سندرم روده تحریک‌پذیر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
[نسخهٔ بررسی‌نشده][نسخهٔ بررسی‌نشده]
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
خط ۴۸: خط ۴۸:
== تشخیص ==
== تشخیص ==


هیچ تست [[آزمایشگاه]]ی و یا [[تصویربرداری پزشکی]] خاصی که بتواند برای تشخیص سندرم روده تحریک پذیر به کار گرفته شود، وجود ندارد. تشخیص سندرم روده تحریک پذیر در شرایطی مطرح می‌شود که علایمی مشابه علایم سندرم روده تحریک پذیر ایجاد می‌شوند ، و سپس از روشی برای دسته بندی علائم بیمار پیروی می‌گردد. رد کردن عفونت‌های [[انگلی]] ، [[عدم تحمل لاکتوز]] ، رشد بیش از حد یا overgrowth باکتری‌ها در روده کوچک و بیماری [[سلیاک]] برای تمام بیماران قبل از گذاشتن تشخیص سندرم کولون تحریک پذیر، پیشنهاد شده‌است. توصیه می‌شود که بیماران مبتلا به این بیماری که سن بیش از ۵۰ سال دارند، تحت [[غربالگری]] با [[کولونوسکوپی]] قرار بگیرند.[۴۲]
هیچ تست [[آزمایشگاه]]ی و یا [[تصویربرداری پزشکی]] خاصی که بتواند برای تشخیص سندرم روده تحریک پذیر به کار گرفته شود، وجود ندارد. تشخیص سندرم روده تحریک پذیر در شرایطی مطرح می‌شود که علایمی مشابه علایم سندرم روده تحریک پذیر ایجاد می‌شوند ، و سپس از روشی برای دسته بندی علائم بیمار پیروی می‌گردد. رد کردن عفونت‌های [[انگلی]] ، [[عدم تحمل لاکتوز]] ، رشد بیش از حد یا overgrowth باکتری‌ها در روده کوچک و بیماری [[سلیاک]] برای تمام بیماران قبل از گذاشتن تشخیص سندرم کولون تحریک پذیر، پیشنهاد شده‌است. توصیه می‌شود که بیماران مبتلا به این بیماری که سن بیش از ۵۰ سال دارند، تحت [[غربالگری]] با [[کولونوسکوپی]] قرار بگیرند<ref name="YAWN_2001">{{cite journal |author=Yawn BP, Lydick E, Locke GR, Wollan PC, Bertram SL, Kurland MJ |title=Do published guidelines for evaluation of irritable bowel syndrome reflect practice? |journal=BMC gastroenterology |volume=1 |issue= |pages=11 |year=2001 |pmid=11701092|doi=10.1186/1471-230X-1-11 |pmc=59674}}</ref>
.


== تشخیص‌های افتراقی ==
== تشخیص‌های افتراقی ==

نسخهٔ ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۱۰، ساعت ۲۱:۰۴

سندرم روده تحریک پذیر Irritable bowel syndrome (سندرم کولون تحریک پذیر یا روده بزرگ مبتلا به فلج تشنجی) یا همان IBS، یک نوع اختلال در عملکرد روده‌است که توسط درد مزمن در ناحیه شکم، احساس ناراحتی، نفخ، و تغییرات در عادات روده‌ای، در [۱]غیاب هرگونه علت قابل تشخیص عضوی، مشخص می‌شود [۲].اسهال و یا یبوست ممکن است علامت غالب باشند، یا ممکن است به صورت متناوب ظاهر بشوند.(نوعی که در آن اسهال Diarrhea علامت غالب است باعنوانIBS-D، نوعی که یبوست constipationعلامت غالب را تشکیل می‌دهد با عنوانIBS-C، و نوعی که این دو علامت متناوباً ظاهر می‌شوند، با عنوان نوع IBS-A طبقه بندی می‌شود). سندرم روده تحریک پذیر ممکن است پس از یک عفونت (به آن نوع بعد از عفونت، یا IBS-PI می‌گویند)، یک واقعهٔ فوق العاده استرس زا در زندگی، و یا با شروع بلوغ، آغاز شود. بدون این که این علایم به هیچیک از دیگر تشخیص‌های پزشکی قابل انتساب باشد.[۲]

