پرش به محتوا

تنائیم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تنائیم (به عبری: תנאים، جمع تنا به معنی «معلم») واژه‌ای است که درباره مدرسان شریعت شفاهی یهود در سدهٔ اول و دوم میلادی به کارگرفته می‌شود. این واژه اصلاً آرامی است. دورهٔ تنائیم از زمان مرگ هیلل و شمّای در حدود سال دهم میلادی آغاز می‌شود و با نسل پس از یهودا هناسی در حدود سال ۲۲۰ میلادی پایان می‌یابد. پس از دوره تنائیم، دوره آمورائیم («مفسران») آغاز شد.

دوره تنائیم

[ویرایش]

در سنت یهودیان تلمودی و معتقد به شریعت شفاهی ، دانشمندان بزرگی نقش داشته اند که در طول زمان دوره هایی را تشکیل داده اند. نشانه پایان هر دوره ، کتابی است که مورد مقبولیت عمومی قرار گرفته و پس از آن کتاب ، دوره بعدی شروع شده است.[۱]

بدین ترتیب نشانه پایان دوره تنائیم ( معلمان ) و آغاز دوره آمورائیم ( مفسران ) ، نوشته شدن کتاب میشنا است . البته کتاب های دیگری هم در این دوره نگاشته شده ولی چون میشنا مورد اقبال عمومی قرار گرفته ، این جایگاه را پیدا کرده است. [۱]

AcharonimRishonimGeonimSavoraimAmoraimZugot

برخی از بزرگان تنائیم

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ "soc.culture.jewish FAQ: Torah and Halachic Authority (3/12)Section - Question 4.3: Traditionally, what are the different rabbinic eras?". www.faqs.org (به انگلیسی). Retrieved 2018-05-21.