پرش به محتوا

گوش بیرونی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
گوش بیرونی
رونگاره و شمای دستگاه شنوایی انسان.
۱. گوش بیرونی
۲. لاله گوش
۳. مجرای گوش
۴. پرده صماخ
۵. گوش میانی
۶. استخوان‌های گوش میانی
۷. استخوان چکشی
۸. استخوان سندانی
۹. استخوان رکابی
۱۰. حفره صماخی پرده گوش
۱۱. استخوان گیجگاهی
۱۲. شیپور استاش
۱۳. گوش درونی
۱۴. پیچ‌راه
۱۵. مجرای نیمه‌حلقوی
۱۶. دالان (دهلیز) گوش
۱۷. پنجره یا منفذ دالانی
۱۸. پنجره یا منفذ گرد
۱۹. حلزون گوش
۲۰. عصب دالانی یا دهلیزی
۲۱. عصب شنوایی
۲۲. مجرای درونی شنوایی
۲۳. عصب دهلیزی حلزونی
جزئیات
شناسه‌ها
لاتینauris externa
MeSHD004431
شناسه
نورولکس
birnlex_1705
TA98A15.3.01.001
TA26862
FMA52781

از نظر کالبدشناسی، گوش انسان شامل سه قسمت بیرونی، میانی و درونی است. گوش بیرونی بیرونی‌ترین بخش گوش است که شامل لالهٔ گوش و مجرای گوش خارجی می‌شود. وظیفه این بخش بیشتر جمع‌آوری و انتقال صداها به گوش میانی می‌باشد.

گوش بیرونی بخش خارجی از سامانه شنوایی است که متشکل از برگچه گوش یا لاله گوش و دهانه خارجی دالان شنوایی است. وظیفه آن جمع‌آوری، پالایش فیزیکی و تمرکز انرژی صوتی و فرستادن آن بر روی پرده گوش یا پرده صماخ است.[۱] ساختار خاص لاله گوش به جهت‌یابی نیز کمک می‌کند.

آسیب‌ها

[ویرایش]

درد گوش بیرونی اغلب می‌تواند ناشی از شرایط محیطی مانند قرار گرفتن در معرض آب یا سرمای شدید هوا باشد. این شرایط محیطی ممکن است منجر به سرمازدگی گوش بیرونی شود. دلایل دیگر درد گوش بیرونی می‌تواند شامل تحریک اشیای خارجی مانند سواب پنبه یا انگشتان باشد. درد گوش بیرونی معمولاً با ناراحتی خفیف شروع می‌شود. حتی در اغلب موارد با کشیدن گوش یا فشار آوردن بر برآمدگی (تراگوس) جلوی گوش تشدید می‌شود. در شروع علائم درد گوش بیرونی، ظاهر گوش معمولاً تغییر نمی‌کند.[۲]

منابع

[ویرایش]
  1. Purves, Dale, George J. Augustine, David Fitzpatrick, William C. Hall, Anthony-Samuel LaMantia, James O. McNamara, and Leonard E. White (2008). "Chapter 13". Neuroscience. 4th ed. Sinauer Associates. p. 317. ISBN 978-0-87893-697-7.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  2. پزشکت، بازدید: ۱۹ آذر ۱۴۰۰.