گائه اولنتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از گایا اوانتی)
گائه اولنتی
اولنتی در ۱۹۸۶ میلادی
نام هنگام تولدگائتانا اولنتی
زادهٔ۴ دسامبر ۱۹۲۷
پالاتزولو دلو استلا، ایتالیا
درگذشت۳۱ اکتبر ۲۰۱۲ (۸۴ سال)
میلان، ایتالیا
تحصیلاتدانشکده معماری میلان دانشگاه پلی‌تکنیک میلان
شناخته‌شده برایتبدیل ساختمان‌های عمومی تاریخی به فضاهای موزه‌ای با شهرت جهانی
کارهای برجسته

گائه اولنتی (تلفظ [ˈɡa:e auˈlɛnti]؛ (زادۀ ۴ دسامبر ۱۹۲۷ میلادی – درگذشتۀ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۲ میلادی) معمار ایتالیایی بود که آثارش شامل طراحی صنعتی و نمایشگاهی، مبلمان، گرافیک، طراحی صحنه، نورپردازی و طراحی داخلی است.[۱] او برای چندین پروژه در مقیاس بزرگ، از جمله موزه اورسی در پاریس (۱۹۸۰–۱۹۸۶) با معماری ای‌سی‌تی، گالری هنر معاصر در مرکز پمپیدو در پاریس، بازسازی کاخ گراسی در ونیز (۱۹۸۵–۱۹۸۵) شناخته شده بود. و یکی از معدود زنانی بود که در دوره پس از جنگ در ایتالیا به طراحی مشغول بود، جایی که طراحان ایتالیایی به دنبال ایجاد ارتباط معنادار با اصول تولید فراتر از ایتالیا بودند. این جنبش طراحی آوانگارد به نوع کاملاً جدیدی از معماری ایتالیایی شکوفا شد، معماری پر از آرمان‌شهرهای خیالی که استانداردسازی را به گذشته واگذار کرد.

مشارکت عمیق اولنتی در صحنه طراحی میلان در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، او را به یک معمار تبدیل کرد که به دلیل توانایی‌های تحلیلی‌اش برای هدایت پیچیدگی‌های شهری بدون توجه به رسانه مورد احترام بود. توسعه مفهومی او را می‌توان در مجله طراحی کازابلا دنبال کرد، که او به‌طور منظم در آن مشارکت داشت.

معاصران او ویتوریو گرگوتی، جانکارلو دی کارلو و آلدو روسی بودند.

سنین جوانی و تحصیل[ویرایش]

گائتانا اولنتی که بومی پالاتزولو دلو استلا (فریولی) است[۲] برای معمار شدن در دانشکده معماری میلان دانشگاه پلی‌تکنیک فارغ‌التحصیل شد. او به تایمز گفت که برخلاف امید والدینش مبنی بر اینکه او «دختر خوب جامعه» شود، معماری خوانده‌است. او سپس به کارکنان مجله طراحی کازابلا پیوست و با همتایان خود در رد معماری استادانی مانند لوکوربوزیه، میس ون در روهه و والتر گروپیوس پیوست. آنها خود را جنبش «نئو لیبرتی» نامیدند که از روش‌های سنتی ساختمانی همراه با بیان سبک فردی طرفداری می‌کردند.

کار و حرفه[ویرایش]

اولنتی کار خود را به عنوان یک معمار خصوصی و طراح آزاد از میلان در سال ۱۹۵۴ آغاز کرد.[۳] فعالیت معماری او شامل بسیاری از طراحی‌های مسطح داخلی برای مشتریان شرکت‌ها، از جمله فیات، بانک تجاری ایتالیایی، پیرلی، اولیوتی و نول اینترنشنال بود. کارهای طراحی مستقل او شامل محصولاتی برای پولترونوا، کندل، ایده‌آل استاندارد، لویی ویتون و آرتمیده بود.[۳]

آولنتی که به سمت نشریات کتبی منشعب شد، از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۵ به عنوان مدیر هنری به عنوان مدیر هنری در مجله طراحی کازابلا-کونتینوئیتا پیوست، و کارهای طراحی گرافیک انجام داد و بعداً در هیئت مدیره مجله بین‌المللی لوتوس (مستقر در میلان از تغییر نام یافته) خدمت کرد. ۱۹۷۴ به بعد). در آن زمان او بخشی از گروهی از متخصصان جوان شد که تحت تأثیر فلسفه ارنستو ناتان راجرز بودند.

