بازوپیمایی

میمون عنکبوتی جفری در حال بازوپیمایی.

بازوپیمایی (به انگلیسی: Brachiation) شیوه‌ای از جابجایی مکانی در درختان است که در آن، جانور با استفاده از بازوها و دست‌های خود تاب می‌خورد و از درختی به درخت دیگر می‌رود.

بازوپیماهای اصلی در میان جانوران، میمون‌ها، میمون‌های درازدست و سیامانگ‌ها هستند. میمون‌های درازدست می‌توانند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و در هر تاب‌خوردن مسافت ۶ متر را بپیمایند. میمون‌های عنکبوتی و اورانگوتان‌ها را جانورانی نیمه‌بازوپیما می‌نامند.

داشتن ناخن‌های کوتاه به‌جای پنجه، انگشت‌های چنگکی، انگشت شست روبروی هم، ساعدهای دراز، و مفصل‌های چرخندهٔ شانه، از ویژگی‌هایی هستند که بازوپیمایی در نخستی‌ها را تسهیل کرده‌است.

ویژگی‌های جسمانی انسان امروزی نشان می‌دهد که انسان‌ها نیایی بازوپیما داشته‌اند. مفصل‌های انعطاف‌پذیر شانه‌ها و انگشت‌های مناسبِ گیرش در انسان‌ها، از جملهٔ این نشانه‌ها هستند. کالبدشناسی انسان نشان می‌دهد که بازوپیمایی احتمالاً یک پیش‌سازگاری برای راه رفتن بر روی دو پا بوده‌است.

منابع

1. Rice, Patricia C.; Norah Moloney (2005). Biological Anthropology and Prehistory: Exploring our Human Ancestry. Pearson Education, Inc., pp. 178-179, 192. ISBN 0-205-38196-0
2. Brittanica.com
3. Dictionary.com
4. MSN Encarta