ریچارد ویتلی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
The Most Reverend

ریچارد ویتلی
اسقف اعظم دوبلین
اسقف گلندالو
کشیش ارشد ایرلند
کلیساکلیسای ایرلند
قلمرودوبلین و گلندالو
مشغول به کار۱۸۳۱–۱۸۶۳
پیشینویلیام مگی
جانشینRichard Chenevix Trench
رسته‌ها
دست‌گذاری۲۳ اکتبر ۱۸۳۱
توسط Richard Laurence
اطلاعات فردی
زادهٔ۱ فوریهٔ ۱۷۸۷
میدان کاوندیش، لندن، انگلستان
درگذشت۸ اکتبر ۱۸۶۳ (۷۶ سال)
دوبلین، شهرستان دوبلین، ایرلند
خاکسپاریکلیسای جامع مسیح، دوبلین
ملیتانگلیسی
مذهبانگلیکان
همسرElizabeth Whately
فرزندان۵
پیشینه فلسفی
تحصیلاتکالج آوریل، آکسفورد
(B.A. 1808)
محل کارکالج آوریل، آکسفورد
علایق اصلی
الهیات، منطق
ایده‌های چشمگیر
Erotetics
تأثیرگرفته از
تأثیرگذار بر

ریچارد ویتلی (Richard Whately) (زادهٔ ۱ فوریه ۱۷۸۷ – درگذشتهٔ ۸ اکتبر ۱۸۶۳)، یک دانشگاهی، استاد بلاغت، منطق‌دان، فیلسوف، اقتصاددان و الهی‌دان اهل انگلستان بود که همچنین به عنوان اسقف اعظم دوبلین در کلیسای اصلاح‌طلب ایرلند خدمت کرد. او یک کشیش آزاده‌اندیش پیشتاز، یک نویسنده پُربار و ستیزه‌جو در مورد موضوعات بسیار گسترده و یک شخصیت فروزان بوده و یکی از نخستین منتقدان ادبی بود که استعدادهای جین آستن را تشخیص داد.[۱][۲][۳]

دوره‌های مختلف زندگی[ویرایش]

او در لندن متولد شده و فرزند دکتر جوسف ویتلی انقلابی (۱۷۳۰–۱۷۹۷ میلادی) بود. او در مدرسه‌ای در نزدیکی بریستول و از ۱۸۰۵ میلادی در کالج آوریل در دانشگاه آکسفورد آموزش دید. او مدرک لیسانس خود در علوم مقدماتی (B.A) را در ۱۸۰۸ میلادی با کسب درجه دوم به دستاورد و در ۱۸۱۰ میلادی رساله وی برنده جایزه رساله زبان انگلیسی شد؛ در ۱۸۱۱ میلادی او به عنوان عضو آوریل انتخاب گردیده و در ۱۸۱۴ میلادی به درجه‌های مقدس رسید. او پس از فراغت از دانشگاه به تدریس خصوصی پرداخت، به‌ویژه تدریس ناسائو ویلیام سنیور که به دوست نزدیک وی مبدل شد و تدریس ساموئل هیندز.[۴]

اوایل زندگی متأهلی[ویرایش]

ویتلی پس از ادواج با الیزابت ویتلی در ۱۸۲۱ میلادی در آکسفورد زندگی کرد. او مجبور بود عضویت کالج ترک کند، چون مردان متأهل اجازه عضویت این کالج را نداشتند و او این دوره را با آموزش خصوصی و قلم خود گذراند. یکی از عموهای وی، ویلیام پلامر، برای وی مکانی برای زندگی در هالسوورث در سافک داد؛ ویتلی در اوت ۱۸۲۲ به آنجا نقل مکان کرد. دو دختر وی نویسنده بودند، جین ویتلی و مبلغ ماری لوئیس ویتلی. در ۱۸۲۵ میلادی، او به عنوان مدیر سنت آلبان هال گماشته شد، این سمت توسط استاد وی ادوارد کوپلیستون برایش فراهم گردید، چون کوپلیستون می‌خواست سطح علمی بسیار پاین در این هال را به‌طور جدی بلند برده و همچنین یکی از هدف‌های توسعهٔ کالج آوریل بود. ویتلی دوباره به آکسفورد برگشت و نخواست تا از ۱۸۳۱ به بعد در سافک زندگی کند، جای که او اثرات اجتماعی بیکاری را شاهد بود.[۵][۶][۷]

ویتلی که یک اصلاح‌طلب بود در اوایل رابطهٔ بسیار دوستانه با جان هنری نیومن داشت. اما رابطه آن‌ها بر سر نامزد شدن رابرد پیل برای کرسی دانشگاه آکسفورد در پارلمان، به خرابی گرایید.[۸]

