لوسونها
لوسونها (به یونانی: Lousones) مردمانی باستانی با فرهنگ و سبک‌زندگی سلتایبری(قبل از روم) در شبه‌جزیره ایبری (هیسپانیا) بوده اند، که در دره‌های بلند پیرامون رودخانه تاجونیا در شمال شرقی گوادالاخارا زندگی می‌کردند. آن‌ها به دست رومیان به‌عنوان یک تهدید مهم در پایان قرن دوم پیش از میلاد مسیح از بین رفته اند.[۱]
تبار و اصالت
[ویرایش]آن‌ها به اشکال گوناگون زبان سلتیبری صحبت می‌کردند و زیرمجموعه‌ای از قبایل سلتیبری بودند.[۱]
شواهد فراوانی وجود دارد مبنی بر اینکه اجداد گروه‌های سلتیبری دستکم از ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد و شاید خیلی پیشتر در منطقه مستا در شبه‌جزیره ایبری مستقر شده‌اند.[۲]
لوسونها قبایل مختلطی بودند که عناصری با وابستگی اولیه فرهنگ ایتالیایی (اسکو-لاتین) و گالی را شامل می‌شدند یعنی احتمالاً قبایل لوسون از مجموعه قبایل هلوتی از سوئیس کنونی یا حتی پانونیا بودند،[۳] که در حدود قرن چهارم پیش از میلاد به شبه جزیره ایبری مهاجرت کردند.[۴][۵]
برخی از پژوهشگران[چه کسی؟] همچنین استدلال می‌کنند که آن‌ها ممکن است با لوسیتانی‌ها ارتباط داشته باشند، زیرا مردم لوسیتانی در واقع عضوی جدا شده از لوسونها هستند که در قرن چهارم پیش از میلاد به غرب شبه‌جزیره مهاجرت کردند.[نیازمند منبع]
محل زندگی
[ویرایش]جغرافی‌دان یونانی استرابون[۶] که در سال های ۶۳ یا ۶۴ پیش از میلاد زندگی میکرد محل زندگی لوسونها را در نزدیکی سرچشمه تاجو قرار می‌دهد، درحالی‌که آپیان[۷] جایگاه آن‌ها را در راستای رودخانه ابرو می‌داند. در واقع، زمین‌های آن‌ها در منطقه آراگوئن در راستای ابرو میانی، در رشته کوه مونکایو (لاتین: Mons Chaunus) بین رودخانه‌های کوئلیس و هوئچا قرار داشت که غرب ساراگوسا و بیشتر سوریا و استان‌های ناوار جنوبی را اشغال میکرد که آن مناطق در حاشیه شمال شرقی گوادالاخارا در نزدیکی آن امتداد داشت.