آرچی مور

آرچی مور
آرچی مور در سال 1955
آمار
نام واقعی	آرچیبال لی رایت
لقب(ها)	مانگوس پیر آرچی عتیقه
وزن(ها)	میان وزن نیمه سنگین وزن سنگین وزن
قد	۵ ft ۱۱ in (۱٫۸۰ m)
بازهٔ دستان	۷۵ اینچ (۱۹۱ سانتیمتر)
ملیت	آمریکایی
زادهٔ	۱۳ دسامبر ۱۹۱۶ بنویت, می سی سیپی, U.S.
درگذشت	۹ دسامبر ۱۹۹۸ (۸۱ سال) سن دیه گو, کالیفورنیا, U.S.
طرز ایستادن	Orthodox
سوابق بوکس
مجموع مبارزه‌ها	219
تعداد برد	186
برد با ناک‌اوت	131
تعداد باخت	23
تعداد تساوی	10
بدون نتیجه	1

آرچی مور (انگلیسی: Archie Moore; ۱۳ دسامبر ۱۹۱۶ – ۹ دسامبر ۱۹۹۸) بوکسور و هنرپیشه اهل ایالات متحده آمریکا بود.

آرچی رکورد دار برد در تاریخ بوکس است و با ۱۳۲ ناک اوت بر صدر تاریخ بوکس تکیه زده است. او دارنده رکورد طولانی ترین دوره قهرمانی نیمه سبک وزن جهان در تمام دوران (دسامبر ۱۹۵۲ - مه ۱۹۶۲) است. وی یکی از طولانی ترین دوره های بوکس حرفه ای در تاریخ این ورزش را داشت که از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۶۳ به رقابت میپرداخت. ملقب به "مانگوس" و سپس "مانگوس پیر" در نیمه دوم دوران کاری خود، یک بوکسور بسیار عالی ترین استراتژی و دفاع بود، با فکی قوی و استقامتی عالی. آرچی مور در فهرست رینگ "۱۰۰ نفر دارنده سنگین ترین مشت های همه دوران" (به انگلیسی: 100greatest punchers of all time) در رده چهارم قرار دارد. مور توسط وب سایت برجسته بوکس BoxRec به عنوان دومین بوکسور بزرگ Pound for pound در همه زمان ها شناخته شده است. مور همچنین پس از بازنشستگی مدت کوتاهی مربی بود، بوکسورهایی همچون محمدعلی کلی، جورج فورمن و جیمز تلیس را مربیگری کرد.

مور بومی بنوتی، می سی سی پی، در خیابان سنت لوییس میسوری و در فقر بزرگ شد. بیش از ده سال مور قربانی نژادپرستی در حرفه خود شد، از هجوم شلیک به عناوین جهانی محروم شد و بسیاری از آن سالها را صرف جنگیدن در راه نشان دادن آن کرد. وی یکی از چهره های مهم جامعه سیاه پوست آمریکا، در روزهایی که یک مبارز تمام عیار بود درگیر اهداف آمریکایی های آفریقایی آمریکایی بود. او همچنین خود را به عنوان یک شخصیت بازیگر موفق در تلویزیون و فیلم معرفی کرد. مور در خانه فرزند خود در سن دیه گو، کالیفرنیا درگذشت. در زمان مرگ او 81 سال داشت. وی همچنین ده سال از عنوان قهرمانی سنگین وزن خود دفاع کرد و در ۴۶ سالگی آن را از دست داد.

اوایل زندگی

آرچیبال لی رایت فرزند توماس رایت کارگر مزرعه دار و لورنا رایت بود. او همیشه اصرار داشت که در سال ۱۹۱۶ در کالینزویل، ایلینویز متولد شده، اما مادرش به خبرنگاران گفت که در واقع در سال ۱۹۱۳ در بنویت، می سی سی پی متولد شده است. پدرش وقتی آرچی شیرخوار بود، خانواده را رها کرد. مادرش نتوانست زندگی او و خواهر بزرگتر خود را تأمین کند، مراقبت از آنها را به عمو و عمه شان، کلیولند و ویلی پرل مور، که در خیابان زندگی می کردند، واگذار کرد.

او دبستان در مدرسه ابتدایی مخصوص سیاهپوستان گذراند. همچنین در دبیرستان لینکلن، که هرگز از آنجا فارغ التحصیل نشده است. عمو و عمه وی یک تربیت پایدار را برای او فراهم کردند، اما پس از اینکه عمویش در اثر سانحه طوفان در حوالی سال ۱۹۲۸ درگذشت، مور با یک گروه خلافکار خیابانی فرار کرد. یكی از اولین سرقت های او یك جفت لامپ روغنی از خانه اش بود كه آنها را فروخت تا پول برای خرید دستكش بوكس ​​داشته باشد. وی بعداً از سرقت خود یادآوری کرد: "اجتناب ناپذیر بود که من گرفتار شوم. فکر می کنم حتی قبل از شروع کار این را می دانستم، اما به نوعی میل به داشتن چند سنت در جیبم باعث شد تا از این واقعیت غافل شوم." پس از دستگیری وی برای تلاش سرقت از اتوموبیل، وی محکوم به گذاندن یک دوره سه ساله بازپروری در مدرسه ای در بونویل، میسوری شد. وی پس از گذراندن بیست و دو ماه به دلیل رفتار خوب از مدرسه آزاد شد.

در حدود سال ۱۹۳۳ مور به سپاه پیشاهنگی پیوست و به کار جنگلداری در اردوگاهی در پوپلار بلوف، میسوری مشغول به كار شد. با اراده ای راسخ برای بوکسور شدن، تصمیم گرفت کار خود را در اردوگاه به نوعی تمرین تبدیل کند. او بعدها نقل میکرد كه سایر پسران دائماً او را در مورد تمرین روزانه با او شوخی می كنند. فرمانده اردوگاه به او اجازه می داد تیم بوکسی ترتیب دهد تا در مسابقات دستکش طلایی در جنوب میسوری و ایلینویز شرکت می کرد. بسیاری از مبارزه های او در فضایی با بار نژادی رخ داده است. او بعداً یه مورد از آنها را که در برابر بوکسور سفید پوستی به نام بیل ریچاردسون چنین شرح داد: من او را با یک مشت سنگین در همان راند اول ناک اوت کردم. برادرش ... داور بود. از دستم عصبانی عصبانی شد و به من گفت که مشت هایم را بالا نگه دارم. داور گفت كه من روش خطا كرده ام. من داغ کردم و پیشنهاد دادم که [به داور] دوباره مبارزه کنم. در راند دوم او را با یک هوک چپ که سرش را بالا می چرخاند انداختم. ... شنیدم که مردی در کنار رینگ گفت: "برای دو سنت می توانم به اون کاکاسیاه شلیک کنم."

بازنشستگی اول و بازگشت

مور در سال ۱۹۴۱ چهار مبارزه داشت که طی این مرحله ۲-۱-۱ شد و با تساوی برابر ادی بوکر انجام شد. با این حال، در آن زمان، او بعلت زخم معده و عوارض ناشی از دچار ناراحتی شده بود و بازنشستگی خود را از بوکس اعلام کرده بود.

بازنشستگی وی مختصر بود. تا سال ۱۹۴۲، بعد او دوباره روی رینگ بود. او در آن سال شش مسابقه اول خود را برد، از جمله ناک اوت هووگ در بازی برگشت و غلبه بر جک چیس (به انگلیسی: Jack Chase) در ۱۰ راند. او در دیدار برگشت با بوکر دیدار کرد و به همان نتیجه ای رسید که اولین دیدار آنها برگزار شد: یک تساوی طی ۱۰ راند.

در سال ۱۹۴۳، مور طی ۷ دوره مبارزه، پنج بار برنده شد و دو بار باخت. او عنوان میان وزن ایالت کالیفرنیا را طی ۱۵ راند به جک چیس واگذار کرد و دوباره در آخرین مسابقه همان سال عنوان را طی ۱۰ راند از جک چیس پس گرفت. همچنین او در همان سال به آرون وید (به انگلیسی: Aaron Wade) باخت.

ساحل غربی

در سال ۱۹۴۴، او ۹ دوره مسابقه داشت، که نتایجش ۷ بر و ۲ باخت بود. آخرین دوره حضور او در آن سال اولین حضور خود در ساحل اقیانوس اطلس بود و سطح افکار مخالف وی شروع به افول کرد. او با نتیجه ناک اوت در راند ۵ جیمی هایدن (به انگلیسی: Jimmy Hayden) را شکست داد و قبل از اینکه با یک ناک اوت مغلوب چارلی بارلی (به انگلیسی: Charlie Burley) عضو آینده تالار مشاهیر شود بوکر را ادی بوکر را طی ۸ راند ناک اوت کرد.

او در هشت دور از مسابقات اول سال ۱۹۴۵ پیروز شد، و متخصصان بوکس ساحل آتلانتیک را تحت تأثیر قرار داد و با ناک اوت مغلوب جیمی جی بیوینس، جانشین آینده IBHOF، در کلیولند شد. او قبل از پایان آن سال، ۵ بار برای مبارزه به ساحل شرقی برگشت . او، بغیر از دیگران با جانشین آینده IBHOF، هولمن ویلیامز (به انگلیسی: Holman Williams) دیدار کرد و طی ۱۰ راند مغلوب او شد.

در سال ۱۹۴۶، مور به دسته سنگین وزن رفت. نتایج او در آن سال با ۵ برد، ۲ باخت و ۱ مساوی به پیروزی رسید، کورتیز شپرد (به انگلیسی: Curtis Sheppard) را شکست داد، اما طی ۱۰ راند مغلوب قهرمان آینده سنگین وزن جهان و عضو تالار مشاهیر ازارد چارلز شد و با رقیب دیرینه اش جک چیس مساوی کرد.

سال ۱۹۴۷ در واقع سال برگشت برای مور بود. او در آن سال ۷ مسابقه را برد و ۱ مسابقه را به ازارد چارلز باخت. او چیس را در راند نهم ناک اوت کرد، شپارد را در راند ۱۰ و بیوینس را در راند ۹ ناک اوت کرد. او همچنین طی ۱۰ راند برت لیتل (به انگلیسی: Burt Lytell) را در هم کوبید.

او در سال ۱۹۴۸ در ۱۴ مبارزه سخت و نفس گیر شرکت کرد، او دوباره طی ۹ راند مغلوب ازارد چارلز شد، در راند اول مغلوب لئونارد مورو (به انگلیسی: Leonard Morrow) شد، طی ۱۰ راند مغلوب هنری هال و در راند ۴ با رد صلاحیت داور به لوید گیبسون باخت. اما او همچنین طی ۱۰ راند، تد لوری را شکست داد و هنری هال را در بازی برگشت مغلوب خود کرد.

سال ۱۹۴۹ سال خوبی برای مور بود: او در آن سال ۱۳ مسابقه داشت که شامل ۱۲ برد و ۱ باخت بود. او دو بار آلاباما کید (به انگلیسی: Alabama Kid) را شکست داد. با ناک اوت در راند ۴ و راند ۳، باب ساترفیلد را با ناک اوت در راند ۳، بیوینس با ناک اوت در راند ۸، قهرمان آینده سبک وزن جهان و IBHOF هارولد جانسون (به انگلیسی: Harold Johnson)، باب سیکز (به انگلیسی: Bob Sikes) با ناک اوت در راند ۳ و فیل ماسکاتو (به انگلیسی: Phil Muscato) با رای داوران و باخت به کلینتون بیکن (به انگلیسی: Clinton Bacon) با رد صلاحیت در راند ۶.

طبق استانداردهای مور، ۱۹۵۰ برای او سال تعطیل بود. او فقط دو مبارزه داشت و در هر دو برنده شد، از جمله پیروزی در مسابقه برگشت با تصمیم در راند ۱۰ با لیدل.

در سال ۱۹۵۱، مور ۱۸ بار بوکس کرد که ۱۶ مسابقه را برنده شد، ۱ مسابقه را باخت و ۱ مسابقه را بدون نتیجه کرد. او به تور آرژانتین رفت و در آنجا در ۷ مسابقه شرکت کرد، ۶ شش برد و ۱ تساوی. در بین این ۷ مبارزه، او فرصتی برای سفر به مونته ویدئو، اروگوئه پیدا کرد، جایی که ویسنته کویروز را با نتیجه ناک اوت در راند ۶ منهدم کرد. او جیمی جی بیوینس را در راند ۹ با نتیجه ناک اوت در هم کوبید و دو مسابقه را با هارولد جانسون تقسیم کرد(مسابقه اول باخت، مسابقه دوم برد).

قهرمان نیمه سنگین وزن جهان

Archie Moore vs. Joey Maxim in December 1952

سال ۱۹۵۲ یکی از مهمترین سالهای زندگی مور بود. پس از ضرب و شتم جانسون، مدعیان سنگین وزن جیمی اسلید، باب دانلوپ، کلارنس هنری و کلینتون بیکن در وزن سبک وزن (در یک مسابقه از چهار مسابقه حذف شدند)، سرانجام به مور فرصتی داده شد که در سن ۳۶ سالگی برای کسب عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن جهان افتخار آینده IBHOF، جوی ماکسیم (به انگلیسی: Joey Maxim) قرار بگیرد.

ماکسیم به تازگی در ۱۴ راند با ناک اوت فنی، شوگر ری رابینسون بینظیر را شکست داده بود و رابینسون را به گوشه رینگ انداخته بود. در برابر ماکسیم، مور ضربات راست قدرتمند خود را پیاپی بر سر و صورت ماکسیم فرود آورد و چندین بار به وی صدمه زد و در نهایت پس از پانزده راند او را به زانو در آورد. آرچی مور خستگی ناپذیر، بعد از شانزده سال طولانی، سرانجام به آرزوی خود رسیده بود.

با این حال او از گود دور نبود. سال بعد، مور تمام ۹ مسابقه خود از برنده شد، منجمله پیروزی ۱۰ بر صفر و بدون عنوان در برابر مدعی سنگین وزن نینو والدز کوبایی و برای حفظ کمربند در بازی برگشت ۱۵ راندی در برابر ماکسیم پیروز شد. او قبل از پایان سال دو مسابقه دیگر در آرژانتین انجام داد.

Archie Moore in 1954

در سال ۱۹۵۴، او تنها چهار نبرد داشت و عنوان قهرمانی را در ۳ مبارزه در مقابل ماکسیم حفظ کرد، که در یکی از آنها ۱۵ راند را پشت سر گذاشت و در دیگری در مقابل جانسون، که او را در راند ۱۴ ناک اوت کرد. او همچنین باب بیکر از عنوانهای رده بالای دسته سنگین وزن را شکست داد.

در سال ۱۹۵۵، مور دوباره والدز را شکست داد. کاری که کسی تا بدان زمان موفق به انجام آن نشده بود. سپس یک مدعی سنگین وزن بنام باب اولسون (به انگلیسی: Bobo Olson)، قهرمان میان وزن جهان و عضو آینده تالار مشاهیر جهان که قرار بود در برابر جوی ماکسیم قرار بگیرد را با ناک اوت در راند سوم به زانو در آورد.

"مانگوس"، در مسابقات قهرمانی سنگین وزن جهان دو مصدومیت ترک خوردگی پیدا کرد. در ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۵، مور در ورزشگاه یانکی نیویورک با قهرمان آینده تالار مشاهیر، روکی مارچیانو روبرو شد. در این نبرد بود که آرچی به بستن کمربند قهرمانی نزدیکتر شد. یک ضربه راست غافلگیر کننده مور در راند دوم، مارچیانو را برای دومین و آخرین بار در طول مدت بوکس خود به زمین زد، ضربه ای که تماشاگران این نبرد افسانه ای فراموش نکردند، اما همچنین باعث ایجاد بحث و جدال در نحوه داوری این ماسبقه شد. در سال های بعد، مور بخش عمده ای از داوری هری کسلر را از لحظات حساس سابقه بدست آورد. نیم دهه بعد، در زندگی نامه زندگانی آرچی، او به تفصیل عمل داور را توصیف می کند، که چگونه بعد از اینکه راکی ​​در "راند ۲" بعد از ضربه که خورده به پا خواست، و کسلر با مداخله و ایجاد وقفه در شمارش داور و طرح این مسئله که با استناد به مسابقات قهرمانی(۱۹۵۵) شمارش اجباری نیست و ... ، " کسلر ... دستکش راکی ​​را با دقت پاک کرد و چند ثانیه دیگر به او داد ... که ممکن است به راکی ​​کمک کند سر خود را پاک کند. " مور اذعان می کند که به اندازه کافی از دخالت داور عصبانی است. به نظر می رسد که این نارضایتی نسبت به داور کسلر جذابتر شده است. در زمان مصاحبه ضبط شده با پیتر هلر، در اکتبر سال ۱۹۷۰، آرچی این حرف را برای گفتن داشت: "(کسلر) هیچ کاری به داوری آن مسابقه نداشت زیرا او خیلی هیجان انگیز بود. او نمی دانست چه باید بکند ... او دستکش های مارچیانو را گرفت و شروع به پاک کردن دستکش های مارچیانو کرد و به بالای شانه نگاه کرد ... من هرگز آن را فراموش نخواهم کرد. که به ضرر من برای کسب عنوان سنگین وزن تمام شد."

اما این کینه متقابل نبود. در زندگی نامه خود، هری کسلر واقعاً با هیجان بسیار خوبی از ماریچیانو-مور روایت می کند، که اغلب در نشانه گذاری های خود از علامت تعجب استفاده می کرد، تا آنجا که به عنوان مقایسه مستقیماً به قضاوت دانیبروک بین جک دمپسی و لوئیس فیرپو انجام می شود. با این حال، مأیوس است و بیشتر فصل کتاب را با جملاتی ستایش گونه تمجید از مور می گذراند از قبیل: هیچ کس تا به حال شجاعت آرچی مور را زیر سؤال نبرد و ...".

بررسی اصلی، دوربین ها و فیلم های پخش نشده از سال ۱۹۵۵، هیچ مشکلی در درگیری داور نشان نمی دهد. مارسیانو در "رانددو" بلند میشود، اما صدای آل برل، که شمارش ناک اوت را بر عهده داشت، تا "چهار" ادامه می دهد. در هماهنگی با توضیحات بیشتر آرچی در سال ۱۹۶۰، مارچیانو به طناب ها منتقل شده و آرنج استراحت می کند. مور قبلاً به سمت او حرکت می کند. کسلر سریع روی صفحه نمایش چشمک می زند، سپس دوباره دور می شود، انگار که قصد جدا کردن طرفین را داشته است. او عمود بر سینه مارسیانو است و دست راست او به سرعت در نزدیکی دستکش چپ راکی تکان میخورد. کسلر به محض ورود به قاب تصویر، بدون اینکه دستکش مارچیانو را پاک کند، بر میگردد و مسابقه از سر گرفته می شود. شرایط مارسیانو بهتر میشود و پنج بار به مور حمله کرده و ضرباتی وارد میکند و سرانجام او را در راند نهم شکست میدهد تا کمربند قهرمانی را حفظ کند. این ششمین مبارزه دفاعی و آخرین عنوان مارچیانو قبل از بازنشستگی اش در سال ۱۹۵۶ بود.

بعدها، راکی ​​مارچیانو آرچی مور را به عنوان "سخت ترین مرد جهان" توصیف کرد.

آرچی مور و اونیکس روج در سال 1956

در سال ۱۹۵۶، مور بیشتر به عنوان سنگین وزن جنگید اما عنوان نیمه سنگین خود را در لندن با ناک اوت یولاند پومپه در راند ۱۰ حفظ کرد. او قبل از به چالش کشیدن مجدد برای مسابقات جهانی سنگین وزن، ۱۱ مسابقه را پشت سر هم برنده شد. این عنوان توسط مارچیانو خالی مانده بود، اما مور با ناک اوت مقابل فلوید پترسون (به انگلیسی: Floyd Patterson) مسابقه را باخت (پترسون، که هنوز هم یکی از مشاهیر تالار است، تاریخش را در آن شب رقم زد و در سن ۲۱ سالگی به جوانترین قهرمان سنگین وزن جهان تبدیل شد. رکوردی که وی تا سال ۱۹۸۶ حفظ کرد).

مور ۶ دوره برد از مسابقات خود را در طول سال ۱۹۵۷ بدست آورد. در میان این بردها، غلبه بر هانس کالبفل (به انگلیسی: Hans Kalbfell) حریف سنگین وزن در ۱۰ راند آسان در آلمان، ناک اوت تونی آنتونی (به انگلیسی: Tony Anthony) در راند هفتم برای حفظ عنوان نیمه سنگین، یک مسابقه یکطرفه ۱۰ راندی مقابل مدعی عنوان نیمه سنگین ادی کوتون در یک مسابقه بدون عنوان و ناک اوت مدعی برتر وزن سنگین وزن آینده راجر ریشر (به انگلیسی: Roger Rischer) در راند ۴ یک مسابقه ۱۰ راندی.

در سال ۱۹۵۸، مور ۱۰ مبارزه داشت که با ۹ برد و ۱ تساوی انجام گرفت. نبرد او با یوان دورل خصوصاً جالب توجه بود: دفاع از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن خود در مونترال، کانادا، او سه بار در راند اول افتاد و یک بار دیگر در راند پنجم، اما بعد از آن در راند ۱۰ جلو افتاد و با ناک اوت کردن دورل در راند ۱۱ پیروز شد.

سال ۱۹۵۹، آخرین سال بدون مدعی وی به عنوان قهرمان بود، اتفاقی نادر و کم سابقه. در دو مبارزه خود، استرلینگ دیویس را با ناک اوت در راند سوم، سپس دوباره دورل، با ناک اوت در راند سوم، مجدداً عنوان قهرمانی نیمه سنگین جهان را حفظ کرد.

در سال ۱۹۶۰، مور از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن خود توسط انجمن ملی بوکس (NBA) محروم شد، اما همچنان توسط بیشتر مراجع مهم بوکس از جمله کمیسیون ورزشی ایالت نیویورک و مجله معتر رینگ شناخته می شود. مور سه مسابقه از چهار مسابقه خود در سال ۱۹۶۰ را پیروز شد، که یکی از آنها غلبه بر بادی تورمن (Buddy Turman) در دالاس بود و تنها باخت او مسابقه ۱۰ راندی مقابل جولیو رینالدی (به ایتالیایی: Giulio Rinaldi) در رم.

