در ایران باستان هفته وجود نداشته‌است و گاهشماری نزد ایرانیان بر پایهٔ روزهای ماه بوده‌است. به این ترتیب که هر روز به ایزدی منسوب بوده و نامی داشته‌است. نمونه را روزِ نخستِ هر ماه، به نامِ هورمزد (هرمز)، روزِ دوم به نامِ وهومن (هومن یا بهمن)، یا روز شانزدهم به نامِ ایزدبانو آناهیتا نامیده شده بود و هر روز که نامش با نام ماه یکسان بود به نیایش و جشن مختص می‌شد. مفهومِ هفته از تمدن‌های همسایه، به ویژه، میان رودان در فرهنگ ایرانی شده و پس از اسلام صورت امروزی گرفته‌است. با این‌حال برخی نام فارسی باستانی دوشنبه را روز سیاره ماه یعنی مهشید (چم ماه روشن و نورانی) عنوان می‌کنند، که باورغلطی است، زیرا واژهٔ مهشید جز واژگان برساختهٔ آذرکیوان بوده و اصولاً شید به معنای پرتو آفتاب است. این باور که از دیدگاه ریشه‌شناسی واژگانی، واژهٔ مه شید ترکیب (مه + شید) است را علامه دهخدا رد کرده و این واژه را از مجعولات دساتیر برشمرده است.[۱]خورشید و ماه از تندیس‌های آیین میترایی بوده‌است که نشان از قدرت و پویایی جهان آفرینش داشته‌است.[۲]
