ناپایداری کلوین–هلمهولتز
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ناپایداری کلوین–هلمهولتز(به انگلیسی: Kelvin–Helmholtz instability) زمانی رخ می دهد که سیال در حال جریان، تحت تنش برشی قرار گیرد و یا سیال در ناحیه لایه مرزی دو سیال با سرعت های مختلف باشد.نمونه هایی از این پدیده در حرکت لایه بالایی آب در اثر وزش باد، نقطه سرخ سطح مشتری، حرکت ابرها و آب اقیانوس ها دیده می شود.این پدیده نخستین بار توسط دو فیزیکدان مشهور به نام های لرد کلوین و هرمان فون هلمهولتز توصیف شد.[۱]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ناپایداری کلوین–هلمهولتز موجود است. |
- ↑ Fox, Karen C.. "NASA's Solar Dynamics Observatory Catches "Surfer" Waves on the Sun". NASA-The Sun-Earth Connection: Heliophysics. NASA.
