خودکشی در بریتانیا
| خودکشی |
|---|
 |
خودکشی در بریتانیا (انگلستان) به یک معضل اجتماعی و ملی بدل شده‌است. در سال ۲۰۱۱، ۶٬۰۴۵ تن، سال ۲۰۱۰، ۵٬۶۰۸ تن و سال ۲۰۰۹، ۵٬۶۷۵ تن از افراد ۱۵ سال به بالا در این کشور خودکشی کرده‌اند.[۲][۳] نرخ خودکشی مردان در سال ۲۰۱۱ به بالاترین حد خود از سال ۲۰۰۲ به بعد رسید. در ژانویه ۲۰۱۳ نمایندگان پارلمان این کشور به این افزایش شدید خودکشی‌ها اعتراض کردند.[۴]
سازمان‌های دولتی و سایر سازمان‌ها ابتکارات مختلف و طرح های حمایتی را برای تلاش برای جلوگیری از خودکشی در کشور ایجاد کرده‌اند، از جمله ایجاد یک پست جدید، معاون وزیر امور خارجه پارلمان (سلامت روان، نابرابری‌ها و پیشگیری از خودکشی).[۵]
کاراها[ویرایش]
پژوهشگران و جامعه‌شناسان کاراهای گوناگونی را در این بالا بودن آمار خودکشی در بریتانیا دخیل دانسته‌اند. از جمله این کاراها می‌توان به بحران اقتصادی دهه گذشته، بیکاری، رکود اقتصادی و تنهایی اشاره نمود. طی پژوهشی که سازمان خیریه ساماریتانز به انجام رساند، مشخص شد بیماری‌های روانی مردان میان‌سال و از دست دادن و پایمال شدن غرور مردانگی نیز از جمله مهم‌ترین این کاراها هستند.[۶]
روش‌های خودکشی[ویرایش]
شایع‌ترین روش خودکشی در کشور بریتانیا حلق‌آویز کردن است. از دیگر روش‌ها می‌توان به خودکشی با اسلحه و سم را نام برد.[۷] از آنجا که در این کشور تنها ۴٪ مردم به اسلحه دسترسی دارند، خودکشی با سلاح گرم کم‌ترین روش انتخاب شده‌است.[۸] زنان بریتانیایی بیش‌تر با مسمومیت یا مصرف بیش از حد دارو خودکشی می‌کنند.[۹]
در اواسط قرن بیستم، استنشاق گاز خانگی یکی از شایع‌ترین روش‌های خودکشی بود. در دهه ۱۹۹۰ این روش به‌طور کامل کنار گذاشته شد؛ چراکه مصرف گاز زغال سنگ که دارای سموم فراوانی بود، جای خود را به مصرف گاز طبیعی داد.[۱۰][۱۱][۱۲] بعدها استنشاق گاز مونوکسید کربن ناشی از اگزوز اتوموبیل رایج شد که آن نیز به سبب معرفی مبدل کاتالیست به بازار خودروها رو به کاهش گذاشت.[۱۳]
آمار[ویرایش]
در کشور بریتانیا در سال ۲۰۱۱، ۶٬۰۴۵ تن، سال ۲۰۱۰، ۵٬۶۰۸ تن و سال ۲۰۰۹، ۵٬۶۷۵ تن از افراد ۱۵ سال به بالا خودکشی کرده‌اند.[۲][۳] نرم خودکشی در بریتانیا در هر ۱۰۰٬۰۰۰ تن از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۱ به میزان ۰٫۷ افزایش داشته‌است.[۱۴]
| نرخ خودکشی در انگلیس از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳ برپایه جنسیت در هر ۱۰۰٬۰۰۰ تن | ||
|---|---|---|
| سال | مردان | زنان |
| ۲۰۰۶ | ۱۷٫۴ | ۵٫۳ |
| ۲۰۰۷ | ۱۶٫۸ | ۵٫۰ |
| ۲۰۰۸ | ۱۷٫۷ | ۵٫۴ |
| ۲۰۰۹ | ۱۷٫۵ | ۵٫۲ |
| ۲۰۱۰ | ۱۷٫۰ | ۵٫۳ |
| ۲۰۱۱ | ۱۸٫۲ | ۵٫۶ |
| ۲۰۱۲ | ۱۸٫۲ | ۵٫۲ |
| ۲۰۱۳ | ۱۹٫۰ | ۵٫۱ |
| منبع: اداره آمار ملی، اداره آمار اسکاتلند، آژانس آمار و پژوهش‌های ایرلند شمالی[۳] | ||
| نرخ خودکشی بر پایه سن و جنسیت در بریتانیا از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ در هر ۱۰۰٬۰۰۰ تن | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| مردان | زنان | |||||
| سال | ۱۵–۴۴ | ۴۵–۷۴ | ۷۵+ | ۱۵–۴۴ | ۴۵–۷۴ | ۷۵+ |
| ۲۰۰۶ | ۱۷٫۷ | ۱۷٫۳ | ۱۴٫۹ | ۴٫۴ | ۶٫۶ | ۴٫۵ |
| ۲۰۰۷ | ۱۷٫۶ | ۱۶٫۰ | ۱۵٫۲ | ۴٫۲ | ۶٫۲ | ۴٫۳ |
| ۲۰۰۸ | ۱۸٫۶ | ۱۷٫۰ | ۱۳٫۹ | ۴٫۹ | ۶٫۱ | ۴٫۵ |
| ۲۰۰۹ | ۱۸٫۰ | ۱۷٫۴ | ۱۳٫۶ | ۴٫۹ | ۵٫۸ | ۴٫۷ |
| ۲۰۱۰ | ۱۶٫۷ | ۱۷٫۷ | ۱۴٫۶ | ۴٫۸ | ۶٫۰ | ۴٫۲ |
| منبع: اداره آمار ملی، اداره آمار اسکاتلند، آژانس آمار و پژوهش‌های ایرلند شمالی[۳] | ||||||
پیشگری از خودکشی[ویرایش]
