تاج خورشیدی
 | این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
تاج خورشیدی یا هورتاج[۱] یا تاج ستاره‌ای (به انگلیسی: Stellar Corona) بیرونی‌ترین لایهٔ خورشید است. در زمان قدیم تاج خورشید تنها در زمان کسوف دیده می‌شد، اما امروزه بسیاری از رصدخانه‌های زمینی و فضایی از جمله سوهو در هر لحظه توانا به دیدن تاج خورشیدی هستند. دمای تاج خورشیدی حدود ۱۰۶ درجهٔ کلوین است.
ویژگی تاج خورشیدی[ویرایش]
در ارتفاع حدود ۱۰ هزار کیلومتر از سطح خورشید ناگهان دما به مقادیر بسیار بالا می‌رسد و چگالی گاز بی‌اندازه کم می‌شود. انرژی زیاد تاج توسط لایهٔ همرفتی خورشید که در زیر سطح آن قرار دارد، تأمین می‌شود.
جریان‌های همرفتی سبب ارسال موج‌ها به جو خورشید می‌شود که انرژی این موج‌ها به‌طور موقت در تاج به دام می‌افتد، مقدار کمی از ماده که به این طریق به تاج منتقل می‌شود، سرانجام به صورت باد خورشیدی، خورشید را ترک می‌کند.
امروزه، تاج را با تلسکوپ‌های ویژه ای که تاج نگار نام دارد، می‌توان آشکار کرد.[۲]
جستارهای وابسته[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تاج خورشیدی موجود است. |
منابع[ویرایش]
- ↑ «An Etymological Dictionary of Astronomy and Astrophysics - 1». dictionary.obspm.fr. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۶-۰۶.
- ↑ پاول هاج، «فصل 4»، ساختار ستارگان و کهکشان‌ها، ترجمهٔ توفیق حیدرزاده، تهران: گیتاشناسی، ص. 86.