اولنتی از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۲ در دانشکده معماری ونیز به عنوان دستیار مربی در ترکیب معماری[۴] و از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۷ در دانشکده معماری میلان دانشگاه پلی تکنیک تدریس کرد. با این تجربیات، او از سال ۱۹۶۷ به عنوان مدعو در کنگره‌ها و موسسات حرفه ای در اروپا و آمریکای شمالی تبدیل شد. او به دنبال عضویت در دو مورد از آنها بود، انجمن آمریکایی طراحان داخلی، ۱۹۶۷، و عضو مطالعات جنبش برای معماری، میلان، ۱۹۵۵–۱۹۶۱.[۴] در آن زمان، او همچنین برای یک فروشگاه بزرگ به نام لا ریناشنته طراحی کرد و بعداً برای زانوتا مبلمان طراحی کرد، جایی که او دو تا از شناخته شده‌ترین قطعات خود را ایجاد کرد، صندلی تاشو «آوریل» که از فولاد ضدزنگ با روکش قابل جابجایی ساخته شده بود. و میز «سانمارکو» او از بشقاب شیشه ای ساخته شده‌است. پس از انتقال از تدریس، اولنتی به لوکا رونکونی پیوست و به عنوان یک همکار در تحقیقات فیگوراتیو برای آزمایشگاه طراحی تئاتر از پراتو، فلورانس (۱۹۷۶–۱۹۷۹) پیوست.[۴] او سپس به عنوان نایب رئیس انجمن طراحی صنعتی ایتالیا (ای‌دی‌آی) نیز خدمت کرد.

در سال ۱۹۸۱، او انتخاب شد تا ایستگاه قطار ۱۹۰۰ معماری هنرهای زیبا، یک مکان دیدنی دیدنی که در اصل توسط ویکتور لالوکس طراحی شده بود، به موزه اورسی، موزه ای از هنر عمدتاً فرانسوی از ۱۸۴۸ تا ۱۹۱۵ تبدیل شود. کار او در موزه اورسی منجر به سفارش‌هایی برای ایجاد فضایی برای موزه ملی هنر مدرن در مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس شد. بازسازی کاخ گراسی به عنوان یک موزه هنری در ونیز. تبدیل سفارت قدیمی ایتالیا در برلین به آکادمی علوم. و بازسازی یک سالن نمایشگاهی در سال ۱۹۲۹ در بارسلونا به نام موزه ملی هنر کاتالونیا در سانفرانسیسکو، او کتابخانه اصلی معماری هنرهای زیبا شهر را به موزه هنر آسیایی تبدیل کرد.[۵] در سال ۲۰۱۱، اولنتی بر گسترش فرودگاه پروجا نظارت داشت.

اولنتی همچنین گاهی به عنوان طراح صحنه برای لوکا رونکونی، از جمله برای شنبه روشنایی (۱۹۸۴) کار می‌کرد. او همچنین شش فروشگاه را برای طراح مد آدرین ویتادینی برنامه‌ریزی کرد، از جمله یکی در رودئو درایو در لس آنجلس. او حتی مانکن‌ها را طراحی کرد.[۶]

کار اولنتی در تئاتر بسیار معماری بود، زیرا او «جعبه منظره را نه به عنوان ظرفی برای تزئین و قابل تشخیص به معنای چیزی که قبلاً شناخته شده‌است، بلکه به عنوان یک فضای واقعی به خودی خود می‌دید.»[۷]

کار او با بیش از ۲۰۰ اثر ساخته شده به پایان رسید.[۸]

برگزیده نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی[۹][ویرایش]

  • ۱۹۶۳: جنبه‌های هنر معاصر، لاکویلا، ایتالیا
  • ۱۹۶۷: گائه اولنتی، فروشگاه گیمبلز، نیویورک
  • ۱۹۶۸: طراحی ایتالیایی، گالری هالمارک، نیویورک
  • ۱۹۷۲: ایتالیا: منظره داخلی جدید، موزه هنر مدرن، نیویورک[۱۰]
  • ۱۹۷۹: گائه اولنتی، غرفه هنر معاصر، میلان
  • ۱۹۸۵: پیوندهای انتخابی،[۱۱] تریه‌ناله میلان
  • ۱۹۸۵: ۱۰ پیشنهاد برای میلان، تریه‌ناله میلان

سبک[ویرایش]

آئولنتی در دوره پس از جنگ ایتالیا کار کرد و در عین حال قطعاتی را خلق کرد که در طیف گسترده‌ای از سبک‌ها و تأثیرات قرار داشتند. او همیشه می‌خواست تمرکز اتاق روی ساکنان باشد، و معتقد بود که مردم اتاق را به یک اتاق تبدیل می‌کنند. او سبک متواضعی داشت. وگ به نقل از او گفت: «توصیه به هر کسی که از من می‌پرسد چگونه خانه ای بسازم این است که چیزی نداشته باشم، فقط چند قفسه برای کتاب، چند بالش برای نشستن. و سپس، موضع‌گیری در برابر امر زودگذر، در برابر روندهای گذرا… و بازگشت به ارزش‌های پایدار.»