در ۱۸۲۹ میلادی، ویتلی به عنوان پروفیسورِ دروموند اقتصاد سیاسی در دانشگاه آکسفورد انتخاب گردیده و جانشین ناسائو ویلیام سنیور شد. دوره پروفسوری وی در این دانشگاه پس از مدت کوتاهی به دلیل انتصاب وی به عنوان اسقف اعظم دوبلین در ۱۸۳۱ میلادی، پایان یافت. او تنها یک‌بار سخنرانی‌های علمی خود را تحت عنوان سخنرانی‌های علمی مقدماتی در دو نسخه (۱۸۳۱ و ۱۸۳۲ میلادی) به چاپ رساند.[۹]

اسقف اعظم دوبلین[ویرایش]

انتصاب ویتلی توسط نخست‌وزیر چارلز گری در حوزه اسقفی دوبلین بیشتر یک غافل‌گیری سیاسی بود. هنری باتورست کهن‌سال این سمت را رد کرده بود. اداره ویگ [اصلاح‌طلب] که جدیداً روی کار آمده بود ویتلی را که در هولاند هوز شناخته‌شده بود و در یک کمیته پارلمانی حضور داشته به‌طور مؤثر روی عشریه صحبت می‌کرد، یک گزینه پذیرفتنی یافتند. در عقب صحنه، توماس هاید ویلیرز به نیابت از دنیس لی مارچانت، برای گمارش وی در این سمت با ویگ‌ها در بروگهام چانه‌زنی گری کرد. این انتصاب در مجلس اعیان نیز به چالش کشیده شد، اما موفقیتی در پی‌نداشت.[۱۰]

در ایرلند اما، بی‌تعارفی ویتلی و نداشتن یک رویه آشتی‌آمیز، موجب بروز مخالفت از میان فرقه خودش نسبت به وی شده و از همان آغاز، با حمایت از موهبت دولت نسبت به فرقه کاتولیک، او باعث ناخوشنودی فرقه شد. او انضباط جدی در قلمرو اسقفی خود اعمال کرد؛ او بیانیه‌ای از نظریات خود در مورد سبت (افکار در مورد سبت، ۱۸۳۲ میلادی) به چاپ رساند. او در خانه ریدسدیل در منطقه کلیچموند که درست در خارج از دوبلین واقع شده‌است، زندگی می‌کرد تا بتواند به باغ‌داری نیز بپردازد. او به ایجاد اصلاحات در کلیسای ایرلند و قوانین فقرای ایرلندی، علاقه داشت. او تغییر نحوه پرداخت عشریه را برای کلیسا حتمی می-پنداشت.[۱۱]

آموزش ملی ایرلند از ۱۸۳۱ تا ۱۸۵۳ میلادی[ویرایش]

در ۱۸۳۱ میلادی، ویتلی تلاش نمود تا یک سیستم ملی و غیر فرقه‌ای آموزش را در ایرلند ایجاد کند که طبق آن پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها در مضامین سوادآموزی و اخلاقیات به‌طور مشترک آموزش دریافت می‌کردند، اما آموزش‌های دینی به‌طور مجزا انجام می‌شد. در ۱۸۴۱ میلادی، اسقف‌های اعظم کاتولیک ویلیام کرولی و جان مک‌هیل روی این بحث نمودند که آیا این سیستم آموزشی ادامه داده شود یا خیر، در نتیجه کرولی که از ویتلی حمایت می‌کرد از طرف پاپ اجازه دریافت کرد تا با مدنظر گرفتن برخی موارد ایمنی، به این سیستم ادامه دهد. در ۱۸۵۲ میلادی، پس از مخالفت اسقف اعظم جدید دوبلین، پاور کولین که یک کاتولیک بود، این برنامه آموزشی از هم پاشید. ویتلی که دیگر خود را در تنگنا می‌دید، در سال بعدی از بورد آموزش کنار رفت.[۱۲]

اواخر زندگی[ویرایش]

در جریان سال‌های قحطی ۱۸۴۶ و ۱۸۴۷، اسقف اعظم و خانواده وی در جهت تسکین فلاکت‌های مردم تلاش کردند. در ۲۷ مارس ۱۸۴۸، ویتلی عضو انجمن کنتربری شد. او در ۱۸۵۵ میلادی به عنوان عضو خارجی افتخاری فرهنگ‌ستان هنر و علوم آمریکا انتخاب گردید.[۱۳][۱۴]

از ۱۸۵۶ میلادی به بعد علائمی از افول، با فلج شدن سمت چپ بدن ویتلی، شروع به تجلی خود کردند. او باز هم به وظایف عمومی خود ادامه داد.

مرگ[ویرایش]

در تابستان ۱۸۶۳ میلادی، بروز بیماری اولسر در پای ویتلی، او را زمین‌گیر کرده و پس از چندین ماه رنج شدید در ۸ اکتبر ۱۸۶۳ درگذشت.

آثار[ویرایش]

ویتلی یک نویسنده پُربار، یک مفسر موفق و یک مدافع پروتستان بوده و آثارهای که او به‌جای گذاشت در چندین نسخه به چاپ رسیده و به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌است. اثر وی مبانی منطق (۱۸۲۶ میلادی) برگرفته شده از مقاله‌ای در دانش‌نامه میتروپولیتانا (Encyclopædia Metropolitana) تحت عنوان «منطق» بود. مقاله‌ای در مورد «بلاغت» که به ادامه مقاله قبلی نوشته شده بود، مبانی بلاغت (۱۸۲۸) را فراهم کرد. ویتلی در این دو کار خود، منطق بلاغت را معرفی نمود.[۱۵][۱۶]

ویتلی در ۱۸۲۵ میلادی یک سری رساله‌ها در مورد خصوصیات ویژه دین مسیحیت را منتشر نمود، متعاقباً در ۱۸۲۸ میلادی سری دوم را تحت عنوان در مورد برخی مشکلات در نوشته‌های سنت پاول و در ۱۸۳۰ میلادی سومین سری مقالات خود را تحت عنوان در مورد اشتباهات رومانیسم که به منشأ آن‌ها در ماهیت انسان ردیابی شده‌است منتشر نمود. در ۱۸۳۷ میلادی او کتاب خود مدارک مسیحی را نوشت که در زمان حیات وی به بیش از ده‌ها زبان ترجمه شد. با در نظرداشت شرایط ایرلند، کتاب مدارک مسیحی به کمک جیمز کارلیل به گونه‌ای تفسیر گردید تا برای عقاید کاتولیک پذیرفتنی باشد.[۱۷]

فهرست گزینشی از آثار ویتلی[ویرایش]

کارهای ویتلی شامل موارد ذیل بود:

  • ۱۸۱۹ – شبهه‌های تاریخی منتسب به ناپلئون بناپارت، یک نظر زیرکانه بر علیه شک‌گرایی بیش از حد که بر تاریخ انجیل اعمال می‌گردد.[۱۸]
  • ۱۸۲۲ – در باب استفاده و سوءاستفاده از روحیه حزبی در موضوعات مرتبط با دین (درس‌های بامپتسون)[۱۹]
  • ۱۸۲۵ – رساله‌های در مورد برخی ویژگی‌های دین مسیحیت
  • ۱۸۲۶ – مبانی منطق[۲۰]
  • ۱۸۲۸ – مبانی بلاغت[۲۱]
  • ۱۸۲۸ – در مورد برخی مشکلات در نوشته‌های سنت پاول[۲۲]
  • ۱۸۳۰ - در مورد اشتباهات رومانیسم که به منشأ آن‌ها در ماهیت انسان ردیابی شده‌است
  • ۱۸۳۱ – سخنرانی‌های علمی مقدماتی در مورد اقتصاد سیاسی، نسخه اول (لندن: بی. فیلوز). هشت سخنرانی.[۲۳]
  • ۱۸۳۲ – سخنرانی‌های علمی مقدماتی در مورد اقتصاد سیاسی، نسخه دوم (لندن: بی. فیلوز). نه سخنرانی و پیوست.[۲۴]

ارجاعات[ویرایش]

