ویجا سلمینز

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
Vija Celmins
نام هنگام تولدVija Celmiņa
زادهٔ۲۵ اکتبر ۱۹۳۸ ‏(۸۵ سال)
ریگا، لتونی
ملیتایالات متحده آمریکا
تحصیلاتJohn Herron School of Art
دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس
شناخته‌شده براینقاشی، هنرهای نگاشتاری، Printmaking
جنبشAbstract, Minimalism, Photorealism
جایزه(ها)کمک‌هزینه گوگنهایم، موقوفه ملی هنرها، American Academy of Arts and Letters, Carnegie Prize, بنیاد جان دی و کاترین مک‌آرتور

ویجت سلمینز (تلفظ VEE-ya SELL-muns;[۱] لتونیایی: ویجا سلمیز با تلفظ TSEL-meen-ya) یک هنرمند تجسمی آمریکایی لتونیایی است که بیشتر به خاطر نقاشی‌ها و نقاشی‌های واقع‌گرایانه از محیط‌های طبیعی و پدیده‌هایی مانند اقیانوس، تار عنکبوت، میدان‌های ستاره‌ای و صخره‌ها شهرت دارد.[۲][۳][۴] کارهای قبلی او شامل مجسمه‌های پاپ و نقاشی‌های نمایشی تک رنگ بود. او که در شهر نیویورک مستقر است، موضوع بیش از چهل نمایشگاه انفرادی از سال ۱۹۶۵، و بازنگری‌های بزرگ در موزه هنر مدرن، موزه هنر آمریکایی ویتنی، موزه هنر شهرستان لس آنجلس، موزه هنر مدرن سانفرانسیسکو، موسسه بوده‌است. هنرهای معاصر، لندن و مرکز پمپیدو، پاریس.

زندگی‌نامه[ویرایش]

ویجا سلمینا در ۲۵ اکتبر ۱۹۳۸ در ریگا، لتونی به دنیا آمد.[۵] پس از اشغال لتونی توسط اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۴۰، در طول جنگ جهانی دوم، والدین او به همراه او و خواهر بزرگترش اینتا[۶] به آلمان، سپس تحت رژیم نازی گریختند. پس از پایان جنگ، خانواده در اردوگاه پناهندگان لتونی تحت حمایت سازمان ملل در Esslingen am Neckar، بادن-وورتمبرگ زندگی کردند. در سال ۱۹۴۸، خدمات جهانی کلیسا خانواده را به ایالات متحده، برای مدت کوتاهی در شهر نیویورک و سپس در ایندیاناپولیس، ایندیانا، منتقل کرد. با حمایت یک کلیسای محلی لوتری،[۶] پدرش به عنوان نجار کار کرد و مادرش در خشکشویی بیمارستان.[۷] ویجا ده ساله بود و انگلیسی صحبت نمی‌کرد، که باعث شد روی طراحی تمرکز کند و معلمانش را تشویق به خلاقیت و نقاشی بیشتر کند.[۸]

در سال ۱۹۵۵، او وارد مدرسه هنر جان هرون در ایندیاناپولیس شد، جایی که او گفته‌است که برای اولین بار در زندگی خود احساس غریبگی نمی‌کند.[۹] در سال ۱۹۶۱ او برای شرکت در یک جلسه تابستانی در دانشگاه ییل موفق به دریافت کمک هزینه تحصیلی شد و در آنجا با چاک کلوز و بریس ماردن آشنا شد که دوستان صمیمی باقی ماندند.[۹] در این زمان بود که او شروع به مطالعه نقاش طبیعت بی جان ایتالیایی جورجیو موراندی کرد و آثار انتزاعی نقاشی کرد. در سال ۱۹۶۲ از هرون با مدرک BFA فارغ‌التحصیل شد و به ونیز، لس آنجلس نقل مکان کرد تا در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس، MFA را دنبال کند و در سال ۱۹۶۵ فارغ‌التحصیل شد. در UCLA، او از آزادی لذت می‌برد، دور بودن از والدینش، که منجر به کاوش‌های هنری بیشتر شد.[۹] او تا سال ۱۹۸۰ در ونیز زندگی کرد و به نقاشی و مجسمه‌سازی مشغول بود و به عنوان مربی در کالج ایالتی کالیفرنیا، دانشگاه کالیفرنیا، ایروین و موسسه هنر کالیفرنیا در والنسیا کار می‌کرد.

