پرش به محتوا

مگادث

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مگادث
A four-piece band performing onstage
مگادث در ژوئن ۲۰۱۸. از چپ به راست: دیوید الفسن، دیرک وربیرون، دیو ماستین، و کیکو لوریرو.
اطلاعات پس‌زمینه
نام(های) دیگرفالن انجلز (۱۹۸۳)[۱]
خاستگاهلس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده
ژانر
سال‌های فعالیت
  • ۱۹۸۳–۲۰۰۲
  • ۲۰۰۴–اکنون
ناشر(ان)
اعضا
اعضای پیشینفهرست کامل
وبگاه
لوگو

مگادث (به انگلیسی: Megadeth) گروهِ موسیقی ترش متالِ آمریکایی است که در سال ۱۹۸۳ توسط دیو ماستین (گیتاریست/آوازخوان) شکل گرفت. این گروه با تکیه بر افزایش مهارت‌های نوازندگی، کاهش تأثیرات پراگرسیو راک و سرعت بخشیدن به ریتم آهنگ، توانست خود را از دیگر گروه‌های این سبک مجزا کنند.[۳] بدین صورت مگادث در اواسط و اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی به یکی از گروه‌های پیشرو سبک ترش متال تبدیل شد و در کنار متالیکا، انترکس و اسلیر، یکی از «چهار بزرگ» ترش متال آمریکا دانسته می‌شود.[۴] ترانه‌های آن‌ها دارای مضامین جنگ، سیاست، مذهب، مرگ و روابط شخصی است.

ماستین گیتاریست اصلی متالیکا بود اما به‌دلیل سوء مصرف مواد مخدر و الکل و همچنین رفتار خشونت‌آمیز پیش از جلسات ضبط آلبوم در سال ۱۹۸۳ اخراج شد.[۵] ماستین پس از آن به تشکیل مگادث اقدام کرد. در سال ۱۹۸۵، مگادث نخستین آلبومش یعنی کشتن کسب و کار من است… و کاسبی روبراه است! را از طریق ناشر مستقل کامبت رکوردز منتشر کرد که موفقیت متوسطی داشت. این آلبوم توجه ناشران بزرگتر را به خود جلب کرد و منجر به عقد قرارداد مگادث با کپیتال رکوردز شد. آلبوم بعدی، صلح خوب می‌فروشه… اما کیه که بخره؟، در سال ۱۹۸۶ منتشر شد و موفقیت چشمگیری در عرصهٔ متال زیرزمینی داشت. مسائل مربوط به سوءمصرف مواد و اختلافات شخصی اعضای گروه در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ باعث جلب توجه منفی به مگادث شده بود. با این وجود، گروه به انتشار تعدادی آلبوم از جمله تا این‌جای کار خوبه! خب که چی بشه! (۱۹۸۸)، باشد تا آسوده زنگ بزنید (۱۹۹۰)، و شمارش معکوس برای انقراض (۱۹۹۲) ادامه داد. این آلبوم‌ها، همراه با برگزاری تورهای جهانی، آن‌ها را به شهرت رساند. جدیدترین آلبوم مگادث، مریض، در حال مرگ… و مرده!، در سال ۲۰۲۲ منتشر شد.

مگادث در طول چهار دهه فعالیت دستخوش تغییرات متعددی در ترکیب اعضا شده است و ماستین تنها عضو ثابت گروه است. گروه در سال ۲۰۰۲ به‌سبب آسیب‌دیدگی ماستین از ناحیه بازو به مدت دو سال فعالیتی نداشت و منحل شد. این گروه در سال ۲۰۰۴ بدون حضور نوازنده دیرینهٔ بیس یعنی دیوید الفسن (که اقدام قانونی علیه ماستین انجام داده بود) دوباره تأسیس شد. الفسن بیرون از دادگاه مشکلات خود را حل و فصل کرد و در سال ۲۰۱۰ دوباره به گروه پیوست، اما در سال ۲۰۲۱ به دلیل اتهاماتی در خصوص سوء رفتار جنسی از گروه اخراج شد. ترکیب کنونی اعضای مگادث شامل ماستین، جیمز لومنزو (نوازنده بیس)، تیمو مانتیساری (گیتاریست) و دیرک وربیرون (درامر) می‌شوند.

پنج آلبوم از شانزده آلبوم استودیویی مگادث در ایالات متحده گواهی‌نامه‌های فروش پلاتینی دریافت کرده‌اند.[۶] این گروه دوازده بار نامرد دریافت جایزه گرمی شده است و برای ترانهٔ «ویران‌شهر» (Dystopia) جایزه گرمی برای بهترین اجرای متال را کسب کرد.[۷] شخصیت نمادین گروه ویک راتلهد نام دارد که مرتباً در طرح‌های روی جلد آلبوم و برنامه‌های زنده گروه ظاهر می‌شود. تا سال ۲۰۲۳ بیش از ۵۰ میلیون نسخه از آلبوم‌های مگادث در سطح جهان به فروش رسیده است.[۸]

تاریخچه

[ویرایش]

تشکیل و کشتن کسب و کار من است… و کاسبی روبراه است! (۱۹۸۳–۱۹۸۵)

[ویرایش]

در ۱۱ آوریل ۱۹۸۳، دیو ماستین از گروه متالیکا اخراج شد، درست پیش از اینکه این گروه ضبط اولین آلبوم خود به نام همه‌شان را بکش را آغاز کند. دلیل این اخراج، سوءمصرف مواد مخدر و درگیری‌های شخصی با جیمز هتفیلد، از جمله لگد زدن هتفیلد به سگ او، بود. ماستین از سال ۱۹۸۱ به‌عنوان گیتاریست اصلی متالیکا فعالیت داشت، تعدادی از ترانه‌های اولیه گروه را نوشته بود و به شکل‌گیری گروه به‌عنوان یک واحد منسجم در اجراهای زنده کمک کرده بود.[۹][۱۰] پس از اخراج، ماستین با جدیت عهد بست که انتقام بگیرد و گروهی تشکیل دهد که سریع‌تر و سنگین‌تر از متالیکا باشد. در سفر اتوبوسی بازگشت به لس آنجلس، او بروشوری از سناتور کالیفرنیایی، آلن کرانستون، پیدا کرد که در آن نوشته شده بود: «زِرادخانهٔ مرگ عظیم [megadeath] را نمی‌توان با هیچ معاهده صلحی از بین برد.»[۱۱] megadeath واحدی برای تعیین کمیت تلفات جنگ هسته‌ای، برابر با مرگ یک میلیون نفر، است. واژهٔ «Megadeath» در ذهن ماستین ماندگار شد و او ترانه‌ای با این عنوان نوشت، اما املای آن را کمی تغییر داد و به «Megadeth» تبدیل کرد. به گفتهٔ ماستین، این نام نشان‌دهندهٔ نابودی قدرت بود.[۱۲]

پس از بازگشت به لس آنجلس، ماستین شروع به یافتن هم‌گروهی‌های جدید برای گروهش کرد. او در آوریل ۱۹۸۳ گروهی به نام فرشتگان سقوط‌کرده (Fallen Angels) تشکیل داد که شامل لور کِین به عنوان خواننده، رابی مک‌کینی به عنوان گیتاریست و مت کیسلشتاین به عنوان نوازنده بیس بود.[۱۳] نام گروه به پیشنهاد کین به مگادث (Megadeth) تغییر یافت.[۱۴] ماستین به عنوان بنیان‌گذار، همسایگان جدیدش یعنی دیوید الفسن و گرگ هَندِویدت را که از مینه‌سوتا به لس‌آنجلس نقل مکان کرده بودند و به ترتیب بیس و گیتار می‌نواختند، به گروه اضافه کرد.[۱۵] الِفسون اظهار کرده که هَندِویدت، نه کین، ایده تغییر نام گروه را مطرح کرده بود.[۱۶] یک دمو به‌وسیلهٔ این اعضا (که با اضافه شدن ریچارد ژیرود به عنوان درامر گسترش یافته بود) ضبط شد،[۱۷] هرچند گروه متوجه شد که پس از انتشار اولین آلبوم متالیکا در ژوئیه ۱۹۸۳، باید برخی از ترانه‌ها را بازسازی کنند.[۱۸] تنها ترانه‌ای که از دوران متالیکا در نخستین آلبوم مگادث قرار گرفت، «مکانیکس» (Mechanix) بود.[۱۹]

