انتروکوک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۲) +تمیز(۲.۷): + رده:باکتری گرم-مثبت |
Doctor iraj (بحث | مشارکت‌ها) جز ویرایش با ابرابزار |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
| image = Enterococcus_histological_pneumonia_01.png |
| image = Enterococcus_histological_pneumonia_01.png |
||
| image_width = 240px |
| image_width = 240px |
||
| image_caption = |
| image_caption = انتروکوک در بافت ریه |
||
| regnum = [[ |
| regnum = [[باکتری‌ها]] |
||
| divisio = [[ |
| divisio = [[فیرمیکوتس]] |
||
| classis = [[ |
| classis = [[باسیل‌ها]] |
||
| ordo = [[ |
| ordo = [[لاکتوباسیلالس]] |
||
| familia = [[ |
| familia = [[انتروکوکاسیه]] |
||
| genus = ''''' |
| genus = '''''انتروکوک''''' |
||
| genus_authority = Thiercelin & Jouhaud 1903{{سخ}}Schleifer & Kilpper-Bälz 1984 |
| genus_authority = Thiercelin & Jouhaud 1903{{سخ}}Schleifer & Kilpper-Bälz 1984 |
||
| subdivision_ranks = |
| subdivision_ranks = گونه‌ها |
||
| subdivision = |
| subdivision = |
||
''[[انتروکوک آویوم| انتروکوک آویوم]]''{{سخ}} |
''[[انتروکوک آویوم| انتروکوک آویوم]]''{{سخ}} |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
''[[انتروکوک فاسیوم| انتروکوک فاسیوم]]''{{سخ}} |
''[[انتروکوک فاسیوم| انتروکوک فاسیوم]]''{{سخ}} |
||
''[[انتروکوک گالیناروم| انتروکوک گالیناروم]]''{{سخ}} |
''[[انتروکوک گالیناروم| انتروکوک گالیناروم]]''{{سخ}} |
||
سایر گونه‌ها |
|||
ساير گونه ها |
|||
}} |
}} |
||
''' |
'''انتروکوک''' (''Enterococcus'')، جنس مهمی از کوکسی‌های گرم مثبت است که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در روده انسان (مدفوع) عبارتند از: '''انتروکوک فکالیس''' (۹۰% تا ۹۵%) و '''انتروکوک فاسیوم''' (۵% تا ۱۰%). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس<ref>Gilmore MS, et al, ed. (2002). The Enterococci: Pathogenesis, Molecular Biology, and Antibiotic Resistance. Washington, D.C. : ASM Press. ISBN 978-1-55581-234-8.</ref>. |
||
== |
== فیزیولوژی و طبقه بندی == |
||
انتروکوک‌ها، بی هوازی اختیاری هستند و اسپور تولید نمی‌کنند<ref>Fischetti VA, Novick RP, Ferretti JJ, Portnoy DA, Rood JI, ed. (2000). Gram-Positive Pathogens. ASM Press. ISBN 1-55581-166-3.</ref>. آن‌ها گستره بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم<ref>Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.</ref>. |
|||
انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند<ref>Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. ISBN 0-8385-8529-9.</ref>. |
|||
== تاريخچه == |
|||
| ⚫ | اعضای جنس |
||
== تاریخچه == |
|||
| ⚫ | اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با [[استرپتوکوک |استرپتوکوک‌های گروه D]] طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند<ref>Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.</ref>. |
||
== پاتولوژی == |
== پاتولوژی == |
||
مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: عفونت‌های مجرای ادراری، باکتریمی، [[اندوکاردیت]] و [[مننژیت]]. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از آمپی سیلین و وانکومایسین درمان کرد<ref>Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.</ref>. |
|||
از |
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها بطور ذاتی به آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام (پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلوکوزیدها |
||
مقاوم هستند. در دو دهه گذشته، |
مقاوم هستند. در دو دهه گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود<ref>Tünger A, Aydemir S, Uluer S, Cilli F (2004). "In vitro activity of linezolid & quinupristin/dalfopristin against Gram-positive cocci". Indian J Med Res 120 (6): 546–52. PMID 15654141.</ref>. |