  1. ↑ Gary L. Colledge (1 June 2012). God and Charles Dickens: Recovering the Christian Voice of a Classic Author. Baker Books. p. 146. ISBN 978-1-4412-3778-1.
  2. ↑ John Cornwell (15 September 2011). Newman's Unquiet Grave: The Reluctant Saint. A&C Black. p. 34. ISBN 978-1-4411-7323-2.
  3. ↑ Brent, Richard. "Whately, Richard". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/29176. (Subscription or UK public library membership required.)
  4. ↑ Deane, Phyllis. "Senior, Nassau William". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/25090. (Subscription or UK public library membership required.)
  5. ↑ The London Quarterly Review. Epworth Press. 1867. p. 477.
  6. ↑ Richard Whately; Elizabeth Jane Whately (1866). Life and Correspondence of Richard Whately, D.D. : Late Archbishop of Dublin. Longmans, Green. p. 44.
  7. ↑ Stefan Collini; Richard Whatmore; Brian Young (22 May 2000). Economy, Polity, and Society: British Intellectual History 1750-1950. Cambridge University Press. p. 190. ISBN 978-0-521-63978-1.
  8. ↑ "Life of Edward Bouverie Pusey by Henry Parry Liddon, D.D. London: Longmans, 1894 volume one Chapter X". Retrieved 25 March 2016.
  9. ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Whately, Richard" . Encyclopædia Britannica (به انگلیسی) (11th ed.). Cambridge University Press.
  10. ↑ David de Giustino, "Finding an Archbishop: The Whigs and Richard Whately in 1831", Church History, Vol. 64, No. 2 (June. , 1995), pp. 218–236. Published by: Cambridge University Press on behalf of the American Society of Church History
  11. ↑ Stefan Collini; Richard Whatmore; Brian Young (22 May 2000). Economy, Polity, and Society: British Intellectual History 1750-1950. Cambridge University Press. p. 191. ISBN 978-0-521-63978-1.
  12. ↑ Larkin, Emmet. "Crolly, William". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/17528. (Subscription or UK public library membership required.)
  13. ↑ Blain, Michael (2007). "Reverend" (PDF). The Canterbury Association (1848–1852): A Study of Its Members' Connections. p. 87. Retrieved 19 January 2010.
  14. ↑ "Book of Members, 1780–2010: Chapter W" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Retrieved 13 September 2016.
  15. ↑ Whately, Richard, Elements of Logic, p.vii, Longman, Greens and Co. (9th Edition, London, 1875)
  16. ↑ Mary Prior and Arthur Prior, "Erotetic Logic", The Philosophical Review 64(1) (1955): pp. 43–59.
  17. ↑ Donald H. Akenson (1985). Being Had: Historians, Evidence, and the Irish in North America. P. D. Meany. pp. 183–4. ISBN 978-0-88835-014-5.
  18. ↑ Historic Doubts relative to Napoleon Buonaparte
  19. ↑ On the Use and Abuse of Party Spirit in Matters of Religion
  20. ↑ Elements of Logic
  21. ↑ Elements of Rhetoric
  22. ↑ On some of the Difficulties in the Writings of St Paul
  23. ↑ Introductory Lectures on Political Economy
  24. ↑ A view of the Scripture revelations concerning a future state

منابع[ویرایش]

  • McMullen Rigg, James (1885). "Whately, Richard". Dictionary of National Biography, 1885-1900 (به انگلیسی). Vol. 60. London: Smith, Elder & Co. pp. 423–428.
منابع منتسب

برای مطالعه بیشتر[ویرایش]

  • A modern biography is Richard Whately: A Man for All Seasons by Craig Parton ISBN 1-896363-07-5. See also Donald Harman Akenson A Protestant in Purgatory: Richard Whately, Archbishop of Dublin (South Bend, Indiana 1981)
  • Einhorn, Lois J. "Consistency in Richard Whately: The Scope of His Rhetoric." Philosophy & Rhetoric 14 (Spring 1981): 89–99.
  • Einhorn, Lois J. "Richard Whately's Public Persuasion: The Relationship between His Rhetorical Theory and His Rhetorical Practice." Rhetorica 4 (Winter 1986): 47–65.
  • Einhorn, Lois J. "Did Napoleon Live? Presumption and Burden of Proof in Richard Whately's Historic Doubts Relative to Napoleon Boneparte." Rhetoric Society Quarterly 16 (1986): 285–97.
  • Giustino, David de. "Finding an archbishop: the Whigs and Richard Whately in 1831." Church History 64 (1995): 218–36.
  • McKerrow, Ray E. "Richard Whately: Religious Controversialist of the Nineteenth Century." Prose Studies: 1800–1900 2 (1979): 160–87.
  • McKerrow, Ray E. "Archbishop Whately: Human Nature and Christian Assistance." Church History 50.2 (1981): 166–189.
  • McKerrow, Ray E. "Richard Whately on the Nature of Human Knowledge in Relation to the Ideas of his Contemporaries." Journal of the History of Ideas 42.3 (1981): 439–455.
  • McKerrow, Ray E. "Richard Whately's Theory of Rhetoric." In Explorations in Rhetoric. ed. R. McKerrow. Glenview IL: Scott, Firesman, & Co. , 1982.
  • McKerrow, Ray E. "Richard Whately and the Revival of Logic in Nineteenth-Century England." Rhetorica 5 (Spring 1987): 163–85.
  • McKerrow, Ray E. "Whately's Philosophy of Language." The Southern Speech Communication Journal 53 (1988): 211–226.
  • Poster, Carol. "Richard Whately and the Didactic Sermon." The History of the Sermon: The Nineteenth Century. Ed. Robert Ellison. Leiden: Brill, 2010: 59–113.
  • Poster, Carol. "An Organon for Theology: Whately's Rhetoric and Logic in Religious Context". Rhetorica 24:1 (2006): 37–77.
  • Sweet, William. "Paley, Whately, and 'enlightenment evidentialism'". International Journal for Philosophy of Religion 45 (1999):143-166.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ریچارد_ویتلی&oldid=36725448»