در حالی که هَندِویدت تنها چند ماه دوام آورد، ماستین و الِفسون یک پیوند موسیقایی محکم ایجاد کردند. با وجود اشتیاقش، ماستین در یافتن اعضای دیگر برای تکمیل ترکیب گروه با مشکل مواجه بود. او و الِفسون حدود ۱۵ درامر را بررسی کردند، به امید یافتن کسی که تغییرات متر در موسیقی را درک کند. پس از نواختن کوتاه با دیژون کاروترز، آن‌ها لی راوچ را انتخاب کردند. پس از شش ماه تلاش برای یافتن یک خواننده اصلی، ماستین تصمیم گرفت خودش خوانندگی اصلی را بر عهده بگیرد..[۲۰] خوانندگانی که به‌طور موقت به گروه پیوستند شامل بیلی باندز[۱۹] و جان سایریس بودند که سایریس پس از اخراج از مگادث، گروه ایجنت استیل را پایه‌گذاری کرد.[۲۱]

در سال ۱۹۸۴، مگادث نوار نسخه آزمایشی با سه قطعه ضبط کرد که ماستین، الفسون و لی راوچ در آن حضور داشتند.[۲۲] این نوار با نام آخرین مراسم (Last Rites) در ۹ مارس ۱۹۸۴ منتشر شد و نسخه‌های اولیه ترانه‌های «آخرین مراسم/عاشق مرگ»، «جمجمه زیر پوست» و «مکانیکس» را شامل می‌شد که همگی بعداً در آلبوم نخست گروه جای گرفتند.[۲۳] این گروه در آن زمان نتوانست گیتاریست دوم متناسبی پیدا کند. کری کینگ از گروه اسلیر در سال ۱۹۸۴ برای چند اجرا در منطقه سان‌فرانسیسکو به‌عنوان گیتاریست ریتم به مگادث کمک کرد. این اجراها شامل اولین کنسرت گروه در ۱۷ فوریه در برکلی، کالیفرنیا و اجرایی دیگر در کلوب کی‌استون در برکلی در آوریل همان سال بود.[۲۴][۲۵] کینگ در مجموع پنج اجرا با گروه داشت و سپس به اسلیر بازگشت.[۲۶] پس از آن، لی راوچ جای خود را به گار ساموئلسون، درامر سبک جاز فیوژن، داد.[۲۷] ساموئلسون در ۲۴ اکتبر ۱۹۸۴ رسماً به مگادث پیوست.[۲۸] او پیش‌تر با گیتاریست کریس پولند در گروه جاز دی نیو یورکرز همکاری کرده بود.[۲۹] پس از اینکه پولند اجرای مگادث به‌صورت سه‌نفره را دید، به پشت صحنه رفت و پیشنهاد داد به‌عنوان گیتاریست اصلی آزمون بدهد؛ او در دسامبر ۱۹۸۴ به گروه ملحق شد.[۳۰]

ماستین پس از بررسی چند شرکت ناشر موسیقی، با کامبت رکوردز، ناشر موسیقی مستقل در نیویورک که بالاترین بودجه را برای ضبط و تور پیشنهاد داده بود، قرارداد بست.[۳۱] در سال ۱۹۸۵، این شرکت ۸٫۰۰۰ دلار به گروه داد تا آلبوم نخست خود را ضبط و تهیه کند. اما پس از خرج کردن ۴٫۰۰۰ دلار از این بودجه برای مواد مخدر، الکل و غذا، گروه تهیه‌کننده اصلی را کنار گذاشت و خودشان کار ضبط را به پایان رساندند.[۳۲]

با وجود کیفیت صدای نه‌چندان بالای آلبوم،[۳۳] کشتن کسب و کار من است… و کاسبی روبراه است! در میان طرفداران متال زیرزمینی موفقیت نسبی به دست آورد و توجه شرکت‌های بزرگ موسیقی را جلب کرد.[۳۴] گروه خود را «سر حد مهارت در اسپید متال» می‌نامید.[۳۵] جوئل مک‌ایور، نویسنده حوزه موسیقی، از «تکنیک‌های خیره‌کننده» این آلبوم ستایش کرد و گفت که این اثر «سطح استاندارد کل صحنه ترش متال را بالا برد و گیتاریست‌ها را وادار کرد با دقت و قدرت بیشتری بنوازند».[۳۶] روی جلد آلبوم برای اولین بار شخصیت ویک رتل‌هد، نماد گروه، معرفی شد که بعدها به‌طور مرتب در آثار هنری آلبوم‌های بعدی حضور یافت.[۳۷]

آلبوم کشتن کسب و کار من است… و کاسبی روبراه است! دارای قطعهٔ «مکانیکس» بود که ماستین آن را در زمان حضورش در متالیکا نوشته بود. هرچند ماستین پس از اخراجش به متالیکا گفته بود از آثارش استفاده نکنند، متالیکا نسخه متفاوتی از این ترانه را با نام «چهار سوار» با تمپویی کندتر و بخشی ملودیک در میانه آهنگ ضبط کردند.[۳۸] این آلبوم همچنین شامل بازخوانی ترانهٔ «این چکمه‌ها برای راه رفتن ساخته شده‌اند» از نانسی سیناترا بود که با سرعت بیشتر و اشعاری تغییریافته اجرا شد. نسخه مگادث در دهه ۱۹۹۰ جنجالی شد، زیرا لی هزلوود، خالق اصلی این ترانه، تغییرات ماستین را «زشت و توهین‌آمیز» خواند.[۳۹] به همین دلیل، تحت فشار قانونی، این ترانه از نسخه‌های منتشرشده بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۱ حذف شد.[۴۰]

در میانه سال ۱۹۸۵، مگادث همراه با گروه اسپید متال کانادایی اکسایدر اولین تور خود در آمریکای شمالی را با نام «کشتن برای زندگی» برگزار کرد. در این زمان، مایک آلبرت، گیتاریست، جایگزین کریس پولند شد که با اعتیاد به مواد مخدر دست‌وپنجه نرم می‌کرد.[۴۱] اگرچه آلبرت قرار بود جایگزینی دائمی باشد،[۳۱] پولند در اکتبر ۱۹۸۵، کمی پیش از شروع ضبط دومین آلبوم گروه برای کامبت رکوردز، دوباره به مگادث پیوست.[۴۲]

صلح خوب می‌فروشه… اما کیه که بخره؟ (۱۹۸۶–۱۹۸۷)

[ویرایش]

به گفته ماستین، مگادث تحت فشار بود تا آلبوم موفق دیگری ارائه دهد: «آلبوم دوم برای هر گروهی سرنوشت‌ساز است؛ یا به سطح بالاتری می‌رسید، یا آغاز افولتان رقم می‌خورد.»[۴۳] ماستین موسیقی این آلبوم را نوشت و دیگر اعضای گروه ایده‌هایی برای تنظیم ترانه‌ها پیشنهاد کردند.[۴۴]

این آلبوم با بودجه ۲۵٬۰۰۰ دلاری کامبت رکوردز تهیه شد. گروه که از محدودیت‌های مالی این شرکت ناراضی بود، از کامبت جدا شد و با کپیتال رکوردز قرارداد بست. کپیتال حقوق آلبوم را خرید و پال لانی را به‌عنوان تهیه‌کننده به کار گرفت تا ضبط‌های پیشین را بازمیکس کند. آلبوم صلح خوب می‌فروشه… اما کیه که بخره؟ که در اواخر سال ۱۹۸۶ منتشر شد، از صدایی شفاف‌تر و ترانه‌سرایی پیشرفته‌تری برخوردار بود.[۴۵] ماستین قصد داشت اشعاری با مضامین اجتماعی بنویسد، برخلاف گروه‌های جریان اصلی هوی متال که از «لذت‌های افسارگسیخته» می‌خواندند.[۴۶] این آلبوم به دلیل دیدگاه‌های سیاسی‌اش برجسته شد و به گسترش پایگاه هواداران مگادث کمک کرد.[۴۷] قطعهٔ عنوان آلبوم به‌عنوان دومین تک‌آهنگ منتشر شد و موزیک‌ویدئوی آن به‌صورت منظم از ام‌تی‌وی پخش گردید.[۴۸]

