پیش‌نویس:حاشیه‌نویسی (تحشیه)
.jpg)
حاشیه‌نویسی یا تحشیه عملی است که طی آن یادداشت یا توضیحی به متن می‌افزایند، کاری اعم از برجسته‌سازی، خط‌کشیدن، اظهارنظرکردن، پانوشت‌دادن، ارجاع‌دادن و علامت‌زدن. حاشیه‌ها ممکن است شامل نکاتی باشند که خواننده آن‌ها را بنا به اغراض شخصی می‌نویسد یا، به‌عکس، برای مقصودی گروهی نظیر نوشتن و ویراستن همکارانه، و تفسیر یا خواندن جمعی. در برخی زمینه‌ها، حاشیه‌ها را، به‌ویژه اگر موقتی باشند، می‌توان با فراداده مقایسه کرد که بدون دست‌بردن در متن دربارهٔ آن اطلاعاتی ارائه می‌کند.[۱] حاشیه‌نویسی که گاه کمابیش معادل همان حاشیه‌نگاری است در فرهنگ اسلامی و ایرانی سابقه‌ای دورودراز دارد و گاه، به‌ویژه دربارهٔ متون درسی، به تألیف کتابی مستقل در شرح متن می‌انجامیده است؛ ازاین‌جمله می‌توان به البهجة المرضیة علی ألفیة ابن مالک از جلال‌الدین سیوطی و حاشیهٔ محمد دَسوقی بر مغنی اللبیب عن کتب الأعاریب اشاره کرد.[۲] از آثار معاصران هم شرح دعای سحر[۳] از سید روح‌الله خمینی و حاشیهٔ سید محمدحسین طباطبایی بر کفایة الاصول تحت عنوان حاشیة الکفایة[۴] قابل‌ذکر است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
- ↑ Shabajee, P. and D. Reynolds. "What is Annotation? A Short Review of Annotation and Annotation Systems". ILRT Research Report No. 1053. Institute for Learning & Research Technology. Retrieved March 14, 2012.
- ↑ قنبرعلی رودگر (۱۳۹۳). «حاشیه‌نویسی». دانشنامهٔ جهان اسلام.
- ↑ سید روح‌الله خمینی. «شرح دعای سحر». سازمان اسناد و کتابخانهٔ ملی ایران.
- ↑ «حاشیة الکفایه». سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران.