آن‌ها مجمع جهانی اقتصاد در ژانویه ۲۰۲۱، ترجیح خود را برای چندجانبه گرایی و همکاری بین‌المللی اعلام کرد.[۳۸] با این حال، استفان والت، دانشمند علوم سیاسی، پیام عمومی را در مقابل تهدید چین از کشورهای همسایه قرار می‌دهد. استفان والت پیشنهاد می‌کند که ایالات متحده «باید شی جینپینگ ترجیحات اعلام شده اش برای تعامل چندجانبه را بپذیرد و از مجموعه گسترده‌تر متحدان و شرکای آمریکا برای پیگیری نتایج مطلوب در مجامع مختلف چندجانبه استفاده کند.» اگرچه او امکان همکاری دوجانبه سودمند را تشویق می‌کند، اما استدلال می‌کند که «رقابت بین دو قدرت بزرگ تا حد قابل توجهی در ساختار نوظهور سیستم بین‌المللی است.»[۳۸] به گفته لی کوان یو، نخست‌وزیر سابق سنگاپور، چین «[در ابتدا] می‌خواهد این قرن را به عنوان همتای آمریکا با ایالات متحده به اشتراک بگذارد»، اما در نهایت «نیت خواهد داشت که بزرگ‌ترین قدرت جهان باشد».[۳۶]

لی یو و سوفیا سویی در ژورنال آسیا اروپا نوشتند که شراکت استراتژیک چین و روسیه "نیت استراتژیک چین را برای تقویت قدرت "سخت" خود به منظور ارتقای جایگاه خود در سطح سیستمی (جهانی) نشان می‌دهد.[۳۹]

در سال ۲۰۱۸، Xiangming Chen نوشت که چین به‌طور بالقوه در حال ایجاد یک بازی بزرگ جدید است که در مقایسه با بازی بزرگ اصلی به سمت رقابت ژئواکونومیک سوق داده‌است. او پیشنهاد کرد که در نهایت ابتکار یک کمربند و یک راه می‌تواند «رابطه چین و آسیای مرکزی را به یک رابطه ارباب رعیتی تبدیل کند که مشخصه آن سرمایه‌گذاری فرامرزی توسط چین برای امنیت مرزی و ثبات سیاسی است».[۴۰]

زوال و چالش‌های جمعیتی چین[ویرایش]

تخمین‌های تاریخی جمعیت، همراه با جمعیت پیش‌بینی شده تا ۲۱۰۰ بر اساس سناریوی متغیر متوسط سازمان ملل برای ۳ کشور برتر با بیشترین جمعیت فعلی: چین، هند و ایالات متحده
پیش‌بینی بانک جهانی از جمعیت در سن کار چین تا سال ۲۰۵۰

ظهور چین به عنوان یک قدرت اقتصادی جهانی به جمعیت بزرگ و شاغل آن گره خورده‌است.[۴۱] با این حال، جمعیت چین تقریباً سریعتر از هر کشور دیگری در تاریخ در حال پیر شدن است و دچار زوال جمعیتی شده‌است.[۴۱][۴۲] در سال ۲۰۵۰، نسبت چینی‌های بالای سن بازنشستگی به ۳۹ درصد از کل جمعیت خواهد رسید. چین در مراحل اولیه توسعه خود نسبت به سایر کشورها به سرعت در حال پیر شدن است.[۴۱] روندهای جمعیتی فعلی می‌تواند مانع رشد اقتصادی شود، مشکلات اجتماعی چالش‌برانگیزی ایجاد کند و توانایی‌های چین را برای عمل به عنوان یک هژمونی جدید جهانی را به شدت محدود کند.[۴۱][۴۳]

برندان آوریلی، کارشناس مهمان در سرویس‌های اطلاعاتی ژئوپلیتیک، نوشت: «سناریوی تاریک کاهش جمعیتی که باعث ایجاد یک حلقه بازخورد منفی از بحران اقتصادی، بی‌ثباتی سیاسی، مهاجرت و کاهش بیشتر باروری می‌شود، برای چین بسیار واقعی است».[۴۴][۴۵] نیکلاس ابرشتات، اقتصاددان و کارشناس جمعیت‌شناسی در مؤسسه امریکن اینترپرایز، گفت که روندهای جمعیتی کنونی بر اقتصاد و جایگاه ژئوپلیتیکی چین چیره خواهد شد و رشد آن را بسیار نامطمئن تر و کندتر خواهد کرد. وی گفت: دوران رشد اقتصادی قهرمانانه جمهوری خلق چین به پایان رسیده‌است.[۴۶]