مور در سال ۱۹۶۱ در مانیل، فیلیپین، قبل از آخرین مبارزه اش برای دفاع از عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن جهان، دوباره بادی تورمن را شکست داد. ، برای حفظ کمربند قهرمانی جولیو رینالدی را طی ۱۵ راند به سختی ضرب و شتم کرد. در آخرین نبرد خود در آن سال، او بار دیگر وارد رقابتهای قهرمانی سنگین وزن شد و با پیت ریدمچر (انگلیسی: Pete Rademacher)، مردی که در اوایل کار خود با تبدیل شدن به "اولین مردی که در اولین دوره حرفه ای خود، برای کسب عنوان جهانی، مدعی آن عنوان را به چالش کشیده بود" تاریخ را رقم زده بود، ملاقات کرد(زمانی که مور با نتیجه ناک اوت در راند ششم به پاترسون باخت). مور با ضربات شدیدی موفق به ناک اوت ریدمچر در راند نهم شد.

در سال ۱۹۶۲، بقیه کمیسیون های بوکس که همچنان به عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن جهان از مور حمایت می کردند، شناخت خود را پس گرفتند. وی از آن پس به طور انحصاری به عنوان سنگین وزن نامیده شد و آلخاندرو لاورانته (Alejandro Lavorante) را در راند ۱۰ ناک اوت و هوارد کینگ (Howard King) را با ناک اوت در راند اول در تیخووانای مکزیک شکست داد. وی سپس در یک دوره مسابقه در رده سنگین وزن، ویلی پاسترانو (Willie Pastrano) قهرمان آینده نیمه سنگین وزن جهان را در ۱۰ راند شکست داد. در پوسترهای تبلیغاتی مبارزه، مور به عنوان "قهرمان نیمه سنگین وزن جهان" اعلام شد. این دوره از مسابقات در کالیفرنیا اتفاق افتاد، که در هنگام انجام مسابقه مور-پاسترانو، هنوز عنوان قهرمانی نیمه سنگین وزن جهان از مور پس گرفته نشده بود. در زمان برگزاری این مسابقه، کمیسیون کالیفرنیا، مانند نیویورک، ماساچوست، مجله EBU و رینگ، هارولد جانسون (Harold Johnson) را که ۱۶ روز زودتر داگ جونز را شکست داده بود، به عنوان قهرمان نیمه سنگین وزن معرفی کرده بود. جانسون از ۷ فوریه ۱۹۶۱ به عنوان قهرمان ان بی ای (WBA) اعلام شده بود.

سپس، در آخرین مبارزه ثبت شده خود، مور با یک چهره جدید جوان در رده سنگین وزن جوان ساکن خارج از لوئیزویل، به نام کاسیوس کلی (محمد علی کلی) رو در رو شد. مور مدتی مربی کلی بود، اما کلی به دلیل تلاش مور برای تغییر سبک و اصرار وی مبنی بر نظافت و کمک به تمیز کردن کف سالن ها و طبقات باشگاه، ناراضی شد و مور را ترک کرد.

در روزهای قبل از مبارزه مور و محمد علی کلی، کلی به پیش بینی کرده بود که "آرچی مور ... در راند چهارم بیفتد." مور پاسخ داده که او ضربه جدیدی (بعنوان جواب) برای مسابقه تدارک دیدن: دوختن لب ها(سکوت)، (اصطلاحاً تا پایان مسابقه و اعلام نتیجه، اظهار فضل نکن).

با این وجود، همانطور که کلی پیش بینی کرد، مور طی چهار راند ناک اوت و مغلوب کلی شد.

مور تنها مردی است که با دو اسطوره بوکس جهان یعنی راکی ​​مارچیانو و محمد علی کلی مبارزه کرده است.

پس از یک مبارزه دیگر در سال 1963، با پیروزی طی ناک اوت در راند سوم مقابل مایکل دی بیاز (Michael DiBiase) در فونیکس، مور بازنشستگی خود را از بوکس اعلام کرد، با یک نتیجه خوب.

بازنشستگی نهایی

آرچی مور و ادی هاجس در ماجراهای هکلبری فین (1960)

علیرغم بازنشستگی، مور نتوانست از کانون توجه خود فرار کند، او جوایز و فداکاری های زیادی دریافت کرد. در سال 1965 به او کلید شهر سن دیگو، کالیفرنیا داده شد. در سال 1970، توسط مجله Listen Magazine به عنوان "مرد سال" نامگذاری شد و کلید شهر سند پوینت در اوهایو را دریافت کرد.

وی در سال 1985 به عضویت تالار مشاهیر بوکس شهر سنت لوئیس انتخاب شد و در سال 1988 جایزه یادبود راکی ​​مارچیانو را در شهر نیویورک دریافت کرد. در سال 1990، وی به عضویت در تالار بین المللی مشاهیر بوکس در کاناستوتا، نیویورک درآمد. نیویورک، یکی از اعضای اصلی آن نهاد است.

به عنوان بوکسوری با سن بالا که به عنوان قهرمان میان وزن جهان دست یافته است، اعتقاد بر این است که او تنها بوکسوری بود که در دوره های جو لوئیز، راکی ​​مارچیانو و محمد علی بوکس حرفه ای بوکس کرد. وی یکی از بوکسورهایی است که با یک کارنامه سنگین و درخشان، حرفه بوکس اش چهار دهه به طول انجامید و با رکورد نهایی 185 برد، 23 باخت، 11 تساوی و 1 مسابقه بدون نتیجه، با 131 ناک اوت رسمی بازنشسته شد.

با این حال، حداقل سه بار از 131 ناک اوت مور در مسابقاتی کم اهمیت به مصاف کشتی گیران حرفه ای رفت: "پروفسور" روی شیر در 1956، استرلینگ دیویس در 1959 و مایک دی بیاز در سال 1963 (131 مین و آخرین ناک اوت). هر سه مسابقه رسماً به عنوان ناک اوت فنی در راند سوم ذکر شده است. دومین تعداد ناک اوت در تاریخ بوکس، 128 عدد است که متعلق به سام لانگفورد است.

در دهه 1960 او سازمانی به نام (Any Boy Can) را تاسیس کرد، که بوکس را به جوانان محروم در منطقه سن دیگو آموزش می داد. در سال 1974 وی به مربیگری جورج فورمن بوکسور سنگین وزن کمک کرد که منجر به اعطاء لقب مشهور "رامبل در جنگل" (Rumble in the Jungle) و کسب عنوان قهرمانی در برابر محمد علی کلی در کشور زئیر شد. وی در سال 1976 به عنوان دستیار مربی تیم بوکس المپیک نیجریه خدمت کرد. وی که درگیر در تلاش فعالانه برای آموزش کودکان در مورد خطرات سوء مصرف مواد مخدر بود، در دهه 1980 به عنوان مربی بوکس جوانان در وزارت مسکن و شهرسازی دولت فدرال فعالیت کرد، که عمدتاً به گتوهایی (محله یهودیان) در سن دیگو و لس آنجلس اختصاص یافته بود. وی به خبرنگار گفت: "من سعی می کنم هنرهایی را که می شناسم انتقال دهم: خود کنترلی، اعتماد به نفس، دفاع از خود". در اوایل دهه 1990 او دوباره به عنوان مربی برای جورج فورمن کار کرد.

