کمیته امنیت عمومی
{{{سمت}}} | |
---|---|
گمارنده | National Convention |
کمیته ایمنی عمومی (فرانسوی: Comité de salut public) کمیته ای از کنوانسیون ملی فرانسه بود که دولت موقت و کابینه جنگ را در دوران حکومت ترور، مرحله خشونت آمیز انقلاب فرانسه، تشکیل داد. این کمیته اضافه بر کمیته دفاع عمومی، که در اوایل ژانویه ۱۷۹۳ ایجاد شدهبود، در آوریل ۱۷۹۳ توسط کنوانسیون ملی ایجاد شد. وظیفه اصلی این کمیته حفاظت از جمهوری جدید در برابر دشمنان خارجی و داخلی، مبارزه با ائتلاف اول و شورش وندیه بود. به عنوان اقدامی در زمان جنگ، به کمیته اختیارات نظارتی و اداری گسترده ای بر نیروهای مسلح، قوه قضائیه و قوه مقننه و همچنین نهادهای اجرایی و وزرای کنوانسیون داده شد.
همانطور که کمیته، که در ماه ژوئیه بازسازی شد، دفاع (سطح جمعی) را در برابر ائتلاف سلطنتی کشورهای اروپایی و نیروهای ضد انقلاب در فرانسه بالا برد، روز به روز قدرتمندتر شد. در دسامبر ۱۷۹۳، کنوانسیون به طور رسمی قدرت اجرایی را به کمیته اعطا کرد. در میان اعضا، ژاکوبن ماکسیمیلیان روبسپیر رادیکال یکی از شناخته شده ترینها بود، اگرچه او هیچ قدرت یا امتیاز خاصی نداشت. [۱] پس از دستگیری و اعدام جناح های رقیب هبرتیست ها و دانتونیست ها، سرانجام احساسات در کنوانسیون علیه روبسپیر معطوف شد که در نهایت منجر به اعدام وی در در جولای ۱۷۹۴ شد. در واکنش ترمیدوری بعدی، نفوذ کمیته کاهش و در سال ۱۷۹۵ این کمیته لغو شد [۲]
خاستگاه و تکامل
اقلیم اجتماعی فرانسه انقلابی
انقلاب فرانسه تحولی عظیم در جامعه ایجاد کرد که در آن شهروندان می خواستند عصر جدیدی از عقلانیت انتقادی، برابری طلبی و میهن پرستی را در میان مردان فرانسوی به وجود آورند. آرمان های انقلابی در سراسر فرانسه گسترش یافت و اعتقاد به دموکراسی و حکومت غیرنظامی به عنوان عصر جدید تمدن فرانسه اعلام شد. سال ۱۷۹۳ قانون اساسی جدید جمهوری را به ارمغان آورد که توسط مجلس ملی تهیه شد. قانون اساسی فرانسه در سال ۱۷۹۳ و دولت بعدی آن اصلاحات گسترده ای را در سیستم سیاسی و نظم اجتماعی فرانسه به ارمغان آورد. اصلاحات عمده این قانون اساسی شامل آموزش جامع، به رسمیت شناختن حقوق برای فرزندان نامشروع، لغو برده داری و بهبود حقوق زنان متاهل بود.
