حمل‌کننده ۱ تیامین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
SLC19A2
معین‌کننده‌ها
نام‌های دیگرSLC19A2, TC1, THMD1, THT1, THTR1, TRMA, solute carrier family 19 member 2
شناسه‌های بیرونیOMIM: 603941 MGI: 1928761 HomoloGene: 38258 GeneCards: SLC19A2
هم‌ساخت‌شناسی
گونه‌هاانسانموش
Entrez
آنسامبل
یونی‌پروت
RefSeq (mRNA)

NM_001319667 NM_006996، NM_001319667

NM_054087 NM_001276455، NM_054087

RefSeq (پروتئین)

NP_008927 NP_001306596، NP_008927

NP_473428 NP_001263384، NP_473428

موقعیت (UCSC)ن/مChr : 164.08 – 164.09 Mb
جستجوی PubMed[۲][۳]
ویکی‌داده
مشاهده/ویرایش انسانمشاهده/ویرایش موش

حمل‌کننده ۱ تیامین (انگلیسی: Thiamine transporter 1) یک پروتئین است که در انسان توسط ژن «SLC19A2» کُدگذاری می‌شود.[۴] این پروتئین یک پروتئین تراغشایی انتقال‌دهندهٔ ویتامین ب۱ است. جهش در این ژن، سبب بروز «سندرم کم‌خونی مگالوبلاستیک پاسخ‌دهنده به تیامین» (TRMA) می‌گردد که نوعی اختلال ژنتیکی اتوزومال مغلوب است که مشخصه‌اش، بروز دیابت، کم‌خونی مگالوبلاستیک و کاهش شنوایی حسی - عصبی شدید است.[۵][۶][۷]

ساختار[ویرایش]

ژن «SLC19A2» بر روی بازوی بلند کروموزوم ۱ و در جایگاه ۲۴٫۲ واقع شده که طول آن، ۲۲٬۰۶۲ جفت‌باز است.[۶] این ژن، ساختِ پروتئینی به وزن ۵۵٫۴ کیلو دالتون را کُدگذاری می‌کند که دارای ۴۹۷ اسید آمینه است.[۸][۹] در پروتئین ساخته‌شده که یک پروتئین غشائی سراسری در غشای سلولی است، ریشه‌های آمینی و کربوکسیل به سمت سیتوزول قرار گرفته‌اند.[۱۰][۱۱] این ژن، ۶ اگزون دارد و پروتئینش، ۱۲ دومِـین فرضی، ۳ جایگاه فسفرگیری در دومِـین‌های فرضی داخل‌سلولی، ۲ جایگاه N-گلیکولیزاسیون در دومِـین‌های فرضی خارج‌سلولی و یک توالی گیرنده جفت‌شونده با پروتئین جی به طول ۱۷ اسید آمینه دارد. در حدود ۴۰٪ از توالی‌های آمینواسیدی پروتئین حمل‌کننده ۱ تیامین، شبیه به پروتئین حمل‌کننده اسید فولیک (حمل‌کننده ۱ فولات) است.[۱۲] دومِـین ریشهٔ آمینی و همچنین توالی میان دومِـین ریشهٔ کربوکسیل با دومِـین ششم تراغشایی، جهت قرارگیری صحیح این پروتئین در جایگاه خاص خود در غشای سلولی ضروری است.[۱۳][۱۴]

عملکرد[ویرایش]

این پروتئین، یک حمل‌کننده با میل شدید و ویژه‌واری شیمیایی زیاد به جذب تیامین است.[۱۰][۱۱] حمل تیامین در اثر حضور کاتیون‌های آلی و یون سدیم مهار نمی‌شود و محرک آن تنها گرادیان پروتون به سمت بیرون سلول است که پی‌اچ مناسب آن، بین ۸٫۰ و ۸٫۵ است.[۱۲] پروتئین حمل‌کننده ۱ تیامین، پس از ساخته شدن، توسط وزیکول‌های درون‌سلولی و از طریق ریزلوله‌ها انتقال می‌یابند.[۱۳][۱۴]

اهمیت بالینی[ویرایش]

جهش در ژن «SLC19A2»، سبب بروز «سندرم کم‌خونی مگالوبلاستیک پاسخ‌دهنده به تیامین» (TRMA) می‌گردد که نوعی اختلال ژنتیکی اتوزومال مغلوب است که مشخصه‌اش، بروز دیابت، کم‌خونی مگالوبلاستیک و کاهش شنوایی حسی - عصبی شدید است. زمان تظاهر این بیماری میان نوزادی تا نوجوانی متغیر است و همهٔ علائم اصلی بیماری از همان ابتدا، مشهود نیست. کم‌خونی و گاهی هم دیابت با تجویز دوزهای زیاد تیامین بهتر می‌شوند. علائم دیگر بیماری شامل تحلیل رفتن عصب بینایی، نقص مادرزادی قلب، کوتاه ماندن قد و سکته مغزی است.[۱۰][۱۱]