حرفه بازیگری

در سال 1960، مور در فیلم ماجراهای هاکلبری فین به کارگردانی مایکل کورتیز اقتباسی سینمایی از رمان مارک تواین در نقش "جیم" برده فراری، در مقابل ادی هاجز در نقش "هاک" ظاهر شد. مور به خاطر تصویر دلسوزانه او از "جیم"، نقدهای مثبت را بدست آورد، برخی از هنوز معتقدند که کماکان بهترین بازی در نقش "جو" در تاریخ سینماست.

مور تصمیم نگرفت که یک حرفه را عنوان بازیگر تمام وقت دنبال کند، اما در دهه 1960 فیلم هایی از قبیل "تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ها" (انگلیسی: The Carpetbaggers)، "مرد حلق آویز شده" (انگلیسی: The Hanged Man)، "شیرینی ثروت" (به انگلیسی: The Fortune Cookie) و در تلویزیون در قسمت هایی از سریالها ظاهر شد. امور خانوادگی، پری میسون، واگن قطار، گزارشگر، بتمن (انگلیسی: Batman) (قسمت 35) و سریال یک "زندگی برای زیستن". او همچنین در فیلم تلویزیونی منتقدان منتقدان من "چارلی شیرین" ظاهر شد. نمایشهای بعدی او فیلم جرم جنایی پوشاک، فیلم گذرگاه بریکهارت در نقش سرآشپز در کنار چارلز برانسون و فیلم مجازات 2 در نقش خودش به همراه لئون ایزاک کندی و مستر تی بود.

زندگی شخصی

آرچی مور جوآن هاردی در سال 1956

آرچی مور سه دختر داشت به نام های رینا، جی ماری و الیزابت مور استامپ و چهار پسر به نام های آرچی جونیور، هاردی، آنتونی و دی آنژلو. ازدواج آرچی مور و الیزابت تورتون به تولد آرچی جونیور و الیزابت منجر شد. ازدواج دومش در سال 1956 با جوآن هاردی بود و با او صاحب 5 فرزند شد: رینا، جی ماری، هاردی، آنتونی و دی آنژلو. آنها تا زمان مرگ وی در سال 1998 ازدواج کرده بودند.

مور بعدها در زندگی به "کلیسای ادونتیست‌های روز هفتم" (به انگلیسی: Seventh-day Adventist Church) پیوست.

در سال 1997، J'Marie مور دختر اول یک قهرمان بوکس معروف به خودش تبدیل شدن به یک قهرمان بوکس حرفه ای تبدیل شد.

مرگ

آرچی مور در سال 1998، چهار روز قبل از تولد 82 سالگی اش، در اثر نارسایی قلبی درگذشت. جسد او سوزانده شد و خاکسترش در مقبره ای مخصوص در گورستان سن دیگو گذاشته شد.

فیلم شناسی

سال	عنوان	نقش	شرح
1960	ماجراهای هاکلبری فین	جیم
1964	تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ها	جددیا
1964	مرد حلق آویز شده	خاویر	فیلم تلویزیونی
1966	شیرینی ثروت	آقای جکسون
1970	چارلی شیرین من		فیلم تلویزیونی
1973	پوشاک	پاکارد
1975	گذرگاه بریکهارت	کارلوس	(آخرین نقش سینمایی)

افتخارات

• در سال 1965، مور نیز توسط مشاهیر قهرمانان سن دیگو به تالار مشاهیر بریتبارد (Breitbard) وارد شد.
• در سال 1980، او به عضویت تالار بوکسور های مشهور جهان نائل گردید.
• در سال 1990، او به عضویت تالار مشاهیر بین المللی بوکس نائل گردید.
• در سال 2002، نام آرچی مور وارد پیاده روی مشاهیر سنت لوئیس شد.
• در سال 2006، مور به عضویت تالار مشاهیر بوکس کالیفرنیا نائل گردید.
• مجله رینگ نام مور را رتبه 4 لیست "بهترین مشت های تمام دوران" خود در سال 2003، و رتبه 14 را در لیست "80 بهترین مبارز 80 سال گذشته" قرار داد.
• مور در سال 2005 توسط سازمان بین المللی تحقیقات بوکس در رتبه نخست "بوکسور نیمه سنگین همه دوران" قرار گرفت.
• مور در سال 1999 از طرف آسوشیتدپرس به عنوان قهرمان شماره 1 نیمه سنگین وزن قرن بیستم معرفی شد.
• مور به عنوان 6مین "بوکسور(pound for pound fighter)همه دوران" توسط بوکس رک (Boxrec) رتبه بندی شده است(این اصطلاع به بوکسوری اطلاق میشود که در رده بالاتر از رده وزنی خود مبارزه کند).

