گونگ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
یک مجموعه گونگ در یک گروه از سازهای گاملان - سفارت اندونزی کانبرا

گونگ یا گانگ (به انگلیسی: gong؛ اندونزیایی و مالایی: gong; جاوه‌ای: ꦒꦺꦴꦁ ؛gong; چینی: ؛ ژاپنی: 銅鑼どら) یک ساز موسیقی کوبه‌ای است که در شرق و جنوب شرقی آسیا گسترش یافته و به شکل یک صفحه فلزی مسطح و مدور است که با استفاده از یک کوبه نواخته می‌شود.

منشأ گونگ احتمالاً مناطق غربی چین، در قرن ششم است. اصطلاح گونگ از جزیره اندونزیایی جاوا سرچشمه گرفته‌است. تحقیقات علمی و باستان‌شناسی ثابت کرده‌است که برمه، چین، اندونزی (جاوا) و آنام چهار مرکز اصلی تولید گونگ جهان باستان بودند.[۱] نوعی از گونگ گلدانی برنز معروف به ناقوس استراحت، در یونان باستان و روم به‌طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گرفت، به عنوان مثال در اوراکل معروف دودونا، جایی از گونگ نیز استفاده می‌شد.[۲][۳]

گونگ‌ها عمدتاً از برنز یا برنج ساخته می‌شوند اما بسیاری از آلیاژهای فلزات دیگر نیز در آن‌ها استفاده می‌شود.

یک گونگ جاوایی - به سبک بالیایی، در یک قاب آویزان

انواع[ویرایش]

گونگ‌ها به‌طور گسترده در یکی از سه نوع قرار می‌گیرند:

  1. گونگ‌های معلق که کم و بیش مسطح هستند، دیسک‌های مدور فلزی که به صورت عمودی معلق هستند و با استفاده از طنابی که از سوراخ‌های نزدیک به لبه بالا عبور می‌کند به ساز متصل شده.
  2. گونگ‌های نوک پستانی یا رئیس که یک برجستگی یا دکمه در مرکز دارند و اغلب به حالت تعلیق در می‌آیند و به صورت افقی بازی می‌شوند.
  3. گونگ‌های کاسه‌ای که به صورت کاسه‌ای هستند و روی بالشتک‌هایی قرار می‌گیرند.

دومی ممکن است یکی از اعضای دسته زنگ در نظر گرفته شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. Blades, James (1992). Percussion Instruments and Their History. Bold Strummer. p. 93. ISBN 978-0-933224-61-2.
  2. Montagu, Jeremy (2007). Origins and Development of Musical Instruments. Scarecrow Press. pp. 16–17. ISBN 978-0-8108-5657-8. OCLC 123539614.
  3. Cook, Arthur Bernard (1902). "The Gong at Dodona". The Journal of Hellenic Studies. 22: 5–28.

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]