پاروویروس سگ

پاروویروس سگ سانان (اسامی دیگر آن CPV2،CPV یا پاروو) ویروس واگیرداری است که اغلب سگ‌ها را آلوده می‌کند. CPV به شدت واگیردار است و از سگی به سگ دیگر توسط تماس مستقیم یا غیرمستقیم با مدفوع منتقل می‌شود واکسن از آلودگی جلوگیری می‌کند اما نرخ مرگ و میر در سگ‌های درمان نشده تا ۹۱ درصد هم می‌رسد. درمان اغلب همراه با بستری شدن است. پاروویروس سگ سانان ممکن است پستانداران دیگر از جمله روباه، گرگ، گربه و راسو را هم آلوده کند. گربه سانان به پن لکوپنی مستعد هستند که یک سویهٔ متفاوت از پاروویروس است.ref>Hartmann, Katrin; Steutzer, Bianca (August 2014). "Feline parvovirus infection and associated diseases". Pubmed. Retrieved 17 September 2020.</ref>

طبقه‌بندی ویروس

Realm:Monodnaviria/Kingdom:Shotokuvirae/Phylum:Cossaviricota/Class:Quintoviricetes/Order:Piccovirales/Family:Parvoviridae/Genus:Protoparvovirus/

Species:Carnivore Protoparvovirus 1/Virus:Canine Parvovirus/

علائم

سگ‌هایی که بیماری در آن‌ها توسعه پیدا می‌کند اغلب علائم را در طی ۳ تا ۱۰ روز بعد ار آلودگی نشان می‌دهند. این علائم شامل:خستگی، استفراغ، تب و اسهال (عموماً اسهال خونی) می‌باشد. به‌طور کلی اولین علامت خستگی است. علائم ثانویه شامل از دست رفتن آب بدن و اشتها و اسهال همراه با استفراغ می‌باشد. اسهال و استفراغ باعث از دست رفتن آب بدن می‌شود که در نتیجه تعادل الکترولیت‌ها را در سگ‌ها به هم می‌زند. آلودگی‌های ثانویه در نتیجه تضعیف سیستم ایمنی رخ می‌دهد. ساختار طبیعی دیواره روده درگیر می‌شود و به همین دلیل خون و پروتئین به داخل روده نشت پیدا می‌کند و باعث کم خونی و از دست دادن پروتئین می‌شود. اندوتوکسین‌ها هم به داخل گردش خون وارد می‌شوند و در نتیجه اندوتوکسمی را پدیدمی‌آورند. سگ‌ها در مراحل پایانی بیماری بوی متفاوتی از بقیهٔ سگ‌های سالم دارند. گلبول‌های سفید خون کاهش می‌یابد که همین باعث ضعیف شدن سگ می‌شود. هر کدام از فاکتورها و عوامل ذکر شده می‌تواند به شوک و مرگ حیوان منجر شود. حیوانات جوان تر نرخ مرگ و میر بالاتری دارند.

تشخیص

تشخیص از طریق شناسایی ویروس در مدفوع از طریق آزمایش الیزا (ELISA) یا از روش آزمایشی لخته خون یا به کمک میکروسکوپ الکترونی میسر می‌باشد. روش تست PCR برای تشخیص ویروس در دسترس می‌باشد که در مواقعی که ویروس کمی در مدفوع وجود دارد که از روش ELISA قابل تشخیص نیست تست PCR می‌تواند کارساز باشد. از نظر کلینیکی، شکل روده ای بیماری ممکن است با Coronavirus یا شکل‌های دیگری از عفونت روده اشتباه گرفته شود که تشخیص تفریقی آن در جدی تر بودن روند بیماری، اسهال خونی، تعداد کم گلبول‌های سفید خون و نکروز دیواره روده است. علائم گفته شده در سگ‌های واکسینه نشده دیده می‌شود. شکل قلبی این بیماری به دلیل علائم خاص آن راحت تر تشخیص داده می‌شود.

درمان

نرخ زنده ماندن بستگی به این دارد که ویروس چه زمانی تشخیص داده می‌شود و سگ چه سنی دارد. هیچ درمان ثابت شده‌ای برای این بیماری وجود ندارد و مراقبت استاندارد حال حاضر همان مراقبت‌های حمایتی شامل بستری شدن حیوان است که به دنبال از دست رفتن آب بدن و آسیب جدی به روده‌ها و مغز استخوان امری ضروری و حیاتی است. برای این که حیوان احتمال زنده ماندن بیش تری داشته باشد باید هر چه سریع تر آزمایش‌های تشخیصی ویروس و روند درمان آغاز گردد. درمان‌های حمایتی شامل:مایع درمانی تزریقی کریستالوئیدها یا کلوئیدها (مانند:هتاستارچ)، تزریقات داروهای ضداستفراغ مانند Maropitant,Metoclopramide,Dolasetron,Ondansetron Prochlorperazine می‌باشد. تزریق آنتی‌بیوتیک‌های وسیع الطیف شامل ترکیب Enrofloxacin و Cefazolin، ترکیب Enrofloxacin و Ampicillin و آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند Metronidazole,Timentin یا Enrofloxacin هم کاربرد دارد.