در ایران باستان هفته وجود نداشته‌است [۱] و گاهشماری نزد ایرانیان بر پایهٔ روزهای ماه بوده‌است. به این ترتیب که هر روز به ایزدی منسوب بوده و نامی داشته‌است. نمونه را روزِ نخستِ هر ماه، به نامِ هورمزد (هرمز)، روزِ دوم به نامِ وهومن (هومن یا بهمن)، یا روز شانزدهم به نامِ ایزدبانو آناهیتا نامیده شده بود و هر روز که نامش با نام ماه یکسان بود به نیایش و جشن مختص می‌شد. مفهومِ هفته از تمدن‌های همسایه، به ویژه، میان رودان در فرهنگ ایرانی شده و پس از اسلام صورت امروزی گرفته‌است.
در زبان فارسی (مخصوصا در شیراز) به شنبه شنبد نیز گفته میشود که به 6 روز پس از شنبه و به نوعی 6 روز قبل از آن روز گفته میشود. یعنی شنبه ای که 6 روز میگذرد تا به شنبه بعدی برسد.