کارنامه بوکس حرفه ای

185 Wins (131 knockouts, 54 decisions), 23 Losses (7 knockouts, 16 decisions), 10 Draws, 1 No Decision
نتیجه.	رکورد	حریف	نوع	راند	تاریخ	محل مسابقه	توضیح
Win	184–23–9	مایکل دی بیز	TKO	3 (10)	15/03/1963	Phoenix, Arizona, United States
Loss	183–23–9	محمد علی کلی	KO	4 (10)	15/11/1962	Los Angeles, California, United States	See Cassius Clay vs. Archie Moore.
مساویDraw	183–22–9	ویلی پاسترانو	Draw	10	28/05/1962	Los Angeles, California, United States
Win	183–22–8	هوارد کینگ	KO	1 (10)	07/05/1962	Tijuana, Baja California, Mexico
Win	182–22–8	آلخاندرو لاورانته	TKO	10 (10)	30/03/1962	Los Angeles, California, United States	Lavorante carried out on a stretcher.
Win	181–22–8	پیت رادماکر	TKO	6 (10)	23/10/1961	Baltimore, Maryland, United States
Win	180–22–8	گوئیلو رینالدی	UD	15	10/06/1961	New York, New York, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	179–22–8	بادی تورمن	UD	10	25/03/1961	Quezon City, Metro Manila, Philippines
Win	178–22–8	بادی تورمن	UD	10	28/11/1960	Dallas, Texas, United States
Loss	177–22–8	گوئیلو رینالدی	PTS	10	29/10/1960	Rome, Lazio, Italy
Win	177–21–8	George Abinet	RTD	3 (10)	13/09/1960	Dallas, Texas, United States
Win	176–21–8	ویلی بسمانوف	TKO	10 (15)	25/05/1960	Indianapolis, Indiana, United States	Won American Heavyweight Title
Win	175–21–8	یوون دورلو	KO	3 (15)	12/08/1959	Montreal, Quebec, Canada	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	174–21–8	Sterling Davis	TKO	3 (10)	09/03/1959	Odessa, Texas, United States
Win	173–21–8	یوون دورلو	KO	11 (15)	10/12/1958	Montreal, Quebec, Canada	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
مساویDraw	172–21–8	هوارد کینگ	Draw	10	04/08/1958	Reno, Nevada, United States
Win	172–21–7	هوارد کینگ	PTS	10	09/06/1958	Sacramento, California, United States
Win	171–21–7	Charley Norkus	UD	10	26/05/1958	San Francisco, California, United States
Win	170–21–7	هوارد کینگ	PTS	10	17/05/1958	San Diego, California, United States
Win	169–21–7	ویلی بسمانوف	SD	10	02/05/1958	Louisville, Kentucky, United States
Win	168–21–7	Bob Albright	TKO	7 (10)	10/03/1958	Vancouver, British Columbia, Canada
Win	167–21–7	Bert Whitehurst	TKO	10 (10)	04/03/1958	San Bernardino, California, United States
Win	166–21–7	Julio Neves	KO	3 (10)	01/02/1958	Rio de Janeiro, Distrito Federal, Brazil
Win	165–21–7	Luis Ignacio	PTS	10	18/01/1958	São Paulo, São Paulo, Brazil
Win	164–21–7	Roger Rischer	KO	4 (10)	29/11/1957	Portland, Oregon, United States
Win	163–21–7	Eddie Cotton	PTS	10	05/11/1958	Seattle, Washington, United States
Win	162–21–7	Ralph Hooker	TKO	5 (10)	31/10/1957	Vancouver, British Columbia, Canada
Win	161–21–7	Tony Anthony	KO	7 (15)	20/09/1957	Los Angeles, California, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	160–21–7	Alain Cherville	TKO	6 (10)	02/06/1957	Stuttgart, Baden-Württemberg, Germany
Win	159–21–7	Alain Cherville	UD	10	01/05/1957	Essen, Nordrhein-Westfalen, Germany
Loss	158–21–7	Floyd Patterson	KO	5 (15)	30/11/1956	Chicago, Illinois, United States	For vacant The Ring and lineal heavyweight titles
Win	158–20–7	Roy Shire	TKO	3 (10)	08/09/1956	Ogden, Utah, United States
Win	157–20–7	James J Parker	TKO	9 (15)	25/07/1956	Toronto, Ontario, Canada
Win	156–20–7	Yolande Pompey	TKO	10 (15)	05/06/1956	Harringay, London, United Kingdom	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	155–20–7	Gene Thompson	TKO	3 (10)	30/04/1956	Tucson, Arizona, United States
Win	154–20–7	Sonny Andrews	KO	4 (10)	26/04/1956	Edmonton, Alberta, Canada
Win	153–20–7	George Parmentier	TKO	3 (10)	16/04/1956	Seattle, Washington, United States
Win	152–20–7	Willie Bean	TKO	5 (10)	10/04/1956	Richmond, California, United States
Win	151–20–7	هوارد کینگ	PTS	10	27/03/1956	Sacramento, California, United States
Win	150–20–7	Frankie Daniels	UD	10	17/03/1956	Hollywood, California, United States
Win	149–20–7	Bob Dunlap	KO	1 (10)	27/02/1956	San Diego, California, United States
Win	148–20–7	هاوارد کینگ (بوکسور)	PTS	10	20/02/1956	San Francisco, California, United States
Loss	147–20–7	راکی مارسیانو	KO	9 (15)	21/09/1955	Bronx, New York, United States	For The Ring and lineal heavyweight titles
Win	147–19–7	باب اولسون	KO	3 (15)	22/06/1955	New York, New York, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	146–19–7	Nino Valdes	PTS	15	02/05/1955	Las Vegas, Nevada, United States
Win	145–19–7	هارولد جانسون	TKO	14 (15)	11/08/1954	New York, New York, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	144–19–7	Bert Whitehurst	TKO	6 (10)	07/06/1954	New York, New York, United States
Win	143–19–7	Bob Baker	TKO	9 (10)	09/03/1954	Miami Beach, Florida, United States
Win	142–19–7	جوی ماکسیم	UD	15	27/01/1954	Miami, Florida, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	141–19–7	Dogomar Martinez	PTS	10	12/09/1953	Buenos Aires, Distrito Federal, Argentina
Win	140–19–7	Rinaldo Ansaloni	TKO	4 (10)	22/08/1953	Buenos Aires, Distrito Federal, Argentina
Win	139–19–7	جوی ماکسیم	UD	15	24/06/1953	Ogden, Utah, United States	Retained The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	138–19–7	Frank Buford	TKO	9 (10)	30/03/1953	San Diego, California, United States
Win	137–19–7	Al Spaulding	KO	3 (10)	17/03/1953	Spokane, Washington, United States
Win	136–19–7	Nino Valdes	UD	10	11/03/1953	St. Louis, Missouri, United States
Win	135–19–7	Sonny Andrews	TKO	5 (10)	03/03/1953	Sacramento, California, United States
Win	134–19–7	Leonard Dugan	TKO	8 (10)	16/02/1953	San Francisco, California, United States
Win	133–19–7	Toxie Hall	KO	4 (10)	27/01/1953	Toledo, Ohio, United States
Win	132–19–7	جوی ماکسیم	UD	15	17/12/1952	St. Louis, Missouri, United States	Won The Ring and lineal light heavyweight titles
Win	131–19–7	Clinton Bacon	TKO	4 (10)	25/07/1952	Denver, Colorado, United States
Win	130–19–7	Clarence Henry	UD	10	26/06/1952	Baltimore, Maryland, United States
Win	129–19–7	Bob Dunlap	KO	6 (10)	19/05/1952	San Francisco, California, United States
Win	128–19–7	Jimmy Slade	UD	10	27/02/1952	St. Louis, Missouri, United States
Win	127–19–7	هارولد جانسون	UD	10	29/01/1952	Toledo, Ohio, United States
Loss	126–19–7	هارولد جانسون	UD	10	10/12/1951	Milwaukee, Wisconsin, United States
Win	126–18–7	Chubby Wright	TKO	7 (10)	29/10/1951	St. Louis, Missouri, United States
Win	125–18–7	هارولد جانسون	UD	10	24/09/1951	Philadelphia, Pennsylvania, United States
Win	124–18–7	Embrel Davidson	KO	1 (10)	05/09/1951	Detroit, Michigan, United States
Win	123–18–7	Alfredo Lagay	KO	3 (10)	17/08/1951	Bahía Blanca, Buenos Aires, Argentina