در فوریه ۱۹۸۷، مگادث به‌عنوان گروه افتتاح‌کننده در تور آلیس کوپرشرکت کرد و در ماه بعد،[۴۹] اولین تور جهانی خود را به‌عنوان گروه اصلی در بریتانیا آغاز نمود. این تور که ۷۲ هفته طول کشید، با پشتیبانی گروه‌های اورکیل و نکروز برگزار شد و در ایالات متحده ادامه یافت.[۵۰] در جریان این تور، ماستین و الفسون به فکر اخراج ساموئلسون به دلیل سوءمصرف مواد مخدر افتادند.[۵۱] به گفته ماستین، ساموئلسون هنگام مستی به‌شدت غیرقابل کنترل شده بود. چاک بلر، درامر، در تاریخ‌های پایانی تور با مگادث همراه شد، زیرا اعضای گروه نگران بودند که ساموئلسون نتواند ادامه دهد.[۵۲] پولند نیز با ماستین دچار اختلاف شد و متهم گردید که تجهیزات گروه را برای خرید هروئین فروخته است.[۵۱] در نتیجه، ساموئلسون و پولند در سال ۱۹۸۷ از مگادث کنار گذاشته شدند و بلر به‌عنوان درامر ثابت گروه برگزیده شد.[۵۰] پولند ابتدا با جی رینولدز از گروه مَلِس جایگزین شد، اما هنگامی که گروه کار روی آلبوم بعدی را آغاز کرد، رینولدز پس از شش هفته هنگام ضبط سومین آلبوم مگادث، جای خود را به جف یانگ، معلم گیتارش، داد.[۵۲]

تا این‌جای کار خوبه! خب که چی بشه! (۱۹۸۸–۱۹۸۹)

[ویرایش]

با بودجه‌ای که از یک شرکت بزرگ موسیقی تأمین شده بود، آلبوم تا این‌جای کار خوبه! خب که چی بشه! به تهیه‌کنندگی پال لانی بیش از پنج ماه طول کشید تا ضبط شود. روند تولید با مشکلات زیادی روبه‌رو بود که بخشی از آن به مبارزه ماستین با اعتیاد به مواد مخدر برمی‌گشت. ماستین بعدها گفت: «تهیه تا این‌جای کار خوبه! خب که چی بشه! افتضاح بود، بیشتر به خاطر موادی که مصرف می‌کردیم و اولویت‌هایی که در اون زمان داشتیم یا نداشتیم.» ماستین با لانی به اختلاف خورد، اختلافی که از اصرار لانی به ضبط جداگانه درام‌ها و سنج‌ها شروع شد؛ روشی که برای درامرهای راک بی‌سابقه بود.[۵۳] در نهایت، رابطه ماستین و لانی در مرحله میکس به تیرگی کشید و لانی کنار گذاشته شد. سپس مایکل واگنر جای او را گرفت و آلبوم را از نو میکس کرد.[۵۴]

تا این‌جای کار خوبه! خب که چی بشه! در ژانویه ۱۹۸۸ منتشر شد و مورد استقبال هواداران و منتقدان قرار گرفت.[۵۵] این آلبوم شامل نسخه بازخوانی ترانهٔ «هرج‌ومرج در پادشاهی متحد» از گروه سکس پیستولز بود؛ ماستین بعدها گفت که متن ترانه را تغییر داده چون فکر می‌کرد آن‌ها را اشتباه شنیده است. برای پشتیبانی از این آلبوم، مگادث تور کنسرت جهانی‌ای را آغاز کرد که نزدیک به هشت ماه طول کشید. این گروه به همراه سوتیج در تور گروه دیو و همچنین در تور آیرن میدن در آمریکا به‌عنوان افتتاح‌کننده کنسرت اجرا کرد.[۵۶] همچنین آن‌ها در تور آمریکای شمالی با گروه‌های وارلاک و سنکچوئری (که آلبوم اولش به تهیه‌کنندگی ماستین ساخته شده بود) به‌عنوان هنرمند اصلی روی صحنه رفتند و در تور اروپایی با گروه‌های تستمنت، نیوکلئیر اسالت، فلوتسم اند جتسم و سنکچوئری شرکت کردند.[۵۷]

در ژوئن ۱۹۸۸، مگادث در مستند زوال تمدن غرب، بخش دوم: سال‌های متال ساختهٔ پنلوپه اسفیریس حضور یافت.[۵۸] این مستند به بررسی هوی متال لس آنجلس در اواخر دهه ۱۹۸۰ پرداخت و اسفیریس، که پیش‌تر کارگردانی موزیک ویدئوی «بیدار شو مرده» از مگادث را بر عهده داشت، تصمیم گرفت این گروه را در مستند بگنجاند تا تفاوتی جدی‌تر در مقایسه با گروه‌های گلم متال نشان دهد.[۵۹][۶۰] ماستین بعدها این فیلم را ناامیدکننده توصیف کرد و گفت که این اثر مگادث را با «یه مشت گروه بی‌ارزش» هم‌ردیف کرده بود.[۶۱]

در اوت همان سال، گروه در فستیوال مانستر آو راک در کسل دونینگتون انگلستان روی صحنه رفت و برای بیش از ۱۰۰ هزار نفر اجرا کرد. در یکی از اجراها، لارس اولریک، درامر متالیکا و هم‌گروهی سابق ماستین، به‌عنوان مهمان حضور یافت. مگادث به تور اروپایی مانستر آو راک اضافه شد، اما پس از اولین اجرا به دلیل مشکلات اعتیاد الِفسون، که فوراً تحت درمان قرار گرفت، از تور خارج شد.[۶۲] گروه تستمنت جایگزین اجرای مگادث شد.[۶۳]

کمی پس از حضور در مانستر آو راک، ماستین، بلر و یانگ را اخراج کرد و تور استرالیای مگادث را لغو نمود. او بعدها گفت: «در جاده، همه‌چیز از یه درگیری مرزی کوچیک به یه جنگ تمام‌عیار تبدیل شد. فکر می‌کنم خیلی از ما به خاطر [مواد] نوسان داشتیم.»[۶۴] در طول تور، ماستین متوجه مشکلاتی با بلر شد و نیک منزا را به‌عنوان تکنسین درام بلر آورد. مثل مورد ساموئلسون، انتظار می‌رفت منزا در صورت ناتوانی بلر در ادامه تور، جای او را بگیرد.[۶۵] منزا در سال ۱۹۸۹ جایگزین بلر شد. اخراج یانگ هم به شک ماستین دربارهٔ رابطه او با دوست‌دختر وقتش برمی‌گشت، اتهامی که یانگ آن رد کرد.[۶۶]

گروه نتوانست به‌سرعت جایگزین مناسبی برای یانگ پیدا کند. هرچند سال ۱۹۸۹ اولین سالی بود که مگادث از زمان تأسیسش هیچ توری برگزار نکرد و حتی یک اجرا هم نداشت، اما آن‌ها نسخه بازخوانی ترانه «دیگه آقای مهربون نیستم» از آلیس کوپر را ضبط کردند که در موسیقی متن فیلم ترسناک شوکر ساخته وس کریون به کار رفت.[۶۷] ویدئوی این ترانه توسط پنلوپه اسفیریس کارگردانی شد که آن را «کاری هرکول‌وار» توصیف کرد، چون ماستین به دلیل اعتیادش نمی‌توانست گیتار بزند.[۵۸] در مارس ۱۹۸۹، در جریان تست نوازنده جدید برای گیتار لید، ماستین به جرم رانندگی تحت تأثیر مواد و داشتن مواد مخدر پس از برخورد با خودروی پارک‌شده‌ای که یک افسر پلیس غیرشیفت در آن بود، دستگیر شد.[۶۸] او کمی بعد به دستور دادگاه وارد برنامه بازپروری شد و برای اولین بار در ده سال گذشته پاک شد.[۵۸]

راست این پیس (۱۹۹۰–۱۹۹۱)

[ویرایش]