حالتهای مختلفی ممکن است به صورت سندرم روده تحریک پذیر تظاهر کنند از جمله بیماری سلیاک،[۳]عفونت‌های خفیف و عفونت‌های انگلی مانند ژیاردیازیس[۴]، انواع بیماری‌های التهابی روده، یبوست مزمن عملکردی، و دردهای عملکردی مزمن در ناحیه شکم. در سندرم روده تحریک پذیر، آزمایشات روتین و معمول بالینی هیچگونه اختلالی را نشان نمی‌دهند، هر چند روده‌ها ممکن است حساسیت بیشتری نسبت به برخی محرکهای خاص مانند تست عبوربالون یا balloon insufflation test نشان بدهند. علت دقیق سندرم روده تحریک پذیر مشخص نیست. رایج‌ترین تئوری این است که سندرم روده تحریک پذیر از اختلال در تعامل میان مغز و دستگاه گوارش پدید می‌آید، اگر چه ممکن است نوعی اختلال در فلور روده‌ها و یا دستگاه ایمنی بدن نیز در ایجاد آن نقش داشته باشد[۵][۶] . سندرم روده تحریک پذیر اغلب بیماران را به شرایط بسیار جدی و خطرناک رهنمون نمی‌شود[۷][۸][۹][۱۰][۱۱].اما این بیماری یک منبع مهم درد مزمن و خستگی و عوارض دیگر می‌باشد، و هزینه‌های درمانی بیمار را افزایش می‌دهد[۱۲][۱۳] و به غیبت بیماران از محل کارشان کمک می‌کند[۱۴][۱۵].محققان گزارش کرده‌اند که شیوع بالای سندرم روده تحریک پذیر،[۱۶][۱۷][۱۸] با افزایش هزینه‌های تولید شده توسط بیماری و نیز با هزینه‌های بالای اجتماعی در پیوند است[۱۹].این بیماری همچنین به عنوان یک بیماری مزمن در نظر گرفته می‌شود و می‌تواند به طرز دراماتیک و چشمگیری کیفیت زندگی رنج آور بیمار را تحت تأثیر خودش قرار بدهد.

طبقه بندی

سندرم روده تحریک پذیر می‌تواند به عنوان نوع «اسهال غالب» diarrhea-predominant (سندرم روده تحریک پذیر نوع D یا IBS-D)، نوع «یبوست غالب» constipation-predominant (سندرم روده تحریک پذیر نوع C یا IBS-C) و یا سندرم روده تحریک پذیر با الگوی متناوب مدفوع (سندرم روده تحریک پذیر نوعA یا درد غالب[۲۰])) طبقه بندی بشود. در برخی از افراد، سندرم روده تحریک پذیر ممکن است شروع حادی داشته باشد و پس از یک بیماری عفونی توسعه پیدا کند، که این نوع دو یا چند تا از علایم زیر مشخص می‌شود: تب، استفراغ، اسهال، یا کشت مثبت مدفوع. نوع پس از عفونت این سندرم، بعنوان «سندرم روده تحریک پذیر بعد از عفونت» (سندرم روده تحریک پذیر نوع post-infectious یا IBS-PI) طبقه بندی می‌شود.

علایم

علائم اولیه سندرم روده تحریک پذیر عبارتند از: درد یا احساس ناراحتی در ناحیه شکم همراه با اسهال و یبوست‌های مکرر، و نیز تغییر در عادات روده‌ای.[۲۱]همچنین ممکن است احساس ضرورت برای اجابت مزاج و همینطور احساس تخلیه ناقص یا تنسموس(tenesmus)، و نیز نفخ و اتساع شکم نیز وجود داشته باشد[۲۲].افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر معمولاً بیش از دیگران دچار ریفلاکس معده‌ای مروی gastroesophageal reflux، علائم مربوط به دستگاه تناسلی- ادراری، علائم روانی از قبیل افسردگی و اضطراب، فیبرومیالژی، سندرم خستگی مزمن، سردرد و کمر درد می‌شوند[۲۲][۲۳] .