Win	122–18–7	Rafael Miranda	TKO	4 (10)	05/08/1951	Comodoro Rivadavia, Chubut, Argentina
Win	121–18–7	Americo Capitanelli	KO	3 (10)	28/07/1951	San Miguel de Tucumán, Tucumán, Argentina
Win	120–18–7	Victor Carabajal	KO	3 (12)	26/07/1951	Cordoba, Cordoba, Argentina
Win	119–18–7	Vicente Quiroz	RTD	6 (10)	14/07/1951	Cine Boston, Montevideo, Uruguay
Win	118–18–7	سانتیاگو لوول	KO	1 (12)	07/07/1951	Buenos Aires, Distrito Federal, Argentina
مساویDraw	117–18–7	Karel Sys	Draw	12	23/06/1951	Buenos Aires, Distrito Federal, Argentina
Win	117–18–6	Abel Cestac	RTD	9 (12)	09/06/1951	Buenos Aires, Distrito Federal, Argentina
Win	116–18–6	Art Henri	TKO	4 (10)	14/05/1951	Baltimore, Maryland, United States
Win	115–18–6	Herman Harris	KO	4 (10)	26/04/1951	Flint, Michigan, United States
Win	114–18–6	Abel Cestac	UD	10	13/03/1951	Toledo, Ohio, United States
Win	113–18–6	جیمی بیوینس	TKO	9 (10)	21/02/1951	New York, New York, United States
Win	112–18–6	John Thomas	KO	1 (10)	28/01/1951	Panama City, Panama
Win	111–18–6	Billy Smith	TKO	8 (10)	02/01/1951	Portland, Oregon, United States
Win	110–18–6	Vernon Williams	KO	2 (10)	31/07/1950	Chicago, Illinois, United States
Win	109–18–6	Bert Lytell	UD	10	31/01/1950	Toledo, Ohio, United States
Win	108–18–6	Leonard Morrow	KO	10 (15)	13/12/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	107–18–6	Charley Williams	KO	8 (10)	06/12/1949	Hartford, Connecticut, United States
Win	106–18–6	Phil Muscato	KO	6 (10)	24/10/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	105–18–6	Bob Amos	PTS	10	04/10/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	104–18–6	Esco Greenwood	TKO	2 (10)	29/07/1949	North Adams, Massachusetts, United States
Win	103–18–6	Bob Sikes	TKO	3 (10)	27/06/1949	Indianapolis, Indiana, United States
Loss	102–18–6	Clinton Bacon	DQ	6 (10)	13/06/1949	Indianapolis, Indiana, United States
Win	102–17–6	هارولد جانسون	UD	10	26/04/1949	Philadelphia, Pennsylvania, United States
Win	101–17–6	جیمی بیوینس (بوکسور)	KO	8 (10)	11/04/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	100–17–6	Dusty Wilkerson	TKO	6 (10)	23/03/1949	Philadelphia, Pennsylvania, United States
Win	99–17–6	Alabama Kid	KO	3 (10)	04/03/1949	Columbus, Ohio, United States
Win	98–17–6	باب ساترفیلد	KO	3 (10)	31/01/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	97–17–6	Alabama Kid	KO	4 (10)	10/01/1949	Toledo, Ohio, United States
Win	96–17–6	چارلی ویلیامز	KO	7 (10)	27/12/1948	Baltimore, Maryland, United States
Win	95–17–6	Bob Amos	UD	10	06/12/1948	Washington, District of Columbia, United States
Win	94–17–6	Henry Hall	UD	10	15/11/1948	Baltimore, Maryland, United States
Loss	93–17–6	Lloyd Gibson	DQ	4 (10)	01/11/1951	Washington, District of Columbia, United States
Loss	93–16–6	Henry Hall	PTS	10	15/10/1948	New Orleans, Louisiana, United States
Win	93–15–6	Billy Smith	KO	4 (10)	20/09/1948	Baltimore, Maryland, United States
Win	92–15–6	Ted Lowry	UD	10	02/08/1948	Baltimore, Maryland, United States
Win	91–15–6	Jimmy Bivins	MD	10	28/06/1948	Baltimore, Maryland, United States
Loss	90–15–6	Leonard Morrow	KO	1 (12)	02/06/1951	Oakland, California, United States
Win	90–14–6	Billy Smith	UD	10	05/05/1948	Cincinnati, Ohio, United States
Win	89–14–6	Charley Williams	KO	7 (10)	19/04/1948	Newark, New Jersey, United States
Win	88–14–6	Dusty Wilkerson	TKO	7 (10)	12/04/1948	Baltimore, Maryland, United States
Loss	87–14–6	ازارد چارلز	KO	8 (15)	13/01/1948	Cleveland, Ohio, United States
Win	87–13–6	George Fitch	TKO	6 (10)	10/11/1947	Baltimore, Maryland, United States
Win	86–13–6	جیمی بیوینس	TKO	8 (10)	08/09/1947	Baltimore, Maryland, United States
Win	85–13–6	Bobby Zander	PTS	12	30/07/1947	Oakland, California, United States	Won California Light Heavyweight Title
Win	84–13–6	Bert Lytell	UD	10	14/07/1947	Baltimore, Maryland, United States
Win	83–13–6	چارلی شپرد	UD	10	16/06/1947	Washington, District of Columbia, United States
Loss	82–13–6	ازارد چارلز	MD	10	05/05/1947	Cincinnati, Ohio, United States
Win	82–12–6	Rusty Payne	PTS	10	11/04/1947	San Diego, California, United States
Win	81–12–6	Jack Chase	KO	9 (10)	18/03/1947	Los Angeles, California, United States
مساویDraw	80–12–6	Jack Chase	Draw	10	06/11/1946	Oakland, California, United States
مساویDraw	80–12–5	Billy Smith	Draw	12	23/10/1946	Oakland, California, United States	California Light Heavyweight Title
Win	80–12–4	Jimmy O'Brien	TKO	2 (10)	09/09/1946	Baltimore, Maryland, United States
Win	79–12–4	Buddy Walker	KO	4 (10)	19/08/1946	Baltimore, Maryland, United States
Loss	78–12–4	ازارد چارلز	UD	10	20/05/1946	Pittsburgh, Pennsylvania, United States
Win	78–11–4	Vern Escoe	TKO	7 (10)	02/05/1946	Orange, New Jersey, United States
Win	77–11–4	George Parks	KO	1 (10)	05/02/1946	Washington, District of Columbia, United States
Win	76–11–4	Curtis Sheppard	UD	12	28/01/1946	Baltimore, Maryland, United States
Win	75–11–4	Holman Williams	TKO	11 (12)	26/11/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	74–11–4	O'Dell Riley	KO	6 (10)	12/11/1945	Detroit, Michigan, United States
Loss	73–11–4	Holman Williams	MD	10	22/10/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	73–10–4	Cocoa Kid	KO	8 (10)	17/09/1945	Baltimore, Maryland, United States
Loss	72–10–4	جیمی بیوینس	KO	6 (10)	22/08/1945	Cleveland, Ohio, United States
Win	72–9–4	Lloyd Marshall	TKO	10 (10)	26/06/1945	Cleveland, Ohio, United States
Win	71–9–4	George Kochan	TKO	6 (10)	18/06/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	70–9–4	Lloyd Marshall	UD	10	21/05/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	69–9–4	Teddy Randolph	TKO	9 (10)	23/04/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	68–9–4	Nate Bolden	UD	10	02/04/1945	Baltimore, Maryland, United States
Win	67–9–4	Napoleon Mitchell	KO	6 (8)	12/02/1945	Boston, Massachusetts, United States
Win	66–9–4	Bob Jacobs	TKO	9 (10)	29/01/1945	New York, New York, United States
Win	65–9–4	Joey Jones	TKO	2 (8)	11/01/1945	Boston, Massachusetts, United States
Win	64–9–4	Nate Bolden	KO	9 (10)	18/12/1944	New York, New York, United States
Win	63–9–4	Battling Monroe	KO	6 (10)	01/09/1944	San Diego, California, United States
Win	62–9–4	Jimmy Hayden	KO	5 (10)	18/08/1944	San Diego, California, United States
Win	61–9–4	Louis Mays	KO	3 (10)	11/08/1944	San Diego, California, United States
Win	60–9–4	Kenny LaSalle	PTS	10	19/05/1944	San Diego, California, United States
Loss	59–9–4	Charley Burley	PTS	10	21/04/1944	Hollywood, California, United States
