خانه باب: تفاوت میان نسخه‌ها
Scholar.me (بحث | مشارکتها) برچسب: خنثی‌سازی |
بی جهت برچسب نزنید |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{بهبود منبع|تاریخ=فوریه ۲۰۲۰}} |
|||
{{درستی|تاریخ=فوریه ۲۰۲۰}} |
|||
{{coordinates|29.61225|52.54083|display=title}} |
{{coordinates|29.61225|52.54083|display=title}} |
||
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۹:۵۱
خانه باب در شیراز همچنین معروف به خانهٔ سید باب، خانه‌ای بود که سید علی‌محمد باب، بنیان‌گذار آیین بابی در شیراز در آن زندگی می‌کرد و نخستین‌بار در آن خانه دعوت خود را آشکار کرد.[۱]
این خانه که مهم‌ترین زیارت‌گاه بهائیان در ایران بود[۲][۳][۴][۵] در ۱۰ شهریور ۱۳۵۸[۶] و در جریان حوادث انقلاب ایران تخریب شد.[۷][۸]
تخریب
بهاءالله در کتاب اقدس، خانهٔ سید باب را مکانی برای زیارت پیروان دین بهائی تعیین کرده بود.[۳][۹] پس از تعمیراتی که به دستور عبدالبهاء در سال ۱۹۰۳ میلادی انجام شد این بنا مرکز اصلی زیارت بهائیان شد،[۱۰] اما در طی سال‌های بعد چندین بار مورد حملهٔ متعصبین شیعه قرار گرفت و تخریب شد.[۱۰] در سال ۱۹۴۲ میلادی این خانه در طی یک آتش‌سوزی عمدی آسیب دید. بیش از یک دهه بعد در سال ۱۹۵۵ در بحبوحه یک سلسله فعالیت‌های ضد بهائی که به تحریک محمد تقی فلسفی در سراسر ایران شروع شده بود، این بنا به شدت آسیب دید و در نهایت در سپتامبر ۱۹۷۹ بعد از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، توسط مسلمانان انقلابی[۳] با خاک یکسان شد.[۱۰]
واکنش جامعه بهائیان
در پی تخریب خانهٔ سید باب، محفل ملی بهاییان ایران در نامه‌ای به‌تاریخ ۹ مهر ۱۳۵۸ با عنوان «جان و دل، نه آب و گل»[۱۱] از سیر وقایع تخریب خانه و پیامدهای آن برای بهاییان سخن گفت.[۸]
اعضای محفل ملی که چند نامهٔ اعتراضی منتشر کرده بودند، در سال ۱۳۵۹ ربوده شدند و هیچگاه اثری از آنان پیدا نشد.[۸]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ پرپنچی, مهدی (۲۱ مه ۲۰۰۷). ""دین ایرانی" در کوه کَرمَل". بی‌بی‌سی فارسی. Archived from the original on 16 July 2019. Retrieved 4 February 2020.
- ↑ Kamrava, M.; Dorraj, M. (2008). Iran Today: An Encyclopedia of Life in the Islamic Republic. Greenwood Press. p. 192. ISBN 978-0-313-34163-2.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Smith, Peter, (2008). An introduction to the Baha'i faith. Cambridge University Press. p. 192. ISBN 978-0-521-86251-6. OCLC 181072578.
{{cite book}}: نگهداری CS1: نقطه‌گذاری اضافه (link) - ↑ "BAHAISM viii. Bahai Shrines". Encyclopaedia Iranica. Archived from the original on 17 November 2019. Retrieved 4 February 2020.
- ↑ Foltz, R. (2013). Religions of Iran: From Prehistory to the Present. A Oneworld book. Oneworld Publications. p. 240. ISBN 978-1-78074-309-7. Retrieved 2020-02-04.
- ↑ دیانتی ممنوع - آزار و تعقیب بهاییان در ایران. شرکت کتاب. 2009. p. ۸۳. ISBN 978-1-59584-193-3.
- ↑ نوری, رضا (14 January 2020). "جنازه‌های بی‌تشییع؛ از احمد کسروی و بیژن جزنی تا مریم فیروز و هاله سحابی". BBC. Archived from the original on 17 January 2020. Retrieved 4 February 2020.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ کمالی, مهرک (2019-06-14). "بهائیان و تشدید سرکوب‌ها پس از انقلاب". بی‌بی‌سی فارسی. Archived from the original on 20 August 2019. Retrieved 2020-02-04.
- ↑ Taherzadeh, Adib (1987). The Revelation of Bahá'u'lláh: Adrianople, 1863–68. Oxford, UK: G. Ronald. pp. 236–269. ISBN 978-0-85398-071-1. Archived from the original on 28 January 2020. Retrieved 30 January 2020.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Smith, Peter (2000). "Shiraz the House of the Bab". A concise encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford: Oneworld Publications. p. 314. ISBN 1-85168-184-1. Archived from the original on 1 April 2019. Retrieved 28 January 2020.
- ↑ عنوان نامه اشاره به این داشت که اعتقاد بهاییان با جانشان تنیده‌است و نه با خشت و گل یک خانه.