پروژه انتقال آب جنوب به شمال چین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نقشه پروژه انتقال آب جنوب به شمال در چین

پروژه انتقال آب از جنوب به شمال، که به عنوان پروژه انحراف آب از جنوب به شمال نیز شناخته می‌شود، یک ابر پروژه زیرساختی چند دهه‌ای در چین است. این پروژه در نهایت قصد دارد سالانه ۴۴٫۸ میلیارد متر مکعب آب شیرین[۱] را از رودخانه یانگ تسه در جنوب چین به مناطق شمالی آن که خشک‌تر و صنعتی‌تر است، از طریق سه سیستم کانال انتقال دهد:[۲]

مائو تسه تونگ ایده یک پروژه مهندسی انبوه را به عنوان پاسخی به مشکلات آب چین در اوایل سال ۱۹۵۲ مورد بحث قرار داد. گزارش شده که او گفته: «آب زیادی در جنوب وجود دارد، اما در شمال نه. اگر ممکن باشد، مقداری آب قرض بگیرید خیلی خوب خواهد بود.»[۴][۵][۶] ساخت و ساز در سال ۲۰۰۳ آغاز شد.[۷]

تا سال ۲۰۱۴، بیش از ۷۹ میلیارد دلار برای آن هزینه شده بود که آن را به یکی از جاه طلبانه‌ترین و گران‌ترین پروژه‌های مهندسی در تاریخ بشر تبدیل کرد.

تأمین مالی[ویرایش]

در سال ۲۰۰۸، هزینه ساخت مسیرهای شرقی و مرکزی ۲۵۴٫۶ میلیارد یوان (۳۷٫۴۴ میلیارد دلار) برآورد شد. دولت تنها ۵۳٫۸۷ میلیارد یوان (۷٫۹ میلیارد دلار) از آن را تأمین کرد، یعنی کمتر از یک چهارم کل هزینه برآورد شده در آن زمان. این تأمین بودجه شامل ۲۶ میلیارد یوان از دولت مرکزی و حساب‌های ویژه، ۸ میلیارد یوان از دولت‌های محلی و تقریباً ۲۰ میلیارد یوان وام بود. تا سال ۲۰۰۸، حدود ۳۰ میلیارد یوان برای ساخت مسیرهای شرقی (۵٫۶۶ میلیارد یوان) و مسیرهای مرکزی (۲۴٫۸۲ میلیارد یوان) هزینه شده‌است. هزینه‌های پروژه‌ها به میزان قابل توجهی افزایش یافته‌است.[۸]

مسیر شرق[ویرایش]

پروژه مسیر شرقی (ERP) شامل ارتقای آبراه بزرگ چین است و برای منحرف کردن بخشی از جریان کل رودخانه یانگ تسه به شمال چین از آن استفاده خواهد شد. به گفته هیدرولوژیست‌های چینی، کل جریان یانگ تسه در نقطه تخلیه آن به دریای چین شرقی، به طور متوسط ۹۵۶ کیلومتر مکعب در سال است. جریان سالانه حتی در خشک‌ترین سال‌ها از حدود ۶۰۰ کیلومتر مکعب در سال پایین‌تر نمی‌آید.[۹]

آب رودخانه یانگ تسه به کانال جیانگدو کشیده می‌شود، جایی که در دهه ۱۹۸۰ یک ایستگاه پمپاژ غول‌پیکر ۴۰۰ متر مکعب بر ثانیه (۱۲٫۶ میلیارد متر مکعب در سال در صورت کار مداوم) ساخته شد. سپس آب توسط ایستگاه‌هایی در امتداد کانال بزرگ و از طریق یک تونل در زیر رودخانه زرد و پایین یک قنات به مخازن نزدیک تیانجین پمپاژ می‌شود. ساخت و ساز در مسیر شرقی به طور رسمی در ۲۷ دسامبر ۲۰۰۲ آغاز شد و انتظار می‌رفت که آب تا سال ۲۰۱۳ به تیانجین برسد. با این حال، علاوه بر تأخیر در ساخت و ساز، آلودگی آب بر میزان زیست‌پذیری مسیر تأثیر گذاشته‌است. در ابتدا انتظار می‌رفت این مسیر برای استان‌های شاندونگ، جیانگ‌سو و هبی آب تأمین کند و عملیات آزمایشی در اواسط سال ۲۰۱۳ آغاز شود. ورود آب به شاندونگ در سال ۲۰۱۴ آغاز شد و پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۱۸ یک میلیارد متر مکعب آب انتقال یابد.[۱۰]

در اکتبر ۲۰۱۷ آب به تیانجین رسید. انتظار می‌رود که تیانجین ۱ میلیارد متر مکعب در سال آب دریافت کند.[۱۱] قرار نیست مسیر شرقی پکن را تأمین کند و قرار است پکن از مسیر مرکزی تأمین شود.[۱۲]

طول خط تکمیل شده کمی بیش از ۱۱۵۲ کیلومتر خواهد بود و به ۲۳ ایستگاه پمپاژ با ظرفیت ۴۵۴ مگاوات مجهز است.[۱۳]

