کوارتت‌های وینی (موتسارت)
ولفگانگ آمادئوس موتسارت در اواخر سال ۱۷۷۳ در وین، شش قطعه کوارتت زهی K.۱۶۸-۱۷۳ نوشت؛ که این قطعات به کوارتت‌های وینی مشهور هستند. این مجموعه کوارتت‌ها ده سال پس از مرگ موتسارت به چاپ رسید؛ یوهان آنتون آندره، از ناشران و موسیقی‌دانان وقت، در سال ۱۸۰۱ کوارتت‌های وینی را با شماره اپوس ۹۴ منتشر کرد.[۱]
کوارتت‌های وینی، نسبت به کوارتت‌های میلانی موتسارت، پیشرفت قابل توجهی دارد. هر یک از کوارتت‌ها چهار موومان دارد که شامل منوئه نیز می‌شود. موتسارت در هنگام نوشتن این قطعات، با کوارتت‌های تازه منتشر‌شده یوزف هایدن آشنا شده بود (اپوس ۹ و ۱۷)؛ و از بسیاری از عناصر آنها در کوارتت‌های وینی خود استفاده کرد.[۲]
شماره ۱۱ در می بمل ماژور، K.۱۷۱
[ویرایش]شماره ۱۲ در سی بمل ماژور، K.۱۷۲
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Chamber Music: An Essential History by Mark A. Radice, pp. 44–45
- ↑ Heartz, Daniel, Haydn, Mozart, and the Viennese School, 1740–1780. W. W. Norton & Company (شابک ۰۳۹۳۹۶۵۳۳۳), pp. 564–567 (1995).
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Viennese Quartets (Mozart)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.