تیس: تفاوت میان نسخهها
Fatemehr8620 (بحث | مشارکتها) افزودن مطلب جدید |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
|جملهخوشامد= |
|جملهخوشامد= |
||
|پانویس= |
|پانویس= |
||
}}دهیار علی غفوریان |
|||
}} |
|||
{{کاربردهای دیگر}} |
{{کاربردهای دیگر}} |
||
نسخهٔ ۳۱ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۱:۵۵
اطلاعات کلی | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | سیستان و بلوچستان |
شهرستان | چابهار |
بخش | بخش مرکزی |
مردم | |
جمعیت | ۶۳۴۸ نفر (سرشماری ۹۵) |
کد آماری | ۱۹۱۶۰۹ |
دهیار علی غفوریان
تیس روستایی از توابع شهرستان چابهار استان سیستان و بلوچستان ایران است که در منطقه کوهپایهای در ۵ کیلومتری شمال غربی چابهار واقع شدهاست. پیشینهٔ باستانی این بندر به دوران هخامنشیان بازمیگردد و آثار تاریخی بسیاری در این شهر وجود دارد.
پیشینه
تیس یکی از بنادر مهم ایران در دریای مکران در زمان هخامنشیان بوده است و پیشتر به آن تیز میگفتهاند. در آن دوران کالاها از آسیای شرقی و هند به بندر تیس میآمدهاند و به مناطق مختلف خاورمیانه، آسیای میانه و قفقاز فرستاده میشدند. تیس در سدههای اولیهٔ اسلامی نیز بندری مهم بوده است از جمله مقدسی مورخ سده چهارم هجری از رونق این بندر سخن رانده است.[۱]
فردوسی از تیس(تیز) در شاهنامه یاد میکند. هنگامی که فرمانده جنگ با توران اشکش، همراه با قوم بلوچ به توران حمله میکند ودربرگشت به مکران می رود:
چو آگاه شد اشکش آمد براه/ ابا لشکری ساخته پیش شاه
همه تیز و مکران بیاراستنند/زهرجای رامشگران خواستند
جمعیت
این شهر در شهرستان چابهار قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳٬۸۷۳ نفر (۷۷۶خانوار) بودهاست.
طبیعت
رودخانه لاوری از میان شهر میگذرد و خلیج چابهار در غرب آن قرار گرفتهاست. بلندیهای چندی مانند کوههای شهباز، پیلبند و لاوری، شهر تیس را احاطه کردهاست. این شهر آب و هوای گرم و خشک دارد. شهر تیس از مراکز عمده سوزندوزی است که بیشتر از سوی زنان شهر تولید میشود. این شهر دژی به نام قلعه پرتغالیها دارد که از دیدگاه دیرینگی و نوع معماری شایان توجهاست ولی هماکنون ویرانهای از آن به جای ماندهاست.
دیدنیهای تیس
قلعه پرتغالیها • آرامگاه سید غلام رسول • قلعه بلوچ گت • قلعه پیروز گت • غارهای بان مسیتی • قلعه انوشیروان • قلعه باتل • سدهای تیس • مسجد جامع تیس
منابع
- ↑ کتابچهٔ معرفی استان سیستان و بلوچستان (ص ۱۲)