رایان هاس در بروکینگز گفت که «جمعیت در سن کار چین در حال کاهش است؛ تا سال ۲۰۵۰، چین از هشت کارگر به ازای هر بازنشسته در حال حاضر به دو کارگر به ازای هر بازنشسته خواهد رسید. علاوه بر این، در حال حاضر بیشتر دستاوردهای بهره‌وری بزرگی را که با تحصیل بیشتر جمعیت و شهرنشینی و پذیرش فناوری‌ها برای کارآمدتر ساختن تولید حاصل می‌شود، از بین برده‌است.»[۳۰]

به گفته اسکات روزل، اقتصاددان آمریکایی و ناتالی هل، محقق، «چین بسیار شبیه مکزیک یا ترکیه دهه ۱۹۸۰ است. هیچ کشوری تا به حال به وضعیت درآمد بالا با نرخ دستیابی به دبیرستان زیر ۵۰ درصد نرسیده‌است. با نرخ دستیابی به دبیرستان در چین که ۳۰ درصد است، این کشور ممکن است با مشکل جدی در آینده مواجه شود. آنها هشدار می‌دهند که چین به دلیل شکاف شهری روستایی در آموزش و بیکاری ساختاری در خطر افتادن در دام درآمد متوسط است.[۴۷][۴۸] اقتصاددانان مارتین چورزمپا و تیانلی هوانگ از مؤسسه پترسون با این ارزیابی موافق هستند و می‌افزایند که «چین برای مدت طولانی توسعه روستایی را نادیده گرفته‌است» و باید در منابع آموزشی و بهداشتی جوامع روستایی خود سرمایه‌گذاری کند تا بحران سرمایه انسانی جاری را حل کند.[۴۸]

رشد اقتصادی و بدهی[ویرایش]

سهم چین از صادرات جهانی (۱۹۹۰–۲۰۱۹)

جمهوری خلق چین تنها اقتصاد بزرگی بود که در سال ۲۰۲۰، در طول همه‌گیری کووید-۱۹، رشد را گزارش کرد.[۴۹] اقتصاد چین ۲٫۳ درصد رشد کرد در حالی که انتظار می‌رود اقتصاد ایالات متحده و منطقه یورو به ترتیب ۳٫۶ درصد و ۷٫۴ درصد کوچک شوند. سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهانی به ۱۶٫۸٪ افزایش یافت، در حالی که اقتصاد ایالات متحده ۲۲٫۲٪ از تولید ناخالص داخلی جهانی را در سال ۲۰۲۰ تشکیل می‌داد[۵۰] با این حال، طبق گزارش صندوق بین‌المللی پول ' سال ۲۰۲۱ در مورد چشم‌انداز اقتصاد جهانی، انتظار می‌رود تا پایان سال ۲۰۲۴ اقتصاد چین کوچک‌تر از آنچه قبلاً پیش‌بینی شده بود خواهد شد، در حالی که اقتصاد ایالات متحده بزرگ‌تر شود و این به معنای افول رشد اقتصادی چین خواهد شد.[۵۱] پیش‌بینی می‌شود که پیشتازی ایالات متحده حداقل برای چند فصل ادامه یابد، در سال ۲۰۲۲ برای اولین دوره پایدار از سال ۱۹۹۰ سرعت رشد اقتصادی ایالات متحده از چین پیشی گرفت.[۵۲][۵۳]

افزایش وام‌دهی چین در درجه اول ناشی از تمایل این کشور برای افزایش هرچه سریع‌تر رشد اقتصادی بوده‌است. عملکرد مقامات دولت محلی برای چندین دهه تقریباً به‌طور کامل بر اساس توانایی آنها در تولید رشد اقتصادی ارزیابی شده‌است. آماندا لی در ساوت چاینا مورنینگ پست گزارش می‌دهد که "با کاهش رشد چین، نگرانی‌های فزاینده ای وجود دارد که بسیاری از این بدهی‌ها در معرض خطر نکول قرار دارند، که می‌تواند باعث ایجاد یک بحران سیستماتیک در سیستم مالی تحت سلطه دولت چین شود مانند بحران اورگراند."[۵۴]