علل بیماری

علت سندرم روده تحریک پذیر شناخته شده نیست ، اما چندین فرضیه پیشنهاد شده‌است. عفونتهای حاد دستگاه گوارش خطر گسترش و توسعه سندرم روده تحریک پذیر را افزایش می‌دهد. عوامل خطر دیگر غیر از نوع بعد از عفونت ، عبارت از: سن جوان ، تب طولانی مدت ، اضطراب ، و افسردگی می‌باشند[۲۴]. پیشنهادات منتشر شده درسال ۱۹۹۰ پیرامون علت بیماری ، نقش «محور مغز - روده» را در این بیماری آشکار ساخت ، مانند مطالعه‌ای با عنوان پاسخ محور مغز- روده به تنش و تحریک کولینرژیک cholinergic در سندرم روده تحریک پذیر، که در مجله بالینی گوارش Journal of Clinical Gastroenterology در سال ۱۹۹۳ منتشر شده‌است[۲۵]. یک مطالعه منتشر شده در مجله گوارشی (مجله گات یا Gut magazine) به سال ۱۹۹۷ پیشنهاد کرده که سندرم روده تحریک پذیر با نشت یا ترشح (derailing) از محور مغز - روده همراه است[۲۶].عوامل روانی هم ممکن است در اتیولوژی (علت شناسی) سندرم روده تحریک پذیر مهم باشند[۲۳].

واکنشهای ایمنی

تحقیقات منتشر شده در اواخر سال ۱۹۹۰ میلادی حکایت از تغییرات بیوشیمیایی خاص موجود در بیوپسی‌های بافتی و نمونه سرمی بیماران سندرم روده تحریک پذیر دارد. این مطالعات سیتوکین‌ها (cytokines) و فرآورده‌های ترشحی را در بافتهای گرفته شده از بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر شناسایی کردند. سیتوکین‌های شناسایی شده در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر ، التهاب تولید می‌کنند ، و با پاسخ ایمنی بدن همراه هستند.

عفونت‌های فعال

پرونده:Wiki ibs cause figures.png
Prevalence of protozoal infections in industrialized countries (United States and Canada) in 21st century.[۲۷][۲۸]