کارهای مختلف[ویرایش]

  • پولترونوا، صندلی گهواره‌ای اسگرسول، ۱۹۶۲
  • پولترونوا، مجموعه لوکوس سولوس، ۱۹۶۴
  • اولیوتی، مارتینلی لوس پیپیسترلو چراغ رومیزی، ۱۹۶۵
  • نول، میز جامبو، ۱۹۶۵
  • فونتانا آرته، لامپ‌های کلمه، ۱۹۸۰
  • فونتانا آرته، میز با چرخ، ۱۹۸۰
  • فونتانا آرته، تور، ۱۹۹۳
  • گلدان گایکالر، ۲۰۰۵
  • نمایشگاه اولیوتی در پاریس، ۱۹۶۵
  • موزه اورسای، ۱۹۸۰–۱۹۸۶
  • موزه ملی هنر مدرن در مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس، ۱۹۸۲–۱۹۸۵
  • بازسازی پالاتسو گراسی، ۱۹۸۵–۱۹۹۳
  • بازسازی موزه هنر ملی کاتالونیا (MNAC)، ۱۹۹۰
  • ویلا در تورکیا وکیا، حدود ۱۹۹۱
  • موزه هنرهای آسیایی در سانفرانسیسکو، ۲۰۰۳
  • کاخ برانچیفورته، پالرمو

مرگ و میراث[ویرایش]

آئولنتی در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۲، تنها چند هفته قبل از تولد ۸۵ سالگی اش، در میلان درگذشت. او از بیماری مزمن رنج می‌برد و آخرین حضور عمومی خود را در ۱۶ اکتبر، زمانی که جایزه حرفه ای را در تریه‌ناله میلان دریافت کرد، انجام داد. آولنتی در دسامبر ۲۰۱۲، بلافاصله پس از مرگش، توسط پیازا گای آولنتی در میلان گرامی داشته می‌شود.

بخشی از مقالات، طراحی‌ها و طرح‌های اولنتی از جمله طراحی‌های طراحی موزه هنر آسیایی در سانفرانسیسکو، کالیفرنیا در آرشیو بین‌المللی زنان در معماری در کتابخانه نیومن، ویرجینیا تک جمع‌آوری شده‌ است.[۱۲]

جوایز[ویرایش]

  • در سال ۱۹۶۴ سه‌سالانه میلان، اولنتی جایزه بزرگ بین‌المللی را برای قطعه‌اش در پاویون ایتالیا دریافت کرد.[۱۳] قطعه او اتاقی بود با دیوارهای آینه ای با شبح‌های بریده شده از زنان الهام گرفته از پیکاسو. عنوان آن «آریوو آل ماره» بود. او همچنین از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۰ در هیئت اجرایی سه سالانه خدمت کرد. در سال ۱۹۹۱، او جایزه معتبر پریمیوم امپریال را دریافت کرد.
  • جایزه یوبی برای طراحی صحنه، میلان، 1980[۱۳]
  • مدال معماری، آکادمی معماری، پاریس، 1983[۱۳]
  • جایزه جوزف هافمن، دانشگاه هنرهای کاربردی، وین، 1984[۱۳]
  • نشان افتخار شوالیه لژیون، فرانسه، 1987[۱۳]
  • فرمانده، نشان هنر و ادب، فرانسه، 1987[۱۳]
  • رئیس افتخاری معماری، مرچاندایز مارت شیکاگو، 1988[۱۳]

انتشارات (انتخاب شده)[ویرایش]

  • اولنتی و دیگران، یک پایگاه جدید اسکولا، میلان، ۱۹۷۳
  • اولنتی، فرانکو کوادری و لوکا رنکونی، آزمایشگاه آزمایشگاهی دی پراتو، میلان، ۱۹۸۱
  • اولنتی و دیگران، کوارتت نفرین، میلان، ۱۹۸۵
  • اولنتی و دیگران، پروژتو بیکوکا، میلان، ۱۹۸۶
  • اولنتی، گائه اولنتی، نیویورک، ۱۹۹۷

نقل قول‌ها[ویرایش]