با هوشیاری ماستین، مگادث به جستجوی لید گیتاریست جدید ادامه داد. اسلش، گیتاریست گروه گانز ان روزز، به‌صورت غیررسمی با ماستین و الفسون می‌نواخت و به نظر می‌رسید که ممکن است به مگادث بپیوندد، اما او در نهایت با گانز ان روزز ماند.[۶۹] دایمبگ دارل از گروه پنترا برای این جایگاه پیشنهاد شد، اما این معامله به نتیجه نرسید، زیرا ماستین درخواست او برای آوردن برادرش، وینی پال (درامر پنترا) را رد کرد؛ چرا که او پیش‌تر منزا را به کار گرفته بود.[۷۰] این پیشنهاد همچنین به کریس اولیوا داده شد، اما او هم نپذیرفت، زیرا نمی‌خواست سوتیج را ترک کند.[۷۱] جف لومیس، که بعدها گروه پراگرسیو متال نورمور را تشکیل داد، نیز تست داد، ولی ماستین او را به دلیل سن کمش (۱۸ سال) برای پیوستن مناسب ندانست.[۷۲]

مگادث هنگام اجرا در برمینگم، آلاباما، ۱۹۹۱

در نهایت، مارتی فریدمن به توصیهٔ ران لافیت، یکی از اعضای مدیریت کپیتال، جای گیتاریست را پر کرد. لافیت آلبوم سولوی فریدمن به نام بوسهٔ اژدها را که زمانی در گروه کاکفنی ضبط شده بود، شنیده بود.[۷۳] ماستین و الفسون از سبک فریدمن راضی بودند و احساس کردند که او موسیقی مگادث را به خوبی درک می‌کند.[۷۴] با حضور فریدمن، گروه ترکیبی را تکمیل کرد که طرفداران آن را ترکیب قطعی و ماندگار مگادث می‌شناسند.[۷۵] گروه احیاشده در مارس ۱۹۹۰ با تهیه‌کنندهٔ مشترک، مایک کلینک، وارد استودیوی رامبو ریکوردرز شد تا کار روی آلبومی را آغاز کند که به‌عنوان تحسین‌شده‌ترین اثر مگادث از نظر منتقدان شناخته می‌شود: راست این پیس. کلینک نخستین تهیه‌کننده‌ای بود که یک آلبوم مگادث را بدون اخراج شدن به پایان رساند.[۷۶] فرایند ضبط این آلبوم در ویدئوی خانگی قطعات زنگ‌زده (Rusted Pieces) مستند شد که در سال ۱۹۹۱ با شش موزیک‌ویدئو و مصاحبه‌ای با گروه منتشر گردید.[۷۷]

راست این پیس در سپتامبر ۱۹۹۰ منتشر شد و در آمریکا در رتبهٔ ۲۳ و در بریتانیا در رتبهٔ ۸ جدول فروش قرار گرفت.[۷۸][۷۹] ماستین سبکی از ترانه‌نویسی به وجود آورده بود که از نظر ریتم پیچیده و همچنین پیشرفته و نوآورانه بود؛ ترانه‌ها شامل سولوهای گیتار طولانی‌تر و تغییرات مکرر در تمپو بودند.[۸۰] این آلبوم که توسط مجلهٔ دسیبل به‌عنوان اثری تعیین‌کننده در ژانر ترش متال توصیف شد،[۷۳] جایگاه مگادث را در صنعت موسیقی تثبیت کرد.[۲۰] تک‌آهنگ‌های «جنگ‌های مقدس... موعد مجازات» و «آشیانه ۱۸» از این آلبوم، هر دو با موزیک‌ویدئو همراه شدند و به قطعات ثابت اجراهای زنده تبدیل گشتند. راست این پیس در سال ۱۹۹۱ نامزد جایزه گرمی برای بهترین اجرای متال[۷][۸۱] شد و سومین آلبوم پلاتینیوم (فروش یک میلیون نسخه در آمریکا) گروه بود که در دسامبر ۱۹۹۴ گواهی آن را دریافت کرد.[۸۲]

در اوایل سال ۱۹۹۰، مگادث به همراه اسلیر، تستمنت و سوئیسایدل تندنسیز در تور موفق اروپایی برخورد تایتان‌ها (Clash of the Titans) شرکت کرد که با حضور چندین گروه ترش متال آمریکایی بود.[۸۳] بخش آمریکایی این تور سال بعد با حضور مگادث، اسلیر و انترکس آغاز شد و آلیس این چینز به‌عنوان گروه پشتیبان حضور داشت. در این تور سه گروه اصلی به نوبت در جایگاه‌های زمانی مختلف اجرا می‌کردند. [۸۴] علاوه بر تور برخورد تایتان‌ها، مگادث (به همراه تستمنت) در اواخر سال ۱۹۹۰ از تور جوداس پریست برای آلبومشان نابودگر درد در آمریکای شمالی پشتیبانی کرد و در ژانویه ۱۹۹۱ در دومین فستیوال راک این ریو حضور یافت.[۸۵] در ژوئیه ۱۹۹۱، ترانه «برو به جهنم» (Go to Hell) در فیلم سفر وحشیانه بیل و تد و موسیقی متن آن به کار رفت.[۸۶]

شمارش معکوس برای انقراض (۱۹۹۲–۱۹۹۳)

[ویرایش]

موسیقی آلبوم استودیویی پنجم مگادث در دو دوره جداگانه نوشته شد. دوره اول پس از پایان تور برخورد تایتان‌ها آغاز شد و دوره دوم در پاییز سال ۱۹۹۱، پس از یک استراحت یک‌ماهه، انجام گرفت.[۸۷] جلسات ضبط این آلبوم از ژانویه ۱۹۹۲ در استودیو انترپرایز در بربنک، کالیفرنیا شروع شد. مکس نورمن به‌عنوان تهیه‌کننده انتخاب شد، زیرا گروه از کار او در میکس آلبوم راست این پیس راضی بود.[۸۸] مگادث نزدیک به چهار ماه را در استودیو با نورمن گذراند تا آلبومی را بنویسد و ضبط کند که به موفق‌ترین اثر تجاری این گروه با عنوان شمارش معکوس برای انقراض تبدیل شد.[۸۹] عنوان آلبوم توسط منزا پیشنهاد شده بود و هر یک از اعضای گروه در نوشتن ترانه‌های آن مشارکت داشتند.[۹۰] الفسون توضیح داد که گروه برای این آلبوم رویکرد خود را در ترانه‌سرایی تغییر داد و شروع به خلق ترانه‌هایی ملودیک‌تر کرد.[۹۱]

«سمفونی ویرانی»
«سمفونی ویرانی»، نخستین تک‌آهنگ شمارش معکوس برای انقراض، با ساختار مختصر و ملودی به‌یادماندنی‌اش، به یکی از شناخته‌شده‌ترین ترانه‌های مگادث تبدیل شده است.[۹۲]
آیا در اجرای این پرونده مشکلی دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.

آلبوم شمارش معکوس برای انقراض در ژوئیه ۱۹۹۲ منتشر شد و در جایگاه دوم جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت و در ایالات متحده دوبار گواهی‌نامه پلاتین دریافت کرد.[۴][۶][۹۳] این آلبوم در سال ۱۹۹۳ نامزد جایزه بهترین اجرای متال در جوایز گرمی شد[۹۴] و ترانه عنوان آن («Countdown to Extinction») در همان سال جایزه جنسیس را از سوی انجمن Humane به‌دلیل افزایش آگاهی‌بخشی دربارهٔ مسائل حقوق حیوانات به دست آورد.[۹۵] الفسون بعدها اظهار داشت که او و فریدمن از اینکه مگادث برنده گرمی نشد احساس سرخوردگی داشتند شدند: «لحظه عجیبی بود، انگار تمام زحمتی که برای رسیدن به آن شب امیدبخش کشیده بودیم، در یک ثانیه از بین رفت.»[۹۶]

