زولبیا

زولبیا و بامیه

زولبیا و بامیه

زولبیا نوعی شیرینی است که معمولاً همراه با بامیه و گوش‌فیل به فروش می‌رسد. از مواد اولیه این نوع شیرینی می‌توان به ماست و نشاسته و خمیرمایه اشاره کرد که بعد از ترش شدن و به اصطلاح ورآمدن آن را به آرد اضافه می‌کنند. معمولاً در ماه رمضان مصرف زولبیا و بامیه نسبت به دیگر ماه‌های سال بیشتر می‌شود. تولید و مصرف این شیرینی در گستره وسیعی از جهان شامل شرق آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا رواج دارد.

نام

«زولبیا» در اصل «زلیبی یا زلبی» تغییر یافته واژه «صلیبی» می‌باشد چون به شکل صلیبی که دور آن یک دایره می‌کشیده‌اند ساخته می‌شده. این شیرینی در مناطق جنوب ایران هنوز هم با نام «زلیبی» شناخته می‌شود.زولبیا' (در فارسی و عربی) یا جلبی (در فارسی دری و هندی)

تاریخچه

تاریخ زولبیا را تا سال ۱۴۵۰ میلادی در هندوستان پی‌گیری کرده‌اند. تاریخ ناصری به زولبیا اشاره شده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده شده‌است. نمی‌توان زمان مشخصی برای پیدایش زولبیا بامیه اعلام کرد و تنها منبع آن، تجارب و گفته‌های استادان قدیمی این حرفه است. حتی برخی از استادان قدیمی، زولبیا و بامیه را مربوط به زمان شاه عباس می‌دانند. با توجه به اینکه در برخی از شهرها مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبود و برای بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات نظیر خراب شده این مواد غذایی وجود داشت تولید زولبیا و بامیه در شهرهایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.