ولوالجی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ولوالجی، ابوعبدالله محمد بن صالح، از شاعران دورهٔ سامانی است.

از ولوالجی اشعار زیادی باقی نمانده‌است و آنچه نقل شده‌است در تذکره‌های مختلف بوده‌است. اما منوچهری از او به‌عنوان یکی از استادانِ کهن یاد می‌کند.

زادگاه[ویرایش]

زادگاه والوالجی شهر والوالج است، که وروالیز، وروالیج و ورجان هم خوانده می‌شود و در استان بدخشان نزدیک بلخ بوده‌است. به همین دلیل او را بدخشانی نیز می‌خوانند. والواج در واقع بین بلخ در استان بدخشان و تالقان (طالقان) در استان تخار در افغانستان است.

اشعار[ویرایش]

شکَر در میان دو گُل[ویرایش]

سیم‌دندانک و بـَس‌دانک و خندانک و شوخکه جهان آنَک بر ما لبِ او زنــدان کرد
لبِ او بینـی، گویـی که کسـی زیـرِ عقیـقیا میان دو گُل اندر، شکَری پنهان کرد

زلف و رخسار[ویرایش]

جَعد بر ســیمین پیشــانیش، گویی که مگرلشکرِ زنگ همی غارتِ بغداد کند
وآن سیه زلف بر آن عارض، گویی که همیبه پَـرِ زاغ کسـی آتـش را باد کند

منابع[ویرایش]

  • پیشگامان شعر پارسی، به کوشش محمد دبیرسیاقی.، تهران: انتشارات فراکلین، ۲۵۳۶ تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  • معین، محمد (۱۳۶۳)، «جلد ششم: «اَعلام»؛ حرف "و"»، فرهنگ فارسی، تهران: انتشارات امیرکبیر