||
== منابع == |
== منابع == |
||
نسخهٔ ۵ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۲۰:۲۸
| انتروکوک | |
|---|---|
| |
| انتروکوک در بافت ریه | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | باکتری‌ها |
| دسته: | فیرمیکوتس |
| رده: | باسیل‌ها |
| راسته: | لاکتوباسیلالس |
| تیره: | انتروکوکاسیه |
| سرده: | انتروکوک Thiercelin & Jouhaud 1903 Schleifer & Kilpper-Bälz 1984 |
| گونه‌ها | |
|
انتروکوک آویوم | |
انتروکوک (Enterococcus)، جنس مهمی از کوکسی‌های گرم مثبت است که به صورت جفت (دیپلوکوک) یا زنجیره‌های کوتاه دیده می‌شوند. تمایز انتروکوک‌ها از استرپتوکوک‌ها از روی ویژگی‌های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در روده انسان (مدفوع) عبارتند از: انتروکوک فکالیس (۹۰% تا ۹۵%) و انتروکوک فاسیوم (۵% تا ۱۰%). سایر گونه‌های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می‌کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس[۱].
فیزیولوژی و طبقه بندی
انتروکوک‌ها، بی هوازی اختیاری هستند و اسپور تولید نمی‌کنند[۲]. آن‌ها گستره بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می‌نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت‌های بالای کلرید سدیم[۳]. انتروکوک‌ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می‌کنند[۴].
تاریخچه
اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با استرپتوکوک‌های گروه D طبقه بندی می‌شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک‌ها نشان داد که آن‌ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک‌های D هستند[۵].
پاتولوژی
مهمترین عفونت‌های ایجاد شده توسط انتروکوک‌ها عبارتند از: عفونت‌های مجرای ادراری، باکتریمی، اندوکاردیت و مننژیت. سویه‌های حساس را می‌توان با استفاده از آمپی سیلین و وانکومایسین درمان کرد[۶]. از دیدگاه پزشکی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک‌ها بطور ذاتی به آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام (پنی سیلین، سفالوسپورین‌ها و کارباپنم) و آمینوگلوکوزیدها مقاوم هستند. در دو دهه گذشته، سویه‌های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین (VRE) در بیماران بستری در بیمارستان‌ها افزایش یافته‌اند. برای درمان سویه‌های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی بیوتیک‌هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین (سینرسید) یا تیگسیکلین استفاده می‌شود[۷].
منابع
- ↑ Gilmore MS, et al, ed. (2002). The Enterococci: Pathogenesis, Molecular Biology, and Antibiotic Resistance. Washington, D.C. : ASM Press. ISBN 978-1-55581-234-8.
- ↑ Fischetti VA, Novick RP, Ferretti JJ, Portnoy DA, Rood JI, ed. (2000). Gram-Positive Pathogens. ASM Press. ISBN 1-55581-166-3.
- ↑ Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.
- ↑ Ryan KJ, Ray CG, ed. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. pp. 294–5. ISBN 0-8385-8529-9.
- ↑ Schleifer KH; Kilpper-Balz R (1984). "Transfer of Streptococcus faecalis and Streptococcus faecium to the genus Enterococcus nom. rev. as Enterococcus faecalis comb. nov. and Enterococcus faecium comb. nov.". Int. J. Sys. Bacteriol. 34: 31–34. doi:10.1099/00207713-34-1-31.
- ↑ Fisher K, Phillips C (June 2009). "The ecology, epidemiology and virulence of Enterococcus". Microbiology 155 (Pt 6): 1749–57. doi:10.1099/mic.0.026385-0. PMID 19383684.
- ↑ Tünger A, Aydemir S, Uluer S, Cilli F (2004). "In vitro activity of linezolid & quinupristin/dalfopristin against Gram-positive cocci". Indian J Med Res 120 (6): 546–52. PMID 15654141.