دولت انگلیس به کمک دیگر سازمان‌های جهانی در تلاش برای پیشگیری از خودکشی هستند. برخی سازمان‌های خیریه در این زمینه عبارتند از پاپیروس (که در سال ۱۹۹۵ توسط والدینی که بازمانده خودکشی فرزندشان بودند، بنیان‌گذاری شد)، مِیتری (خانه امن خودکش‌ها) و گروه تو می‌توانی با مشکلات کنار بیایی.[۱۵]
در سال ۲۰۱۲ دولت ۱٫۵ میلیون پوند برای مبارزه با خودکشی اختصاص داد.[۱۶] در ژانویه ۲۰۱۴ فیس‌بوک به همراه سازمان پیشگیری از خودکشی "Save.org" آغاز به ارائه داده‌هایی کردند که دربارهٔ افکار خودکشی کاربران و میزان خطر هشدار می‌داد.[۱۷]
منابع[ویرایش]
- ↑ Värnik, Peeter (2012). "Suicide in the World". Int. J. Environ. Res. Public Health. 9: 760–771. doi:10.3390/ijerph9030760. PMC 3367275. PMID 22690161.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "UK suicide rate rises 'significantly' in 2011". BBC News. 22 January 2013. Retrieved 18 March 2013.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ "Suicide rates in the United Kingdom, 2006 to 2010" (PDF). Office for National Statistics. Retrieved 18 March 2013.
- ↑ Meikle, James (22 January 2013). "Alarm at rise in UK suicide rate". The Gurdian. London. Retrieved 18 March 2013.
- ↑ "Parliamentary Under Secretary of State for Mental Health, Inequalities and Suicide Prevention - GOV.UK". www.gov.uk (به انگلیسی). Retrieved 2021-12-03.
- ↑ "UK Suicide Rate Amongst Males Reaches 10-Year High In 2011 And Overall Number Rises 'Significantly'". The Huffington Post. Retrieved 19 March 2013.
- ↑ "Suicide methods". University of Oxford (Centre for Suicide Research). Archived from the original on 8 December 2013. Retrieved 19 March 2013.
- ↑ Professor of Health and Mental Health Columbia University Barbara Berkman Helen Rehr/Ruth Fizdale Chair (11 January 2006). Handbook of Social Work in Health and Aging. Oxford University Press. p. 151. ISBN 978-0-19-803873-3. Retrieved 23 March 2013.
- ↑ Alison Wertheimer (9 March 2004). A Special Scar: The Experiences of People Bereaved by Suicide, 2e. Routledge. p. 6. ISBN 978-0-203-36107-8. Retrieved 23 March 2013.
- ↑ Nancy J. Osgood (1992). Suicide in Later Life: Recognizing the Warning Signs. Lexington Books. p. 135. ISBN 978-0-669-21214-3. Retrieved 23 March 2013.
- ↑ J. Mark G. Williams (2001). Suicide and Attempted Suicide: Understanding the Cry of Pain. Mark Williams. p. 188. ISBN 978-0-14-100561-4. Retrieved 23 March 2013.
- ↑ N Kreitman. "The coal gas story. United Kingdom suicide rates, 1960-71".
- ↑ International Association for Suicide Prevention. Congress (1 January 2004). Suicide Prevention: Meeting the Challenge Together. Orient Blackswan. p. 66. ISBN 978-81-250-2553-5. Retrieved 23 March 2013.
- ↑ "Suicides in the United Kingdom, 2011". Office for National Statistics. Retrieved 18 March 2013.
- ↑ "Suicide prevention groups". patient.info. Retrieved 19 March 2013.
- ↑ "Suicide prevention strategy backed by £1.5m". The Gurdian. London. 10 September 2012. Retrieved 19 March 2013.
- ↑ "Facebook partners with suicide prevention project". Wired. Archived from the original on 9 March 2013. Retrieved 19 March 2013.
| بحران | | |
|---|---|---|
| جوانب اجتماعی | ||
| گونه‌ها | ||
| همه‌گیرشناسی | ||
| تاریخچه | ||
| جستارهای وابسته | ||
| برپایهٔ خرده‌فرهنگ | ||
| برپایهٔ کشور | ||