تحقیقاتی برای حمایت از این موضوع که سندرم روده تحریک پذیر توسط برخی عفونت‌های فعال کشف نشده ایجاد می‌شود، وجود دارد. اخیرا یک مطالعه نشان داد که آنتی بیوتیک ریفاکسیمین Rifaximin شرایط پایداری را برای تسکین بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر فراهم می‌سازد[۲۹].در حالی که برخی از محققان این موضوع را به عنوان مدرکی دال بر اینکه سندرم روده تحریک پذیر به عوامل کشف ناشده عفونی مرتبط است ، تلقی می‌کنند ، دیگران معتقدند بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر از رشد بیش از حد یا overgrowth فلور روده‌ای رنج می‌برند و آنتی بیوتیکها در کاهش همین overgrowth موثر هستند(این حالت معروف به رشد بیش از حد باکتری‌ها یا overgrowth باکتریایی در روده کوچک می‌باشد)[۳۰].محققان دیگر بر عفونتهای تک یاخته‌ای یا پروتوزوائی ((protozoal تشخیص داده نشده ، به عنوان علت سندرم روده تحریک پذیر متمرکز هستند[۶].مخصوصاً که برخی از عفونت‌های پروتوزوائی در اغلب موارد در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر رخ می‌دهند[۳۱][۳۲].دو تک یاخته یا پروتوزوا که تحت بررسی قرار دارند ، در کشورهای صنعتی دارای شیوع بالایی می‌باشند ودر آلوده ساختن روده نقش دارند ، اما در مورد آنها شناخت کمی وجود دارد تا بتوان آنها را بعنوان عامل بیماریزا یا پاتوژن در این بیماری آشکار ساخت. بلاستوسیستیسBlastocystis یک ارگانیسم تک سلولی است، که به عنوان عامل تولید علائم درد شکم ، یبوست و اسهال در بیماران مبتلا به این بیماری گزارش شده‌است [۳۳].اگر چه این گزارش از سوی برخی از پزشکان مورد انتقاد قرار گرفته‌است[۳۴].مطالعات انجام شده در بیمارستان‌های تحقیقاتی کشورهای مختلف میزان بالای عفونت با بلاستوسیستیس را در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر شناسایی کرده‌است ، این میزان از مدرسه بهداشت و پزشکی گرمسیری لندن ۳۸ ٪ ، گزارش شده‌است[۳۵].از سوی دپارتمان گوارش دانشگاه آقاخان واقع در پاکستان همین میزان ۴۷ درصد گزارش گردیده‌است[۳۱].همچنین موسسه (انستیتوی) بیماری‌ها و سلامت عمومی در دانشگاه آنکونای ایتالیا این میزان را ۱۸٫۱ درصد گزارش کرده‌است[۳۲].گزارشهای حاصل از تحقیقات هر سه گروه فوق الذکر نشان می‌دهد که شیوع بلاستوسیستیس در غیرمبتلایان به این سندروم در حدود ۷ ٪ می‌باشد. محققان همچنین متذکر شده‌اند که در تشخیص‌های بالینی موفق به شناسایی عفونت مذکور شده‌اند[۳۶].بلاستوسیستیس ممکن است به درمان با داروهای ضد تک یاخته‌ای یا آنتی پروتوزوائی antiprotozoals)) معمول، پاسخ ندهد[۳۴][۳۷][۳۸][۳۹]. دی انتاموبا فراژیلیس Dientamoeba fragilis یک ارگانیسم تک سلولی است که درد شکمی و اسهال تولید می‌کند. مطالعات بروز بالای این عفونت را در کشورهای توسعه یافته گزارش کرده‌اند، و نشانه‌های بیماران با درمان آنتی بیوتیکی برطرف می‌گردد[۲۷][۴۰].یک مطالعه انجام شده بر روی یک گروه بزرگ از بیماران مبتلا به علایم شبیه به سندرم روده تحریک پذیر، پیدا شدن عفونت دی انتاموبا فراژیلیس در این بیماران را گزارش کرده‌است و تجارب قطعی حکایت از درمان این علائم با آنتی بیوتیک دارد[۴۱].محققان اشاره کرده‌اند که با استفاده از روش‌های بالینی ممکن است شناسایی برخی از موارد عفونت با دی انتاموبافراژیلیس در این بیماران میسر شود[۴۰]. همچنین این عفونت ممکن است در افراد بدون سندرم روده تحریک پذیر نیز پیدا شود[۴۲] .

تشخیص

هیچ تست آزمایشگاهی و یا تصویربرداری پزشکی خاصی که بتواند برای تشخیص سندرم روده تحریک پذیر به کار گرفته شود، وجود ندارد. تشخیص سندرم روده تحریک پذیر در شرایطی مطرح می‌شود که علایمی مشابه علایم سندرم روده تحریک پذیر ایجاد می‌شوند ، و سپس از روشی برای دسته بندی علائم بیمار پیروی می‌گردد. رد کردن عفونت‌های انگلی ، عدم تحمل لاکتوز ، رشد بیش از حد یا overgrowth باکتری‌ها در روده کوچک و بیماری سلیاک برای تمام بیماران قبل از گذاشتن تشخیص سندرم کولون تحریک پذیر، پیشنهاد شده‌است. توصیه می‌شود که بیماران مبتلا به این بیماری که سن بیش از ۵۰ سال دارند، تحت غربالگری با کولونوسکوپی قرار بگیرند[۴۳] .

