بازوپیمایی
بازوپیمایی (به انگلیسی: Brachiation) شیوه‌ای از جابجایی مکانی در درختان است که در آن، جانور با استفاده از بازوها و دست‌های خود تاب می‌خورد و از درختی به درخت دیگر می‌رود.
بازوپیماهای اصلی در میان جانوران، میمون‌ها، میمون‌های درازدست[۲] و سیامانگ‌ها هستند. میمون‌های درازدست می‌توانند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و در هر تاب‌خوردن مسافت ۶ متر را بپیمایند. میمون‌های عنکبوتی و اورانگوتان‌ها را جانورانی نیمه‌بازوپیما[۳] می‌نامند.
داشتن ناخن‌های کوتاه به‌جای پنجه، انگشت‌های چنگکی، انگشت شست روبروی هم[۴]، ساعدهای دراز، و مفصل‌های چرخندهٔ شانه، از ویژگی‌هایی هستند که بازوپیمایی در نخستی‌ها را تسهیل کرده‌است.
ویژگی‌های جسمانی انسان امروزی نشان می‌دهد که انسان‌ها نیایی بازوپیما داشته‌اند. مفصل‌های انعطاف‌پذیر شانه‌ها و انگشت‌های مناسبِ گیرش در انسان‌ها، از جملهٔ این نشانه‌ها هستند. کالبدشناسی انسان نشان می‌دهد که بازوپیمایی احتمالاً یک پیش‌سازگاری[۵] برای راه رفتن بر روی دو پا بوده‌است.
پانویس
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- Rice, Patricia C.; Norah Moloney (2005). Biological Anthropology and Prehistory: Exploring our Human Ancestry. Pearson Education, Inc., pp. 178-179, 192. ISBN 0-205-38196-0
- Brittanica.com
- Dictionary.com
- MSN Encarta
جاپیمایی جانوران در خشکی | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| شیوهها |
|  | ||||
| جنبهٔ کالبدی | ||||||
| ویژه | ||||||