نسخهٔ رونویسی اولیه این پروتئین، در تمامی بافت‌های بدن بیان می‌شود که البته در ماهیچه اسکلتی و ماهیچه قلبی از همه‌جا بیشتر است و سپس در مقادیر متوسط در جفت جنین، قلب، کبد و کلیه یافت می‌شود و در مقادیر اندکی هم در بافت ریه‌ها حضور دارد. در ملانوسیت‌ها، بیان ژن «SLC19A2» احتمالاً توسط «فاکتور رونویسی مرتبط با میکروفتالمی» (MITF) تنظیم می‌گردد.[۱۵]

تعامل‌های شیمیایی[ویرایش]

این پروتئین با سرامید سینتاز ۲، تعامل پروتئین-پروتئین دارد.[۱۶]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ GRCm38: Ensembl release 89: ENSMUSG00000040918 - Ensembl, May 2017
  2. "Human PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  3. "Mouse PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  4. Neufeld EJ, Mandel H, Raz T, Szargel R, Yandava CN, Stagg A, Fauré S, Barrett T, Buist N, Cohen N (December 1997). "Localization of the gene for thiamine-responsive megaloblastic anemia syndrome, on the long arm of chromosome 1, by homozygosity mapping". American Journal of Human Genetics. 61 (6): 1335–41. doi:10.1086/301642. PMC 1716091. PMID 9399900.
  5. Bay A, Keskin M, Hizli S, Uygun H, Dai A, Gumruk F (October 2010). "Thiamine-responsive megaloblastic anemia syndrome". International Journal of Hematology. 92 (3): 524–6. doi:10.1007/s12185-010-0681-y. PMID 20835854. S2CID 21487938.
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ "Entrez Gene: solute carrier family 19 (thiamine transporter)".مالکیت عمومی This article incorporates text from this source, which is in the public domain.
  7. Labay V, Raz T, Baron D, Mandel H, Williams H, Barrett T, Szargel R, McDonald L, Shalata A, Nosaka K, Gregory S, Cohen N (July 1999). "Mutations in SLC19A2 cause thiamine-responsive megaloblastic anaemia associated with diabetes mellitus and deafness". Nature Genetics. 22 (3): 300–4. doi:10.1038/10372. PMID 10391221. S2CID 26615141.
  8. Zong NC, Li H, Li H, Lam MP, Jimenez RC, Kim CS, Deng N, Kim AK, Choi JH, Zelaya I, Liem D, Meyer D, Odeberg J, Fang C, Lu HJ, Xu T, Weiss J, Duan H, Uhlen M, Yates JR, Apweiler R, Ge J, Hermjakob H, Ping P (October 2013). "Integration of cardiac proteome biology and medicine by a specialized knowledgebase". Circulation Research. 113 (9): 1043–53. doi:10.1161/CIRCRESAHA.113.301151. PMC 4076475. PMID 23965338.
  9. "SLC19A2 - Thiamine transporter 1". Cardiac Organellar Protein Atlas Knowledgebase (COPaKB). Archived from the original on 23 August 2018. Retrieved 25 July 2021.
  10. ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ "SLC19A2 - Thiamine transporter 1 - Homo sapiens (Human) - SLC19A2 gene & protein". www.uniprot.org (به انگلیسی). Retrieved 2018-08-21. This article incorporates text available under the CC BY 4.0 license.
  11. ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ "UniProt: the universal protein knowledgebase". Nucleic Acids Research. 45 (D1): D158–D169. January 2017. doi:10.1093/nar/gkw1099. PMC 5210571. PMID 27899622.
  12. ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Dutta B, Huang W, Molero M, Kekuda R, Leibach FH, Devoe LD, Ganapathy V, Prasad PD (November 1999). "Cloning of the human thiamine transporter, a member of the folate transporter family". The Journal of Biological Chemistry. 274 (45): 31925–9. doi:10.1074/jbc.274.45.31925. PMID 10542220.
  13. ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Subramanian VS, Marchant JS, Parker I, Said HM (February 2003). "Cell biology of the human thiamine transporter-1 (hTHTR1). Intracellular trafficking and membrane targeting mechanisms". The Journal of Biological Chemistry. 278 (6): 3976–84. doi:10.1074/jbc.M210717200. PMID 12454006.
  14. ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Online Mendelian Inheritance in Man, OMIM®. Johns Hopkins University, Baltimore, MD. MIM Number: {603941}: {11/22/2017}:. World Wide Web URL: https://omim.org/
  15. Hoek KS, Schlegel NC, Eichhoff OM, Widmer DS, Praetorius C, Einarsson SO, Valgeirsdottir S, Bergsteinsdottir K, Schepsky A, Dummer R, Steingrimsson E (December 2008). "Novel MITF targets identified using a two-step DNA microarray strategy". Pigment Cell & Melanoma Research. 21 (6): 665–76. doi:10.1111/j.1755-148X.2008.00505.x. PMID 19067971.
  16. IntAct. "https://www.ebi.ac.uk/intact/interactors/id:O60779*#". www.ebi.ac.uk (به انگلیسی). Retrieved 2018-08-23. {{cite web}}: External link in |title= (help)

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]