دیانا چویلوا از Enodo Economics پیش‌بینی می‌کند که نسبت بدهی چین به زودی از ژاپن در اوج بحران پیشی می‌گیرد.[۵۵] چویلوا استدلال می‌کند: «برای شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه پکن متوجه شده‌است در بدهی غرق شده‌است و به یک وسیله نجات نیاز دارد، به اقدامات دولت نگاه نکنید. در نهایت در حال تزریق درجه‌ای از نظم قیمت‌گذاری به بازار اوراق قرضه شرکتی است و به‌طور فعال سرمایه‌گذاران خارجی را تشویق می‌کند تا به تأمین مالی کاهش انبوهی از بدهی‌های بد کمک کنند.»[۵۵]

نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی چین از ۱۷۸ درصد در سه‌ماهه اول ۲۰۱۰ به ۲۷۵ درصد در سه‌ماهه اول سال ۲۰۲۰ افزایش یافت[۵۵] نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی چین در سه‌ماهه دوم و سوم سال ۲۰۲۰ به ۳۳۵ درصد رسید که در مقایسه با ایالات متده رقم بسیار بالاتری است.[۵۴] رایان هاس در بروکینگز گفت: «چین در حال کمبود مکان‌های مولد برای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها است و افزایش سطح بدهی مسیر رشد آن را پیچیده‌تر خواهد کرد».[۳۰]

دولت جمهوری خلق چین مرتباً ارقام تولید ناخالص داخلی خود را اغلب تا پایان سال بازبینی می‌کند. از آنجایی که دولت‌های محلی برای دستیابی به اهداف رشد از پیش تعیین شده با فشار سیاسی مواجه هستند، بسیاری در صحت آمار شک دارند.[۵۶] به گفته چانگ تای هسیه، اقتصاددان در دانشکده بازرگانی غرفه دانشگاه شیکاگو و دانشیار پژوهشی در دفتر ملی تحقیقات اقتصادی، مایکل ژنگ سونگ، استاد اقتصاد در دانشگاه چینی هنگ کنگ و نویسندگان همکار، رشد اقتصادی چین ممکن است بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۶ هر سال ۱٫۷ درصد اغراق‌آمیز شده باشد، به این معنی که دولت ممکن است در سال ۲۰۱۶ ۱۲ تا ۱۶ درصد بزرگ‌نمایی کرده باشد.[۵۷][۵۸]

افول چین[ویرایش]

برخی از محققان استدلال می‌کنند که ظهور و رشد چین تا سال ۲۰۲۰ پایان یافته‌است به گفته کارشناسان سیاست خارجی مایکل بکلی و هال برندز، چین به عنوان یک قدرت تجدیدنظرطلب، به دلیل «کمبود شدید منابع»، «فروپاشی جمعیتی» و «از دست دادن دسترسی به منابع، زمان کمی برای تغییر وضعیت موجود جهان به نفع خود دارد. جهان استقبال کننده ای که پیشرفت آن را در گذشته امکان‌پذیر کرد، و افزود که «اوج چین» قبلاً رسیده‌است و زوال آن شروع شده‌است.[۱۵]

به گفته اندرو اریکسون از کالج جنگ نیروی دریایی ایالات متحده و گابریل کالینز از مؤسسه بیکر، قدرت چین در حال اوج‌گیری است و "یک دهه از خطر سیستمی را ایجاد می‌کند که به طور فزاینده ای متوجه می‌شود که فقط زمان کوتاهی برای انجام برخی از حیاتی‌ترین و طولانی‌ترین خود دارد.»[۱۶] دیوید فون دره، ستون نویس واشینگتن پست، نوشت که مدیریت افول چین برای غرب دشوارتر از ظهور آن خواهد بود.[۵۹]

به گفته جان مولر در مؤسسه کاتو، ممکن است «نزولی یا حداقل افولی طولانی مدت» برای چین به وجود بیاید. او محیط زیست، فساد، تنش‌های قومی و مذهبی، خصومت چینی‌ها با کسب و کارهای خارجی و توتالیتر شدن حکومت در داخل را از جمله عوامل مؤثر در افول قریب‌الوقوع چین برشمرد.[۱۷]

