ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۰/۸۳
جنگ صلیبی پنجم که از سال ۱۲۱۳ تا ۱۲۲۱ م (۶۱۰ - ۶۱۸ ه.ق) ادامه یافت، تلاش جدید کشورهای مسیحی اروپایی در جهت بازپس‌گیری اورشلیم و سایر سرزمین‌های مقدس از دولت قدرتمند ایوبیان حاکم بر مصر و شام بود. پاپ اینوسِنت سوم در ۱۲۱۳ م، به‌قصد جبران جنگ صلیبی چهارم، خواستار جنگی دیگر گردید. با درگذشت پاپ در مهٔ ۱۲۱۶ م، جانشین وی، هونوریوس سوم، آغاز حملهٔ جدید را به جان بِریَن، پادشاه اورشلیم، اطلاع داد. جان بِریَن کلید فتح اورشلیم و تمام سرزمین شام را چیرگی بر مصر می‌دانست؛ از این‌رو، پس از درگیری های جزیی در شام و تهیهٔ تدارکات لازم، در ۷ مهٔ ۱۲۱۸ م راهی شهر دِمیاط در مصر شد. صلیبیون پس از تحمل تلفات سنگین، سرانجام در ۲۱ اوت ۱۲۱۸ م برج سلسله را به تصرف خود درآوردند و راه ورود به مصر برایشان گشوده شد. در همان زمان الکامل محمد، حاکم مصر، تلاش‌های مؤثری برای جلوگیری از ورود صلیبیون به مصر کرد، اما در نتیجه توطئه داخلی سپاهیانش متفرق شدند و صلیبیون توانستند اردوگاه مسلمانان را به تصرف درآورند. با وجود مقاومت سرسختانهٔ مردم دِمیاط، سرانجام این شهر، بر اثر شیوع بیماری و قحطی و فشار شدید صلیبیون در ۵ نوامبر ۱۲۱۹ م سقوط کرد و سپاه صلیبی پس از ورود، شهر را غارت نمود. در این هنگام، فرماندهی صلیبیون در مصر به پِلاجیو گالوانی رسید و وی در تابستان ۱۲۲۱ م به قاهره حمله کرد.