دمای خودآتشگیری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
دمای خودآتشگیری پایین ترین دمایی است که یک ماده بدون هیچ محرک خارجی مانند جرقه یا شعله در جو معمولی خود به خود آتش می‌گیرد. این دما باید بتواند انرژی فعال‌سازی مورد نیاز برای احتراق را فراهم کند.
دمای خودآتشگیری برخی مواد[ویرایش]
- تری‌اتیل‌بوران: −20 °C یا −4 °F
- سیلان: <21 °C یا 70 °F
- فسفر سفید: 34 °C یا 93 °F
- کربن دی‌سولفید: 90 °C یا 194 °F
- دی‌اتیل اتر:[۱] 160 °C یا 320 °F
- سوخت دیزل یا جت آ-یک: 210 °C یا 410 °F
- بنزین:[۲] 246 تا 280 °C یا 475 تا 536 °F
- بوتان:[۳] 405 °C یا 761 °F
- کاغذ:[۴] 450 °C یا 842 °F و یا[۵] 218 تا 246 °C یا 424 تا 475 °F
- منیزیم: 473 °C یا 883 °F
- هیدروژن:[۶] 997 °C یا 536 °F
چون در دماهای پایین تر بیشتر طول می‌کشد تا کاغذ خود به خود آتش گیرد، برای همین در منابع گوناگون دماهای متفاوتی آمده‌است.[۷]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Diethyl Ether - Safety Properties". by Wolfram|Alpha curated data, 2009; Wolfram Mathematica ChemicalData
- ↑ "Fuels and Chemicals - Auto Ignition Temperatures". depending on grade
- ↑ "Butane - Safety Properties". by Wolfram|Alpha curated data, 2009; Wolfram Mathematica ChemicalData
- ↑ Jens Borch, Richard E. Mark, M. Bruce Lyne. Handbook of Physical Testing of Paper.
- ↑ Tony Cafe. "Physical Constants for Investigators". Journal of Australian Fire Investigators.
- ↑ "Hydrogen - Safety Properties". by Wolfram|Alpha curated data, 2009; Wolfram Mathematica ChemicalData
- ↑ Forest Products Laboratory (1964). "IGNITION AND CHARRING TEMPERATURES OF WOOD". Forest Service U. S. Department of Agriculture.
