ایزیدور
ایزیدور | |
|---|---|
| زادهٔ | ۴۲۰ میلادی |
| درگذشت | ۵۲۰ میلادی |
| ملیت | امپراتوری بیزانس |
| پیشه | فیلسوف |
| مکتب | نوافلاطونی |
ایزیدور اسکندریه (یونانی: Ἰσίδωρος ὁ Ἀλεξανδρεύς؛ زاده ۴۲۰ میلادی – درگذشته ۵۲۰ میلادی)[۱][۲] فیلسوف یونانی[۳] و یکی از آخرین نوافلاطونیان بود. او در اواخر قرن پنجم میلادی در آتن و اسکندریه زندگی می‌کرد. او به‌عنوان جانشین مارینوس نئاپولیسی، که او نیز جانشین پروکلس لیکایوس بود، رئیس مدرسه آتن شد.
زندگی
[ویرایش]ایزیدور در اسکندریه به‌دنیا آمد. در آتن زیر نظر پروکلس تحصیل کرد و آرای ارسطو را از مارینوس آموخت.[۴] به گفته داماسکیوس، «ایزیدور از دیدن پروکلس حیرت‌زده شد، برایش قابل احترام و شگفت‌انگیز بود؛ او فکر می‌کرد که فلسفه واقعی را در چهره او می‌بیند.»[۵] پروکلس به نوبه خود از «ظاهر ایزیدور شگفت‌زده می‌شد، زیرا روحانی و سرشار از زندگی فلسفه درونی بود».[۶] داماسکیوس همچنین می‌گوید که «ایزیدور، علاوه بر سادگی، راستگویی را دوست می‌داشت، و خود را متعهد کرده بود که بیش از آنچه لازم است، صریح صحبت کند، و هیچ تظاهری در خود نداشت.»[۷] ادعای مطرح‌شده در سودا مبنی بر این‌که ایزیدور شوهر هیپاتیا بود،[۸] باید اشتباه باشد زیرا ایزیدور مدت‌ها پس از مرگ هیپاتیا به‌دنیا آمد.[۹] در جای دیگر نقل شده است که ایزیدور همسری به‌نام دومنا داشت که پنج روز پس از تولد پسرشان که نامش را پروکلس گذاشتند، مرد.[۱۰]
ایزیدور به همراه سالوستیوس به اسکندریه بازگشت[۱۱] و به تدریس فلسفه پرداخت. هنگامی که پروکلس درگذشت (۴۸۵ میلادی) در آتن بود، و بعدتر زمانی که مارینوس به‌عنوان رئیس مکتب نوافلاطونیان به دست گرفت،[۱۲] مارینوس او را متقاعد کرد تا جانشین او به‌عنوان رئیس مدرسه باشد، اما مدتی پس از مرگ مارینوس، آتن را ترک کرد،[۱۳] و سمت خود را به هگیاس واگذار کرد.
ایزیدور به‌عنوان معلم داماسکیوس شناخته می‌شود، که داماسکیوس در اثرش، زندگی ایزیدور، او را به عنوان یک مرد و یک متفکر والا نشان می‌دهد. زندگی ایزیدور که به تئودورا، یکی از شاگردان ایزیدور و داماسکیوس تقدیم شده است، به‌صورت خلاصه توسط فوتیوس در کتاب کتابخانه او[۱۴] و به صورت قطعاتی در سودا حفظ شده است.
فلسفه
[ویرایش]عموماً پذیرفته شده است که او بیشتر یک «مشتاق» به فلسفه بود تا «متفکر». استدلال‌های او تابع الهام بود، و نظریات فیثاغورس و افلاطون را بر منطق و اخلاق عملی رواقیون و ارسطویی‌ها ترجیح داد. به‌نظر می‌رسد که او دست‌خوش گمانه‌زنی‌های الهیاتی شده و به رؤیاها و خلسه اهمیت زیادی می‌دهد، که در گفتمان‌های عمومی خود از آن‌ها سخن می‌گفت.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Tennemann, Wilh Gottlieb (1852). A manual of the history of philosophy: Translated from the german of Wilh. Gottlieb Tennemann, by the rev. A. Johnson, revised, enlarged, and continued by J. R. Morel. (aus:) Bohn's philosophical library (به انگلیسی). G. Bohn. p. 193.
- ↑ "A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, Isido'rus". www.perseus.tufts.edu. Retrieved 2024-05-30.
- ↑ Encyclopædia Britannica: Isidore of Alexandria (Greek philosopher)
- ↑ Suda, μ199
- ↑ Damascius, Life of Isidore fr. 248 (cf. Suda, αι89)
- ↑ Damascius, Life of Isidore fr. 80 (cf. Suda, ει40; ει301)
- ↑ Damascius, Life of Isidore fr. 45 (cf. Suda, α4587)
- ↑ Suda, υ166
- ↑ "Isidorus 1" entry in John Robert Martindale, (1980), The Prosopography of the Later Roman Empire. Cambridge University Press
- ↑ Damascius, fr. 399 (cf. Photius, 301)
- ↑ Damascius, Life of Isidore fr. 138 (cf. Suda, σ62)
- ↑ Suda, μ199
- ↑ "Isidorus 5" entry in John Robert Martindale, (1980), The Prosopography of the Later Roman Empire. Cambridge University Press
- ↑ Photius, Bibliotheca, 181, 212
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