Win	59–8–4	Roman Starr	TKO	2 (10)	24/03/1944	Hollywood, California, United States
Loss	58–8–4	Eddie Booker	TKO	8 (10)	21/01/1944	Hollywood, California, United States
Win	58–7–4	Amado Rodriguez	KO	1 (10)	07/01/1944	San Diego, California, United States
Win	57–7–4	Jack Chase	MD	10	26/11/1943	Hollywood, California, United States
Win	56–7–4	Kid Hermosillo	TKO	5 (10)	04/11/1943	San Diego, California, United States
Loss	55–7–4	Aaron Wade	PTS	10	16/08/1943	San Francisco, California, United States
Loss	55–6–4	Jack Chase	UD	15	02/08/1943	San Francisco, California, United States	California Middleweight Title
Win	55–5–4	Eddie Cerda	KO	3 (10)	28/07/1943	San Diego, California, United States
Win	54–5–4	Big Boy Hogue	TKO	5 (10)	22/07/1943	San Diego, California, United States
Win	53–5–4	Jack Chase	UD	15	08/05/1943	San Diego, California, United States	California Middleweight Title
Win	52–5–4	Jack Chase	KO	9	18/03/1943	Los Angeles, California, United States
مساویDraw	51–5–4	Eddie Booker	Draw	12	11/12/1942	San Diego, California, United States	California Middleweight Title
Win	51–5–3	Jack Chase	PTS	10	27/11/1942	San Diego, California, United States
Win	50–5–3	Tabby Romero	KO	2 (10)	06/11/1942	San Diego, California, United States
Win	49–5–3	Shorty Hogue	TKO	2 (10)	30/10/1942	San Diego, California, United States
Win	48–5–3	Jimmy Casino	TKO	5 (10)	18/03/1942	Oakland, California, United States
Win	47–5–3	Al Globe	TKO	2 (10)	27/02/1942	San Diego, California, United States
Win	46–5–3	Bobby Britt	KO	3 (10)	28/01/1942	Phoenix, Arizona, United States
مساویDraw	45–5–3	Eddie Booker	PTS	10	20/02/1941	San Diego, California, United States
Loss	45–5–2	Shorty Hogue	PTS	10	31/01/1941	San Diego, California, United States
Win	45–4–2	Clay Rowan	KO	1 (10)	17/01/1941	San Diego, California, United States
Win	44–4–2	Pancho Ramirez	KO	5 (10)	18/10/1940	San Diego, California, United States
Win	43–4–2	Ron Richards	PTS	12	11/07/1940	Sydney, New South Wales, Australia
Win	42–4–2	Fred Henneberry	TKO	7 (12)	27/06/1940	Sydney, New South Wales, Australia
Win	41–4–2	Frank Lindsay (alias tommy Jordan)	KO	4 (12)	27/05/1940	Hobart, Tasmania, Australia
Win	40–4–2	Joe Delaney	KO	2 (12)	18/05/1940	Adelaide, South Australia, Australia
Win	39–4–2	Atilio Sabatino	TKO	5 (12)	09/05/1940	Sydney, New South Wales, Australia
Win	38–4–2	Ron Richards	TKO	10 (12)	18/04/1940	Sydney, New South Wales, Australia
Win	37–4–2	Jack McNamee	TKO	4 (12)	30/03/1940	Melbourne, Victoria, Australia
Loss	36–4–2	Shorty Hogue	PTS	6	29/12/1939	San Diego, California, United States
Win	36–3–2	Honey Boy Jones	PTS	10	07/12/1939	St. Louis, Missouri, United States
Win	0–10	Billy Day	KO	1 (10)	27/11/1939	Phoenix, Arizona, United States
مساویDraw	35–3–2	Freddie Dixon	Draw	8	13/11/1939	Phoenix, Arizona, United States	Fight called a technical draw in the eighth round after Dixon was struck with a low blow and could not continue. Phoenix Athletic Commission's rules stated that no fighter could win or lose a fight due to a foul.
Win	35–3–1	Bobby Seaman	KO	7 (10)	22/09/1939	San Diego, California, United States
Win	34–3–1	Jack Coggins	PTS	10	01/09/1939	San Diego, California, United States
No Contest	33–3–1	Jack Coggins	NC	8	21/07/1939	San Diego, California, United States
Loss	33–3–1	تدی یاروز	PTS	10	20/04/1939	St. Louis, Missouri, United States
Win	33–2–1	Marty Simmons	UD	10	16/03/1939	St. Louis, Missouri, United States
Win	32–2–1	Domenico Ceccarelli	KO	1 (10)	02/03/1939	St. Louis, Missouri, United States
Win	31–2–1	Jack Moran	KO	1 (10)	20/01/1939	St. Louis, Missouri, United States
Win	30–2–1	Bob Turner	KO	2 (8)	07/12/1938	St. Louis, Missouri, United States
Win	29–2–1	Ray Lyle	KO	2 (10)	22/11/1938	St. Louis, Missouri, United States
Win	28–2–1	Bobby Yannes	TKO	2 (10)	19/10/1938	San Diego, California, United States
Win	27–2–1	Tom Henry	TKO	4 (6)	27/09/1938	Los Angeles, California, United States
Win	26–2–1	Frank Rowsey	TKO	3 (10)	16/09/1938	San Diego, California, United States
Win	25–2–1	Johnny Romero	KO	8 (10)	02/09/1938	San Diego, California, United States
Win	24–2–1	Lorenzo Pedro	PTS	10	05/08/1938	San Diego, California, United States
Win	23–2–1	Johnny Sikes	KO	1 (10)	22/07/1938	San Diego, California, United States
Loss	22–2–1	Johnny Romero	PTS	10	24/06/1938	San Diego, California, United States
Win	22–1–1	Ray Vargas	KO	3 (10)	27/05/1938	San Diego, California, United States
Win	21–1–1	Jimmy Brent	KO	1 (6)	20/05/1938	San Diego, California, United States
Win	20–1–1	Karl Lautenschlager	KO	2 (6)	07/01/1938	St. Louis, Missouri, United States
Win	19–1–1	Sammy Jackson	KO	8 (10)	01/12/1937	Jackson, Missouri, United States
Win	18–1–1	Sammy Christian	PTS	5	16/11/1937	St. Louis, Missouri, United States
Win	17–1–1	Chuck Vickers	KO	2 (10)	09/11/1937	Fort Wayne, Indiana, United States
Win	16–1–1	Charley Dawson	TKO	5 (5)	17/09/1937	St. Louis, Missouri, United States
Win	15–1–1	Sammy Slaughter	PTS	10	09/09/1937	Indianapolis, Indiana, United States
Loss	14–1–1	Billy Adams	PTS	8	01/09/1937	Cincinnati, Ohio, United States
Win	14–0–1	Al Dublinsky	KO	3 (6)	19/08/1937	unknown
Win	13–0–1	Frank Hatfield	KO	1 (8)	26/04/1937	Cincinnati, Ohio, United States
Win	12–0–1	Karl Martin	TKO	1 (8)	23/04/1937	Indianapolis, Indiana, United States
Win	11–0–1	Charley Dawson	PTS	8	09/04/1937	Indianapolis, Indiana, United States
Win	10–0–1	Ham Pounder	KO	2 (8)	23/03/1937	Ponca City, Oklahoma, United States
Win	9–0–1	Joe Huff	KO	3 (6)	02/02/1937	St. Louis, Missouri, United States
Draw	8–0–1	Sammy Jackson	Draw	8	29/01/1937	Quincy, Illinois, United States
Win	7–0–1	Johnny Davis	KO	4 (8)	18/01/1937	Quincy, Illinois, United States
Win	6–0–1	Dynamite Payne	KO	1 (8)	05/01/1937	St. Louis, Missouri, United States
Win	5–0–1	Sammy Jackson	PTS	5	09/10/1936	St. Louis, Missouri, United States
Win	4–0–1	Murray Allen	KO	2 (6)	30/09/1936	Keokuk, Iowa, United States
مساویDraw	3–0–1	Sammy Christian	Draw	6	04/08/1936	Quincy, Illinois, United States
Win	3–0	Murray Allen	PTS	6	14/07/1936	Quincy, Illinois, United States
Win	2–0	Kid Pocahuntas	KO	3 (8)	31/01/1936	Hot Springs, Arkansas, United States
Win	1–0	Billy Simms	KO	2 (4)	03/09/1935	Poplar Bluff, Missouri, United States	Professional debut.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Archie Moore». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ فوریه ۲۰۱۷.

پیوند به بیرون

• کارنامهٔ حرفه‌ای بوکس برای آرچی مور در BoxRec