صیغه (یهودیت)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پیله گش (عبری: פִּילֶגֶשׁ‎) یک اصطلاح زبان عبری برای صیغه (هم‌بالینی)، یک همراه زناشویی با وضعیت اجتماعی و قانونی پایین‌تر از وضعیت یک زن مشروع و رسمی است. در میان بنی‌اسرائیل، مردان معمولاً صیغه خود را تصدیق می‌کردند و چنین زنانی از همان حقوقی که همسران مشروع در خانه داشتند برخوردار بودند.

منابع[ویرایش]