مکان امنیتی مشارکتی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مکان امنیتی مشارکتی واژه‌ای مورد استفاده در نیروهای نظامی ایالات متحده آمریکا است که برای آموزش منطقه‌ای ضد تروریسم و پیشگیری از تجارت غیرقانونی مواد مخدر و همچنین فراهم آوردن دسترسی فوری به مناطق قاره‌ای استفاده می‌شود. در برخی موارد به آنها «lily pads» (نیلوفرآبیان) نیز گفته می‌شود.[۱]

مکان امنیتی مشارکتی، محل مشخصی در یک کشور میزبان بدون حضور پرسنل دائمی یا با حضور تعداد کمی از پرسنل آمریکایی است. ممکن است این محل دارای تجهیزات مستقر شده و/یا آرایش لجستیک باشد و برای دستیابی به فعالیت‌های مشارکتی امنیتی و دسترسی فوری استفاده شود.[۲]

این سایت‌ها سال ۲۰۰۴ توسط پنتاگون با هدف مقابله با تهدیدات منطقه‌ای در درجه اول در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین در پی گزارش بررسی وضعیت جهانی ساخته شدند.[۳] ساخت چنین پایگاه‌هایی در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما با محوریت حضور در آسیا-اقیانوسیه و عملیات در آفریقا، افزایش سریعی یافت.[۴]

مکان امنیتی مشارکتی با سایت عملیات خط مقدم با تعداد کمی پرسنل تمام وقت یا قراردادی یا پایگاه عملیات اصلی با پرسنل زیاد و سنگربندی محکم فرق دارد.

کانادا قطب پشتیبانی عملیاتی با عملکردی مشابه ساخته که با هواپیمای باری C-17 خود می‌تواند به آنها دسترسی پیدا کند.[۵]

مکان‌ها[ویرایش]

آمریکای لاتین و کارائیب[ویرایش]

از سال ۲۰۰۴ چهار مکان امنیتی مشارکتی اصلی آمریکا در آمریکای لاتین و کارائیب شامل مناطق زیر هستند:[۶]

آفریقا[ویرایش]

این سایت‌ها در زمانی که آفریقا تحت پوشش فرماندهی آمریکا در اروپا (United States European Command) بودند ساخته شدند. با ایجاد فرماندهی آمریکا در آفریقا (USAFRICOM) در سال ۲۰۰۷، این مکان‌های امنیتی مشارکتی به فرماندهی جدیدی در آفریقا منتقل شدند. البته لیست زیر شامل همه سایت‌های نمی‌شود:[۱]

پانویس[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ "Presence, Not Permanence". United States Air Force. August 2006. Archived from the original on 2006-11-07. Retrieved 2007-02-07.
  2. "Strategic Theater Transformation". United States European Command. 2005-01-14. Archived from the original on 2007-02-04. Retrieved 2007-02-07.
  3. "U.S. European Command Statement Following President Bush's Remarks Addressing Global Posture". United States European Command. 2004-08-16. Archived from the original on 31 March 2017. Retrieved 2007-02-07.
  4. Vine, David. "The Lily-Pad Strategy: How the Pentagon Is Quietly Transforming Its Overseas Base Empire." Huff Post, 16 July 2012.
  5. Berthiaume, Lee. "New military outposts key to more overseas missions." بایگانی‌شده در ۲۰ ژوئیه ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine Postmedia Network, 19 July 2012.
  6. "U.S. Military Bases in Latin America and the Caribbean". Foreign Policy in Focus. August 2004. Archived from the original on 2007-01-10. Retrieved 2007-02-07.

منابع[ویرایش]