چین[ویرایش]

مقابله با چین[ویرایش]

عمومی[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Brands, Hal (February 19, 2018). "The Chinese Century?". The National Interest. Archived from the original on March 14, 2021. Retrieved March 18, 2021.
  2. ↑ Rees-Mogg, William (3 January 2005). "This is the Chinese century". The Times. London. Archived from the original on 12 April 2020. Retrieved 12 September 2009.
  3. ↑ Thurow, Lester (August 19, 2007). "A Chinese Century? Maybe It's the Next One (Published 2007)". Archived from the original on November 9, 2020. Retrieved March 18, 2021.
  4. ↑ "China's Rise". www.csis.org (به انگلیسی). Archived from the original on 2020-12-23. Retrieved 2021-03-17.
  5. ↑ Han, Zhen; Paul, T. V. (2020-03-01). "China's Rise and Balance of Power Politics". The Chinese Journal of International Politics (به انگلیسی). 13 (1): 1–26. doi:10.1093/cjip/poz018. Archived from the original on 2020-05-08. Retrieved 2021-03-17.
  6. ↑ Brands، Hal. «The Dangers of China's Decline». Foreign Policy (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۲-۱۷.
  7. ↑ "China's one belt, one road initiative set to transform economy by connecting with trading partners along ancient Silk Road". South China Morning Post. 21 June 2016. Archived from the original on 7 January 2017. Retrieved 7 January 2017.
  8. ↑ "One Belt, One Road". Caixin Online. 2014-12-10. Archived from the original on 2016-09-12. Retrieved 2016-04-13.
  9. ↑ "What Does China's Belt and Road Initiative Mean for US Grand Strategy?". thediplomat.com (به انگلیسی). Retrieved 2021-07-24.
  10. ↑ "AIIB Vs. NDB: Can New Players Change the Rules of Development Financing?". Caixin. Archived from the original on 2016-12-26. Retrieved 26 December 2016.
  11. ↑ "The Chinese century is well under way". The Economist. 2018-10-27. ISSN 0013-0613. Retrieved 2021-07-24.
  12. ↑ Elliot, Larry (26 December 2020). "China to overtake US as world's biggest economy by 2028, report predicts". The Guardian. Retrieved 28 December 2020. With the US expected to contract by 5% this year, China will narrow the gap with its biggest rival, the CEBR said. Overall, global gross domestic product is forecast to decline by 4.4% this year, in the biggest one-year fall since the second world war. Douglas McWilliams, the CEBR's deputy chairman, said: "The big news in this forecast is the speed of growth of the Chinese economy. We expect it to become an upper-income economy during the current five-year plan period (2020-25). And we expect it to overtake the US a full five years earlier than we did a year ago. It would pass the per capita threshold of $12,536 (£9,215) to become a high-income country by 2023.
  13. ↑ Cheng, Evelyn; Lee, Yen Nee (February 2021). "New chart shows China could overtake the U.S. as the world's largest economy earlier than expected". CNBC. Retrieved 24 July 2021. could
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Zhu, Eric; Orlik, Tom (11 February 2022). "When Will China Rule the World? Maybe Never". Bloomberg News. Retrieved 8 August 2022. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «bloo_When_Will» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ Beckley, Michael; Brands, Hal (2021-12-09). "The End of China's Rise". Foreign Affairs. Retrieved 2022-01-18. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Beckley Brands 2021» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Erickson, Andrew S.; Collins, Gabriel B. "A Dangerous Decade of Chinese Power Is Here". Foreign Policy. Retrieved 17 January 2022. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «:6» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ John Mueller (21 May 2021). "China: Rise or Demise?". Cato Institute. Retrieved 17 January 2022. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «:8» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  18. ↑ Holodny, Elena. "The rise, fall, and comeback of the Chinese economy over the past 800 years". Business Insider. Archived from the original on 2021-02-27. Retrieved 2021-03-06.
  19. ↑ "The Chinese century is well under way". The Economist. 2018-10-27. ISSN 0013-0613. Archived from the original on 2021-02-12. Retrieved 2021-01-28.