تشخیص‌های افتراقی

از آنجا که علتهای بسیاری برای اسهال شبیه به اسهال موجود در نشانه‌های سندرم روده تحریک پذیر وجود دارد ، انجمن متخصصین گوارش در آمریکا مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها را برای انجام آزمایشاتی در رد کردن دیگر علل این قبیل نشانه‌ها منتشر ساخته‌اند. این موارد شامل: عفونت‌های گوارشی ، عدم تحمل لاکتوز ، و بیماری سلیاک می‌باشند. پژوهش‌ها حکایت از آن دارند که این دستورالعمل همیشه هم قابل پیروی کردن نمی‌باشد [۴۲]

هنگامی که سایر علل مسبب بیماری حذف گردیدند، برای تشخیص سندرم روده تحریک پذیر از یک الگوریتم تشخیصی استفاده می‌گردد. الگوریتم‌های شناخته شده شامل معیار یا کرایتریای «منینگ» Manning Criteria، معیار یا کرایتریای منسوخ شدهٔ «رم» یک و دو Rome Iand II criteria ، معیار یا کرایتریای کرویسKruis ، و مطالعاتی که قابلیت اطمینانشان را حفظ کرده‌اند، می‌باشند. [۴۳] شکل تکامل یافتهٔ معیار یا کرایتریای «رُم سه» Rome III نیز در سال ۲۰۰۶ منتشر شده بود. هر یک از پزشکان یا ممکن است یکی از دستورالعمل‌های ذکرشده را برای استفاده انتخاب بکنند و یا با تکیه بر تجربیاتی که از بیماران گذشته خود دارند ، به سادگی در این زمینه انتخاب خود را انجام بدهند. الگوریتم تشخیصی ممکن است شامل برخی آزمایشات اضافی به منظور مراقبت در برابر اشتباهات و غلطهای تشخیصی و جلوگیری از شناختن بیماری‌های دیگر به عنوان سندرم روده تحریک پذیر باشد. نشانه‌هایی که بعنوان «پرچم سرخ» شناخته می‌شوند، ممکن است شامل کاهش وزن ، خونریزی گوارشی ، کم خونی و یا نشانه‌های شبانه باشند. با این حال ، محققان متذکر شده‌اند که شرایط پرچم قرمز ممکن است همیشه به دقت در تشخیص کمکی نکنند -- برای مثال ، بیش از ۳۱ ٪ از بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در مدفوع خود خون دارند. [۴۳] الگوریتم تشخیصی ، نامی را مشخص می‌کند که می‌توان آن را بر روی وضعیت بیماری گذاشت که ترکیبی از علایم اسهال ، درد شکم و یبوست دارد. به عنوان مثال ، عبارت «۵۰ ٪ از مسافران بازگشته از مسافرت دچار اسهال عملکردی بودند ، در حالی که در ۲۵ ٪ آنها ، سندرم روده تحریک پذیر ایجاد شده بود.» بدین معنا است که نیمی از مسافران اسهال داشته‌اند ، در حالی که در یک چهارم آنها اسهال با درد در ناحیه شکم همراه شده بوده‌است. در حالی که برخی محققین عقیده دارند که این سیستم طبقه بندی به درک پزشکان از سندرم روده تحریک پذیر کمک خواهد کرد ، دیگر محققین ارزش‌های چنین سیستمی را زیر سئوال برده‌اند و پیشنهاد کرده‌اند که تمام بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر، دچار بیماری زمینه‌ای مشابه با هم هستند ، منتهی نشانه‌های هرکدام با دیگری متفاوت است. [۴۴] یک مطالعه که اخیراً انجام شده در همین راستاست، [۴۵ ] و نشان داده‌است که یبوست و/ یا اسهال تظاهرات متفاوتی از همان شرایط زمینه‌ای به نظر می‌رسند ، که محصولی از احتباس مدفوع در مخازن روده بزرگ می‌باشد. رادیوگرافی شکم ، زمان انتقال (ترانزیت) روده بزرگ و نحوهٔ عبور و پخش مدفوع را، مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهد که این موارد به میزان قابل توجهی با نفخ و درد در ناحیه شکم در ارتباط می‌باشند. بنابراین یک گروه از بیماران که در مقایسه با گروه شاهد ،دچار یک افزایش در میزان بارگذاری مدفوع هستند ، شناسایی می‌شوند که البته زمان ترانزیت روده بزرگ در آنها نسبت به گروه شاهد برابر و یا کمتر می‌باشد. این موضوع نشان می‌دهد که الگوی اجابت مزاج مقدار مدفوع باقیمانده در روده بزرگ را منعکس نمی‌کند و این پدیده یبوست پنهان نامیده می‌شود. پدیده‌ای که ممکن است به رشد بیش از حد یا overgrowth باکتریایی مربوط باشد.

اشتباهات تشخیصی

تحقیقات منتشرشده نشان می‌دهند که بیماری برخی از بیماران با نتیجه گیری‌های ضعیف، قابل انتساب به علل قابل درمان اسهال می‌باشند که به صورت اشتباه و غلط به عنوان سندرم روده تحریک پذیر تشخیص داده شده‌اند. نمونه‌های معمول عبارتند از: بیماری‌های عفونی ، بیماری سیلیاک ، [۴۶] هلیکوباکتر پیلوری ، [۴۷] [۴۸] انگل. [۵] [۴۹] [۵۰] فهرست علل اسهال را برای شرایط دیگری که می‌توانند موجب اسهال بشوند ، ببینید. مخصوصاً بیماری سلیاک اغلب به اشتباه به عنوان سندرم روده تحریک پذیر تشخیص داده می‌شود. کالج آمریکایی گوارش توصیه کرده‌است که همه بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر از نظر بیماری سلیاک نیز مورد آزمایش قرار گیرند. [۵۱] استفاده مزمن از برخی از داروهای آرام بخش- خواب آور ، به خصوص بنزودیازپین‌ها ممکن است باعث تحریک روده بشود و نشانه‌هایی ایجاد کند که این نشانه‌ها می‌توانند به غلط به تشخیص سندرم کولون تحریک پذیر منجر گردند. [۵۲]


درمان

اگر چه هیچ نوع علاج قطعی برای سندرم روده تحریک پذیر وجود ندارد، می‌توان از برخی درمان‌ها برای تسکین علائم بهره گرفت، از جمله تنظیم وضعیت غذایی بیمار، برخی داروها و مداخلات روانپزشکی.همچنین آموزش دادن به بیمار و وجود یک رابطهٔ خوب میان پزشک و بیمار نیز حائز اهمیت هستند. [۲]

داروهای آنتی کولینرژیک مانند دیسیکلومین گاه مفیدند. در سندرم روده تحریک پذیر با غلبه یبوست گاه ملینهایی مانند پسیلیوم و داروهای ضد افسردگی مهارکننده بازجذب سروتونین مانند فلوکسیتین مفیدند. در سندرم روده تحریک پذیر با غلبه اسهال گاه داروهای بندآورنده اسهال مانند لوپرامید و ضدافسردگیهای سه حلقه‌ای تجویز می‌شوند.