  • معماران زن با استعداد زیاد دیگری نیز وجود دارند، اما به نظر می‌رسد که بیشتر آنها با مردان ارتباط برقرار می‌کنند. . . من همیشه برای خودم کار کرده‌ام، و کاملاً و تحصیلات بوده‌است. زنان در معماری نباید خود را یک اقلیت بدانند، زیرا هر لحظه که این کار را انجام دهید، فلج می‌شوید. مهم این است که هرگز مشکل ایجاد نکنید." - اولنتی در آگهی ترحیم اخیر گاردین نقل کرد.
  • "توصیه به کسی که از من می‌پرسد چگونه خانه درست کنم این است که چیزی نداشته باشم، فقط چند قفسه برای کتاب، چند بالش برای نشستن. و سپس، موضع‌گیری در برابر امر زودگذر، در برابر روندهای گذرا… و بازگشت به ارزش‌های پایدار." – اولنتی به وگ.
  • «من متقاعد شده‌ام که معماری با شهر گره خورده‌است، هنر شهر، بنیاد است، و به این ترتیب لزوماً مرتبط و مشروط به زمینه‌ای است که در آن متولد شده‌است. مکان، زمان و فرهنگ آن معماری را به جای معماری دیگری ایجاد می‌کنند.» – اولنتی در مارگریتا پترانزان، گائه اولنتی، ریتسولی اسکیرا، میلان، ۲۰۰۲.
  • «در کار من نمی‌توان سبکی را تعریف کرد. اگر در حال طراحی یک فرودگاه هستید، هواپیما مهم است. طراحی یک موزه پیچیده‌تر از این نیست. من موزه‌ها را به خاطر علاقه شخصی خود ترجیح می‌دهم - هنر." - اولنتی به نقل از تایمز.
  • "اصل آگاهانه در این طراحی، دستیابی به فرم‌هایی بوده‌است که می‌تواند تجربیاتی را ایجاد کند، و در عین حال می‌تواند از تجربیات همه با آرامش یک پیشرفت بی دردسر استقبال کند." - اولنتی.
  • وقتی به خاطر چیزی از شما انتقاد می‌شود، بهتر است دو یا سه سال صبر کنید و ببینید.» - اولنتی.
  • "چه چیزی در یک فضای مصنوعی واقعی تر و ملموس تر از آجر است؟" - اولنتی.
  • "راگی: آیا زن بودن شما تاثیر مهمی در کار شما داشته‌است:" اولنتی: بله." – آولنتی در مصاحبه با فرانکو راگی، «از یک آرزوی بزرگ برای ساختن یک شهر» منتشر شده در مودو، شماره. ۲۱، ۱۹۷۹.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "architect Gae Aulenti passes away". AGI.it. Archived from the original on 3 November 2012. Retrieved 1 November 2012.
  2. ↑ Douglas Martin (November 1, 2012), Gae Aulenti, Musée d’Orsay Architect, Dies at 84 New York Times.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ {{cite book}}: Empty citation (help)
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ {{cite book}}: Empty citation (help)
  5. ↑ Douglas Martin (November 1, 2012), Gae Aulenti, Musée d’Orsay Architect, Dies at 84 New York Times.
  6. ↑ Douglas Martin (November 1, 2012), Gae Aulenti, Musée d’Orsay Architect, Dies at 84 New York Times.
  7. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  8. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  9. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  10. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  11. ↑ "Torna la triennale di milano festa di architettura e design". La Repubblica (به ایتالیایی). 1985-02-23. Retrieved 2020-07-30.
  12. ↑ "A Guide to the Gae Aulenti Architectural Collection, 1987–2003 Aulenti, Gae, Architectural Collection Ms2000-014". ead.lib.virginia.edu. Retrieved 2020-04-23.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ ۱۳٫۳ ۱۳٫۴ ۱۳٫۵ ۱۳٫۶ {{cite book}}: Empty citation (help)

پیوند به بیرون[ویرایش]

  • گائه اولنتی در IMDb
  • بایگانی Gae Aulenti
  • وب سایت رسمی موزه اورسی
  • معماران معروف «معمار Gae Aulenti | بیوگرافی، ساختمان‌ها، پروژه‌ها و حقایق.» دسترسی به ۲۴ اکتبر 2021. https://www.famous-architects.org/gae-aulenti/ .
  • «گی اولنتی: خانه آخر هفته برای خانم. بریون، سان میکله، ایتالیا، 1974. GA Houses، نه. ۱۷۱ (۱ ژوئیه ۲۰۲۰): ۶۷–۶۹.
  • رایکورت، جوزف، ۱۹۲۶-. «میلان گائولنتی.» خلاصه معماری ۴۷، شماره. ۱ (۱ ژانویه ۱۹۹۰): ۹۲–۹۷.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=گائه_اولنتی&oldid=38820655»