  20. ↑ "RCEP: China, ASEAN to sign world's biggest trade pact today, leave door open for India". Business Today. Archived from the original on 15 November 2020. Retrieved 16 November 2020.
  21. ↑ "RCEP: Asia-Pacific countries form world's largest trading bloc". BBC News. Archived from the original on 15 November 2020. Retrieved 16 November 2020.
  22. ↑ "China signs huge Asia Pacific trade deal with 14 countries". CNN. Archived from the original on 16 November 2020. Retrieved 16 November 2020.
  23. ↑ "China Touts Its Own Trade Pact as U.S. -Backed One Withers". The Wall Street Journal. 22 November 2016. Archived from the original on 31 January 2017. Retrieved 2 February 2017.
  24. ↑ Harding, Robin (10 November 2016). "Beijing plans rival Asia-Pacific trade deal after Trump victory". Financial Times. Archived from the original on 14 January 2017. Retrieved 2 February 2017.
  25. ↑ "China Eager to Fill Political Vacuum Created by Trump's TPP Withdrawal". Bloomberg.com. Bloomberg News. 23 January 2017. Archived from the original on 2017-02-02. Retrieved 2 February 2017.
  26. ↑ "World's biggest trade deal signed – and doesn't include US". South China Morning Post (به انگلیسی). 2020-11-15. Archived from the original on 2020-11-15. Retrieved 2020-12-01.
  27. ↑ "RCEP, a huge victory in rough times". Archived from the original on 2021-02-08. Retrieved 2021-02-03.
  28. ↑ Bird, Mike (November 5, 2019). "Asia's Huge Trade Pact Is a Paper Tiger in the Making". Archived from the original on December 7, 2020. Retrieved February 1, 2021.
  29. ↑ Mahadevan, Renuka; Nugroho, Anda (September 10, 2019). "Can the Regional Comprehensive Economic Partnership minimise the harm from the United States–China trade war?". The World Economy. Wiley. 42 (11): 3148–3167. doi:10.1111/twec.12851. ISSN 0378-5920.
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ ۳۰٫۲ Hass, Ryan (March 3, 2021). "China Is Not Ten Feet Tall". Foreign Affairs. Archived from the original on March 4, 2021. Retrieved March 4, 2021. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «fore_China_not» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  31. ↑ Kroenig, Matthew (April 3, 2020). "Why the U.S. Will Outcompete China". The Atlantic. Archived from the original on December 19, 2020. Retrieved March 5, 2021.
  32. ↑ "Trends in World Military Expenditure, 2020" (PDF). Stockholm International Peace Research Institute. Retrieved 27 September 2021.
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ Beckley, Michael (Winter 2011–2012). "China's Century? Why America's Edge Will Endure" (PDF). International Security. 36 (3): 41–78, p. 42. doi:10.1162/isec_a_00066. Archived from the original (PDF) on 14 September 2012. Retrieved 13 November 2012. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Beckley» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  34. ↑ Foot, Rosemary (2020-04-01). "China's rise and US hegemony: Renegotiating hegemonic order in East Asia?". International Politics (به انگلیسی). 57 (2): 150–165. doi:10.1057/s41311-019-00189-5. ISSN 1740-3898. Archived from the original on 2021-03-27. Retrieved 2021-03-06.
  35. ↑ Mohan, C. Raja. "A New Pivot to Asia". Foreign Policy (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-03-05. Retrieved 2021-03-06.
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ Heydarian, Richard Javad (2019-12-08). "Will the Chinese Century End Quicker Than It Began?". The National Interest (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-01-25. Retrieved 2021-03-06. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «:3» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  37. ↑ "China will 'never seek hegemony,' Xi says in reform speech". AP NEWS. 2018-12-18. Archived from the original on 2020-12-15. Retrieved 2021-03-06.
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ Walt, Stephen M. "Xi Tells the World What He Really Wants". Foreign Policy (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-02-19. Retrieved 2021-03-06.
  39. ↑ Yu, Lei; Sui, Sophia (2020-09-01). "China-Russia military cooperation in the context of Sino-Russian strategic partnership". Asia Europe Journal (به انگلیسی). 18 (3): 325–345. doi:10.1007/s10308-019-00559-x. ISSN 1612-1031. Archived from the original on 2021-03-27. Retrieved 2021-03-06.
