مسائل فلسفی فضا و زمان
| نویسنده(ها) | آدولف گرونبام |
|---|---|
| کشور | ایالات متحده آمریکا |
| زبان | انگلیسی |
| مجموعه | مطالعات بوستون در فلسفه علم |
| موضوع(ها) | فلسفه فضا و زمان |
| ناشر | انتشارات آلفرد ای. کناف |
تاریخ نشر | ۱۹۶۳ |
| گونه رسانه | چاپ (گالینگور و شومیز) |
| شمار صفحات | ۴۴۶ (چاپ اول)/ ۸۸۴ (ویرایش دوم) |
| شابک | شابک ۹۷۸–۹۰۲۷۷۰۳۵۸۳ |
مسائل فلسفی فضا و زمان (به انگلیسی: Philosophical Problems of Space and Time)، کتابی است دربارهٔ فلسفه فضا و زمان اثر فیلسوف آدولف گرونبام. این کتاب که در ۱۹۶۳ منتشر شده، به‌عنوان یک اثر بزرگ در فلسفه علوم طبیعی شناخته شده‌است.
خلاصه[ویرایش]
گرونباوم، که به دین خود به فیلسوف هانس رایشنباخ اذعان می‌کند، در مورد فلسفه مکان و زمان، و زمینه‌های علمی و ریاضی مانند هندسه، زمان‌سنجی، و ژئوکرونومتری بحث می‌کند. او همچنین شرحی ازاصول ریاضی فلسفه طبیعی (۱۶۸۷) فیزیک‌دان آیزاک نیوتن، و همچنین کار فیزیک‌دانان دیگر مانند آلبرت انیشتین، و ریاضی‌دان برنهارت ریمان ارائه می‌دهد. او فیلسوفان ارنست نیگل و ژاک ماریتن را مورد انتقاد قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که در ساختار علم (۱۹۶۱) نیگل از فیلسوف علم آنری پوانکاره و در درجات دانش (۱۹۳۲) ماریتین ماهیت هندسه را اشتباه تفسیر می‌کند.[۱]
تاریخچه انتشار[ویرایش]
مسائل فلسفی فضا و زمان اولین بار در سال ۱۹۶۳، توسط انتشارات آلفرد ای. کناف در ایالات متحده منتشر شد. این کتاب در سال ۱۹۶۴، در انگلستان توسط روتلج و پل گکان منتشر شد. در سال ۱۹۶۹، نسخه اصلاح‌شده آن به ترجمه روسی در اتحاد جماهیر شوروی توسط انتشارات پروگرس منتشر شد. در سال ۱۹۷۳، به‌عنوان بخش بزرگی از مجموعه مطالعات بوستون در فلسفه علم، به زبان انگلیسی توسط انتشارات دی. ریدل منتشر شد.[۱][۲]
بازخورد[ویرایش]
فیلسوفان رابرت کوهن و مارکس وارتوفسکی اظهار داشتند که مسائل فلسفی فضا و زمان «به‌سرعت به‌عنوان یکی از معدود آثار مهم در فلسفه علوم طبیعی این نسل شناخته شد» آن‌ها پس از انتشار اولیه آن، معتقد بودند که به این دلیل است که گرونبام «علم واقعی و درک فلسفی» و «جزئیات و دامنه» را تلفیق کرده‌است. به اعتبار گفته آن‌ها، او با «مشکلات مکان و زمان» در «عمق و پیچیدگی کامل» برخورد کرده‌است.[۳]
فیلسوف میلیچ چاپک نوشت که گرونبام، در کنار فیزیک‌دان الیویه کوستا دو بوریگارد، یکی از «سرسخت‌ترین مدافعان» این دیدگاه بود که زمان باید معادل فضا تلقی شود.[۴] فیلسوف راجر اسکروتن مسائل فلسفی فضا و زمان را به‌عنوان جامع‌ترین بحث در مورد فضای غیراقلیدسی توصیف کرد، اگرچه او اضافه کرد که این کار «فراخوان» نیست.[۵] فیلسوف فیلیپ کوین، تز گرونباوم در مورد هندسه فیزیکی و زمان‌سنجی را «چشمگیر» نامید.[۶]
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ گرونبام 1974.
- ↑ کوهن & وارتوفسکی 1974, p. xiii.
- ↑ Cohen & Wartofsky 1974, p. xiii.
- ↑ چاپک 1981.
- ↑ اسکروتون 1997, p. 572.
- ↑ کوین 2005, p. 355.
منابع[ویرایش]
- چاپک, میلیچ (1981). "زمان در نظریه نسبیت: استدلال‌هایی برای فلسفه تبدیل شدن". In فریزر, جی. تی. (ed.). صداهای زمان: بررسی مشارکتی دیدگاه‌های انسان دربارهٔ زمان که توسط علم و علوم انسانی بیان شده‌است. ویرایش دوم. امهرست: انتشارات دانشگاه ماساچوست. ISBN 0-87023-337-8.
- کوهن, رابرت اس.; وارتوفسکی, مارکس دبلیو. (1974). "مقدمه سرمقاله". مسائل فلسفی فضا و زمان. بوستون: انتشارات ریدل. ISBN 90-277-0358-2.
- گرونبام, آدولف (1974). مسائل فلسفی فضا و زمان. بوستون: انتشارات ریدل. ISBN 90-277-0358-2.
- کوین, فیلیپ ال. (2005). "گرونباوم، آدولف". In هوندریچ, تد (ed.). کتاب همراه فلسفه آکسفورد، ویرایش دوم. آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد. ISBN 0-19-926479-1.
- اسکروتون, راجر (1997). فلسفه مدرن: مقدمه و بررسی. لندن: Arrow Books. ISBN 0-7493-1902-X.