یکی از عناصر مهم مسیر شرقی، گذرگاه تونلی در زیر رودخانه زرد، در مرز شهرستان‌های دونگپینگ و دانگی در استان شاندونگ خواهد بود. این گذرگاه شامل دو تونل افقی به قطر ۹٫۳ متر است که در ۷۰ متری زیر بستر رودخانه زرد قرار دارد.[۱۴][۱۵]

با توجه به توپوگرافی دشت یانگ تسه و دشت شمال چین، برای بالا بردن آب از یانگ‌تسه به گذرگاه رودخانه زرد نیاز به ایستگاه‌های پمپاژ خواهد بود. کمی جلوتر در شمال، آب در یک مجرای آب به سمت پایین در جریان خواهد بود.[۱۶]

مسیر مرکزی[ویرایش]

مسیر مرکزی یا میانی از مخزن دانجیانگکو در رودخانه هان، شاخه‌ای از رودخانه یانگ تسه، به پکن می‌رود. این پروژه شامل افزایش ارتفاع سد دانجیانگکو با افزایش ارتفاع تاج سد از ۱۶۲ متر به ۱۷۶٫۶ متر از سطح دریا بود. این اضافه شدن به ارتفاع سد باعث شد تا سطح آب در مخزن از ۱۵۷ متر به ۱۷۰ متر از سطح دریا برسد، و این افزایش ارتفاع باعث شد که جریان به داخل کانال انحراف آب سرازیر شده و شروع به حرکت در کانال کند.[۱۷]

مسیر میانی که در زبان عامیانه به عنوان کانال بزرگ نیز شناخته می‌شود، در دشت شمالی چین و در سراسر آن ساخته شده‌است. کانال به گونه‌ای ساخته شده‌است که گرانش زمین، آب را از مخزن دانجیانگکو تا پکن بدون نیاز به ایستگاه‌های پمپاژ می‌راند.[۱۸] بزرگترین چالش مهندسی این مسیر، ساخت دو تونل در زیر رودخانه زرد برای عبور دادن جریان کانال بود. ساخت و ساز در مسیر مرکزی در سال ۲۰۰۴ آغاز شد. در سال ۲۰۰۸، امتداد شمالی مسیر مرکزی به طول ۳۰۷ کیلومتر با هزینه ۲ میلیارد دلار تکمیل شد. آب در آن بخش از کانال نه از رودخانه هان بلکه از مخازن در استان هبی در جنوب پکن می‌آید. کشاورزان و صنایع در هبی مجبور شدند مصرف آب را کاهش دهند تا آب به پکن منتقل شود.[۱۹]

انتظار می‌رفت کل پروژه در حدود سال ۲۰۱۰ تکمیل شود. تکمیل نهایی در سال ۲۰۱۴ بود تا امکان ساخت حفاظت‌های محیطی بیشتر در طول مسیر فراهم شود. یکی از مشکلات تأثیر این پروژه بر روی رودخانه هان، زیر سد دانجیانگکو بود که تقریباً یک سوم آب از آن منحرف می‌شود. یکی از راه حل‌های بلندمدت که در حال بررسی است، ساخت کانال دیگری برای هدایت آب از سد سه دره به مخزن دانجیانگکو است. در روز جمعه، ۱۲ دسامبر ۲۰۱۴، بخش میانی پروژه آب جنوب به شمال چین، بزرگترین پروژه انتقال آب جهان تا به امروز، افتتاح شد.[۲۰]

صنایع از استقرار در حوضه آبخیز مخزن، برای آشامیدنی بودن آب آن منع شده‌اند.[۲۱]

نمای ۳۶۰ درجه

South–North Water Transfer Project Central route starting point taocha in Xichuan
نقطه شروع مسیر مرکزی پروژه انتقال آب جنوب به شمال در تائوچا، شهرستان شیچوان، نانیانگ، هنان

جنجال‌های پروژه[ویرایش]

این پروژه مستلزم اسکان مجدد حداقل ۳۳۰۰۰۰ نفر در چین مرکزی بود.[۲۲] منتقدان هشدار داده‌اند که انحراف آب باعث آسیب زیست‌محیطی خواهد شد و برخی از روستاییان گفتند که مقامات آنها را مجبور به امضای توافقنامه برای نقل مکان کرده‌اند.[۲۳]

در تابستان ۲۰۱۳، شکایاتی از سوی پرورش دهندگان ماهی در دریاچه دانگ پینگ، در مسیر شرقی پروژه، در شاندونگ رسید و گزارش کردند که آب آلوده رودخانه یانگ تسه که وارد دریاچه می‌شود باعث مرگ ماهی‌های آنها شده‌است.[۲۴]

