اصولاً در ایران باستان هفته وجود نداشته است. با اینحال برخی نام فارسی باستانی دوشنبه را روز سیاره ماه یعنی مهشید (چم ماه روشن و نورانی) عنوان می‌کنند، که باورغلطی است، زیرا واژهٔ مهشید جز واژگان برساختهٔ آذرکیوان بوده و اصولاً شید به معنای پرتو آفتاب است. این باور که از دیدگاه ریشه‌شناسی واژگانی، واژهٔ مه شید ترکیب (مه + شید) است را علامه دهخدا رد کرده و این واژه را از مجعولات دساتیر برشمرده است.[۱]خورشید و ماه از تندیس‌های آیین میترایی بوده است که نشان از قدرت و پویایی جهان آفرینش داشته است.[۲]
