تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارامنه

تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارامنه
تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارامنه
Հայկական Ցեղասպանութեան Արդարութեան Մարտիկներ (ՀՑԱՄ)
تاریخ فعالیت	۱۹۷۵ – ۱۹۸۷
انگیزه‌ها	برقراری استقلال ارمنستان، و به رسمیت شناختن نسل‌کشی ارمنی‌ها توسط ترکیه
مناطق فعالیت	بین‌المللی
ایدئولوژی	ناسیونالیسم ارمنی، جنبش آزادی‌بخش ملی ارمنی (ارمنستان متحد), ترک‌ستیزی
وضعیت	غیرفعال

تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارامنه (ارمنی: Հայկական Ցեղասպանութեան Արդարութեան Մարտիկներ, ՀՑԱՄ),(JCAG) یک سازمان ستیزه‌جویی است که از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۷ فعال بود. این سازمان به دنبال ایجاد یک ارمنستان در مناطق تاریخی ارمنی و به رسمیت شناختن نسل‌کشی توسط ترکیه است.^[۱]^[۲] تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارمنی‌ها یک مبارزه بین‌المللی علیه منافع ترکیه و نمایندگان این کشور را در درجه اول در اروپا و سپس آمریکای شمالی به پیش بردند و تعداد زیادی از عناصر وابسته به دولت ترکیه را کشتند. تا سال ۱۹۸۳، از این سال به بعد این سازمان برای ماندن و ادامه به فکر تغییر و تبدیل خود به یک ارتش انقلابی ارمنی (ARA) افتاد و عنوان خود را به ارتش انقلابی ارمنی تغییر داد، از این پس به فعالیت‌های نظامی خود تحت این نام تا سال ۱۹۸۵ ادامه داد.^[۳] این سازمان در سال ۱۹۸۶ با نام جبهه ارمنستان- یونان -بلغارستان به یک عمل تهاجمی مبادرت کرد و اعتقاد بر این است که از سال بعد به‌طور غیررسمی منحل شده‌است.^[۴]

وابستگی به فدراسیون انقلابی ارامنه

تکاوران عدالت در نسل‌کشی ارامنه و ارتش انقلابی ارامنه به طورکلی به نظر می‌رسد که به عنوان شاخه نظامی فدراسیون انقلابی ارامنه (ARF) عمل می‌کردند، درقرن نوزدهم احزاب ارمنی از جمله حزب سیاسی ملی چپ ارامنه و حزب پان ارمنی به دنبال استقلال ارمنستان از اتحاد جماهیر شوروی بودند.^[۴] فدراسیون انقلابی ارامنه در ایجاد و تأسیس جمهوری اول ارمنستان در سال ۱۹۱۸ در امپراتوری تزار روس نقش مهمی ایفا کردند، این جمهوری دو سال دوام آورد تا این که به دنبال انقلاب اکتبر روسیه توسط اتحاد جماهیر شوروی ضمیمه این کشور شد، در پی برقراری دولت جدید رهبران فدراسیون انقلابی ارامنه در میان جماعت پراکنده ارمنی درسراسر جهان در تبعید به سر می‌بردند.^[۵]^[۶]^[۷]^[۸]