قانون اساسی فرانسه در سال ۱۷۹۳ ایدئولوژی حاکم بر عصر روشنگری دولت فرانسه را در این مرحله از دوره انقلابی ترسیم کرد. قانون اساسی حق مقاومت در برابر ظلم و همچنین حق آزادی شخصی را مشخص می کند. برابری همه مردان فرانسوی به جز ساختار جمهوری فرانسه مشروح است. قانون اساسی جدید و تغییر به یک حکومت جمهوری با محوریت مجلس ملی، فضایی را برای قدرت گرفتن یک مقام حکومتی افراطی ایجاد کرد. اعضای طبقات رایج فرانسه مانند سانز کلوتز (Sans-Culottes) به رادیکالیسم روی آوردند و الهام بخش فعالیت های مبارزاتی در میان مردم فرانسه شدند. [۳]
کمیته بحث
در ۵ آوریل ۱۷۹۳، فرمانده نظامی فرانسوی و وزیر سابق جنگ، ژنرال چارلز فرانسوا دوموریز به دنبال انتشار نامه ای آتشین که در آن تهدید کرده بود در صورتی که کنوانسیون ملی رهبری او را نپذیرد، ارتش خود را به شهر پاریس خواهد برد، به اتریش فرار کرد. خبر فرار او باعث نگرانی در پاریس شد، جایی که ترس از شکست قریب الوقوع از اتریش و متحدان آنها وجود داشت. باور عمومی بر این بود که فرانسه انقلابی در خطر فوری قرار دارد و نه تنها توسط ارتش های خارجی و شورش های اخیر در وانده، بلکه توسط عوامل خارجی که از درون برای نابودی کشور طراحی می کردند، تهدید می شد [۴] و فرار دوموریز اعتبار بیشتری به این باور داد. در پرتو این تهدید، رهبر ژیروندین ماکسمین ایزنارد پیشنهاد ایجاد یک کمیته ۹ نفره ایمنی عمومی را داد. ایزنارد در این تلاش مورد حمایت ژرژ دانتون قرار گرفت و اعلام کرد: این کمیته دقیقاً همان چیزی است که ما می خواهیم، دستی برای گرفتن سلاح دادگاه انقلاب. [۴]
پس از پیشنهاد برتراند بار در ۱۸ مارس، کمیته در ۶ آوریل ۱۷۹۳ ایجاد شد. این کمیته که از نزدیک با رهبری دانتون مرتبط بود، در ابتدا به عنوان کمیته دانتون شناخته می شد. [۵] دانتون کمیته را در ۳۱ مه و ۲ جون ۱۷۹۳ که شاهد اخراج خشونت آمیز ژیروندین ها و تشدید جنگ در وانده بودند، هدایت کرد. هنگامی که کمیته در ۱۰ جولای ۱۷۹۳ دوباره تشکیل شد، کمیته شامل دانتون نشد. با این وجود، او به حمایت از تمرکز قدرت توسط کمیته ادامه داد. [۶]
در ۲۷ جولای ۱۷۹۳، ماکسیمیلیان روبسپیر به عضویت کمیته انتخاب شد. در این زمان، کمیته وارد مرحله قدرتمندتر و فعالتری میشد که در کنار شریک قدرتمند خود، کمیته امنیت عمومی، به یک دیکتاتوری تبدیل میشد. نقش کمیته امنیت عمومی شامل اداره جنگ (شامل انتصاب ژنرال ها)، انتصاب قضات و هیئت منصفه برای دادگاه انقلاب، [۷] تأمین ارتش و مردم، حفظ نظم عمومی و نظارت بر بوروکراسی دولتی بود. [۸]
این کمیته همچنین مسئول تفسیر و اجرای فرامین کنوانسیون ملی و در نتیجه اجرای برخی از سختگیرانهترین سیاستهای ترور بود - به عنوان مثال، قانون مشکوکین در ۲۳ اوت ۱۷۹۳ تصویب شد. قانون اکثریت عمومی در ۲۹ سپتامبر ۱۷۹۳ تصویب شد. اختیارات گسترده و متمرکز کمیته توسط قانون ۱۴ فریمر (همچنین به عنوان قانون حکومت انقلابی) در ۴ دسامبر ۱۷۹۳ تدوین شد.[نیازمند منبع]