منبع

  • بیماریهای داخلی هاریسون
  1. ↑ irritable bowel syndrome at Dorland's Medical Dictionary
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Mayer EA (2008). "Clinical practice. Irritable bowel syndrome". N. Engl. J. Med. 358 (16): 1692–9. doi:10.1056/NEJMcp0801447. PMID 18420501. {{cite journal}}: |access-date= requires |url= (help); Unknown parameter |month= ignored (help)
  3. ↑ Ledochowski M et al.: Fruktosemalabsorption. Journal für Ernährungsmedizin, 2001 (German)
  4. ↑ Intestinal Infection[پیوند مرده]
  5. ↑ Yang CM, Li YQ (2007). "[The therapeutic effects of eliminating allergic foods according to food-specific IgG antibodies in irritable bowel syndrome]". Zhonghua Nei Ke Za Zhi (به چینی). 46 (8): 641–3. PMID 17967233.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Stark D, van Hal S, Marriott D, Ellis J, Harkness J (2007). "Irritable bowel syndrome: a review on the role of intestinal protozoa and the importance of their detection and diagnosis". Int. J. Parasitol. 37 (1): 11–20. doi:10.1016/j.ijpara.2006.09.009. PMID 17070814.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  7. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام BERCIK_2005 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  8. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام QUIGLEY_2005 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  9. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام SIMREN_2002 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  10. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام MINDERHOUD_2004 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  11. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام GARCIA_2000 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  12. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام NYROP_2007 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  13. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام LEVY_2001 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  14. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام PARE_2006 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  15. ↑ Maxion-Bergemann S, Thielecke F, Abel F, Bergemann R (2006). "Costs of irritable bowel syndrome in the UK and US". PharmacoEconomics. 24 (1): 21–37. doi:10.2165/00019053-200624010-00002. PMID 16445300.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  16. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام BOIVIN_2001 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  17. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام WILSON_2004 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  18. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام SCHMULSON_2005 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  19. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام HULISZ_2004 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  20. ↑ Holten KB, Wetherington A, Bankston L (2003). "Diagnosing the patient with abdominal pain and altered bowel habits: is it irritable bowel syndrome?". Am Fam Physician. 67 (10): 2157–62. PMID 12776965.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  21. ↑ Schmulson MW, Chang L (1999). "Diagnostic approach to the patient with irritable bowel syndrome". Am. J. Med. 107 (5A): 20S–26S. doi:10.1016/S0002-9343(99)00278-8. PMID 10588169.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Talley NJ (2006). "Irritable bowel syndrome". Intern Med J. 36 (11): 724–8. doi:10.1111/j.1445-5994.2006.01217.x. PMC 1761148. PMID 17040359.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام pmid11910364 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  24. ↑ Thabane M, Kottachchi DT, Marshall JK (2007). [www3.interscience.wiley.com/cgi-bin/fulltext/117987841/HTMLSTART "Systematic review and meta-analysis: The incidence and prognosis of post-infectious irritable bowel syndrome"]. Aliment Pharmacol Ther. 26 (4): 535–44. doi:10.1111/j.1365-2036.2007.03399.x. PMID 17661757. {{cite journal}}: Check |url= value (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  25. ↑ Fukudo S, Nomura T, Muranaka M, Taguchi F (1993). "Brain-gut response to stress and cholinergic stimulation in irritable bowel syndrome. A preliminary study". J. Clin. Gastroenterol. 17 (2): 133–41. doi:10.1097/00004836-199309000-00009. PMID 8031340.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  26. ↑ Orr WC, Crowell MD, Lin B, Harnish MJ, Chen JD (1997). "Sleep and gastric function in irritable bowel syndrome: derailing the brain-gut axis". Gut. 41 (3): 390–3. doi:10.1136/gut.41.3.390. PMC 1891498. PMID 9378397.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ Lagacé-Wiens PR, VanCaeseele PG, Koschik C (2006). "Dientamoeba fragilis: an emerging role in intestinal disease". CMAJ : Canadian Medical Association journal = Journal De l'Association Medicale Canadienne. 175 (5): 468–9. doi:10.1503/cmaj.060265. PMC 1550747. PMID 16940260.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  28. ↑ Amin OM (2002). "Seasonal prevalence of intestinal parasites in the United States during 2000". Am. J. Trop. Med. Hyg. 66 (6): 799–803. PMID 12224595.
