دنباله‌دار هایاکوتاکه
 ستاره دنباله‌دار در غروب نزدیکترین رویکرد خود به سوی زمین در 25 مارس 1996 | |
| کشف | |
|---|---|
| کاشف | یوجی هایاکوتاکه |
| تاریخ کشف | 31 ژانویه 1996[۱] |
| طبقه‌بندی | |
| Great Comet of 1996 | |
| ویژگی‌های مداری[۳][۲] | |
| مبدأ 2450400.5 | |
| اوج | 3410 AU[۲][a] |
| حضیض | 0.2301987 AU |
| 1700 AU[۲][a] | |
| خروج از مرکز مداری | 0.9998946 |
| ~70,000 yr[۲][a] | |
| انحراف | 124.92246° |
| 188.05766° | |
| 130.17218° | |
| ویژگی‌های فیزیکی | |
| ابعاد | ۴٫۲ کیلومتر (۲٫۶ مایل)[۴] |
دوره چرخش Sidereal | 6 ساعت |
دنباله‌دار هایاکوتاکه (نام علمی: Comet Hyakutake) در ۳۱ ژانویه ۱۹۹۶ کشف شد. این دنباله دار همچنان که در مسیر خود به دور خورشید، به نزدیکترین فاصله خود از زمین نزدیک می‌شد، به سرعت پرنورتر می‌شد، تا جایی در ۲۵ ماه مارس همان سال به نزدیکترین فاصله‌اش از زمین رسید. در این حالت در آسمان شب از قدر صفر می‌درخشید و به راحتی با چشم غیرمسلح قابل رویت بود. پهنای گیسوی آن حدود ۲ درجه و طول دم آن حدود ۸۰ درجه بود. در تاریخ ۱ مه ۱۹۹۶، فضاپیمای اولیس به صورت غیرمنتظره‌ای از داخل دنبالهٔ یونی این دنباله‌دار گذشت. (با فاصله‌ای بیشتر از ۵۰۰ میلیون کیلومتر از هسته آن) اولیس نشان داد که هایاکوتاکه بلندترین دنباله‌ای را که تا به حال برای یک دنباله‌دار شناخته شده دارا می‌باشد. هایاکوتاکه یک دنباله‌دار بلندمدت است. قبل از آخرین عبورش از داخل منظومهٔ شمسی، دوره تناوب مداری آن حدود ۱۷۰۰۰ سال بود، اما در اثر گرانش سیارات بزرگ منظومهٔ شمسی دچار انحراف شد و دوره تناوب آن به ۷۰۰۰۰ سال افزایش یافت.
منابع[ویرایش]
- ↑ Comet was discovered on 1996 January 30.8 UT (local time: January 31), see IAU Circular No. 6299 بایگانی‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۲ توسط Wayback Machine
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ Horizons output (2011-01-30). "Barycentric Osculating Orbital Elements for Comet Hyakutake (C/1996 B2)". Archived from the original on July 3, 2013. Retrieved 2011-01-30. (Horizons بایگانی‌شده در ۲۰۱۹-۰۶-۰۵ توسط Wayback Machine)
- ↑ "Comet Hyakutake: Orbital elements and 10-day ephemeris". European Southern Observatory. Archived from the original on 2009-02-03.
- ↑ C/1996 B2 at the JPL Small-Body Database