در سال ۱۹۸۱، به دنبال دعوت به تدریس در مدرسه نقاشی و مجسمه‌سازی اسکوهگان، او برای همیشه به شهر نیویورک نقل مکان کرد و می‌خواست به هنرمندان و هنری که دوست داشت نزدیکتر شود. او همچنین به نقاشی بازگشت که دوازده سال آن را رها کرده بود و در آن زمان عمدتاً با مداد کار می‌کرد. او بعداً به استفاده از حکاکی روی چوب و سپس پاک کن و زغال چوب روی آورد و چاپگری را به کارنامه خود اضافه کرد. از آن زمان، او در یک کلبه در ساگ هاربر، نیویورک، و یک اتاق زیر شیروانی استودیویی در خیابان کراسبی در سوهو، منهتن کار کرده‌است. در طول دهه ۱۹۸۰، او همچنین در اتحادیه کوپر و دانشکده هنر دانشگاه ییل تدریس کرد.[۱۰]

کارها[ویرایش]

کارهای اولیه ویجا سلمینز که در دهه ۱۹۶۰ در کالیفرنیا کار می‌کرد، به‌طور کلی در نقاشی فوتورئالیستی و مجسمه‌سازی با الهام از پاپ، بازنمایی بود. او اشیاء معمولی مانند تلویزیون، لامپ، مداد، پاک کن و عکس‌های تک رنگ نقاشی شده را بازسازی کرد.[۱۱] موضوع اصلی در نقاشی‌ها خشونت یا درگیری بود، مانند هواپیماهای جنگی، تفنگ‌های دستی و تصاویر شورش. نگاهی به گذشته از آثار ۱۹۶۴–۱۹۶۶ توسط مجموعه منیل با همکاری موزه هنر شهرستان لس آنجلس در سال ۲۰۱۰ سازماندهی شد.[۱۲] او مالکوم مورلی و جاسپر جانز را به عنوان تأثیرگذاران این دوره ذکر کرده‌است.[۱۳][۱۴]

در اواخر دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، او نقاشی را رها کرد، و بر روی مداد گرافیتی تمرکز کرد،[۱۵] نقاشی‌های فوتورئالیستی بسیار دقیق را بر اساس عکس‌هایی از عناصر طبیعی مانند سطح اقیانوس یا ماه، داخل پوسته‌ها و نمای نزدیک خلق کرد. از سنگ‌ها[۱۶] منتقدان اغلب رویکرد پرزحمت او را با معاصران چاک کلوز و گرهارد ریشتر مقایسه می‌کنند،[۱۷] و او از جورجیو موراندی، استاد طبیعت بی‌جان خاکستری کم‌رنگ، به‌عنوان تأثیر عمده یاد کرده‌است.[۱۵] این آثار همچنین با ریشتر تصادفی ظاهری و در نتیجه نگرش ظاهراً بی‌علاقه‌ای دارند. گویی هر عکسی به عنوان منبعی برای یک نقاشی عمل می‌کند، و انتخاب ظاهراً بی‌اهمیت است. البته این چنین نیست، اما اثر این تصور را در خود دارد که تصویر به‌طور تصادفی از میان مجموعه ای بی پایان از تصاویر جایگزین احتمالی با ماهیت مشابه انتخاب شده‌است.