تور جهانی برای پشتیبانی از این آلبوم در اواخر سال ۱۹۹۲ آغاز شد و گروه‌های پنترا و وایت زامبی به‌عنوان گروه‌های مکمل در آن حضور داشتند.[۹۶] این تور شامل بخش آمریکای شمالی در اوایل سال ۱۹۹۳ بود که گروه استون تمپل پایلتس به‌عنوان هنرمند افتتاحیه کنسرت در آن شرکت داشت. یک ماه پس از شروع این بخش، باقی اجراها، از جمله کنسرت‌های ژاپن، به دلیل بازگشت ماستین به مصرف مواد لغو شد و او در اورژانس بیمارستان بستری شد.[۹۷] پس از هفت هفته توان‌بخشی، ماستین دوباره هوشیار شد و گروه به استودیو بازگشت تا ترانه «دوباره خشمگین» را ضبط کند. این ترانه در موسیقی متن فیلم آخرین قهرمان اکشن (۱۹۹۳) جای گرفت و در سال ۱۹۹۴ نامزد گرمی شد.[۹۸]

در اواسط سال ۱۹۹۳، مگادث در چندین نمایش در اروپا همراه با متالیکا اجرا کرد. اولین اجرا در میلتون کینز بول در انگلستان بود که گروه دایمند هد نیز در آن حضور داشت.[۹۶] در ژوئیه، مگادث به‌عنوان گروه افتتاحیه تور ایروسمیث انتخاب شد، اما پس از سه اجرا از برنامه کنار گذاشته شد.[۹۹] ایروسمیث اعلام کرد که مگادث به دلیل رفتار غیرقابل پیش‌بینی ماستین «اخراج» شد، در حالی که کپیتال رکوردز دلیل آن را «محدودیت‌های هنری» عنوان کرد.[۱۰۰] پس از لغو تور ایالات متحده، مگادث به استودیو بازگشت و ترانه «۹۹ راه برای مردن» را ضبط کرد که در آلبوم گردآوری‌شدهٔ تجربه بیویس و بات‌هد (The Beavis and Butt-Head Experience) در نوامبر منتشر شد. این آلبوم شامل ترانه‌هایی بود که با عناصر شخصیت‌های اصلی مجموعه انیمیشنی بیویس و بات‌هد ترکیب شده بود و ترانه «۹۹ راه برای مردن» هم در جوایز گرمی ۱۹۹۵ نامزد بهترین اجرای متال شد.[۱۰۱] در همین جلسات، مگادث نسخه بازخوانی ترانه «پارانوید» از بلک سبث را ضبط کرد که در آلبوم تجلیل بلک سبث با عنوان تولد در سیاهی منتشر گردید و سال بعد نامزد گرمی شد.[۱۰۲]

یوثانیژیا (۱۹۹۴–۱۹۹۵)

[ویرایش]

در اوایل سال ۱۹۹۴، مگادث با تهیه‌کننده مکس نورمن برای ساخت آلبوم بعدی دوباره همکاری کرد. با توجه به اینکه سه نفر از اعضای گروه در آریزونا زندگی می‌کردند، کار اولیه در استودیوی فاز فور (Phase Four) در فینیکس آغاز شد.[۱۰۳] اما چند روز پس از شروع پیش‌تولید، مشکلات تجهیزات استودیوی فاز فور، گروه را مجبور کرد به دنبال استودیوی دیگری بگردد. ماستین، رهبر گروه، اصرار داشت که ضبط در آریزونا انجام شود، اما هیچ استودیوی مناسبی پیدا نشد. به درخواست نورمن، گروه تصمیم گرفت استودیوی ضبط خودش را در یک انبار اجاره‌ای در فینیکس بسازد که بعداً به نام "فَت پلنت این هنگر ۱۸" (Fat Planet in Hangar 18) شناخته شد.[۱۰۴] در حالی که استودیو در حال ساخت بود، بخش زیادی از ترانه‌سرایی و تنظیم‌های پیش‌تولید در استودیوی وینتیج رکوردرز در فینیکس انجام شد.[۵۰] به پیشنهاد نورمن، آهنگ‌های آلبوم با تندای کندتر از آلبوم‌های قبلی، حدود ۱۲۰ ضربه در دقیقه، ضبط شدند.[۱۰۵] گروه رویکرد پیشرو و پیچیده آلبوم‌های قبلی را کنار گذاشت و روی ملودی‌های آواز قوی‌تر و تنظیم‌هایی ساده‌تر و مناسب برای پخش رادیویی تمرکز کرد.[۱۰۶]

پس از هشت ماه کار در استودیو، آلبوم یوثانیژیا در نوامبر ۱۹۹۴ منتشر شد. این آلبوم به جایگاه چهارم بیلبورد ۲۰۰ رسید و در چندین کشور اروپایی نیز وارد جدول‌های فروش شد.[۱۰۷] این آلبوم روز انتشار در کانادا گواهی طلا گرفت[۱۰۸] و دو ماه بعد در آمریکا به گواهی پلاتین دست یافت.[۶] مگادث برای بهبود وجههٔ گروه، عکاس مد، ریچارد اودان، را به کار گرفت. اودان اعضای گروه را وادار کرد تا شلوار جین و تی‌شرت‌هایشان را با ظاهری عامدانه‌تر عوض کنند.[۱۰۹] برای تبلیغ یوثانیژیا، گروه کنسرتی را در شب هالووین در نیویورک سیتی برگزار کرد که به صورت زنده از ام‌تی‌وی پخش شد.[۱۰۵] در نوامبر همان سال، گروه دو بار در برنامه آخر وقت با دیوید لترمن حضور یافت و ترانه‌های «قطار عواقب» و «همه دنیا» را اجرا کرد.[۱۱۰][۱۱۱]

تور یازده‌ماهه‌ای از نوامبر ۱۹۹۴ در آمریکای جنوبی آغاز شد. در سال ۱۹۹۵، مگادث در اروپا و آمریکای شمالی با گروه‌هایی مثل کورن و فیر فکتوری به اجرا پرداخت.[۱۱۲] این تور نهایتاً ختم شد به حضور در فستیوال مانسترز آو راک در برزیل، جایی که مگادث به همراه آلیس کوپر و آزی آزبورن اجرا کرد.[۱۱۳] در ژانویه ۱۹۹۵، مگادث با ترانهٔ "Diadems" در موسیقی متن فیلم ترسناک شوالیه شیطان حضور یافت.[۱۱۴] در ژوئیه همان سال، گروه آلبوم چندآهنگه گنجینه‌های پنهان را منتشر کرد که شامل ترانه‌هایی بود که پیش‌تر در موسیقی متن فیلم‌ها و آلبوم‌های تجلیلی منتشر شده بودند.[۱۱۵]

تأثیرات مگادث

[ویرایش]

تأثیرات مگادث بر گروه‌های دیگر در دنیای موسیقی متال به‌ویژه سبک ترش متال و زیرشاخه‌های مختلف متال، بسیار گسترده و عمیق است. مگادث یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین گروه‌های این سبک به‌شمار می‌رود. در زیر به چند مورد از تأثیرات آن بر گروه‌های دیگر اشاره می‌کنم:الهام‌بخشی در زمینه موسیقی پیچیده و تکنیکی:یکی از مهم‌ترین تأثیرات مگادث، به‌خصوص به خاطر دیو ماستین، پیچیدگی موسیقی آن‌هاست. بسیاری از گروه‌های متال مدرن از تکنیک‌های پیچیده نوازندگی مگادث، به‌ویژه ریف‌های سریع و سولوهای پیچیده گیتار الهام گرفته‌اند. گروه‌هایی مانند Lamb of God, Trivium و Children of Bodom به وضوح تحت تأثیر مهارت‌های تکنیکی و ساختارهای آهنگ‌سازی مگادث بوده‌اند.

تاثیر در مضامین

[ویرایش]

تلفیق مضامین اجتماعی و سیاسی در موسیقی متال:مگادث یکی از اولین گروه‌های ترش متال بود که به‌طور گسترده به مسائل سیاسی، اجتماعی و انتقادی پرداخت. آلبوم‌هایی مانند Peace Sells... But Who's Buying? و آهنگ‌هایی مثل "Holy Wars" و "Symphony of Destruction" به موضوعاتی چون جنگ، فساد سیاسی و نابرابری‌های اجتماعی می‌پردازند. این امر راه را برای گروه‌های بعدی، مانند System of a Down و Rage Against the Machine، برای تلفیق محتوای انتقادی و سیاسی با موسیقی متال باز کرد.

