مدرسه علمیه مروی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[رده:مدارس اسلامی]] |
[[رده:مدارس اسلامی]] |
||
[[رده:استان تهران]] |
[[رده:استان تهران]] |
||
[[رده:آثار دوره قاجاریان در تهران]] |
|||
[[رده:مدرسههای تاریخی تهران]] |
نسخهٔ ۵ ژوئن ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۳۰
مدرسه علمیه مروی | |
تأسیس | ۱۲۳۱ (قمری)[۱] |
---|---|
بنیانگذار | محمدحسین خان مروی، محمدرضا مهدوی کنی (احیاگر)[۲] |
تولیت | محمدباقر تحریری[۳] |
زیرمجموعهها | مدرسه علمیه مروی ۲ |
طلاب | ۳۰۰ طلبه |
مکان | تهران |
نشانی | تهران، خیابان ناصرخسرو، کوچه مروی |
وابسته به | حوزه علمیه تهران |
وبگاه | http://www.howzehmarvi.ir |
مدرسه علمیه مروی یکی از مدارس حوزه علمیه تهران است، که توسط محمد حسین خان از نزدیکان فتحعلیشاه قاجار وقف شد. محمد حسین خان مروی که ثروت بسیاری داشت آثار خیری چون مدرسه، مسجد، باغ و بازارچه مروی را در تهران از خود بر جای گذاشت و تمام املاک خود را برای مسجد و مدرسه خویش وقف کرد.[۴]
کلنگ زنی مدرسه
نقل است زمانی که میخواستند مدرسه مروی را بسازند، خان مروی، تمام علما و بزرگان را دعوت کرد و گفت: «کسی که نماز شب او ترک نشده ولو به قضا، کلنگ این مدرسه را بزند، کسی حاضر نشد و جلو نیامد و ایشان خودش کلنگ مدرسه را میزند و میگوید من از زمانی که به بلوغ رسیدم عهد کردم که نماز شبم ترک نشود».[۵]
تدریس فلسفه
پس از تأسیس مدرسه مروی، ملا علی نوری برای تدریس فلسفه و معقولات به آنجا فراخوانده شد. اما او شاگردش ملا عبدالله زنوزی را به آنجا فرستاد. زنوزی از در ۱۲۳۷ق تا پایان عمر به مدت ۲۰ سال در این مدرسه فلسفه تدریس میکرد.[۶]
پانویس
- ↑ سایت، مدیریت. «خان مروی کیست؟ باغ، خانه، گذر، مدرسه، مسجد، بازارچه وکوچه -. : Darioush Shahbazi :». www.darioush-shahbazi.com. دریافتشده در ۲۰۱۸-۰۵-۲۷.
- ↑ «حکم انتصاب آقای محمد رضا مهدوی کنی به سمت تولیت مدرسه مروی تهران». www.imam-khomeini.ir. دریافتشده در ۲۰۱۸-۰۵-۲۷.
- ↑ Khamenei.ir (۲۰۱۷-۰۸-۰۶). «انتصاب حجتالاسلام تحریری به تولیت مدرسه مروی». دریافتشده در ۲۰۱۸-۰۵-۲۷.
- ↑ آژده، مجید (۱۳۸۸). «اطلاعات حکمت و معرفت». ماهنامه، شماره ۴۸.
- ↑ «چه کسی کلنگمدرسه علمیه مروی تهران را به زمین زد». مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
- ↑ مدرس تبریزی. ریحانة الادب. صص. جلد ۲، ص ۳۹۰ و ۳۹۱.