زبان پیوندی
زبان پیوندی یا چسبانشی[۱] زبانیست که به‌طور گسترده پیوستن (یا چسباندن) استفاده می‌کند: بیشتر واژگان از چسباندن تکواژها به یکدیگر ایجاد شده‌اند. این عبارت اولین بار توسط ویلهلم فون هومبُلت در ۱۸۳۶ جهت طبقه‌بندی زبانها از دیدگاه تک‌واژشناسی ارائه گردید. در یک زبان پیوندی، نمایه‌ها جداگانه، از دسته‌بندیهای مرتبط، یک به یک به پایه لغت افزوده می‌شود.[۲]
نمونه‌هایی از زبانهای پیوندی (چسبانشی)
مثالهایی از زبانهای پیوندی شامل زبانهای زیر است:
- زبانهای آسترونزیایی
- زبانهای آلتایی (از قبیل ترکی، مغولی و تونگوزی)
- زبان باسکی
- ژاپنی
- کره‌ای
- برخی زبانهای مزوامریکن و زبانهای بومی قاره آمریکا مانند ناهواتل، هوازتک و سالیش، کچوا، آیمارا، زبانهای آتاباسکی و…
- زبانهای اسکیمو-آلوت (زبان بومی اسکیموها و بومیان قطب شمال)
- زبانهای بانتو (زبان بومی بیشتر سیاهپوستان آفریقا)
- زبانهای اورالی (مانند مجاری، فنلاندی و استونیایی)
- بسیاری از زبانهای تبتی-برمه‌ای
- زبانهای دراویدی
- زبانهای قفقازی شامل کارتولی (مانند گرجی)، شمال شرقی و شمال غربی (مانند چچنی و آبخازی)
بیشتر مردمان خاور نزدیک باستان نیز به این زبانها صحبت می‌کردند:
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ فرهنگ علوم انسانی، داریوش آشوری
- ↑ Masayoshi Shibatani, Theodora Bynon (1999). Approaches to Language Typology. Oxford University Press. p. 5. ISBN 0-19-823866-5.
منابع
ویکی‌پدیای انگلیسی زیر عنوان Agglutinative language
