ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۳/۷۱
رمز سزار یکی از ساده‌ترین و شناخته‌شده‌ترین تکنیک‌های رمزگذاری است. این رمز یک نوع رمز جانشینی است که در آن هر حرف در متن آشکار با حرف دیگری با فاصله‌ای ثابت در الفبا جایگزین می‌شود؛ به این فاصلهٔ ثابت «مقدار انتقال» گفته می‌شود. برای مثال اگر مقدار انتقال برابر ۳ انتخاب شود و رمزنگاری روی متن با الفبای انگلیسی انجام شود، حرف D به جای حرف A می‌نشیند، حرف E به جای حرف B می‌نشیند، و الی آخر. نام رمز سزار از ژولیوس سزار گرفته شده‌است که از آن در ارتباطات محرمانهٔ خود استفاده می‌کرد. رمزهای جانشینی پیش از ژولیوس سزار هم استفاده می‌شدند. به عنوان مثال می‌توان به رمز اتبش و مربع پولیبیوس اشاره کرد. اما استفاده از انتقال دورانی، نخست به نام ژولیوس سزار ثبت شده‌است. از رمز سزار حتی تا سال ۱۹۱۵ در ارتباطات نظامی استفاده شده‌است. ارتش روسیه از آن به عنوان جایگزینی برای سیستم‌های پیچیده‌تر که یادگیری آن‌ها برای لشگریان دشوار بود، استفاده می‌کرد. در نتیجه، تحلیل‌گران رمز آلمانی و اتریشی پیام‌های روسی را به راحتی شنود می‌کردند. رمز سزار مانند تمام رمزهای جانشینی تک‌الفبایی دیگر به راحتی شکسته می‌شود و در حضور تکنیک‌های مدرن رمزگشایی، هیچ‌گونه امنیتی برای ارتباطات فراهم نمی‌کند. به همین دلیل، این رمز معمولاً به عنوان یکی از اجزای سیستم‌های رمزگذاری پیچیده‌تر مانند رمز ویژنر استفاده می‌شود. یک کاربرد مدرن رایج رمز سزار، روت۱۳ است که در تالارهای گفت‌وگوی اینترنتی مورد استفاده قرار می‌گیرد.