در پایان این دوره، از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳، سلمینز نیز به مجسمه‌سازی بازگشت به نحوی که علاقه او به فوتورئالیسم را در خود جای داد. او مجموعه‌ای از ریخته‌گری‌های برنزی، سنگ‌های رنگ‌آمیزی اکریلیک، کپی‌های دقیق سنگ‌هایی را که در امتداد ریو گراند در شمال نیومکزیکو پیدا کرد، تولید کرد،[۱۸] با یازده نمونه در MoMA (عکس‌ها را ببینید).[۱۹] در سال ۱۹۸۱، او به نقاشی بازگشت، از این نقطه به بعد، همچنین با حکاکی روی چوب و چاپ، و به‌طور عمده در زغال چوب با طیف گسترده‌ای از پاک کن‌ها کار می‌کرد - اغلب فضای منفی را کاوش می‌کرد، به‌طور انتخابی تاریکی را از تصاویر حذف می‌کرد،[۲۰] و به کنترل ظریف خاکستری دست می‌یافت. تن.[۲۱]

از اوایل دهه ۱۹۸۰ به بعد، سلمینز با استفاده از این تکنیک‌های مختلف، بر روی صورت‌های فلکی، ماه و اقیانوس‌ها تمرکز کرد، تعادلی بین انتزاع و فوتورئالیسم.[۲۲] در سال ۲۰۰۰، او شروع به تولید تارهای عنکبوت متمایزی و متمایز کرد، دوباره تصاویر منفی در روغن یا زغال چوب، که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت،[۲۳][۲۴] با توجه ویژه به رشد و درخشندگی دقیق سطح او.[۲۵] او گفته‌است که همه این آثار بر اساس عکس هستند و او تلاش قابل توجهی را روی سطوح ساخته شده از تصاویر انجام می‌دهد.[۲۶] ایندیپندنت در سال ۱۹۹۶ در بررسی گذشته نگر ۳۰ ساله او در مؤسسه هنرهای معاصر لندن، از او به عنوان «بهترین راز هنر آمریکایی» نام برد.[۲۷]

منتقدان اغلب خاطرنشان کرده‌اند که آثار سلمینز از اواخر دهه ۱۹۶۰ - مناظر ماه، سطوح اقیانوس، میدان‌های ستاره‌ای، صدف‌ها و تار عنکبوت، اغلب در ویژگی نداشتن نقطه مرجع مشترک هستند: بدون افق، عمق میدان، لبه یا نشانه‌ها. برای قرار دادن آنها در متن مکان، صورت فلکی، یا نام علمی همه ناشناخته هستند - هیچ اطلاعاتی ارائه نشده‌است.[۲۸][۲۹][۳۰]

از سال ۲۰۰۸، سلمینز با نقاشی‌هایی از نقشه‌ها و کتاب‌ها، و همچنین استفاده‌های فراوان از قرص‌های گرافیتی کوچک - تخته‌های سیاه دستی - به اشیاء و کارهای نمایندگی بازگشت.[۳۱] او همچنین چاپ‌های سری از امواج، تار عنکبوت، صدف‌ها و کف‌های بیابانی که اکنون شناخته شده بود، تولید کرد، که بسیاری از آنها در گالری مک کی در ژوئن ۲۰۱۰ به نمایش گذاشته شدند.[۳۲][۳۳][۳۴] او اخیراً سری جدیدی از چاپ‌ها را منتشر کرده‌است که شامل هر دو آسمان شب و میزانسن امواج است. این آثار در گالری متیو مارکز در ژانویه، فوریه و مارس ۲۰۱۸[۳۵] و گالری سینور و شاپ مارکت در فوریه و مارس ۲۰۱۸ به نمایش گذاشته شد[۳۶]

نمایشگاه‌ها[ویرایش]

آثار سلمینز موضوع بیش از چهل نمایشگاه انفرادی در سراسر جهان از سال ۱۹۶۵، صدها نمایشگاه گروهی بوده‌است. پس از آنکه فروشنده قدیمی او، گالری مک کی در نیویورک، بسته شدن خود را در سال ۲۰۱۵ اعلام کرد، سلمینز در حال حاضر توسط گالری متیو مارکس نمایندگی می‌شود.[۳۷]