جستارهای وابسته

منابع

↑ Starving Armenians: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and After - Page 166 by Merrill D. Peterson
↑ Barry Rubin, Barry M. Rubin, Judith Colp Rubin, "Chronologies of modern terrorism, M.E. Sharpe, 2008, p. 68
↑ MIPT Terrorism Knowledge Base بایگانی‌شده در مارس ۲۷, ۲۰۰۵ توسط Wayback Machine
↑ ^۴٫۰ ^۴٫۱ Francis P. Hyland, Armenian Terrorism: the Past, the Present, the Prospects, Boulder-San Francisco-Oxford: Westview Press, 1991, pp. 61-62; Yves Ternon, La Cause arménienne, Paris: Le Seuil, 1983, p. 218; The Armenian Reporter, January 19, 1984, p. 1.
↑ Gaïdz Minassian, Guerre et terrorisme arméniens, Paris, Presses universitaires de France, 2002, pp. 32-34 and 106-109.
↑ Asbarez, April 24, May 1st and 22, 1973; Haïastan, July 1981 and special issue on Sassounian affair, February 1984; The Armenian Weekly, August 21, September 17, December 10 and 24, 1983, January 14 and 28, 1984 and December 31, 1986.
↑ Haïastan, February and April–May, 1983
↑ Türkkaya Ataöv, "Procurement of Arms for Armenian Terrorists: Realities Based on Ottoman Documents", Heath W. Lowry, "Nineteenth and Twentieth Century Armenian Terrorism: 'Threads of Continuity'" and Paul B. Henze, "The Roots of Armenian Violence", in International Terrorism and the Drug Connection, Ankara University Press, 1984, pp. 71-84 and 169-202; Michael M. Gunter, pp. 29-30 and 55; Houshamatyan of the Armenian Revolutionary Federation. Album-Atlas, volume I, Heroic Battles. 1890-1914, Los Angeles-Glendale: Next Day Color Printing, 2006, p. 7; Gaïdz Minassian, pp. 2 and 30-32; Louise Nalbandian, The Armenian Revolutionary Movement, Berkeley-Los Angeles-London: University of California Press, 1963, chapter VII; Kapriel Serope Papazian, Patriotism Perverted, Boston: Baikar Press, 1934, pp. 13-18 and 68-70; Rapport présenté au congrès socialiste international de Copenhague par le parti arménien "Dachnaktzoutioun", Genève, 1910, pp. 9 and 15-17; Jeremy Salt, The Unmaking of the Middle East, Berkeley-Los Angeles-London: University of California Press, 2008, p. 59; Yves Ternon, pp. 124-125.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Justice Commandos of the Armenian Genocide». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۷ اوت ۲۰۱۸.

[1] Starving Armenians: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and After - Page 166 by Merrill D. Peterson

[2] Barry Rubin, Barry M. Rubin, Judith Colp Rubin, "Chronologies of modern terrorism, M.E. Sharpe, 2008, p. 68

[miptara-3] MIPT Terrorism Knowledge Base بایگانی‌شده در مارس ۲۷, ۲۰۰۵ توسط Wayback Machine

[Francis_P._Hyland_1991,_pp._61-62-4] ۴٫۰ ^۴٫۱ Francis P. Hyland, Armenian Terrorism: the Past, the Present, the Prospects, Boulder-San Francisco-Oxford: Westview Press, 1991, pp. 61-62; Yves Ternon, La Cause arménienne, Paris: Le Seuil, 1983, p. 218; The Armenian Reporter, January 19, 1984, p. 1.

[5] Gaïdz Minassian, Guerre et terrorisme arméniens, Paris, Presses universitaires de France, 2002, pp. 32-34 and 106-109.

[6] Asbarez, April 24, May 1st and 22, 1973; Haïastan, July 1981 and special issue on Sassounian affair, February 1984; The Armenian Weekly, August 21, September 17, December 10 and 24, 1983, January 14 and 28, 1984 and December 31, 1986.

[7] Haïastan, February and April–May, 1983

[8] Türkkaya Ataöv, "Procurement of Arms for Armenian Terrorists: Realities Based on Ottoman Documents", Heath W. Lowry, "Nineteenth and Twentieth Century Armenian Terrorism: 'Threads of Continuity'" and Paul B. Henze, "The Roots of Armenian Violence", in International Terrorism and the Drug Connection, Ankara University Press, 1984, pp. 71-84 and 169-202; Michael M. Gunter, pp. 29-30 and 55; Houshamatyan of the Armenian Revolutionary Federation. Album-Atlas, volume I, Heroic Battles. 1890-1914, Los Angeles-Glendale: Next Day Color Printing, 2006, p. 7; Gaïdz Minassian, pp. 2 and 30-32; Louise Nalbandian, The Armenian Revolutionary Movement, Berkeley-Los Angeles-London: University of California Press, 1963, chapter VII; Kapriel Serope Papazian, Patriotism Perverted, Boston: Baikar Press, 1934, pp. 13-18 and 68-70; Rapport présenté au congrès socialiste international de Copenhague par le parti arménien "Dachnaktzoutioun", Genève, 1910, pp. 9 and 15-17; Jeremy Salt, The Unmaking of the Middle East, Berkeley-Los Angeles-London: University of California Press, 2008, p. 59; Yves Ternon, pp. 124-125.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]