دانشمندان نگران این هستند که این پروژه تلفات تبخیر آب را افزایش دهد. میزان دقیق تلفات تبخیر مشخص نیست، اما ممکن است در آینده با انتقال آب بیشتر و افزایش سرعت جریان، بهبود یابد.[۲۵]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "{title}" 南水北调工程. Xinhua Net (به چینی). 2002-12-27. Archived from the original on 2014-03-07. Retrieved 9 March 2014.
  2. ↑ Wang, Yue (2014-02-20). "Chinese Minister Speaks Out Against South-North Water Diversion Project". Forbes Asia. Archived from the original on 2014-03-09. Retrieved 9 March 2014.
  3. ↑ Jaffe, Aaron; Keith Schneider (1 March 2011). "A Dry and Anxious North Awaits China's Giant, Unproven Water Transport Scheme". Circle of Blue. Archived from the original on 2014-03-07. Retrieved 9 March 2014.
  4. ↑ Wong, Edward (2011-06-01), "Plan for China's Water Crisis Spurs Concern", The New York Times, archived from the original on 2015-09-29, retrieved 2017-02-23
  5. ↑ The quote is given as “南方水多，北方水少，如有可能，借一点也是可以的” in 作家作品：毛泽东与南水北调 بایگانی‌شده در ۲۰۱۳-۰۱-۲۰ توسط Wayback Machine (Mao Zedong and the South-to-North Water Diversion Project), by Jin HUaichun (靳怀堾), at the project's official web site.
  6. ↑ Zhang Hongzhou, Genevieve Donnellon-May (August 12, 2021). "To Build or Not to Build: Western Route of China's South-North Water Diversion Project". China Environment Forum New Security Beat. Wilson Center. Retrieved 14 September 2021.
  7. ↑ "South-to-North Water Diversion Project - Water Technology".
  8. ↑ South-to-North Water Diversion Project, China بایگانی‌شده در ۲۰۰۷-۰۷-۱۲ توسط Wayback Machine, Water-Technology.net, September 2008. Also archived here
  9. ↑ Eastern Route Project (ERP) بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۶-۲۸ توسط Wayback Machine, on the official project site; includes the map. (As one can see from the context, "956 million m3" on that page is apparently a typo for "956 billion m3").
  10. ↑ http://www.china.org.cn/china/2018-03/29/content_50767319_2.htm
  11. ↑ "Desalination: Costly drops". The Economist. 9 February 2013. Archived from the original on 2013-02-11. Retrieved 12 February 2013.
  12. ↑ Barnett, Jon; Rogers, Sarah; Webber, Michael; Finlayson, Brian; Wang, Mark (November 2015). "Sustainability: Transfer project cannot meet China's water needs". Nature. 527 (7578): 295–297. Bibcode:2015Natur.527..295B. doi:10.1038/527295a. PMID 26581275. S2CID 4384163.
  13. ↑ South-to-North Water Diversion Project, China بایگانی‌شده در ۲۰۰۷-۰۷-۱۲ توسط Wayback Machine, Water-Technology.net, September 2008. Also archived here
  14. ↑ South-to-North Water Diversion Project, China بایگانی‌شده در ۲۰۰۷-۰۷-۱۲ توسط Wayback Machine, Water-Technology.net, September 2008. Also archived here
  15. ↑ Eastern Route Project (ERP) بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۶-۲۸ توسط Wayback Machine, on the official project site; includes the map. (As one can see from the context, "956 million m3" on that page is apparently a typo for "956 billion m3").
  16. ↑ Eastern Route Project (ERP) بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۶-۲۸ توسط Wayback Machine, on the official project site; includes the map. (As one can see from the context, "956 million m3" on that page is apparently a typo for "956 billion m3").
  17. ↑ Middle Route Project (MRP) بایگانی‌شده در ۲۰۱۳-۱۰-۳۰ توسط Wayback Machine, at the project's official site
  18. ↑ Middle Route Project (MRP) بایگانی‌شده در ۲۰۱۳-۱۰-۳۰ توسط Wayback Machine, at the project's official site
  19. ↑ China's water-diversion scheme: A shortage of capital flows بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۱۰-۱۳ توسط Wayback Machine, The Economist, October 11, 2008, p. 61
  20. ↑ "World's Largest River Diversion Project Now Pipes Water to Beijing". Bloomberg News. 15 December 2014. Archived from the original on 2016-03-04. Retrieved 2017-03-11.
  21. ↑ Al Jazeera English: China plans for future supply of clean water بایگانی‌شده در ۲۰۱۷-۰۴-۰۷ توسط Wayback Machine, 11 August 08
  22. ↑ "In the World | Philadelphia Inquirer | 10/19/2009". 2009-10-21. Archived from the original on 2009-10-21. Retrieved 2018-09-14.
  23. ↑ "In the World | Philadelphia Inquirer | 10/19/2009". 2009-10-21. Archived from the original on 2009-10-21. Retrieved 2018-09-14.
  24. ↑ Chinese Water Diversion Project Kills Fish on Test Run بایگانی‌شده در ۲۰۱۴-۰۷-۰۵ توسط Wayback Machine, 2013-07-08
  25. ↑ Yujun Ma, Xiao-Yan Li, Maxwell Wilson and Xiuchen Wu. "Water loss by evaporation from China's South-North Water Transfer Project".{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پروژه_انتقال_آب_جنوب_به_شمال_چین&oldid=36186756»