تأثیر بر گروه‌های ترش و دث متال

[ویرایش]

گروه‌های ترش متال و دث متال از سبک و موسیقی مگادث بسیار تأثیر گرفته‌اند. گروه‌هایی مثل Slayer و Exodus که هم‌زمان با مگادث فعالیت می‌کردند، از صدای تند و آتشین آن‌ها الهام گرفتند. علاوه بر این، گروه‌های دث متال مانند Death و Morbid Angel نیز از مهارت‌های تکنیکی مگادث الهام گرفته‌اند، به ویژه در نحوه ساختاردهی آهنگ‌ها و استفاده از ریف‌های سریع.

تأثیر بر پیشرفت زیرشاخه‌های مدرن متال

[ویرایش]

مگادث در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، تأثیر زیادی بر شکل‌گیری زیرشاخه‌های مختلفی از متال داشت. گروه‌هایی که در سبک‌های پروگرسیو متال، تکنیکال دث متال، و ملودیک دث متال فعالیت می‌کنند، از تکنیک‌ها و ساختارهای آهنگ‌سازی مگادث بهره گرفته‌اند. برای مثال، گروه‌هایی مانند Opeth و Arch Enemy از ریف‌های سریع و تند مگادث تأثیر پذیرفته‌اند.

در نوازندگی و آهنگسازی

[ویرایش]

تأثیرات دیو ماستین به عنوان نوازنده و آهنگساز:دیو ماستین، به عنوان یکی از برجسته‌ترین نوازندگان گیتار در دنیای متال، تأثیر گسترده‌ای بر نوازندگان جوان گذاشته است. ماستین، به دلیل تکنیک‌های منحصر به‌فرد خود در نواختن گیتار و توانایی در ترکیب سولوهای گیتار با ریف‌های سنگین، الهام‌بخش بسیاری از نوازندگان گیتار بوده است. نوازندگان بزرگی مثل Alexi Laiho از Children of Bodom و Matt Heafy از Trivium از او به عنوان یکی از الهام‌بخش‌ترین افراد در حرفه موسیقی خود نام برده‌اند. ۶. تأثیر بر تولید و صدای موسیقی متال:آلبوم‌های مگادث به‌خاطر تولید صوتی تمیز و حرفه‌ای نیز مورد توجه قرار گرفته‌اند. صدای واضح و دقیق سازها، به‌خصوص گیتار و درام، یکی از ویژگی‌های مشخص موسیقی مگادث است که گروه‌های بعدی متال در تلاش برای بازسازی آن بوده‌اند. این تأثیر به‌ویژه در تولیدات گروه‌های مدرن‌تر متال قابل مشاهده است.

چالش‌ها

[ویرایش]

مگادث در طول فعالیت خود با موفقیت‌های زیادی روبرو شد، اما چالش‌های زیادی نیز داشت. دیو ماستین در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ با مشکلاتی نظیر اعتیاد و مسائل شخصی دست و پنجه نرم می‌کرد، که بر عملکرد گروه تأثیر گذاشت. در سال ۲۰۰۲، ماستین به دلیل آسیب به اعصاب دستش برای مدتی مجبور به ترک موسیقی شد و مگادث به‌طور موقت منحل شد. اما او در سال ۲۰۰۴ بهبود یافت و با آلبوم The System Has Failed دوباره به صحنه بازگشت.

موسیقی و مضمون‌ها

[ویرایش]

موسیقی مگادث به دلیل ترکیب سریع و تکنیکی گیتار، ریف‌های پیچیده، و سولوی گیتارهای متال شناخته می‌شود. متن‌های آهنگ‌های آن‌ها اغلب به مسائل سیاسی، جنگ، مرگ، و اجتماع می‌پردازد. دیو ماستین به عنوان نویسنده اصلی گروه، موضوعاتی مانند فساد دولت، جنگ سرد، و بحران‌های اجتماعی را در ترانه‌های خود بازتاب می‌دهد.

درباره

[ویرایش]

می‌توان مگادث را تنها گروهی نامید با رهبری یک فرد نخبه به نام دیو ماستین که نوازنده‌ای چیره‌دست است، که همیشه در اشعار و مضامین خود، سیاست‌های جهانی را نقد می‌کند. مگادث اوایل به گفته خود دیو ماستین، گروهی بود برای رقابت با گروه متالیکا، هرچند این موضوع پس از ۳۰ سال همچنان ادامه دارد، اما مگادث توانست با تکیه بر تکنیک نوازندگی و اشعار مفهومی به یکی از بزرگان موسیقی ترش متال تبدیل شود.

افتخارات

[ویرایش]

مگادث ۹ بار در جشنواره گرمی نامزد بهترین اجرا شده است که تنها ۲ بار در آن جا حاضر شده است. چهارمین آلبوم مگادث به نام (باشد که در صلح زنگ بزنید) یکی از بهترین آلبوم‌های سبک ترش متال یاد می‌شود که ریف‌های سرعتی و سولوهای مارتی فریدمن از ویژگی‌های آن است. پنجمین آلبوم مگادث به نام (شمارش معکوس تا انقراض) پر فروش‌ترین آلبوم مگادث است. آنها همچنین بخاطر آلبوم پادآرمانشهر برنده جایزه گرمی شدند.[۱۱۶]

میراث

[ویرایش]

مگادث بیش از ۵۰ میلیون نسخه از آثار خود را در جهان به فروش رسانده و یکی از معدود گروه‌های متال زیرزمینی دههٔ ۱۹۸۰ آمریکاست که به موفقیت تجاری کلانی دست یافته است.[۸] همراه با گروه‌های معاصر متالیکا، انترکس و اسلیر، مگادث یکی از گروه‌های بنیان‌گذار اساسی ترش متال دانسته می‌شود.[۱۱۷] از این گروه‌ها غالباً به عنوان «چهار بزرگ» ترش متال یاد می‌شود[۱۱۸] که نشان‌دهندهٔ تحول و محبوبیت‌دادن به این ژانر است. مجلهٔ لودوایر، مگادث را سومین گروه برتر ترش متال در تمامی دوره‌ها رتبه‌بندی کرد و «اشعار تحریک‌آمیز و چیره‌دستی» پیچیدهٔ آن‌ها را ستود.[۱۱۹]

اعضا

[ویرایش]

در طی چندین سال فعالیت مگادث، اعضا گروه تغییرات بسیاری کرده است و بیش از ۲۰ هنرمند در این گروه مشارکت داشته‌اند. به جز دیو ماستین رهبر مگادث، می‌توان به دیوید الفسن (گیتار بیس) به عنوان یکی دیگر از اعضا اصلی گروه اشاره کرد، هرچند که در سال ۲۰۰۲ به دلیل اختلاف با ماستین از گروه جدا شد. اما در فوریه ۲۰۱۰ دیو ماستین در طی مصاحبه‌ای خبر از بازگشت مجدد دیوید الفسن به گروه را داد.

در ۲۵ نوامبر سال ۲۰۱۴، شان دراور، نوازنده درامز گروه، اعلام کرد که برای دنبال کردن علایق خود در موسیقی، از مگادث جدا شده است و با کریس برادریک، گیتاریست گروه که هم‌زمان با او از مگادث جدا شده بود، گروه «نافرمانی» را پایه‌گذاری کردند. شایعاتی مبنی بر متوقف شدن فعالیت مگادث منتشر شد. پس از آن کریس ادلر، نوازنده درامز گروه لمب آو گاد و کیکو لوریرو، نوازنده گیتار الکتریک گروه آنگرا، برای ضبط آلبوم جدید به گروه پیوستند.

