تداعی
تداعی در روان‌شناسی اشاره به یک پیوند روانی میان مفاهیم، رخدادها یا حالات ذهنی دارد که معمولاً از تجارب خاصی ریشه می‌گیرند.[۱] تداعی‌ها در چند مکاتب فکری در روان‌شناسی از جمله رفتارگرایی، تداعی گرایی روانکاوی، روان‌شناسی اجتماعی و ساختارگرایی بررسی می‌شوند. منشأ این ایده از افلاطون و ارسطو است بویژه اینکه ایشان به پدیده جانشینی خاطرات توجه داشتند. فیلسوفان همانند جان لاک، دیوید هیوم، دیوید هارتلیو جیمز میل نیز به این مفهوم پرداخته‌اند.[۲] جایگاه مفهوم تداعی در روان‌شناسی مدرن در زمینه‌هایی مانند حافظه، یادگیری و مطالعهٔ مسیرهای عصبی، دوباره پیدا شد.[۳]
یادداشت
[ویرایش]- ↑ Klein, Stephen (2012). Learning: Principles and Applications (6 ed.). SAGE Publications. شابک ۹۷۸−۱−۴۱۲۹−۸۷۳۴−۹.
- ↑ Boring, E. G. (1950)
- ↑ Smith, E. E. & Kosslyn, S. M. (2007)
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |