صبر (اسلام)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

واژهٔ صبر در اسلام به معنی به تعویق انداختن عکس‌العمل به امری ناخوشایند یا آزاردهنده جهت کسب رضایت خداست. به گفتهٔ پیامبر اسلام «الصبر ثلاثت: صبرٌ عند المصیبت و صبرٌ علی الطاعت و صبرٌ عن المعصیت[۱]»، صبر ۳ نوع دارد:

  • صبر بر مصیبت وقتی که حادثه‌ای رخ می‌دهد
  • صبر بر طاعت تحمل دشواریهای رعایت بایدهای الهی
  • صبر بر معصیت تحمل دشواریهای رعایت نبایدهای الهی

در قرآن، خدا دوست‌دار کسی که صبر می‌کند قلمداد شده‌است: «وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ[۲]» در مذهب شیعه دوازده‌امامی، احادیث بسیاری در ستایش صبر وارد شده‌است. در معارف اسلامی، صبر ضد جزع دانسته شده که ترکیب «جزع و فزع» به معنی بی‌قراری نمایان کردن از آن ساخته شده‌است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

‌منابع[ویرایش]

  1. اصول کافی، جلد ۲، صفحهٔ ۹۲
  2. قرآن کریم، سورهٔ آل عمران، آیهٔ ۱۴۶