مسجد جامع آستارا
| مسجد جامع آستارا | |
|---|---|
 | |
| دین | |
| فرقه | تشیع |
| هیئت حاکمه | هیئت امنا |
| مکان | |
| مکان | آستارا - نرسیده به چهارراه حکیم نظامی غربی |
| مختصات | |
| معماری | |
| بنیان‌گذاری | ۱۲۸۲ قمری/ ۱۸۶۵ میلادی |
| مناره(ها) | ۲ |
مسجد جامع آستارا یکی از مهم ترین، قدیمی‌ترین مساجد آستارا که در مرکز شهر واقع شده‌است، بنای مسجد در سال ۱۲۸۲ قمری بنیان‌گذاری شده[۱] و در سال‌های اخیر مصلای نمازجمعه و مسجد پس از نوسازی دوم ادغام گشتند.
ییشینه[ویرایش]
مسجد جامع آستارا در سال ۱۲۸۲ قمری معادل با ۱۸۶۵ میلادی پس از دایرشدن اداره گمرکات و اجتماع مردم در شهر؛ به طبع آن ایجاد بازار، صادرات و واردات با معاشرت اهالی شهر و برادران کریم زاده، عباس‌زاده، حاجی حسین، آل قنبر، اصغرزاده، علی اوف تبریزی و بسیاری از تجار عصر با راهنمایی روحانیت عصر حاجی صفر شیروانی احداث گردید.[۲]
ساخت[ویرایش]
گویند چوب آلات مسجد را از حیاط محوطه اش بریده‌اند. در محوطه این مسجد قبرستان کوچکی نیز موجود بوده که سنگ قبرها تراشیده و منقش به تیر و کمان می‌بودند، که دوران صفوی را تداعی می‌کرد. آجرهایی که در ساخت بنا به کار برده شده، به کل از لنکران با ارّابه‌های گاومیش آورده‌اند. پس از ساخت و در دوران اولیه حیاط مسجد، ملاعلی ملک الشعرا (بنی علی) و عبدالرزاق کریمی سال‌ها در این مکان به تدریس علوم دینی و اسنادنویسی مشغول بوده‌اند.[۲]
سنگ سیاه[ویرایش]
در حیاط مسجد در سمت جنوبی سنگ سیاهی به اندازه یک گوساله و منقش موجود است. (عنو داشی) که به سوراخ آن نذری می‌دادند.[۲]
نوسازی[ویرایش]
مسجد جامع دو سال پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران تجدید بنا گشته است.[۲] در یک دهه اخیر با تجدید بنای دوم در دوران جموری اسلامی، مصلای نمازجمعه با مسجد ادغام گشتند.
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- نعمت‌اللهی، بهروز (۱۳۸۱). تاریخ جامع آستارا و حکام نمین. اردبیل: انتشارات شیخ صفی‌الدین. شابک ۹۶۴-۶۸۲۲-۱۲-۶.