  29. ↑ Pimentel M, Park S, Mirocha J, Kane SV, Kong Y (2006). "The effect of a nonabsorbed oral antibiotic (rifaximin) on the symptoms of the irritable bowel syndrome: a randomized trial". Ann. Intern. Med. 145 (8): 557–63. PMID 17043337.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  30. ↑ Posserud I, Stotzer PO, Björnsson ES, Abrahamsson H, Simrén M (2007). "Small intestinal bacterial overgrowth in patients with irritable bowel syndrome". Gut. 56 (6): 802–8. doi:10.1136/gut.2006.108712. PMC 1954873. PMID 17148502.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ Yakoob J, Jafri W, Jafri N; et al. (2004). "Irritable bowel syndrome: in search of an etiology: role of Blastocystis hominis". Am. J. Trop. Med. Hyg. 70 (4): 383–5. PMID 15100450. {{cite journal}}: Explicit use of et al. in: |author= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ Giacometti A, Cirioni O, Fiorentini A, Fortuna M, Scalise G (1999). "Irritable bowel syndrome in patients with Blastocystis hominis infection". Eur. J. Clin. Microbiol. Infect. Dis. 18 (6): 436–9. doi:10.1007/s100960050314. PMID 10442423.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  33. ↑ Qadri SM, al-Okaili GA, al-Dayel F (1989). "Clinical significance of Blastocystis hominis". J. Clin. Microbiol. 27 (11): 2407–9. PMC 267045. PMID 2808664.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ Markell EK, Udkow MP (1986). "Blastocystis hominis: pathogen or fellow traveler?". Am. J. Trop. Med. Hyg. 35 (5): 1023–6. PMID 3766850.
  35. ↑ Windsor J (2007). "B. hominis and D. fragilis: Neglected human protozoa". British Biomedical Scientist: 524–7.[پیوند مرده]
  36. ↑ Stensvold R, Brillowska-Dabrowska A, Nielsen HV, Arendrup MC (2006). "Detection of Blastocystis hominis in unpreserved stool specimens by using polymerase chain reaction". J. Parasitol. 92 (5): 1081–7. doi:10.1645/GE-840R.1. PMID 17152954.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  37. ↑ Yakoob J, Jafri W, Jafri N, Islam M, Asim Beg M (2004). "In vitro susceptibility of Blastocystis hominis isolated from patients with irritable bowel syndrome". Br. J. Biomed. Sci. 61 (2): 75–7. PMID 15250669.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  38. ↑ Haresh K, Suresh K, Khairul Anus A, Saminathan S (1999). "Isolate resistance of Blastocystis hominis to metronidazole". Trop. Med. Int. Health. 4 (4): 274–7. doi:10.1046/j.1365-3156.1999.00398.x. PMID 10357863.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  39. ↑ Ok UZ, Girginkardeşler N, Balcioğlu C, Ertan P, Pirildar T, Kilimcioğlu AA (1999). "Effect of trimethoprim-sulfamethaxazole in Blastocystis hominis infection". Am. J. Gastroenterol. 94 (11): 3245–7. doi:10.1111/j.1572-0241.1999.01529.x. PMID 10566723.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ Stensvold CR, Arendrup MC, Mølbak K, Nielsen HV (2007). "The prevalence of Dientamoeba fragilis in patients with suspected enteroparasitic disease in a metropolitan area in Denmark". Clin. Microbiol. Infect. 13 (8): 839–42. doi:10.1111/j.1469-0691.2007.01760.x. PMID 17610603.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  41. ↑ Borody T, Warren E, Wettstein A; et al. (2002). "Eradication of Dientamoeba fragilis can resolve IBS-like symptoms". J Gastroenterol Hepatol. 17 (Suppl, pages=A103). {{cite journal}}: Explicit use of et al. in: |author= (help); Missing pipe in: |issue= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  42. ↑ Windsor JJ, Macfarlane L (2005). "Irritable bowel syndrome: the need to exclude Dientamoeba fragilis". Am. J. Trop. Med. Hyg. 72 (5): 501, author reply 501–2. PMID 15891119. Retrieved 2009-11-04. {{cite journal}}: Unknown parameter |month= ignored (help)
  43. ↑ Yawn BP, Lydick E, Locke GR, Wollan PC, Bertram SL, Kurland MJ (2001). "Do published guidelines for evaluation of irritable bowel syndrome reflect practice?". BMC gastroenterology. 1: 11. doi:10.1186/1471-230X-1-11. PMC 59674. PMID 11701092.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سندرم_روده_تحریک‌پذیر&oldid=3851735»