مجموعه‌ها[ویرایش]

آثار سلمینز در مجموعه‌های بیش از بیست موزه عمومی از جمله موسسه هنر شیکاگو، موزه هنر بالتیمور، موزه هنر کارنگی، مرکز پمپیدو، پاریس، موزه همر، لس‌آنجلس، موزه عالی هنر، موزه هنز ونترتورr، سوئیس نگهداری می‌شوند. موزه هنر شهرستان لس آنجلس، موزه هنر متروپولیتن، نیویورک، موزه هنر مدرن فورت ورث، TX، موزه هنر مدرن، نیویورک، گالری ملی هنر، واشینگتن، دی سی، موزه هنر فیلادلفیا، موزه سانفرانسیسکو هنر مدرن، مجموعه منیل، و موزه هنر آمریکایی ویتنی.[۳۸]

در سال ۲۰۰۵، یک کلکسیونر اصلی آثار او، توسعه دهنده املاک و مستغلات، ادوارد آر. برویدا، ۱۷ قطعه را که ۴۰ سال از فعالیت حرفه ای او را پوشش می‌دهد، به عنوان بخشی از کمک کلی به ارزش ۵۰ میلیون دلار (۵۰۰۰۰۰۰۰ دلار) به موزه هنر مدرن اهدا کرد. به خصوص نقاشی‌های اولیه و متاخر قابل توجه بود.[۳۹]

