سنجش فروسرخ در مارها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
یک مار پیتون (بالا) و مار زنگی که موقعیت اندام‌های رخ‌چاله را نشان می‌دهد. فلش‌هایی که به اندام‌های گودال اشاره می‌کنند قرمز هستند. یک فلش سیاه به سوراخ بینی اشاره می‌کند.

توانایی درک تابش گرمایی فروسرخ به‌طور مستقل در دو گروه مختلف از مارها، یکی از خانواده‌های اژدرماران (بوآها) و پایتونان (پایتون‌ها) و دیگری از خانواده Crotalinae (افعی‌های رخ‌چاله‌ای) تکامل یافته‌است. چیزی که معمولاً اندام رخ‌چاله نامیده می‌شود به این جانوران اجازه می‌دهد اساساً گرمای تابشی را در طول موج‌های بین ۵ تا ۳۰ میکرومتر را ببینند[۱]حس فروسرخ پیشرفته‌تر افعی‌های رخ‌چاله به این جانوران اجازه می‌دهد که حتی در نبود نور به طعمه ضربه بزنند و اجسام گرم را از فاصله چند متری تشخیص دهند.[۲][۳] در گذشته تصور می‌شد که این اندام‌ها عمدتاً به عنوان آشکارساز طعمه تکامل یافته‌اند، اما شواهد اخیر نشان می‌دهد که ممکن است در تنظیم حرارت و تشخیص شکارچی نیز استفاده شود و آن را به یک اندام حسی چندمنظوره بیشتر از آنچه که تصور می‌شد تبدیل می‌کند.[۴][۵]

نمودار اندام رخ‌چاله کروتالین

منابع[ویرایش]

  1. Newman, EA; Hartline, PH (1981). "Integration of visual and infrared information in bimodal neurons in the rattlesnake optic tectum". Science. 213 (4509): 789–91. Bibcode:1981Sci...213..789N. doi:10.1126/science.7256281. PMC 2693128. PMID 7256281.
  2. Goris, RC; Terashima, S (1973). "Central response to infra-red stimulation of the pit receptors in a crotaline snake, Trimeresurus flavoviridis". Journal of Experimental Biology. 58 (1): 59–76. doi:10.1242/jeb.58.1.59. PMID 4350276.
  3. "Snake infrared detection unravelled". Archived from the original on 28 December 2016. Retrieved 20 January 2017.
  4. Krochmal, Aaron R.; George S. Bakken; Travis J. LaDuc (15 November 2004). "Heat in evolution's kitchen: evolutionary perspectives on the functions and origin of the facial pit of pitvipers (Viperidae: Crotalinae)". Journal of Experimental Biology. 207 (Pt 24): 4231–4238. doi:10.1242/jeb.01278. PMID 15531644.
  5. Greene HW. 1992. The ecological and behavioral context for pitviper evolution. In Campbell JA, Brodie ED Jr. 1992. Biology of the Pitvipers. Texas: Selva. 467 pp. 17 plates. شابک ‎۰−۹۶۳۰۵۳۷−۰−۱.