فعلی

[ویرایش]

قبلی

[ویرایش]

گیتار الکتریک

[ویرایش]
  • گرگ هندویدت: (۱۹۸۳–۱۹۸۴)
  • کریس پالند (۱۹۸۴–۱۹۸۷ و در آلبوم «The System Has Failed» در سال ۲۰۰۴)
  • مایک البرت (۱۹۸۵)
  • جی رینالدز (۱۹۸۷)
  • جف یانگ (۱۹۸۷–۱۹۸۹)
  • مارتی فریدمن (۱۹۹۰–۱۹۹۹)
  • ال پیترلی (۲۰۰۰–۲۰۰۲)
  • گلن دراور (۲۰۰۴–۲۰۰۸)
  • کریس برادریک گیتار، هم‌خوان (۲۰۰۸–۲۰۱۴)
  • کیکو لوریرو گیتار (۲۰۱۵–۲۰۲۳)

گیتار باس

[ویرایش]
  • مت کیسلشتان (۱۹۸۳)
  • دِیو الفسن (۱۹۸۳ تا ۲۰۰۲–۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱)
  • جیمز مک‌دانو (۲۰۰۴–۲۰۰۶)
  • جیمز لومنزو (۲۰۰۶–۲۰۱۰)

درامز

[ویرایش]
  • ریچارد گیراد: (۱۹۸۳)
  • دیجون کروثرس: (۱۹۸۳–۱۹۸۴)
  • لی راش: (۱۹۸۴)
  • گر سموئلسن: (۱۹۸۴–۱۹۸۷)
  • چاک بلر: (۱۹۸۷–۱۹۸۸)
  • نیک منزا: (۱۹۸۹–۱۹۹۸، در سال ۲۰۰۴ به مدت کوتاهی بازگشت اما در اجرا یا ضبط هیچ آهنگی شرکت نداشت)
  • جیمی دگروسو: (۱۹۹۸–۲۰۰۲)
  • شان دراور: درام، پرکاشن (۲۰۰۴–۲۰۱۴)
  • کریس ادلر (۲۰۱۵_۲۰۱۶)

ترانه‌شناسی

[ویرایش]

آلبوم‌های استودیویی

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Lewry, Fraser (September 20, 2022). "David Ellefson is no longer a member of Megadeth". متال همر. Retrieved August 7, 2024.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Phillips & Cogan 2009, pp. 156–157.
  3. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. "Megadeth: Youthanasia". AllMusic. Retrieved December 8, 2013.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Erlewine, Stephen Thomas. "Megadeth Biography". AllMusic. Retrieved August 24, 2022.
  5. ↑ Cecolini, Vinny (November 1998). "Foreclosure of a Team". Metal Hammer.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ "American album certifications – Megadeth". Recording Industry Association of America. Retrieved March 19, 2019.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ "Megadeth". GRAMMY.com (به انگلیسی). March 17, 2014. Retrieved January 31, 2019.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "The Band". megadeth.com. October 30, 2023. Retrieved October 30, 2023.
  9. ↑ Mustaine 2010, p. 101.
  10. ↑ Gulla 2009, p. 101.
  11. ↑ Mustaine 2011, p. 87.
  12. ↑ Summers, Jodi Beth (June 1987). "Out to Lunch". Hit Parader. Rockmetal.art.pl. Archived from the original on March 3, 2016. Retrieved November 15, 2013.
  13. ↑ "Scorpion Q+A 304". Megadeth.com. March 14, 2017. Retrieved April 18, 2024.
  14. ↑ DiVita, Joe (August 23, 2023). "How Did Megadeth Get Their Band Name?". Loudwire. Retrieved April 18, 2024.
  15. ↑ • Laydon, Page 103. Layden, Joe (2011). Mustaine: A Heavy Metal Memoir. HarperCollins Publishers. شابک ‎۹۷۸۰۰۶۱۷۱۴۴۰۵.
  16. ↑ "DAVID ELLEFSON Says He Is Technically A Founding Member Of MEGADETH". Blabbermouth.net. February 6, 2016. Retrieved October 2, 2024.
  17. ↑ "Megadeath". Whiplash. 1. 1983. Retrieved May 1, 2024.
  18. ↑ Daly, Andrew (August 2, 2023). ""I'd hear Dave Mustaine aimlessly riffing on the couch, and it's the riffs that ended up on the first two Megadeth – and, frankly, Metallica – records": Megadeth's first lead guitarist Greg Handevidt on the birth of a metal institution". Guitar World. Retrieved August 3, 2023.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ "8 Things You Didn't Know About Megadeth's 'Killing Is My Business… And Business Is Good'". Revolver. June 12, 2018. Retrieved February 17, 2025.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Prown & Newquist 1997, p. 227.
  21. ↑ "AGENT STEEL Founder/Vocalist JOHN CYRIIS On Briefly Joining MEGADETH - "DAVE MUSTAINE Was Not Prepared To Launch The First Album With My Lyrical Subjects"". Brave Words & Bloody Knuckles. October 24, 2019. Archived from the original on May 13, 2022. Retrieved May 12, 2022.
  22. ↑ "Dave Mustaine After Metallica: 40 Moments for 40 Years". Ultimate Classic Rock. April 11, 2023. Retrieved April 17, 2024.
  23. ↑ Mustaine 2011, p. 124.
  24. ↑ "Megadeth Plays First Show 31 Years Ago Today". Megadeth.com. March 14, 2017. Retrieved April 17, 2024.
  25. ↑ "Watch Slayer's Kerry King thrash it up onstage with Megadeth… in 1984". Metal Hammer. September 20, 2022. Retrieved April 18, 2024.
  26. ↑ Doe, Bernard (September 25, 2020). "DAVID ELLEFSON Looks Back On KERRY KING's 1984 Shows With MEGADETH: He Was 'Incredible'". Blabbermouth.net. Retrieved April 17, 2024.
  27. ↑ Childers, Chad (November 4, 2022). "Early Megadeth Drummer Lee Rauch Has Died". Loudwire. Retrieved November 18, 2024.
  28. ↑ Cobanoglu, Cansu (November 4, 2022). "Dave Mustaine's Remorse About Megadeth's Gar Samuelson". Rock Celebrities. Retrieved August 3, 2023.
  29. ↑ Montalbano, Anthony. "Chris Poland: The ClassicRockHistory.com Interview". Classic Rock History.com. Retrieved August 3, 2023.
  30. ↑ Wagner 2010, p. 42.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ Doe, Bernard (December 1985). "Megadeth – Love It To Death". Metal Forces. Retrieved November 13, 2013.
  32. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 53.
  33. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 55.
  34. ↑ Bukszpan 2003, p. 242.
  35. ↑ "Megadeth Biography". metallian. August 1, 2022. Retrieved August 1, 2022.
  36. ↑ McIver 2008, Chapter 7.
  37. ↑ "Megadeth: The Making Of The New 'Vic Rattlehead' Mask". Blabbermouth.net. October 2, 2012. Retrieved March 6, 2013.
  38. ↑ Hart, Josh (August 15, 2011). "Dave Mustaine on Early Days With Metallica: "I Had Always Called Us the 'Four Horsemen'"". Revolver. Guitar World. Archived from the original on December 12, 2013. Retrieved November 16, 2013.
  39. ↑ Killing Is My Business... and Business Is Good! liner notes (2002 reissue). Loud Records. 2002. p. 8.
  40. ↑ Begrand, Adrien (April 30, 2002). "Megadeth: Killing is My Business... and Business is Good!". PopMatters. Retrieved November 16, 2013.
  41. ↑ Ellefson & McIver 2013, pp. 55–56.
  42. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 58.
  43. ↑ Kot, Greg (August 15, 2010). "Megadeth's Dave Mustaine says he and Metallica have hugged out". Chicago Tribune. Archived from the original on December 17, 2013. Retrieved November 17, 2013.
  44. ↑ Tarquin 2012, p. 72.
  45. ↑ Konow 2009, p. 243.
  46. ↑ Matsumoto, Jon (October 16, 1986). "Megadeth: These Heavy Metalers Thrash For Peace". Los Angeles Times. Retrieved November 15, 2013.
  47. ↑ Talevski 2010, p. 570.
  48. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 61.
  49. ↑ Popson, Tom (February 6, 1987). "Megadeth Hed To Go Here". Chicago Tribune. Retrieved November 15, 2013.
  50. ↑ ۵۰٫۰ ۵۰٫۱ ۵۰٫۲ Rees & Crampton 1999, p. 658.
  51. ↑ ۵۱٫۰ ۵۱٫۱ Konow 2009, p. 244.
  52. ↑ ۵۲٫۰ ۵۲٫۱ Gomes, Celesete (August 1988). "So Far, So Good For Megadeth". Classic Rock. Rockmetal.art.pl. Archived from the original on July 20, 2009. Retrieved November 8, 2013.
  53. ↑ So Far, So Good... So What! (2004 reissue) (liner notes). Capitol Records. 2004. p. 2.
  54. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 71.
  55. ↑ Christgau, Robert (1987). "Consumer Guide Reviews". The Village Voice. Retrieved December 6, 2013.
  56. ↑ Rees & Crampton 1999, p. 546.
  57. ↑ "Megadeth". metallipromo.com. Retrieved December 27, 2019.
  58. ↑ ۵۸٫۰ ۵۸٫۱ ۵۸٫۲ Bukszpan 2003, p. 244.
  59. ↑ Unterberger & Hicks 1999, p. 416.
  60. ↑ Spheeris, Penelope (2005). Greatest Hits: Back to the Start (liner notes). Capitol Records. p. 2.
  61. ↑ Megadeth: Rusted Pieces VHS. Capitol Records/EMI. January 1, 1991.
  62. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 72.
  63. ↑ "Ex-MEGADETH Guitarist JEFF YOUNG Responds To DAVE MUSTAINE's Drug Allegations". BLABBERMOUTH.NET (به انگلیسی). December 20, 2009. Retrieved December 27, 2019.
  64. ↑ Niles, Eric (September 1990). "Rust in Peace". Music Connection. Rockmetal.art.pl. Archived from the original on July 23, 2009. Retrieved December 8, 2013.
  65. ↑ Kajzer & Lotring 2010, p. 192.
  66. ↑ Dome, Malcolm (December 21, 2009). "Megadeth Bitching: Mustaine And Young At War!". Classic Rock. Archived from the original on December 11, 2013. Retrieved December 8, 2013.
  67. ↑ Buckley 2003, p. 660.
  68. ↑ Janosik 2006, p. 97.
  69. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 79.
  70. ↑ "Dave Mustaine: Kerry King Hates My Guts". Blabbermouth.net. Ultimate-Guitar.com. August 16, 2013. Retrieved November 18, 2013.
  71. ↑ "A Look Back at Savatage's Criss Oliva". All That Shreds Magazine. April 8, 2017. Archived from the original on October 19, 2021. Retrieved December 31, 2018.
  72. ↑ "Guitarist Jeff Loomis - "If I Would Have Joined MEGADETH I Really Wouldn't Had The Open Writing That I'm Able To Do In NEVERMORE"". BraveWords. July 3, 2010. Archived from the original on July 30, 2021. Retrieved February 14, 2025.
  73. ↑ ۷۳٫۰ ۷۳٫۱ "Megadeth "Rust in Peace"". Decibel. Retrieved December 8, 2013.
  74. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 88.
  75. ↑ Kajzer & Lotring 2010, p. 320.
  76. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Rust وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  77. ↑ Rubiner 1993, p. 167.
  78. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Albums وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  79. ↑ "The Official Charts Company – Megadeth". Official Charts Company. Retrieved February 24, 2013.
  80. ↑ Pillsbury 2006, p. 82.
  81. ↑ "Megadeth: First Look At 'Rust In Peace Live' DVD". Blabbermouth.net. August 23, 2010. Retrieved December 8, 2013.
  82. ↑ Morris, Chris (January 14, 1995). "Ace Of Base, 'Lion King' Lead Record Certs". Billboard. p. 76. Retrieved December 8, 2013.
  83. ↑ McIver 2008, Chapter 13.
  84. ↑ Harrison 2011, p. 60.
  85. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 101.
  86. ↑ "Bill & Ted's Bogus Journey: Official Motion Picture Soundtrack". Allmusic.
  87. ↑ Ringo, Johnny (March 27, 2013). "Archive: Interview with Dave Ellefson of Megadeth". Hails & Horns. Word Press. Archived from the original on October 24, 2013. Retrieved October 19, 2013.
  88. ↑ Countdown to Extinction liner notes (Japanese edition). Capitol Records. 1992. pp. 3–5, 7–8, 10.
  89. ↑ Herrmann, Brenda (July 30, 1992). "Megadeth – Countdown to Extinction (Capitol)". Chicago Tribune. Retrieved December 8, 2013.
  90. ↑ Prince, Patrick (November 19, 2012). "Megadeth fully embraces "Countdown" anniversary". Goldmine. Retrieved November 17, 2013.
  91. ↑ Ellefson & McIver 2013, p. 103.
  92. ↑ Popoff 2002, p. 108.
  93. ↑ Joyner 2002, p. 301.
  94. ↑ MacDonald, Patrick (January 8, 1993). "Grammys show influence of Seattle music". The Seattle Times. Archived from the original on June 14, 2017. Retrieved December 17, 2009.
  95. ↑ Grow, Kory (September 13, 2012). "Megadeth – Countdown To Extinction 20th Anniversary Edition Cover Art Shown In New York's Times Square". Brave Words & Bloody Knuckles. Archived from the original on February 28, 2014. Retrieved November 17, 2013.
  96. ↑ ۹۶٫۰ ۹۶٫۱ ۹۶٫۲ Ellefson & McIver 2013, p. 106.
  97. ↑ Chirazi, Steffan (October 1993). "Trial by Fire". RIP. Rockmetal.art.pl. Archived from the original on February 14, 2012. Retrieved December 8, 2013.
  98. ↑ Ramirez, Carlos (September 13, 2013). "10 Most Underrated Megadeth Songs". Noisecreep. Retrieved November 24, 2013.
  99. ↑ Hartmann, Graham (April 2, 2014). "Megadeth's David Ellefson Plays 'Wikipedia: Fact or Fiction?'". Loudwire. Retrieved May 25, 2014.
  100. ↑ Spin staff (October 1993). "Clash of the Quasi-Titans". Spin. 9: 36. Retrieved November 18, 2013.
  101. ↑ Harris, Chris (January 29, 2010). "The Grammys Don't Understand Metal". Noisecreep. Retrieved December 8, 2013.
  102. ↑ MacDonald, Patrick (January 5, 1996). "Presidents of the U.S. are riding high in the musical polls". The Seattle Times. Archived from the original on September 26, 2012. Retrieved December 17, 2009.
  103. ↑ Larkin 1995, p. 2777.
  104. ↑ Youthanasia liner notes (2004 reissue). Capitol Records. 2004. pp. 2, 24–25.
  105. ↑ ۱۰۵٫۰ ۱۰۵٫۱ Ellefson & McIver 2013, p. 118.
  106. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. "Megadeth: Youthanasia". AllMusic. Retrieved December 8, 2013.
  107. ↑ "Billboard 200". Billboard. Nielsen Business Media. November 19, 1994. p. 88. Retrieved December 9, 2013. youthanasia.
  108. ↑ "Canadian album certifications – Megadeth – Youthanasia". Music Canada. Archived from the original on December 12, 2013. Retrieved December 9, 2013.
  109. ↑ Merkle, P.J. (May 1995). "Megadeth: Bewitched, Bothered and Bewildered". Hit Parader. Rockmetal.art.pl. Archived from the original on July 24, 2009. Retrieved September 16, 2013.
  110. ↑ "Late Show With David Letterman: Episode Guide". MSN Entertainment. November 18, 1994. Archived from the original on July 27, 2014. Retrieved July 17, 2014.
  111. ↑ Menza, Nick. "When Megadeth Needed a Drummer". Nick Menza's Official Website. Archived from the original on July 27, 2014. Retrieved July 18, 2014.
  112. ↑ "The Killing Road – A History Of Megadeth's Opening Acts". Roadrunner Records. February 2, 2012. Retrieved December 9, 2013.
  113. ↑ "History". Megadeth.com. Archived from the original on September 6, 2013. Retrieved December 9, 2013.
  114. ↑ Henderson, Alex. "Tales from the Crypt: Demon Knight (Original Soundtrack)". AllMusic. Retrieved December 9, 2013.
  115. ↑ Golemis, Dean (November 9, 1995). "Megadeth: Hidden Treasures (Capitol)". Chicago Tribune. Retrieved December 11, 2013.
  116. ↑ "Watch Slayer's Kerry King thrash it up onstage with Megadeth… in 1984". Metal Hammer. September 20, 2022. Retrieved April 18, 2024.
  117. ↑ Thompson 2007, p. 135.
  118. ↑ Phillips & Cogan 2009, p. 210.
  119. ↑ Rivadavia, Eduardo (August 15, 2013). "10 Best Thrash Metal Bands of All Time". Loudwire. Retrieved November 24, 2013.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مگادث موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مگادث&oldid=41667282»