به رسمیت شناختن[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Hilarie M. Sheets and Randy Kennedy (September 24, 2015); Changing Galleries نیویورک تایمز.
  2. ↑ "UCLA Hammer Gallery". Archived from the original on 3 July 2009. Retrieved 22 March 2022.
  3. ↑ "National Gallery".
  4. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  5. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "Indianapolis Star, Oct. 11, 2012 - Inta A. Celmins Obituary".
  7. ↑ "THE MUSEUM OF MODERN ART ORAL HISTORY PROGRAM, INTERVIEW WITH: VIJA CELMINS, BY: BETSY SUSSLER, EDITOR-IN-CHIEF, BOMB MAGAZINE, Oct. 18, 2011" (PDF).
  8. ↑ "Art21, Sep. 16, 2003 - Vija Celmins: Earliest Influences, Early Works, Interview". Archived from the original on 20 September 2015. Retrieved 22 March 2022.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ "THE MUSEUM OF MODERN ART ORAL HISTORY PROGRAM, INTERVIEW WITH: VIJA CELMINS, BY: BETSY SUSSLER, EDITOR-IN-CHIEF, BOMB MAGAZINE, Oct. 18, 2011" (PDF).
  10. ↑ "The Brooklyn Rail, June 2010 - In Conversation: Vija Celmins with Phong Bui".
  11. ↑ Knight, Christopher (December 21, 1993). "Los Angeles Times, Dec. 21, 1993 - ART REVIEW: The Profound Silence of Vija Celmins: MOCA retrospective, by CHRISTOPHER KNIGHT".
  12. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  13. ↑ "Might Be Good, Issue 158, Dec. 3, 2010 - Interview: Vija Celmins, by Wendy Vogel". Archived from the original on 13 February 2011. Retrieved 22 March 2022.
  14. ↑ McKenna, Kristine (July 27, 1990). "Los Angeles Times, Jul. 27, 1990 - ART REVIEWS: A Rare Show by Reclusive Vija Celmins, by KRISTINE McKENNA".
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ "Tate Modern, Tate Papers, Issue 14, Oct. 2010 - Dust and Doubt: The Deserts and Galaxies of Vija Celmins, by Stephanie Straine".
  16. ↑ "Tate Modern - Bio of Vija Celmins".
  17. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  18. ↑ Morgan, Susan, Los Angeles Times, 12 December 1993 http://articles.latimes.com/1993-12-12/entertainment/ca-1174_1_artist-vija-celmins
  19. ↑ "MoMA Collection - To Fix the Image in Memory by Vija Celmins".
  20. ↑ "Might Be Good, Issue 158, Dec. 3, 2010 - Interview: Vija Celmins, by Wendy Vogel". Archived from the original on 13 February 2011. Retrieved 22 March 2022.
  21. ↑ "The Brooklyn Rail, June 2010 - In Conversation: Vija Celmins with Phong Bui".
  22. ↑ Smith, Roberta (June 10, 2010). "New York Times, June 10, 2010 - Vija Celmins: 'New Paintings, Objects and Prints', By ROBERTA SMITH". The New York Times.
  23. ↑ Glueck, Grace (November 1, 2002). "New York Times, Nov. 1, 2002 - ART REVIEW; With No Hidden Agenda, The Process Is the Point, By GRACE GLUECK". The New York Times.
  24. ↑ "New Yorker, June 4, 2001 - DARK STAR: The intimate grandeur of Vija Celmins, BY PETER SCHJELDAHL".
  25. ↑ Johnson, Ken (June 1, 2001). "New York Times, June 1, 2001 - ART IN REVIEW; Vija Celmins, By KEN JOHNSON". The New York Times.
  26. ↑ "Tate Modern, Tate Papers, Issue 14, Oct. 2010 - Dust and Doubt: The Deserts and Galaxies of Vija Celmins, by Stephanie Straine".
  27. ↑ Ingleby, Richard (December 13, 1996). "The Independent, Dec. 13, 1996 - VISUAL ARTS: Vija Celmins ICA, London, by RICHARD INGLEBY".
  28. ↑ "Roswitha Haftmann Stiftung Foundation, Laudatio of Vija Celmins, 2009, by Hans-Joachim Müller".
  29. ↑ "Whitney for Teachers, Discussion of Vija Celmins". Archived from the original on 16 April 2013. Retrieved 22 March 2022.
  30. ↑ "PBS, ART21 - About Vija Celmins, from Art in the Twenty-First Century, 2003".
  31. ↑ "The Brooklyn Rail, June 2010 - In Conversation: Vija Celmins with Phong Bui".
  32. ↑ Smith, Roberta (June 10, 2010). "New York Times, June 10, 2010 - Vija Celmins: 'New Paintings, Objects and Prints', By ROBERTA SMITH". The New York Times.
  33. ↑ "McKee Gallery, 2010 Announcement of Vija Celmins Exhibit".
  34. ↑ "ArtPremium – Vija Celmins, Entropic Void". ArtPremium (به انگلیسی). 2017-04-19. Archived from the original on 4 May 2018. Retrieved 2018-05-03.
  35. ↑ "Vija Celmins". Matthew Marks Gallery. 2018.
  36. ↑ "Vija Celmins: Recent Prints". www.seniorandshopmaker.com. Archived from the original on February 28, 2018.
  37. ↑ Hilarie M. Sheets and Randy Kennedy (September 24, 2015); Changing Galleries نیویورک تایمز.
  38. ↑ "McKee Gallery, Biography of Vija Celmins".
  39. ↑ Vogel, Carol (October 12, 2005). "New York Times, Oct. 12, 2005 - The Modern Gets a Sizable Gift of Contemporary Art, By CAROL VOGEL". The New York Times.
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ ۴۰٫۲ "McKee Gallery, Biography of Vija Celmins".
  41. ↑ ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ ۴۱٫۲ ۴۱٫۳ "Carnegie Museum of Art - Biography of Vija Celmins".[پیوند مرده]
  42. ↑ "American Academy of Arts and Letters Awards Registry". Archived from the original on 2014-04-13.
  43. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  44. ↑ "Pittsburgh Post-Gazette, May 7, 2008 - Carnegie International a magnet for planners, art lovers, By Mary Thomas". May 7, 2008.
  45. ↑ "Roswitha Haftmann Prizewinners".
  46. ↑ "USA Projects, Board Fellow Vija Celmins, 2009". Archived from the original on 19 March 2012. Retrieved 22 March 2022.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ویجا_سلمینز&oldid=38949093»