اعدام هبرتیست ها و دانتونیست ها
در ۵ دسامبر ۱۷۹۳، روزنامهنگار کامیل دزمولین با تأیید روبسپیر و کمیته شروع به انتشار له ویو کوردلیر (Le Vieux Cordelier) کرد . [۹] هدف این روزنامه در ابتدا علیه جناح هبرتیست افراطی انقلابی بود که مطالبات افراطی، شور ضد مذهبی و تمایل به شورش های ناگهانی کمیته را دچار مشکل کرد. با این حال، دزمولینز به سرعت قلم خود را بر ضد کمیته امنیت عمومی و کمیته امنیت عمومی چرخاند و سلطنت آنها را با دوران ظالمان رومی که توسط تاسیتوس شرح داده شده است مقایسه کرد و دیدگاههای متمادی جناح دانتونیست را تشریح کرد.[نیازمند منبع]
در نتیجه، اگرچه هبرتیست ها در مارس ۱۷۹۴ دستگیر و اعدام شدند، کمیته ها دزمولین و دانتون را نیز دستگیر کردند. هرو دو سیشل، دوست و متحد دانتون، از کمیته امنیت عمومی اخراج شد، دستگیر شد و در کنار آنها محاکمه شد. در ۵ آوریل ۱۷۹۴، دانتونیست ها به گیوتین رفتند. [۱۰]
کمیته حاکمیت
حذف هبرتیست ها و دانتونیست ها قدرت کمیته ها را برای کنترل و خاموش کردن مخالفان آشکار کرد. ایجاد یک اداره کل پلیس در مارس ۱۷۹۴- که به طور اسمی به کمیته ایمنی عمومی گزارش می داد - به افزایش قدرت کمیته امنیت عمومی کمک کرد.
قانون ۲۲ پریریال که توسط کمیته پیشنهاد شد و توسط کنوانسیون در ۱۰ جون ۱۹۷۴ تصویب شد، در ایجاد کنترل آهنین دادگاه انقلاب و بالاتر از آن کنوانسیون و کمیته های امنیت عمومی و امنیت عمومی پیش رفت. این قانون اشکال مختلفی از دشمنان عمومی را برشمرده، محکومیت آنها را ملزم میکرد و مراجعات قانونی در دسترس متهمان را به شدت محدود میکرد. مجازات تمام جرایم طبق این قانون اعدام بود. تعداد محکومان به اعدام در پاریس از آغاز تا سقوط روبسپیر در ۲۷ جولای ۱۹۷۴، بیش از کل اعدامهای قبلی دادگاه انقلاب است. [۱۱]
با این حال، حتی با رسیدن ترور به اوج خود و همراه با آن قدرت سیاسی کمیته، اختلاف در دولت انقلابی در حال افزایش بود. اعضای کمیته امنیت عمومی از رفتار مستبدانه کمیته امنیت عمومی و به ویژه تجاوز به اداره کل پلیس به دلیل کوتاهی خود ابراز ناراحتی کردند. [۱۲] بحثهای درون کمیته امنیت عمومی به قدری شدید شده بود که جلسات خود را به اتاق خصوصیتر منتقل کرد تا توهم توافق را حفظ کند. [۱۳] روبسپیر، یکی از حامیان پرشور فرقه وجود عالی، خود را به طور مکرر با اعضای کمیته ضد دینی، کولو دوربوا و بیلو-وارن، درگیر میدانست. علاوه بر این، غیبت های فزاینده روبسپیر در کمیته به دلیل بیماری (او در جون ۱۹۷۴ در جلسات شرکت نکرد) این تصور را ایجاد کرد که او منزوی و دور از ارتباط است. شارلوت روبسپیر در خاطرات خود گزارش داد که روبسپیر با تعدادی از نمایندگان مأموریت به دلیل افراط و تفریط آنها درگیری داشته است که احتمالاً منجر به اتحاد کمیته نیز شده است.
