دی‌فلودیازپام[۱] (انگلیسی: Difludiazepam) یک مشتق بنزودیازپین است که مشتق ۲،۶-دی فلوئورو فلودیازپام است. این ماده در دهه ۱۹۷۰ میلادی اختراع شد، اما هرگز به بازار عرضه نشد، و به عنوان یک ابزار تحقیقاتی برای کمک به تعیین شکل و عملکرد گیرنده‌های GABAA، که دارای IC50 ۴.۱ نانومتر است، استفاده شده است.[۲][۳][۴]
↑Maskell PD, Wilson NE. Designer Benzodiazepines: New Challenges and Treatment Options, in Corazza O, Roman-Urrestarazu. Handbook of Novel Psychoactive Substances: What Clinicians Should Know about NPS. Taylor & Francis, 2019. شابک۹۷۸−۱−۱۳۸−۰۶۸۳۰−۸
↑Winkler, David A.; Burden, Frank R.; Watkins, Andrew J. R. (January 1998). "Atomistic Topological Indices Applied to Benzodiazepines using Various Regression Methods". Quantitative Structure-Activity Relationships. 17 (1): 14–19. doi:10.1002/(SICI)1521-3838(199801)17:01<14::AID-QSAR14>3.0.CO;2-U.
↑So SS, Karplus M (December 1996). "Genetic neural networks for quantitative structure-activity relationships: improvements and application of benzodiazepine affinity for benzodiazepine/GABAA receptors". Journal of Medicinal Chemistry. 39 (26): 5246–56. doi:10.1021/jm960536o. PMID8978853.
↑Maddalena DJ, Johnston GA (February 1995). "Prediction of receptor properties and binding affinity of ligands to benzodiazepine/GABAA receptors using artificial neural networks". Journal of Medicinal Chemistry. 38 (4): 715–24. doi:10.1021/jm00004a017. PMID7861419.
