اینترنت طبقاتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اینترنت طبقاتی نوعی دسترسی به اینترنت بسته به تخصص، جایگاه اجتماعی، کار و نزدیکی به حکومت است. در این نوع دسترسی حق دسترسی به اینترنت، محدود به گروه‌های خاصی می‌شود.[۱]

در ایران[ویرایش]

چنین روشی در ایران، در مقاطع مختلف اجرا شد. در دوره وزارت محمدجواد آذری جهرمی، فیلترینگ برخی از سایت‌ها و خدمات، برای تعدادی از خبرنگاران برداشته شد تا آنها با آزادی بیشتری به شبکه متصل شوند و البته هم‌زمان امکان رصد عملکردشان نیز سهل شود.[۲] با آغاز خیزش اعتراضی در شهریور ۱۴۰۱، استفاده از اینترنت در ایران دچار اختلال گسترده شد و شبکه‌های ارتباطی چون واتس‌اپ و اینستاگرام که برای ایرانیان منبع درآمد و ایجاد فرصت شغلی بودند، محدود و در برخی موارد مسدود شدند.[۳] در ادامه طرح کاهش فیلترینگ برای برخی از سازمان‌ها و نهادها توسط دولت سید ابراهیم رئیسی در حال اجرایی شدن است.[۴]

انجمن تجارت الکترونیک تهران با تعریف هرگونه اولویت‌بندی در دسترسی به اینترنت مخالف کرده‌است.[۵]

در خرداد ۱۴۰۲،‌ طرح ارائه اینترنت طبقاتی به استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها عملیاتی شد.[۶]‌ اینترنت طبقاتی برای استادان «اینترنت باز» نامیده شده است.[۷]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. رامتین شهرزاد (۱۷ دی ۱۴۰۱). «از اینترنت ملی تا اینترنت طبقاتی: تلاش حکومت برای کنترل بیشتر». رادیو زمانه. دریافت‌شده در ۱۴ مارس ۲۰۲۳.
  2. نویسنده، نیما اکبرپور (۱۵ آذر ۱۴۰۱). ««گشایش»، طرح اینترنت طبقاتی دانشگاه شریف». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۴ مارس ۲۰۲۳.
  3. «اینترنت طبقاتی؛ تلاش حکومت ایران برای خروج از بحران اینترنت». دویچه‌وله فارسی. ۱۳ دی ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۴ مارس ۲۰۲۳.
  4. «اجرای طرح جنجالی «اینترنت طبقاتی» در ایران کلید خورد». رادیو بین‌المللی فرانسه. ۱۲ دسامبر ۲۰۲۲. دریافت‌شده در ۱۴ مارس ۲۰۲۳.
  5. «انجمن تجارت الکترونیک: «اینترنت طبقاتی» غیراخلاقی و غیرتخصصی است». صدای آمریکا. ۱۳ دی ۱۴۰۱. دریافت‌شده در ۱۴ مارس ۲۰۲۳.
  6. «عملیاتی شدن اینترنت طبقاتی؛ وزیر علوم از ارائه «اینترنت باز» به استادان دانشگاه‌ها خبر داد». ایران اینترنشنال. ۲۰۲۳-۰۶-۰۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۰۳.
  7. «گسترش دامنه و وسعت تبعیض در ایران؛ اینترنت طبقاتی می‌شود». صدای آمریکا. ۲۰۲۳-۰۶-۰۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۰۳.