سقوط کمیته و پیامدهای آن
هنگامی که در اواسط ژوئیه ۱۷۹۴ مشکوک شد که روبسپیر و سن ژوست در حال برنامه ریزی برای حمله به مخالفان سیاسی خود ژوزف فوشه، ژان-لامبرت تالین و مارک-گیوم الکسیس وادیر (دو عضو اخیر کمیته امنیت عمومی) هستند. آتش بس شکننده در داخل دولت منحل شد. سنت جوست و همکارش، عضو کمیته ایمنی عمومی، برتراند بار، تلاش کردند تا صلح را بین کمیتههای امنیت عمومی و امنیت عمومی حفظ کنند. با این حال، روبسپیر در ۲۶ جولای۱۷۹۴ در کنوانسیون ملی سخنرانی کرد که در آن بر نیاز به "تصفیه" کمیته ها و "درهم شکستن همه جناح ها" تاکید کرد. [۱۴] در یک سخنرانی در باشگاه ژاکوبن در آن شب، او به کولو دوربوا و بیلو-وارن که اجازه چاپ و توزیع سخنرانی او در مجمع را نداده بودند، حمله کرد.
در روز بعد، ۲۷ جولای ۱۷۹۴ (یا ۹ ترمیدور طبق تقویم جمهوری خواه)، سنت ژوست شروع به سخنرانی قبل از کنوانسیون کرد و قصد داشت کولو d'Herbois، Billaud-Varenne و سایر اعضای کمیته امنیت عمومی را محکوم کند. با این حال، تقریباً بلافاصله توسط تالین و بیلو-وارن که او را به قصد "قتل کنوانسیون" متهم کردند، صحبت او را قطع کردند. [۱۵] بارر، وادیه و استانیسلاس فرون به اتهامات علیه سن ژوست و روبسپیر پیوستند. کنوانسیون دستور دستگیری روبسپیر، برادرش آگوستین و سن ژوست را به همراه حامیان آنها فیلیپ لو باس و ژرژ کوتون را صادر کرد.
دورهای از ناآرامیهای مدنی شدید آغاز شد که طی آن اعضای کمیتههای امنیت عمومی و امنیت عمومی مجبور شدند به این کنوانسیون پناه ببرند. برادران روبسپیر، سن ژوست، لو باس و کوتون خود را در هتل دو ویل غرق کردند و تلاش کردند تا شورشی را برانگیزند. در نهایت، در مواجهه با شکست و دستگیری، لوباس خودکشی کرد، در حالی که سن ژوست، کوتون، و ماکسیمیلیان و آگوستین روبسپیر در ۲۸ جولای ۱۷۹۴ دستگیر و گیوتین شدند [۱۶]
دوره تحولات متعاقب آن، که واکنش ترمیدوری نامیده شد، شاهد لغو بسیاری از غیرمحبوب ترین قوانین دوران ترور و محدودیت کمیته های امنیت عمومی و ایمنی عمومی بود. کمیته ها بر اساس قانون اساسی سال سوم (۱۷۹۵) بر چیده شدند، که نشانه آغاز دایرکتوا بود.[نیازمند منبع]
ترکیب بندی
کمیته دفاع عمومی (۲۵ مارس – ۶ آوریل ۱۷۹۳)
- ترکیب حزب
|
13
|
|
9
|
|
3
|
منابع
- ↑ Editors of E.B., Editors of E.B. (11 May 2020). "Committee of Public Safety". Encyclopædia Britannica. Retrieved 16 January 2023.
{{cite web}}
:|last=
has generic name (help) - ↑ "Committee of Public Safety". Encyclopædia Britannica (به انگلیسی). Retrieved 2017-09-20.
- ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref>
غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامTackett 2015 251
وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Belloc (1899).
- ↑ Mantel (2009).
- ↑ Belloc (1899).
- ↑ Scurr (2006).
- ↑ Furet (1992).
- ↑ Furet (1992).
- ↑ "Danton Versus Robespierre: The Quest for Revolutionary Power". ucumberlands.edu. Archived from the original on 8 September 2017. Retrieved 20 September 2017.
- ↑ Scurr (2006), p. 328.
- ↑ Scurr (2006).
- ↑ Scurr (2006).
- ↑ Madelin (1916), p. 418.
- ↑ Madelin (1916).
- ↑ "Maximilien Robespierre, Master of the Terror". loyno.edu. Retrieved 20 September 2017.