  40. ↑ Chen, Xiangming; Fazilov, Fakhmiddin (2018-06-19). "Re-centering Central Asia: China's "New Great Game" in the old Eurasian Heartland". Palgrave Communications (به انگلیسی). 4 (1): 1–12. doi:10.1057/s41599-018-0125-5. ISSN 2055-1045.
  41. ↑ ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ ۴۱٫۲ ۴۱٫۳ "Does China have an aging problem?". ChinaPower Project (به انگلیسی). Feb 15, 2016. Archived from the original on 2019-05-18. Retrieved 2019-05-16.
  42. ↑ Kapadia, Reshma (September 7, 2019). "What Americans Can Learn From the Rest of the World About Retirement". Archived from the original on March 16, 2021. Retrieved February 3, 2021.
  43. ↑ Sasse, Ben (January 26, 2020). "The Responsibility to Counter China's Ambitions Falls to Us". The Atlantic. Archived from the original on 8 February 2021. Retrieved 4 February 2021.
  44. ↑ "Changes in the structure of populations are major drivers of geopolitical events". Geopolitical Intelligence Services. December 20, 2017. Archived from the original on January 24, 2021. Retrieved February 3, 2021.
  45. ↑ O'Reilly, Brendan (September 21, 2016). "China has few resources to prepare its economy for the impact of an aging and shrinking population". Geopolitical Intelligence Services. Archived from the original on October 1, 2020. Retrieved February 3, 2021.
  46. ↑ LeVine, Steve (July 3, 2019). "Demographics may decide the U.S-China rivalry". Axios. Archived from the original on July 20, 2020. Retrieved February 16, 2021.
  47. ↑ Hell, Natalie, and Rozelle, Scott. Invisible China: How the Urban-Rural Divide Threatens China’s Rise. University of Chicago Press, 2020.
  48. ↑ ۴۸٫۰ ۴۸٫۱ Huang, Martin Chorzempa, Tianlei. "China Will Run Out of Growth if It Doesn't Fix Its Rural Crisis". Foreign Policy (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-03-16. Retrieved 2021-03-17.
  49. ↑ Cherney, Stella Yifan Xie, Eun-Young Jeong and Mike (2021-01-13). "China's Economy Powers Ahead While the Rest of the World Reels". Wall Street Journal (به انگلیسی). ISSN 0099-9660. Archived from the original on 2021-03-09. Retrieved 2021-03-06.
  50. ↑ Albert, Eleanor. "China's Xi Champions Multilateralism at Davos, Again". thediplomat.com (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-02-20. Retrieved 2021-03-06.
  51. ↑ "World Economic Outlook, April 2021: Managing Divergent Recoveries". International Monetary Fund. 23 March 2021. Retrieved 8 April 2021. Figure 1.16. Medium-Term GDP Losses Relative to Pre-COVID-19, by Region
  52. ↑ Davis, Bob (15 August 2021). "U.S. Economy Likely to Outgrow China's Due to Contrast in Pandemic Responses". WSJ. Retrieved 15 August 2021.
  53. ↑ «سبقت رشد اقتصادی آمریکا از چین». روزنامه دنیای اقتصاد. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۱-۲۵.
  54. ↑ ۵۴٫۰ ۵۴٫۱ "How big is China's debt, who owns it and what is next?". South China Morning Post (به انگلیسی). 2020-05-19. Archived from the original on 2021-02-04. Retrieved 2021-02-06. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «:0» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  55. ↑ ۵۵٫۰ ۵۵٫۱ ۵۵٫۲ "China's local government debts should be the real worry". Nikkei Asia (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-02-05. Retrieved 2021-02-06. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «:1» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  56. ↑ Cheng, Evelyn (2020-12-30). "China revises 2019 GDP lower with a $77 billion cut to manufacturing". CNBC (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-02-14. Retrieved 2021-02-06.
  57. ↑ Wildau, Gabriel (2019-03-07). "China's economy is 12% smaller than official data say, study finds". Financial Times (به انگلیسی). Archived from the original on 20 July 2019. Retrieved 20 July 2019.
  58. ↑ "China's economy might be nearly a seventh smaller than reported". The Economist. 7 March 2019. ISSN 0013-0613. Archived from the original on 20 July 2019. Retrieved 20 July 2019.
  59. ↑ "Opinion | What if, instead of confronting China's rise, we must manage its decline?". Washington Post. Retrieved 18 January 2022.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=قرن_چینی&oldid=38779164»